Best Kept Secret 2025 (Festivaldag 3): Rood stof

De laatste dag van een festival is altijd de lastigste; zo wordt het cliché altijd wel bevestigd en dat was op Best Kept Secret niet anders. Gelukkig had de organisatie op de laatste dag nog eens alles uit de kast gehaald om de beste line-up van het weekend te presenteren. Dat viel ook op aan het talrijk opgekomen publiek, waardoor het terrein voor het eerst echt vol aanvoelde. Met sets van Deftones, Michael Kiwanuka, Wine Lips en Waxahatchee hield Best Kept Secret zowel de vinger aan de pols als zorgde het voor een nostalgische noot, en dat werkte. Met succes, want zo werd het weekend afgesloten met een knaller.

Elephant @ TWO

Gezellig wakker worden op dag drie, dat kon met Elpehant in de grootste tent. Het viertal uit Rotterdam wordt live aangevuld door een toetseniste die ook bijdraagt aan de samenzang van de gitaristen en bassist. Samen brengen ze dromerige indiemuziek die een gezellig en comfortabel gevoel met zich meedraagt, waardoor het een beetje aanvoelde als zondagochtend in onze woonkamer. Tijdens bijvoorbeeld “Hometown” kwamen de muzikanten wat harder naar buiten met een mooie gitaarsolo, die dan nog eens vergezeld werd door een goede baslijn. Net wanneer we dachten dat Elephant wat eentoniger begon te worden, kwam de groep met een song die begon met ambient geluiden en vervormde stemmen. Het klonk fris, nam ons mee tot in de ruimte en toen er andere instrumenten invielen, werd het een smakenpalet dat voor een kleine ontploffing zorgde. Het publiek reageerde enthousiast en dat deed het eigenlijk de hele set door. Elephant deed niets superspeciaal, maar was goed in wat het deed. De groep weet wat haar stijl is, maar durfde daar ook eventjes van af te wijken en zorgde zo voor een aangename start.

Rats on Rafts @ The Casbah

Het Rotterdamse Rats on Rafts mocht de zondag van Best Kept Secret aftrappen in The Casbah. Dat de kalme postpunk er diende als een opwarmertje voor wat nog komen zou, werd al snel duidelijk. Een tempo dat zich heel loom aandiende en vooral zeer zweverig in het rond bleef hangen, maakte dat je als toeschouwer niet volledig werd meegetrokken in het verhaal. De omstandigheden waren dan ook niet ideaal met een stralende zon buiten, het vroege middaguur en natuurlijk de vermoeidheid in het lichaam van iedereen. Zet dit in een donkere club en je krijgt een optreden dat op een andere manier binnenkomt met iedereen in zijn eigen wereldje, maar hier bleek Rats on Rafts toch net iets te licht uit te vallen, net doordat er ook weinig dynamiek te bespeuren was op het podium.

Dummy @ The Secret

Op een mogelijke comebackshow van My Bloody Valentine is het wellicht wachten tot 2026. Wie zich echter afvroeg hoe de iconische groep in 2025 zou klinken, kon terecht bij Dummy. Vanuit het zonnige Los Angeles wist de band al vroeg op de dag heel wat nieuwsgierigen richting The Secret te lokken. Dat bewees dat zelfs op de laatste festivaldag de drang naar ontdekking nog springlevend was. Met trippy visuals en een kleurrijke groove viel er voor de zintuigen meer dan genoeg te beleven. Echt luid werd het nooit, maar de starre blikken en het opgaan in zichzelf perfectioneerden de esthetiek van de shoegazebeweging uit de vroege jaren negentig die tijdens het optreden aanwezig waren. Oubollig werd het nergens; daarvoor speelden de jeugdigheid en frisheid van de bandleden te nadrukkelijk in het voordeel. Dummy toonde aan dat er nog volop rek zit op de beproefde recepten uit het verleden. Niet door nostalgie, maar door de kunst van het vernieuwend samenbrengen.

Blanco White @ TWO

Blanco White vond tien jaar geleden zijn muze toen hij flamenco ging studeren in het Spaanse Cádiz. Gaandeweg verdiepte de Londenaar zich ook in Boliviaanse folkmuziek. Sindsdien verweeft hij deze invloeden moeiteloos in zijn eigen unieke sound, waarmee hij een brug slaat tussen Europese en Zuid-Amerikaanse muziektradities. Het Europese karakter klonk herkenbaar door in de traditionele folkinstrumentatie. Met dezelfde haarsnit als Sam Fender en een ontwapenende uitstraling speelde White de TWO moeiteloos in zijn broekzak. Het zuiderse gitaargetokkel en de samenzang met zijn vrouwelijke toetsenist waren van een subtiele, gepolijste schoonheid. Wat elders al snel als sfeer- of muzikantenmuziek zou worden weggezet, werkte hier juist uitstekend om vroeg op de dag te acclimatiseren aan de eerste zonnestralen. Voor een eerste show van zijn zomertour zat het muzikaal al meteen snor. Bezoekers die hem later deze zomer nog tegenkomen, weten alvast wat ze mogen verwachten: vakmanschap, finesse en een vleug Mediteraanse zon door de wolken.

Blanco White speelt op 5 juli op Rock Werchter.

Spellling @ The Secret

Spellling zou geen spellingwedstrijd winnen met de spelling van van haar naam, maar een goed optreden afleveren deed ze desalniettemin. De Amerikaanse is voor het eerst op tournee in Europa en een tussenstop op Best Kept Secret kon niet ontbreken, want zoals de singer-songwriter zelf aangaf, wilde ze daarna nog een beetje zwemmen. Ze bracht haar dromerige indierock met een magische twist en wist ons zo helemaal in te palmen. Vol was de tent niet, maar de aanwezigen werden wel getrakteerd op een fijn optreden met een zangeres die helemaal opging in haar muziek en er duidelijk zelf van genoot. Al vroeg maakte ze indruk met haar stem in het nummer “Cherry”, en naar het einde toe werd “Boys At School” een verwacht hoogtepunt. Het lied werd zeer intiem ingezet en groeide uit tot een nogal epische climax met een scheurende gitaar. “Portrait of My Heart” was een fijne slotsong en toen Spellling herhaaldelijk ‘I don’t belong here’ riep, dan konden we niet anders dan niet akkoord gaan, want ze hoort duidelijk wel thuis op een podium.

Waxahatchee @ TWO

Katie Crutchfield maakte vroeger deel uit van P.E. Elliot, maar brengt nu muziek als Waxahatchee. En ze werd in TWO omringd door een aantal sterke muzikanten, waaronder de zoon van Jeff Tweedy van Wilco die wat later ook speelde. Waxahatchee bracht een vrij stevige versie van country- en indiemuziek, voorzien van een dik accent uit Alabama. Zonder veel gedoe bracht ze alle nummers tot een goed einde, waarbij bijvoorbeeld “Right Back to It” heel mooi werd gebracht en warm onthaald werd. De singer-songwriter weet duidelijk waar ze mee bezig is en de hippe, jonge Gentenaren naast ons vergeleken haar met Alanis Morissette. De grin in haar stem en de gitaarmuziek viel zeker als karaktervol te omschrijven en nam het publiek helemaal in. Er was ook ruimte voor een cover en ouder materiaal als “Can’t Do Much” dat mooi gerijpt klonk. De Amerikaanse speelde met gemak een mooie set en straalde een soort gloed uit die een positieve invloed op het humeur had.

This Is Lorelei @ The Secret

Nate Amos is een artiest die heel veel creativiteit in zich heeft en zo is hij naast de helft van Water From Your Eyes ook de frontman van This Is Lorelei. Met dat project haalt hij de americana-liefhebber in zichzelf naar boven en dat wist meer dan te overtuigen op The Secret van Best Kept Secret. “I’m All Fucked Up” zat al vroeg in de set geparkeerd en daarmee liet hij het tempo heel snel de lucht in gaan met leuke, aanstekelijke ritmes en vooral een uitstekende stem. Zijn vocals voelen namelijk een beetje donker aan, maar blijven wel altijd over de meer uptempo positieve melodie zweven waardoor je bij iedere song geboeid blijft. Dat de band maar met zijn drietjes op het podium stond, viel niet op, want ieder nummer kwam vol en vol energie binnen. Je kon binnen de 45 minuten dan ook geen enkele slechte song horen. Meer nog, de set was eigenlijk meer dan uitstekend. Dat This Is Lorelei meer is dan een soloproject, werd zo meer dan duidelijk.

This Is Lorelei speelt vanavond nog in Cactus Café in Brugge.

The Backseat Lovers @ ONE

Voor een klassiek uurtje americana en country was het afzakken geblazen naar ONE voor The Backseat Lovers. Wat de naam al deed vermoeden, kwam uit: een beetje achteruithangen in de schaduw of onder de zon. De band speelde degelijk, maar zonder veel overtuiging. Alles klonk zoals het moest, maar echt vonken sloeg het niet. Op de laatste dag van een festival hoeft niet alles grensverleggend te zijn, maar dit voelde eerder als een routineklus dan als een show met bezieling. Geen moment leek de groep het publiek écht te willen raken of verrassen. De zang was vlak, de dynamiek voorspelbaar en het tempo bleef veilig binnen de lijntjes. Prima, maar niet meer dan dat. The Backseat Lovers leverde een set af die voorbij tikte zonder veel sporen na te laten. Voor wie even wilde uitblazen misschien voldoende, maar vooral een gemiste kans. Zeker op een dag waar genregenoten Waxahatchee, Blanco White en Wilco elders het terrein wél wisten te bezielen.

The Backseat Lovers komt morgen (17 juni) naar TivoliVredenburg en op 4 juli naar Rock Werchter.

The Thing @ The Casbah

De New Yorkers van The Thing hebben niet het grootst aantal streams, waardoor je jezelf ook afvraagt waarom ze op een festival als Best Kept Secret zouden moeten staan. Al snel werd duidelijk dat ze hun plaats hier niet gestolen hadden, want met energieke psychedelische rockmuziek lieten ze niemand onbewogen achter. De groep begon er in het begin misschien iets te traag aan, waardoor het publiek nogal afwachtend stond te kijken, maar eens een dreigende drumsolo het tempo tot een kookpunt liet komen, was het hek van de dam. Plots ging de volledige tent uit zijn bol met vele moshpits tot gevolg. Dat was niet onlogisch, want de groep had een sound die recht uit de hardrock van de jaren zeventig zou kunnen komen, samen met wat psychedelische geluiden en natuurlijk een heel hoog tempo. Door telkens zo op te bouwen, bracht ze iedereen in vervoering en het was niet moeilijk om met zo’n uitstekende intensiteit en songs iedereen mee te krijgen. Zelfs de cover van “My Generation” van The Who liet niemand onberoerd, waardoor The Thing echt iedereen meekreeg.

Personal Trainer @ TWO

In vergelijking met België liep Nederland een tijd achter op het vlak van spannende gitaarbands. De laatste jaren is daar verandering in gekomen en Personal Trainer speelt daarin zonder twijfel een sleutelrol. Organisator Friendly Fire deed een slimme zet door een van zijn nieuwe paradepaardjes een plek te geven op het TWO-podium. De tent stond goed vol, klaar om meegezogen te worden in de eigenzinnige mix van freejazz, britpop en postpunk. Wat je ook kon bedenken, Personal Trainer bracht het met overgave. Het spelplezier golfde sierlijk van de ene kant van het podium naar de andere. Elke noot en riedel zat strak, zonder te verzanden in chaos of doelloos gejam. De nummers vloeiden moeiteloos in elkaar over, al klonk het af en toe misschien net iets te ingestudeerd. Dat valt echter te begrijpen wanneer je met een wisselende bezetting de nationale driekleur verdedigt op vertrouwd terrein. Iedereen kan wel zo’n coach gebruiken, iemand die je helpt om je zowel mentaal als fysiek opnieuw goed in je vel te voelen.

Personal Trainer komt volgende week, op 20 juni, naar Pinkpop en op 2 augustus naar Rockwood Lommel.

Big Special @ The Secret

Big Special was geen al te goed bewaard geheim op Best Kept Secret, want zelden zagen we dit weekend The Secret zo vol als bij het duo uit Birmingham. De twee hadden eigenlijk alles in handen om een onuitwisbare indruk achter te laten, alleen waren ze net iets te energiek in hun performance, zo bleek. Tijdens het eerste nummer viel de laptop omver en bijgevolg ook een groot deel van hun show. Ze moesten hun set stevig omgooien en improviseren, maar dat deden ze wel meer dan behoorlijk. Een paar nummer werden dwangmatig van de setlist geschrapt en wat overbleef kon de tent klaarblijkelijk wel bekoren. Het laatste nummer “The Dig” voelde zelfs bijna aan als een zegetocht. Op volle kracht en met een Macbook die intact bleef had dit wellicht een van de optredens van de slotdag geweest kunnen zijn.

Emma Hessels @ Muziekgieterij

Een singer-songwriter met een gitaar in de hand en oprechte teksten; dat is een omschrijving die opgaat voor veel muzikanten, waaronder ook Emma Hessels. De goedgehumeurde artieste legde ons meteen in de watten met haar mooie stem en liet een kort technisch probleem niet aan het hart komen. Ze bracht een reeks eigen nummers en drie covers, wat misschien net iets te veel was. De teksten die Hessels wel zelf schreef, waren geïnspireerd door vriendschap, Griekse mythologie, het niet kunnen bereiken van eigen gevoelens en de male gaze met de gevolgen daarvan op vrouwen. Emma Hessels had dus heel wat te vertellen en ging veel verder dan de gewone liefdes- en break-upliedjes. Ze sloot af met een nummer over onderdrukking en benadrukte dat ze bewust haar rode schoenen droeg als steunbetuiging aan de mensen in Palestina. Het gitaarspel dat gepaard ging met de teksten klonk niet heel speciaal, maar deed wat het moest doen en zorgde ervoor dat de emoties van de singer-songwriter mooi werden overgebracht tot in het publiek.

Wilco @ ONE

Met Wilco haalde Best Kept Secret een onwrikbaar icoon van het indiefirmament naar Hilvarenbeek. Jeff Tweedy en zijn trouwe bandgenoten vormen live een geoliede machine en hun plek op het hoofdpodium was dan ook meer dan terecht. Voor iets meer dan een uur serveerden de altfolkhelden een soort greatest-hitsset die van begin tot eind puur genieten was onder de gloed van de avondzon. Dit was Best Kept Secret op zijn ouderwetse piekmoment. Opener “Company in My Back” vatte die euforie meteen treffend samen. Niemand voelde zich op dat moment alleen. Zelfs de meer ruwe passages, zoals bij “I Am Trying to Break Your Heart”, gaven het emotionele gewicht van de set extra diepte.

Dat schurende randje, die imperfecte perfectie, is wat Wilco na decennia zo uniek maakt. Vakmanschap stond centraal en het viel op hoe goed Tweedy erbij stond. Hij oogde fysiek sterker en mentaal scherper dan bij eerdere passages. Zijn licht verwarde uitstraling bleek uiteindelijk onderdeel van het geheel, een karaktertrek die op zijn mooist samenviel bij het sprankelende “Hummingbird”. Ook recenter materiaal, zoals “If I Ever Was a Child”, hield zich moeiteloos staande naast tijdloze klassiekers als “Jesus, Etc”. Het bewees dat Wilco niet alleen teert op het verleden, maar ook vandaag nog met volle overtuiging honderden harten en (ouderwetse) zielen weet te raken.

Wilco speelt vandaag en morgen (16 en 17 juni) twee uitverkochte shows in het OLT Rivierenhof.

Wine Lips @ The Secret

Met Wine Lips had Best Kept Secret een stevige garagerockact op de affiche geplant en iedereen die zich wilde smijten op de laatste dag van het festival, was daar dan ook aanwezig. “Choke” smeet meteen de knuppel in het hoenderhok en nadien bleef de energie ook aanwezig. De Canadezen hadden niet veel nodig om echt iedereen omver te blazen met een grote portie riffs en vooral heel veel aanstekelijke stevige songs. De energie die het viertal naar voor bracht, was er eentje waarmee ze iedereen mee kregen en vooraan werd er dan ook alleen maar wilden tekeer gegaan. Maar ook iedereen die niet in de moshpit aanwezig was, liet zich niet kennen en liet de hoofden overuren draaien door het headbangen. De snelle momenten in de set waarbij de gitaren heel snel en snedig gingen, werden afgewisseld met boeiende psychedelische momenten, maar het waren vooral de strakke riffs die iedereen omverbliezen. Op die manier liet Wine Lips niemand onberoerd achter en speelde het een van dé sets van Best Kept Secret.

Djo @ TWO

In het begin heerste er wat mysterie rond wie Djo was, maar uiteindelijk bleek het een van de Stranger Things-jongeren te zijn. Hij is niet de enige van die acteurs die een voet in de muziekwereld plaatste, maar voorlopig wel de meest succesvolle. Met wat hitjes in zijn zak was het de vraag of Djo een uur het publiek zou kunnen boeien, of was iedereen daar stiekem gewoon voor “End of Beginning”? De Amerikaan maakte in ieder geval bij de volledige tent een goede indruk met opener “Back on You”, dat al aanstekelijk was nog vooraleer het groovy stuk aanbrak. Het ijs was meteen gebroken en de eigenaardige mix tussen retro en futuristisch kwam goed binnen. Nummers als “Basic Being Basic” werden wat meegezongen en bracht fans aan het dansen.

De muziek werd aangevuld met een effectieve lichtshow die goed getimed was en sommige accenten extra belichtte. “Charlie’s Garden” werd door Djo voorzien van Elton John-achtig pianowerk en “Egg” bracht wat spanning met zich mee. Dat op dit festival niet iedereen de artiest goed kende, werd daarna duidelijk met “Fly”, waarbij er toch aardig wat gepraat werd. Djo wist snel de aandacht terug op te eisen met “Gap Tooth Smile” en die grote hit. Afsluiten gebeurde met heel wat gitaren en zo zette “Flash Mountain” Djo’s set nog een hoop extra kracht bij. De Stranger Things-acteur verraste aangenaam en wist fans en nieuwsgierigen voor het merendeel van de set te boeien op een sterke manier.

Deftones @ ONE

Hoewel Deftones vaak wordt weggezet als een nu-metalband, is de Amerikaanse groep altijd veel meer geweest dan dat. Dat besef dringt pas de laatste jaren echt door, nu het verguisde subgenre opnieuw in opkomst is en ook muziekcritici hun vroegere negatieve oordeel beginnen te herzien. Na bijna drie dagen vol relatief muzikale braafheid had het publiek van Best Kept Secret behoefte aan iets rauwers. Chino Moreno was de geknipte persoon om die storm te ontketenen. Met zijn krijsende grunts, diepe buigingen en ongenadige blikken hield hij de massa in een ijzeren greep. Het jaar 1999 keerde op natuurlijke wijze terug tijdens de klassieker “My Own Summer (Shove It)”, waarbij de groovy riffs moshpits en pogo’s op gang brachten. Ook zijn vocals bleven meer dan eens indrukwekkend overeind.

De grijze, vervormde glitches in de visuals gaven de show een sfeer die perfect aansloot bij de broeierige esthetiek van eind jaren negentig. Toch was er, tussen al dat gebeuk door, ook ruimte voor introspectie. Even de ogen sluiten en de laatste warme zonnestralen door onze vezels laten trekken was zeker mogelijk. Deftones liet het toe. Met het water op de achtergrond hing er een tsunami in de lucht, die uiteindelijk losbarstte in de vorm van zware breakdowns en smerige gitaarpartijen. Deftones stond dan wel niet als headliner geprogrammeerd, maar speelde alsof het de hoofdact van het weekend was. Door een band van dit kaliber op dit moment te programmeren, opende Best Kept Secret een doos van Pandora. Volgend jaar misschien Turnstile op dezelfde positie? Zelfs de doorgaans bedaarde indieheads lijken daar nu klaar voor te zijn.

Op 4 juli staat Deftones op het podium van Rock Werchter

They Are Gutting a Body Of Water @ The Casbah

They Are Gutting a Body of Water is een naam die je niet snel zal vergeten. De band uit Philadelphia liet meteen een heuse wall of sound op het publiek los en zou die nadien niet meer laten verdwijnen. Met stevige shoegaze en vooral echt grootse gitaren kreeg het viertal iedereen mee, al kroop er ook wel een streepje absurditeit in de show. Zo stond de bassiste nagenoeg constant met haar rug naar het publiek wat de amicaliteit van de groep niet ten goede kwam. Daarvoor waren ze natuurlijk niet gekomen, er moest gewoon een bepaalde sfeer geschept worden en die kreeg je ook op het podium van The Casbah. Zo was de donkere sound met dromerigheid en vooral heel luide riffs een constante, en meer heb je niet nodig om te overtuigen.

Ze staan ook nog in de Botanique vanavond, 16 juni!

Youth Lagoon @ The Secret

Trevor Powers bracht wat muziek uit onder zijn eigen naam, maar is vooral bekend als Youth Lagoon. Zijn muzikale carrière stond even onder druk na een drugsincident waarna hij non-stop acid projectielbraakte en vervolgens acht maand niet kon praten. Ondertussen is Powers terug op krachten en liet hij The Secret goed vollopen. De neo-psychedelische muziek werd er terecht goed onthaald. Met een gitarist/bassist en drummer als gezelschap kwam de muziek goed over en werd die van het nodige cachet voorzien. Aanvankelijk was het optreden nogal statisch en sober van belichting, maar de frontman kroop na een aantal songs toch even van achter zijn keyboards om eventjes heen en weer te wandelen terwijl hoofden in de tent heen en weer deinden. Na wat rustiger materiaal nam Youth Lagoon er zijn gitaar bij voor het coole “Gumshoe (Dracula from Ankaras)” met samples uit oude homevideo’s. Youth Lagoon bracht een set waarin de muziek voor zich sprak en er weinig nummers opvielen, maar wist wel constant te boeien met zijn dromerige en veelal lo-fi-sound.

Youth Lagoon staat op 18 juni in Trix.

Magdalena Bay @ TWO

Magdalena Bay bracht vorig jaar haar tweede album uit waarop ze haar alternative elektrosound met shoegaze en elektronische funkinvloeden verder uitwerkte. Het duo, bestaande uit Mica Tenenbaum en Matthew Lewin, houdt ook van het visuele, wat zich op Best Kept Secret vertaalde in een aantal kostuums. De zangeres kreeg er maar liefst drie op een uur en die werden dan nog aangevuld met een masker, cape en bloemenkrans. Toch was het vooral de muziek die overtuigde, geleid door de hypegirl die de zangeres was. Ze paradeerde heel veel over en weer op een manier die gelijkaardig is aan AURORA. Waar die andere zangeres ons doet lopen in Scandinavische bossen, daar zwommen we met Magdalena Bay in een blauwe glitterhemel.

Het dromerige van Magdalena Bays sound werd al snel duidelijk met “Killing Time” en later danste het publiek met een bevrijdend gevoel tijdens “Death & Romance”, dat een van de hoogtepunten werd. Ook “Tunnel Vision” maakte een goede indruk, doordat de band lekker hard doorspeelde terwijl Tenenbaum met een geel masker alle richtingen uitkeek. Niet veel later had ze al een rode outfit aan om zich het podium eigen te maken tijdens “That’s My Floor”, terwijl de band terug met veel kracht speelde. Het publiek ging er helemaal in op, waarna er nog een intiemer moment volgde, en zo trok Magdalena Bay alle registers open voor een show die zowel goed als leuk en bevrijdend was.

Merce Lemon @ Muziekgieterij

Op het Muziekgieterij-podium werden dit jaar ook verschillende, iets stillere acts geprogrammeerd en daar was Merce Lemon de laatste van. De singer-songwriter uit Pittsburgh bracht er heel zachte indiefolk waarbij haar stem vooral in de kijker stond. Die had iets breekbaars en deed bij momenten denken aan genregenoten als Phoebe Bridgers, en net daardoor raakte het ook iedereen. Niet dat iedere song iets vernieuwends bracht, maar door zijn eenvoud en vooral door de intimiteit kreeg het de mensen in het bos volledig mee in de droomwereld. Merce Lemon is zo een act die perfect op het podium paste op het moment dat de zon net onderging en zo iedereen een beetje betoverde.

Fcukers @ The Secret

Of Fcukers een goedbedoelde grap was van Shannon Wise en Jackson Walker Lewis blijft ergens in het midden hangen, maar intussen leek het wel degelijk een hype te worden. Iets waar ze zelf misschien niet helemaal op zaten te wachten. Niettemin stond The Secret, richting de laatste rechte lijn van het festival helemaal klaar voor een stomend feestje. Het duo hield zich eerst nog wat op de vlakte, maar zodra het tempo omhoog ging, was het hek helemaal van de dam. Alles werd live gebracht, wat hen meteen onderscheidde van gelijkaardige acts. De zonnebril bleef stevig op de neus, de beats werden strakker en het publiek ging almaar losser. Wat begon als een losjes opgezet DIY-project, groeide uit tot een van de leukste verrassingen van de avond. Geen groot gebaar, geen overproductie, gewoon twee mensen die muziek maakten en daar overduidelijk plezier in hadden. En dat werkte aanstekelijk, op de dag waarop in de Beekse Bergen voor een laatste keer nog alles kon en mocht.

Gouge Away @ The Casbah

Gouge Away uit Florida werd aangekondigd als een posthardcoreband en daar leek meteen ook wel wat van te kloppen. De groep had namelijk niet veel nodig om heel stevig en donker te klinken, en daarbij ook nog eens geen spaander heel te laten van The Casbah. Toch kroop, zoals wel vaker bij posthardcoreband, de sloomheid net iets te veel in de set. Waar het publiek wild in het rond wilde springen, bleef de groep net iets te veel rond dezelfde noot palaveren om zo nooit echt uit de bol te gaan. Dat maakte op zich niet uit, want wie zich had voorbereid op dat soort muziek, kreeg waarvoor die kwam. Met een frontvrouw die het publiek zowel politiek als intrinsiek bespeelde en een band die heel strak en vol overtuiging bleef knallen, wist Gouge Away wel te doen wat het voorspelde. En ondanks dat het soms een beetje te braaf bleef, was de krachtige sound er wel eentje die bleef hangen.

Goug Away staat morgen, 17 juni, in de Botanique te Brussel.

Michael Kiwanuka @ ONE

Michael Kiwanuka mocht met zijn vijf muzikanten en drie backingvocalisten het hoofdpodium afsluiten en bracht zoals gewoonlijk een prachtige set. Doorheen het optreden daalde de koelte neer over Best Kept Secret, maar de stem van Kiwanuka was een vuurtje om ons aan te verwarmen. “One More Night” was de slowburner die ons helemaal klaarstoomde om al wat te bewegen op het ritmische “You Ain’t the Problem”. Kiwanuka was in de stemming en de weide ging helemaal mee in zijn verhaal. In stilte werd er geluisterd naar hoe de Brit materiaal van zijn vier albums bracht. In de eerste helft van de set werden er overwegend tragere songs gebracht, waardoor het tempo er een beetje uit verdween, maar de baslijn van “Floating Parade” compenseerde deels. Tijdens het prachtige “Light” vulde de lucht voor het podium zich met, jawel, licht. De grote discobal op het podium leek een metafoor voor hoeveel licht Michael Kiwanuka zelf uitstraalde.

De zanger kwam bovendien zeer nederig en dankbaar over; zo vertelde hij hoe ongelofelijk hij het vond om op hetzelfde podium te mogen staan als Wilco. Na het intieme “Home Again” werd het al wat ruwer toen Kiwanuka solo de intro van “Hero” verzorgde op elektrische gitaar en eens de band inviel, werd het alleen maar grootser en steviger. Een wind van energie waaide over het podium en zo volgde het groovy “Black Man in a White World”, waarop een weide met hoofdzakelijk witte mensen wat stond te bewegen. De harten van die mensen smolten later collectief tijdens het wonderbaarlijke “Solid Ground”, waarna het hartverwarmende “Cold Litte Heart” volgde. Na al die jaren spelen Kiwanuka en zijn band het nummer nog steeds met zo veel gevoel, waardoor het lied nog steeds even goed binnenkwam als toen we het voor het eerst hoorden. Ook het lange en repetitieve “Love & Hate” werd nog vol overtuiging gebracht en is zoals altijd de sappige kers op de al heerlijke taart. Kiwanuka deed wat hij altijd doet en doet dat nog steeds zo goed dankzij zijn sterke band en hartverwarmende uitstraling.

Split System @ The Casbah

De Australiërs van Split System hadden de taak op zich gekregen om The Casbah met de grond gelijk te maken als laatste act van het weekend. Die taak leken ze ook heel serieus te nemen, want gedurende hun hele set namen ze nooit een momentje rust. Dat had het publiek ook direct in het snotje, waardoor het van begin tot eind volledig uit het dak ging. Jackson Reid Briggs moest eerst als een diesel een beetje opwarmen, maar liet zich daarna volledig gaan. Zo sprong hij het publiek in als een bezetene, niet beseffende dat er eigenlijk geen volk stond en zo op de grond belandde. De toeschouwers lieten hem niet veel later wel zweven en een goed kwartier later slaagde hij wel in zijn opzet. Zo werd duidelijk dat Split System alleen maar strakker, intenser en vooral harder binnenkwam. De punkgroep bleef vol energie en vol strakke songs verder spelen en had daardoor ook de afbraakwerken van de tent volledig voor zich genomen, sympathiek!

Yin Yin @ TWO

Met een tournee die momenteel bijna een maand door de Verenigde Staten voert, is Yin Yin een van Nederlands best bewaarde exportproducten. Dat de groep bovendien uit het nabijgelegen Maastricht komt, maakte van deze slotshow zo goed als een thuismatch. Enorm dankbaar dat ze het laatste reguliere tijdslot van het festival mocht invullen, gooide de bende alles in de strijd. De zelfverklaarde bangers misten hun doel geenszins. Het effectpedaal werd stevig ingetrapt om de smeltkroes van surfrock, psychedelica en oosterse klanken rijkelijk te laten vloeien. Bij momenten klonk Yin Yin als Altin Gün op speed, maar de strakheid bleef overeind. Het publiek veranderde langzaam maar zeker in een losgeslagen beestenbos, waar de laatste bonnen snel uit de handen glipten. De driften kregen vrij spel en Yin Yin stuurde ze met hoorbaar plezier aan. Doorheen het weekend wapperde de Palestijnse vlag meermaals boven de hoofden. Ook tijdens de laatste noten van Yin Yin verscheen ze opnieuw op het scherm. Geen overdreven gebaar, maar een beeld dat bleef hangen op de laatste momenten van Best Kept Secret 2025.

Yin Yin speelt volgend jaar op 24 januari in Nobel, Leiden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista, Niels Bruwier en Robbe Rooms.