Elk jaar in december stellen we met Dansende Beren een eindejaarslijstje samen onder de noemer ’35 albums die je misschien over het hoofd zag in…’. En soms kom je er doorheen het jaar eens eentje tegen en denk je: ‘Ja, dat is een plaat voor die lijst’. Wel, vandaag is zo’n dag, want Hana Vu heeft een nieuw album af. Sterker nog, met haar vorige schopte de Amerikaanse singer-songwriter het ook al tot in dat lijstje. Public Storage was de introductie in een volledig nieuw hoofdstuk voor de toen slechts twintigjarige, waarin ze zich als het ware een geheel eigen genre toe-eigende. Indiepop met een ruw randje, indierock met een hoek af… noem het hoe je wil, maar feit is wel dat het Hana Vu’s monotone, soms bijna zagerige stemgeluid is dat altijd het belangrijkste instrument is. Dat klinkt misschien niet erg aanlokkelijk, maar met het nieuwe Romanticism bewijst de zangeres wel dat de wereld die ze schept er eentje is die je onmogelijk onberoerd laat.
De Amerikaanse is namelijk op weg naar volwassenheid en zit ondertussen goed genesteld op tram twee. En dat het begin van je twintigerjaren best belangrijk zijn, staat als een paal boven water. Het zijn die emotionele ervaringen die Hana Vu in haar vierde studioalbum probeert te spiegelen, inclusief een historisch kader. Ze hing het hele verhaal namelijk op rond de romantische kunststroming; enerzijds doordat Romanticism haar subjectieve verhaal vertelt van hoe ze met al die emoties omging, anderzijds doordat zowel de album- als singlecovers telkens eigen interpretaties waren van schilderijen van Artemisia Gentileschi. Dus als we zeggen dat de zangeres écht een wereld probeert te creëren rond haar album, dan bedoelen we dat ook letterlijk.
Romanticism is dan ook meer dan ooit een album dat van de eerste tot de laatste noot in volgorde beluisterd moet worden, maar dat evengoed bol staat van nummers die het an sich ook gewoon erg goed zouden kunnen doen op de alternatieve radiozender. Het is echter moeilijk om echt een label te plakken op het geluid van Hana Vu, maar dat ze haar muziek uitbrengt onder Ghostly International, helpt je misschien al op weg. Opener “Look Alive” is anders ook al een mooie introductie. Het nummer heeft eigenlijk niet eens zo heel veel om het lijf – bezwerende synths, aangevuld met strijkers en een piano doen de zaak -, maar het is net de combinatie van het muzikale met dat meeslepende stemgeluid en, minstens even belangrijk, diens woorden dat van de song veel meer dan zomaar een introductie maken. Van ‘I’m sorry ‘bout the way I am’ tot ’there’s no air in my lungs ‘cause my breathe has changed / And now I’m a ghost of who I have been’; Hana Vu raakt meteen.
Dat de drie puike singles meteen daarna volgen, zorgt ervoor dat je in een mum van tijd helemaal opgezogen wordt in het universum van de romantiek. “Hammer” brengt aan de hand van een fantastisch opbouwend en rauw indierocknummer het verhaal van een existentiële crisis met een verscholen ‘alles komt uiteindelijk wel goed, zelfs als het niet zo is’-boodschap; waarna “22” die lijn mooi doortrekt. Grootse doch melancholische explosies ondersteunen het feit dat, zelfs als je het op je 22ste allemaal niet meer weet, je uiteindelijk toch gewoon 23 wordt. Je zou het geheel op een bepaalde manier een beetje kunnen vergelijken met girl in red, al gaat het er bij Hana Vu vanzelfsprekend minder voorspelbaar en poppy aan toe. “Alone” hangt zo bijvoorbeeld op eenzelfde manier aan elkaar als de nummers van eerdergenoemde Noorse zangeres, al schuurt het bij de Amerikaanse een pak ruwer. ‘I’m just so afraid of ending up all alone’, klinkt het, alvorens de boel wederom ontploft.
Is het dan een en al zelfmedelijden in Romanticism? Goh, in zekere zin is het dat eigenlijk nooit, daar Hana Vu altijd wel een positieve les weet te trekken uit alle onzekerheden die ze in haar groeiproces meemaakte. Het fantastische “Care” werd zo bijvoorbeeld gebouwd rond de vraag of dingen evenveel betekenen voor anderen dan voor de zangeres zelf, maar uiteindelijk komt ze, opnieuw na een existentiële crisis weliswaar, tot de conclusie dat het eigenlijk niet eens uitmaakt of iemand om je geeft. Het belangrijkste is namelijk hoe jij het zelf beleeft: ‘And our love is dry, but it lives on in memory’. En zo komt er eigenlijk besef dat veel van de magie verdwijnt eens je volwassen en wijzer bent.
Daar schuilt meteen ook het feit dat Romanticism een zwaard is dat langs twee kanten snijdt, want ondanks dat al die veranderingen in je jeugdjaren vaak voor mentaal moeilijke perioden zorgen, verlang je eenmaal je ouder bent toch terug naar de fijne tijd toen je jong was. In “Airplane” valt Hana Vu zo bijvoorbeeld in het zwarte gat van volwassenheid (‘Stop the car, I’m nervous, it’s broken / Please don’t drive away, I don’t know where to go yet’), om dan te hunkeren naar hoe het vroeger was (‘Do you believe in starting over? / Can you tell me what it’s about?’). Opgroeien is een emotionele rollercoaster, en de Amerikaanse weet dat als geen ander weer te geven door telkens die ene positieve speld te vinden in een hooiberg vol negativiteit.
‘Being a romantic is different from being a romanticist’, zegt Hana Vu zelf, en gelijk heeft ze. Verwacht op Romanticism dus geen twaalf plakkerige liefdesliedjes, maar eerder een focus op de pijn van het volwassen worden. Hetzij met dat gouden randje natuurlijk. En het indrukwekkendste daarin is eigenlijk vooral de combinatie van alles. De ongelooflijk spitsvondige manier waarop de Amerikaanse haar gevoelens kán weergeven in muziek, de visuele uitvoering ervan en, uiteindelijk ook helemaal niet onbelangrijk, het klinkt ook gewoon erg goed. “Find Me Under Wilted Trees” werd bijvoorbeeld zo’n beklijvende song à la The Hunger Games, maar telkens je denkt dat het niet grootser kan, schakelt de zangeres nog maar eens een versnelling hoger, met een episch slot tot gevolg. En oké, soms gaat het tempo wat liggen en kabbelt het allemaal gewoon wat voort, maar zelfs dan raakt ze ons niet helemaal kwijt.
“How It Goes” blijft bijvoorbeeld interessant doordat de strijkers voor een onder-de-huid-kruipend gevoel zorgen, terwijl de poppy invloeden in “Dreams” en de diepere bassen in “Play” voor een vorm van variatie zorgen, want het moet uiteindelijk wel gezegd dat Hana Vu drie kwartier lang vooral uit dezelfde vijver blijft vissen op vlak van sound. Niet dat dat per se slecht is, maar soms komt er toch punt waarop je denkt: ‘Nu heb ik het wel even gehoord’. Maar gelukkig is er met “Love” dan de ideale afsluiter, want zelfs als je in zo’n mentale put zit, blijft de liefde altijd aanwezig. Een plaat die bol staat van negativiteit en dan eindigt met het zinnetje ‘I guess this is love’… de eeuwige contradictio in terminis die Hana Vu is, blijft zo in stand gehouden.
En nu hopen dat ze ein-de-lijk vanonder die verdomde radar raakt, want Romanticism is niet alleen een sterk album als geheel, ze bevat ook een reeks nummers die stuk voor stuk hitpotentieel hebben, alsook kunnen resoneren met elk seizoen. Want zoals gezegd: het is moeilijk om echt een label te plakken op het geluid van Hana Vu. Zelfs nadat je er net 45 minuten aan een stuk naar luisterde.
Ontdek “Care”, ons favoriete nummer van Romanticism, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
