Best Kept Secret 2025 (Festivaldag 2): Gezien en gezien worden

De tropische temperaturen van de eerste festivaldag maakten plaats voor mildere warmte. Waar men in de ochtend nog rekening hield met hevige regen, bleef Best Kept Secret dit keer volledig gespaard. Daardoor was dag twee een stuk aangenamer om tal van opwindende, intieme en grootse sets bij te wonen. Gisteren bleek vooral dat activistische hiphop het luidst weerklonk in de Beekse Bergen. De Ieren van Kneecap maakten van controverse hun commerciële handelswaar op het hoofdpodium, terwijl Mike Skinner van The Streets en Kae Tempest rauw en onbeschaamd hun shows afleverden. Vanuit het indiesegment schitterde Jacob Alon als dagopener het hardst met hun diamant, terwijl TV on the Radio zorgde voor een blitse comeback. Headliner Soulwax trok vervolgens met drie drummers moeiteloos alle registers open en oversteeg moeiteloos ons kleine land, net zoals Amenra dat een paar uur eerder deed.

Remy Van Kesteren @ TWO

Een harp is nu niet bepaald het instrument dat je snel op een festival verwacht. Toch slaagt multi-instrumentalist Remy van Kesteren erin om dit klassieke conservatoriuminstrument moeiteloos het indierockcircuit binnen te loodsen. Zijn truc? Een compact ensemble samenstellen dat net zo goed thuis is in indie-achtige elektronica. Met Caribou later op de avond als afsluiter in de tent, kon de vergelijking nauwelijks treffender zijn. Vroeg op de dag was zijn set echter vooral een moment om de spieren te ontspannen. Sommige vroege vogels grepen de kans om er een stoeltje bij te pakken en het getokkel rustig over zich heen te laten komen. De fonkelende visuals en gelaagde klanken leken daardoor meer op een yogasessie dan op een concert. De concertbeleving nam echter toe toen Van Kesteren met een draagbare harp de gemoederen kwam aanwakkeren. Samen met Pitou raakte het nummer “Not A Ghost” ook emotioneel een gevoelige snaar. Aan de linkerflank van het podium maakte de zangeres het toneel volledig tot het hare. Met deze slimme afwisseling tussen rust en speelsheid zorgde Remy van Kesteren voor een sterke doorstart van de tweede festivaldag.

Remy Van Kesteren doet dit najaar een Belgisch-Nederlandse clubtournee. Alle data vind je op zijn website.

Jacob Alon @ The Secret

Het mooiste optreden van de dag was misschien meteen dat van Jacob Alon. De Schot bracht zopas hun eerste album uit en kwam de vroege vogels trakteren op prachtige muziek in een pure vorm. Doorheen hun set bracht Alon nummers solo of met begeleiding van een accordeon. De uitzondering daarop was “Sertaline” dat enkel met accordeon gebracht werd, waardoor het heel intiem en best spiritueel aanvoelde. Het werd helemaal stil in de tent en wanneer Jacob aan het spelen of praten was, luisterde iedereen aandachtig. Het publiek doorbrak hun stilte keer op keer voor een luid en enthousiast applaus vooraleer Jacob Alon hun engelenstem en prachtige gitaarwerk terug voor zich liet spreken. Tussen de nummers door had Alon het over transpersonen en Palestina, wat ook warm onthaald werd. Een nummer over poppers en Grindr zorgde voor een hoogtepunt en slotsong “Fairy in a Bottle” zorgde dan weer voor vochtige ogen. Jacob Alon nam de de tent helemaal mee in hun verhaal en deed dat op zo’n oprechte, liefdevolle en charmante manier dat we die gewoonweg een knuffel zouden willen geven en hen bedanken.

Jacob Alon speelt op 12 oktober in het voorprogramma van Kae Tempest in de Bozar.

jasmine.4.t @ The Secret

jasmine.4.t is momenteel op tournee met Lucy Dacus, die later op de dag zou spelen, en zit op het recordlabel van Phoebe Bridgers. Haar indiefolk werd gebracht door een viertal waarbij vooral de viool iets extra’s toevoegde. Ondanks dat de Britse geen slechte nummers bracht, duurde het niet al te lang vooraleer het wat eentonig begon te worden. Een nummer als “You in the Morning” verdween een beetje tussen de rest, doordat het gevoelige indiefolklied gewoon omringd werd door heel gelijkaardige muziek. De muziek over queersolidariteit wist ons niet even hard te overtuigen als de queer singer-songwriter die voor Jasmine.4.t in dezelfde tent speelde, maar naar het einde toe kwamen er wat hardere nummers, waardoor ze toch een iets grotere indruk wist na te laten.

jasmine.4.t staat op 4 juli op Rock Werchter.

Seun Kuti & Egypt80 @ TWO

Seun Kuti was pas vijf jaar oud toen hij de muzikale genen van zijn vader Fela begon te laten spreken in diens begeleidingsband Egypt80. Sinds het overlijden van zijn vader in 1997 is Seun de trotse frontman van deze afrobeatpioniers. De erfenis van Fela schemerde zwoel door in de TWO. Waar de set eerst leek te verzanden in een funky jamsessie, sloeg de zaak om toen een extra zangeres en saxofonist mee de boel kwamen opzwepen. Vanaf dat moment kon het dansen op een hartritme intens van start gaan. De groove werd steviger, de blazers sneden feller door het tentzeil en Seun zelf stuwde het publiek voort met bezielde uithalen en de loftrompet voor zijn band. Het publiek liet zich meevoeren in een kolkende stroom van percussie, blazers en natuurlijke passie. Wat begon als een voorzichtig eerbetoon aan zijn vader, eindigde in een explosie van levend afrobeatvuur. De jongste van de Kuti-familie bewees niet alleen erfgenaam te zijn, maar ook meester in het genre dat zijn vader ooit op de wereldkaart zette.

Seun Kuti & Egypt80 komen op zondag 15 juni naar De Centrale in Gent.

L.A. Sagne @ The Casbah

Wanneer is The Casbah op z’n best? Als er een rammelende punkband op de planken staat die maar één doel voor ogen heeft; ongelofelijk veel herrie schoppen. L.A. Sagne uit Amsterdam en Den Haag moest amper aftellen of de blikken hangar stond al half in brand. Aan een rotvaart ging de band als een bulldozer te keer en ze kon daarbij ook rekenen op heel wat sympathisanten die de teksten woord voor woord konden meebrullen. Drie kwartier vullen en blijven boeien is echter geen gemakkelijke opgave, al was L.A. Sagne deze wel gewassen. De scherpe stem van frontvrouw Tara Wilts kraste het oorsmeer uit ons gehoorkanaal en was de katalysator van een heleboel verschillende types energie. Op Best Kept Secret werkte de garagepunk zonder al te veel problemen, en jong en iets minder jong vonden elkaar constant opnieuw in de intense pogo’s. De blauwe plekken en gekneusde ribben nemen we er met veel plezier bij.

The Pill @ The Secret

Een kleine regenbui spoelde heel wat mensen naar The Secret waar The Pill aan haar tweede shift van de dag bezig was. Eerder palmde de band het Muziekgieterij-podium in het bos in en met nog meer goesting beoogde ze eenzelfde effect in de blauwe festivaltent. Het begin van de set werd echter gekenmerkt door een zwakke geluidsmix en wat technische problemen met de gitaarpedalen. The Pill wou dat niet als excuus gebruiken en speelde gewoon onverstoord door. Het grootste pijnpunt bleek echter iets onoverkomelijks; het gebrek aan een reeks steengoede nummers die als dynamiet een festivaltent in lichterlaaie konden zetten. Het duurde best lang alvorens er tractie in The Secret kwam en er sprake was van iets van sfeer. The Pill was in elk geval geen placebo, maar het mag wat ons betreft nog wat sleutelen aan de receptuur om voor maximale impact te zorgen.

Op dinsdag 2 december staat The Pill in de Witloof BarWitloof Bar van de Brusselse Botanique.

Kae Tempest @ TWO

Kae Tempest kwam, zag en overwon. De spoken word artist brengt binnenkort een nieuwe plaat uit, maar bracht op Best Kept Secret vooral ouder werk. Zo opende hij met “No Prices”, waar de enige muzikant inviel voor Lianne La Havas. Het was meteen duidelijk hoe sterk de twee op elkaar ingespeeld zijn en er een heel krachtige dynamiek tussen hen heerst om elkaars beste boven te kunnen halen. Dat het publiek veel energie teruggaf, zorgde er natuurlijk voor dat Kae’s woorden nog scherper overkwamen en het bewonderenswaardig was hoe persoonlijke teksten toch zo een maatschappelijk belang hebben. Kae’s nieuwe stem klinkt een pak lager, maar dat neemt niet weg dat die nog steeds goed klinkt en de boodschap goed overbrengt tijdens nummers als “People’s Faces”, waarbij sommigen een traantje lieten. Bij “Move” en “More Pressure” dook Kae Tempest nog dieper in zijn coole vibe en bewoog het publiek ook wat mee. De artiest ging helemaal op in zijn muziek, waarbij het nieuwe “Statue in a Square” het hoogtepunt der coolheid werd. Kae Tempest en zijn muzikant stonden er als een klok, en genoten zichtbaar enorm hard. Het was oprecht, het was zeer sterk – het was een ervaring.

Kae Tempest staat op 12 oktober in de Bozar.

Songhoy Blues @ ONE

In de oase die Best Kept Secret heet, is de vergelijking met de woestijn snel gemaakt. Gelukkig doemde daar, onder de naam Songhoy Blues, een gezelschap op dat met doorleefde klanken en aanstekelijke energie moeiteloos de weg naar het licht wees. Zodra de eerste riffs over het terrein gierden, brak de zon volledig door. De Malinese formatie had het publiek vanaf de eerste noot mee en transformeerde het veld tot een sfeervol, zinderend feest. Hun open, uitnodigende speelstijl trok ook de toevallige voorbijganger moeiteloos naar de houten planken voor het podium. Dat de blues springlevend was, bleek uit elke groove en elke uithaal. Het was geen loom zweten in de zon, maar stilstaan was simpelweg geen optie. Songhoy Blues bracht vuur, souplesse en overtuiging, en liet Best Kept Secret dansen als een dorpsfeest aan de rand van de Sahara. Als de Afrikaanse dieren in de naburige zoo hadden kunnen spreken, hadden zelfs zij het ongetwijfeld beaamd.

UGLY @ The Secret

‘Meet us later for a skinny dip’, grapte de zangeres van UGLY halverwege de show, aangevuld met ‘you don’t wanna see that, we look really ugly’. Het grapje brak het ijs nog wat meer, want het zestal liep al hard van stapel met hun muziek. Vocale harmonieën waarbij Jasmine Miller-Sauchella vaak het voortouw nam, werden aangevuld met drukke muziek waarbij chaos niet altijd ontweken werd. “Marina” begon op een ander elan en klonk wat dromeriger zonder zweverig te worden, vooral doordat het omsloeg en ook een energiek deuntje werd. De gelaagde zang deed soms wat denken aan een schoolkoor, mogelijks ook door de jonge uitstraling van de band, waardoor we een aantal keer een beetje een Pitch-Perfect-met-muziekgevoel kregen. De groep stond er in ieder geval wel en bracht een fijn feel-goodgevoel met zich mee. Niet te pretentieus, maar wel doordachte vocale harmonieën, al had minder soms meer kunnen zijn. (Toevoeging: we hebben UGLY later niet meer teruggevonden voor een skinny dip).

Lucy Dacus @ TWO

Lucy Dacus kwam met haar indiemuziek en vijfkopige band naar Best Kept Secret om er een mooie set te spelen. “Hot & Heavy” was een gezellige start en “Ankles” een nog comfortabeler vervolg dankzij de twee violisten. De singer-songwriter stond op een woonkamertapijt en achter haar zagen we op het scherm een muur met schilderijen die voor elk nummer veranderden en zo een nieuwe sfeer met zich meebrachten. De indierock werd met gevoel en passie gebracht, waarbij Dacus een mooie afwisseling voorzag tussen zachtere en hardere nummers. Er passeerden persoonlijke songs over ‘vacationbibleschool’ en vriendschap, wat een voorbode bleek te zijn op de prachtige boygenius-song “True Blue”. Het lied was een van de hoogtepunten, maar ook eigen nummers als “I Don’t Wanna Be Funny Anymore” (dat voor het eerst in jaren met volledige band werd gebracht) en “Bullseye” (dat zonder Hozier werd gespeeld) zorgden voor pieken in de set. Afsluiten deed Lucy Dacus lekker stevig met “Night Shift” en hoewel het niet haar beste performance was, bracht ze haar nummers wel nog steeds op een mooie en goede manier, waarbij zowel de zachte als harde momenten doeltreffend waren.

Lucy Dacus komt naar de Ancienne Belgique op op 24 juni.

The Streets @ ONE

Waar Mike Skinner opduikt, hebben de straten geen naam! Op het strand van de Beekse Bergen was de koning van de zeveraars in bloedvorm en had hij weinig moeite om de menigte mee te krijgen. Uiteindelijk draait het bij The Streets niet zozeer om de muziek, maar wel om de sfeer en daar was gisteren op Best Kept Secret geen gebrek aan. Crowdsurfers en de zoo vormden spontaan de rode draad van het uurtje The Streets, waar hij doorheen zijn ludieke parlando voor gelukkige smoelen zorgde. Tijdens “Fit but You Know It” bereikte de ONE haar kookpunt met een verrassend grote pit. Skinners laatste wens was een plons in het water, maar niet vooraleer hij nog een duikje in het publiek nam als slang van de officieuze slangencrowdsurf. Tijdens “Take Me as I Am” bereikte hij zijn langverwachte passage in het water en toen was eigenlijk al duidelijk dat The Streets op Best Kept Secret 2025 eentje voor de geschiedenisboeken was.

Amenra @ TWO

Twee jaar geleden mocht Amenra Best Kept Secret nog openen. Deze keer keerden de Belgische metaltitanen terug als een van de hoofdacts. Overal waar ze neerstrijken, verandert ontwenning in zalving. Hun muziek is namelijk geen vertier, maar een ritueel. Geen vlucht, maar een confrontatie. Voor bassiste Amy Tung Barrysmith was het haar vuurdoop in Hilvarenbeek, maar ze hield zich staande alsof ze er altijd al had gestaan. Met ijzige kalmte en strakke precisie weefde ze zich naadloos in het collectieve klankritueel dat Amenra is. Ruim een uur lang trokken Colin H. Van Eeckhout en zijn apostelen des doods door een zorgvuldig opgebouwde set, zonder diep te graven in hun discografie. Het strakke tourschema laat weinig ruimte voor verrassing, maar de intensiteit leed daar geenszins onder. “Terziele” stootte als een lavastroom de tent binnen, terwijl het door merg en been snijdende Frans van “Plus près de toi” opnieuw kippenvel jaagde over elke aanwezige rug. De band sprak nauwelijks, maar zei alles. Licht en duisternis, spanning en overgave wisselden elkaar af in een verstikkend mooie balans. Geen explosie, wel een gestage verbranding. Meer was niet nodig. De uitgelatenheid in de tent bewees dat Amenra, ook zonder spektakel of bombast, het publiek als een magneet naar zich toe blijft trekken.

Amenra speelt deze zomer nog op Graspop Metal Meeting (21 juni), Rock Werchter (5 juli) en Lokerse Feesten (5 augustus). Dit najaar staan er drie clubshows gepland in TivoliVredenburg (11 november), De Oosterpoort (12 november) en Doornroosje (13 november)

King Hannah @ The Secret

King Hannah trad eerder vandaag al op in de intiemere Muziekgieterij, maar mocht nog steeds op een goed gevulde The Secret rekenen. Het duo had zes nummers in de aanbieding waarbij “New York, Let’s Do Nothing” eruit sprong. De energieke song bracht wat schwung in de set en zorgde voor een welgekomen afwisseling, want elke andere song volgde dezelfde opbouw. Opener “Somewhere Near the El Paso”, “Go-Kart Kid (Hell No!)” en slotsong “Crème brûlée” werden net als de andere nummers op een sterke manier gebracht, maar vielen steeds in dezelfde heel afgebakende categorie: trage, moody rocksongs die dan losbreken en een eindigen met een stevige instrumentale outro. Doordat die songs telkens opnieuw zeer rustig begonnen, voelde het aan als steeds opnieuw beginnen, waardoor er weinig opbouw in de set zat. Goed gespeeld, maar als geheel geen sterke set van King Hannah hier in The Secret.

King Hannah komt naar Cactusfestival op 13 juli, naar Dour op 20 juli en naar Sonic City op 9 november, waar het de line-up van die dag ook cureert.

Baby Berserk @ The Casbah

Glamourpunk. Met die term wordt (de muziek van) Baby Berzerk omschreven. Het Amsterdamse trio deed het oorspronkelijk met vier en brengt elektronische nummers die lang duren zonder heel grote veranderingen, en dat doet het op een absurde, aanstekelijke en stijlvolle manier. Het trio zou geplukt kunnen zijn uit het MASSEDUCTION-universum van St. Vincent met twee strak geklede muzikanten en een frontvrouw in een roze fluffy playboybunnypak. Het voelde allemaal een beetje aan als dansen in een campy bordeel waar de muziek nooit geweldig hard ging, maar wel constant aanstekelijk was. Daarbij komt dan nog eens dat de frontvrouw soms met haar basgitaar voor een dikke lijn zorgde en een gigantische hypegirl was. Snelle – en best stomme, maar daardoor extra coole – armbewegingen en paraderen aan en op de barricade zorgden zo voor een hoop sfeer, alsof de muziek alleen al het publiek nog niet aan het dansen bracht. Baby Berserk was een van de kleinere namen, maar wist wel een grote indruk te maken en ontpopte zich tot een van de ontdekkingen van het festival tot nog toe. Niet alleen hun outfits en stijlgehalte zullen ons bijblijven, maar ook hun aanstekelijke muziek. Samen zorgden ze voor een surreële mix waarvan we gewoonweg meer willen.

Kneecap @ ONE

Slechts vier dagen voordat Mo Chara zich voor de Britse rechtbank moet verantwoorden voor vermeende banden met terrorisme, grijpen hij, Móglaí Bap en DJ Próvaí elk moment om de controverse te draaien tot een aanklacht tegen onderdrukking. De organisatie had dan ook verstandig gehandeld door Kneecap van de tent naar het hoofdpodium te verplaatsen en het controversiële trio zo zijn eerste Europese festivalshow op een hoofdpodium te gunnen. Dat bleek een goede zet: het opzwepen van de massa, het uitdagen van de gevestigde orde en het ontketenen van moshpits vormden de molotovcocktail van deze set. Het ontbreken van Fontaines D.C. werd moeiteloos weggewerkt door Grian Chatten te projecteren tijdens “Better Way to Live”. De dreunende boombap en scherpe verzen in hun eigen taal deden het publiek direct springen en ‘Free Palestine’ scanderen.

Humor was nooit ver weg, maar de messentrekkerij kwam pas echt los bij “I’m Flush” en “I bhFiacha Linne”. Het aandeel mensen dat hun taal volledig begreep, was waarschijnlijk beperkt, maar dat deed niets af aan hun strijdvaardigheid. Zeker DJ Próvaí genoot zichtbaar van de volle aandacht, terwijl Mo Chara en Móglaí Bap elkaar naadloos de flow in stand hielden. De nieuwe single “THE RECAP” gooide nog wat extra olie op het vuur en zette het publiek volledig in vuur en vlam. Door de ruime media-aandacht was de gunfactor voor het trio immens, maar ze gooiden er geen kwartje naar; hun boodschap was scherp, strijdvaardig en recht uit de onderbuik. Ze erkenden dat, ondanks de repressie in hun thuisland, dit niets is vergeleken met wat er in Gaza gebeurt. Daarmee gaven ze ook cynici een rake tik. Wijlen Margaret Thatcher kan er nog steeds niet over uit.

Kneecap komt op 16 augustus naar Pukkelpop en speelt op 5 en 6 september in Paradiso.

TV on the Radio @ TWO

Voor het eerst in tien jaar speelde TV On The Radio nog eens ten dans in de Lage Landen. Een concert van de New Yorkers is tegenwoordig dus een zeldzaamheid en daarom was het fijn om ze eindelijk eens aan het werk te kunnen zien op Best Kept Secret. Met ook geen nieuwe muziek in het arsenaal (frontman Tunde Adebimpes solowerk niet meegerekend) konden we ons dus verheugen op een heuse ‘greatest hits’-set en dat werd het ook. Meteen werd er afgetrapt met werk uit de eerste ep van de band, waarbij Adebimpe al snel zijn uitzonderlijk talent als frontman toonde. Hij is niet de man van de grote woorden, nee dat was Dave Sitek die een ‘Free Palestine’-shout lanceerde, maar hij is wel een man die zijn publiek uit de hand laat eten. Dat doet hij enerzijds door gewoon een sympathiek persoon te zijn, maar anderzijds ook door heel dynamisch rond te bewegen.

Met dan nog wat uitstekende songs als een “Lazerrey” werd de energie al snel heel groot. Dat was weliswaar nog maar het begin, want met nummers als “Wolf Like Me” en “Province” werden ook klassiekers voorzien en vooral bij die eerste ging het publiek wild tekeer. Het waren ook de heel energieke songs die de tent volledig uit de bol lieten gaan, met zelfs een moshpit tot gevolg. TV On The Radio deed vervolgens gewoon door, met enkel wat meeklapgebaren als enige publieksinteractie. De band wist met wat extra blazers en natuurlijk ook een goede banddynamiek zeer verfijnde songs naar een hoger niveau te brengen live en dus blijft het maar de vraag hoe lang we nog zullen moeten wachten om een song als “Happy Idiot” nog eens live te moeten horen.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs @ The Secret

De Britten van Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs zorgden in The Secret voor de nodige portie sludge op Best Kept Secret. De band staat namelijk garant voor een portie riffs waar je nooit iets van terughebt. Frontman Matthew Baty komt als een bokser in de ring en laat je alle hoeken zien zonder dat hij je volledig KO slaat. Je moet namelijk vijfenveertig minuten kunnen incasseren en dat begon al vrij snel door “The Wyrm” als opener in de set te plaatsen. De harde riffs en de heuse wall of sound kletterden door onze gehoorkanalen en de zaal was klaar om zich volledig over te geven aan de Britten. Na een goeie temposwitch werd er dan ook een eerste moshpit verwezenlijkt die gedurende de show niet meer zou dichtgaan. Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs bleef vervolgens furieus doorspelen zonder gas terug te nemen en vooral alleen maar meer agressie naar voor te brengen. En dat werkte natuurlijk, want zo bleef iedereen vol intensiteit en passie luisteren en had de band weer een groot deel, niet al te tere, zieltjes voor zich gewonnen.

Soulwax @ TWO

Gent heeft heel wat sterke bands in de aanbieding en Soulwax behoort tot een van de meest legendarische. De Dewaele-broers brachten ooit rockmuziek, maar zijn intussen vooral bekend vanwege hun elektronische dancemuziek. De afgelopen tijd trad Soulwax op in een formatie met onder andere drie drummers en die waren op Best Kept Secret ook aanwezig, maar de groep bracht wel een nieuwe show met een beetje nieuwe muziek! Het oude werk was in grote hoeveelheid aanwezig en zo kwamen “Krack”, “Do You Want to get Into Trouble?” en “Is It Always Binary” al vroeg opduiken. De pompende beats werden dus voorzien door drie drummers, die op indrukwekkende wijze elkaar zeer snel afwisselden en elkaar aanvulden. Daarbij kwam dan nog eens een zeer sterke lichtshow in een soort van witte box met vooraan in het midden de twee gebroeders en hun elektrokasten, voorzien van lampjes. Het zag er futuristisch en tegelijk ruw, maar vooral cool uit. Het visuele tilde de livemuziek naar een veel hoger niveau waardoor het publiek heel enthousiast werd.

De twee broers stonden vooraan zelf ook goed te bewegen, waarbij Stephen Dewaele soms ook een microfoon vastnam om veelal repetitieve teksten te zingen. Tijdens bijvoorbeeld “Idiots In Love” werd zijn stem aangevuld door die van een muzikante waardoor er een extra dynamiek ontstond en er zich een zachter element in de elektronische rockmuziek plaatste. De Dewaele-broers toonden aan dat ze niet alleen weten hoe ze een nummer moeten opbouwen, maar ook een volledige set. Hier en daar voorzag Soulwax een onverwachte wending, zoals wanneer je net een heel harde drop verwacht en de muziek in de plaats naar iets kleinschaliger overschakelt. Ook de nieuwe muziek was natuurlijk een ontdekkingstocht die mooi omringt werd door vertrouwd materiaal zoals “E Talking”, dat een echt hoogtepunt was en het publiek in een uitgelaten sfeer bracht. Soulwax bracht samengevat een zeer sterke show op Best Kept Secret en dat we niet minder gewoon zijn van de groep maakte dat niet minder indrukwekkend.

TVOD @ The Casbah

De Amerikanen van TVOD mochten The Casbah afsluiten op zaterdag en net wanneer we dachten dat alle beetjes energie uit ons waren geslopen, dan zorgde het zestal net voor een energie-explosie van jewelste. Waar TVOD op plaat net iets te braaf en voorspelbaar blijft, vertaalt het dat live in een klap in het gezicht van jewelste. Zo kreeg de band de hele The Casbah volledig mee met enkel maar intensiteit en natuurlijk een frontman die weet hoe hij zijn publiek moet bespelen. Hoe langer de set duurde, hoe wilder het publiek in het rond sprong en hoe meer we zagen dat TVOD echt een band is die live zijn muziek naar een hoger niveau tilt. Tyler Wright kroop als een bezetene over het podium, sprong ook wild in het publiek en liet het niet na om furieus iedereen op te zwepen. Zo wist TVOD The Casbah al vroegtijdig af te breken op zaterdag.

Caribou @ TWO

Vorige week sloot hij nog de openingsdag van Primavera Sound af. Ditmaal bracht Caribou zijn kunsten naar de intieme TWO-tent van Best Kept Secret. In zijn songkeuze en spanningsopbouw hield de multi-instrumentalist vast aan een vertrouwd stramien, maar dat deed niets af aan de intensiteit. Van vermoeidheid was geen spoor te bekennen. Zijn gelaagde indietronica vulde de tent met frisse zuurstof en wist de aandacht grotendeels vast te houden. Toch bleef het geroezemoes in het publiek soms hardnekkig aanwezig, wat hier en daar de concentratie deed verslappen. Dat veranderde op slag toen “Volume” losbarstte en de volumeknop resoluut werd opengedraaid.

Op het grote led-scherm flitsten kleuren mee als een visuele stemmingsmeter: vurige roodtinten bij het verzengende “Sun”, ijzig blauw bij de melancholie van publieksfavoriet “Never Come Back”. De psychedelische visuals uit eerdere shows ontbraken dit keer door de afwezigheid van een scherm achter de band. Ondanks de strakke, haast machinale opstelling klopte er een levend hart onder de set. Wanneer Dan Snaith zich losmaakte van zijn synths of drumkit en zich met gespreide armen tot het publiek richtte, volgden telkens spontane applausgolven. In die momenten was hij geen afstandelijke elektronica-artiest, maar een bezielde ceremoniemeester. Ook deze show bood ruimte voor ruigere uithalen. Bonkende techno kreeg vrij spel en zijn liveband greep geregeld in om het geheel een onvoorspelbare, organische wending te geven.

Caribou speelt nog op Rock Werchter (4 juli). Voor zijn show in De Roma op 5 december is inmiddels een wachtlijst geopend.

Lander & Adriaan @ The Secret

Wie na Soulwax nog niet genoeg drumwerk had gekregen en nog wat wilde dansen op livemuziek, die kon nog eventjes terecht in The Secret voor het altijd energieke Lander & Adriaan. De drummer en toetsenist staan bekend vanwege hun optredens waar zij in het midden van de zaal of tent staan en op BKS was dat niet anders. Vanop hun eilandje zorgden ze voor uptempo, dansbare muziek die de ene keer wat meer funky klonk en de andere keer hiphopachtige samples gebruikte. De twee gingen op ontdekkingstocht en het publiek ging vol plezier mee. Er werd rondom de band energiek gedanst, al stond menig festivalbezoeker gewoon doods voor zicht uit te staren. De vermoeidheid stak hier en daar misschien al de kop op, maar de opzwepende en frisse lichtshow, die voor een groot deel door vier spots op het eilandje werd voorzien, gaf anderen dan weer extra aanmoediging om alles nog eventjes te geven. Zowel de dansers als staarders werden getrakteerd op een dynamische set van twee muzikanten die zeer goed op elkaar ingespeeld waren en hun enthousiasme alleen al was genoeg om content van te worden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista, Niels Bruwier, Robbe Rooms en Simon Meyer-Horn.