© CPU – Chris Stessens (archief)
De laatste keer dat keer dat Julia Holter in Gent optrad, was op Gent Jazz in 2019. Deze bescheiden website behoorde toen echter helaas niet tot de uitverkorenen, maar gelukkig konden we haar dat jaar wel meepikken op Best Kept Secret in Nederland. Uiteraard staat haar wederkomst in het teken van een nieuwe plaat, namelijk Something in the Room She Moves. Dit is haar zesde studioalbum, maar als je telkens een handvol soundtracks, samenwerkingen en probeersels op MySpace meerekent, kom je gemiddeld aan een release per jaar sinds 2007. Sinds haar commerciële doorbraak met Have You In My Wilderness uit 2015 gaat ze steeds meer haar eigen pad en dat was ook in Ha Concerts te merken.
De recente muziek van Julia Holter is namelijk verstoken van klassieke popstructuur. Met diploma’s in muziekcompositie van de Universiteit of Michigan en CalArts beschikt ze over de nodige utensiliën om om het even wat te laten welklinken. Haar composities lijken op dromen in de zin dat ze een sfeer of gevoel evoceren, zonder de weg naar een duidelijk doel te leiden. Haar stem ligt op het snijpunt van Björk, Siouxsie Sioux en Sinéad O’Connor, maar hun experimentele kantjes vult ze aan met klassieke texturen zoals jazz, barok- en koormuziek. Een goed voorbeeld is het nieuwe “Talking to the Whisper”, dat met simpele strofen lijkt te beginnen, maar zichzelf na slechts één keer te rijmen langzaam maar zeker deconstrueert tot schijnbaar atonaal gefluit en chaotisch getrommel. Deze eigenzinnige keuzes zorgen ervoor dat Holter wel telkens op voldoende lof kan rekenen, maar voor de doorsnee concertganger is dit niet zo comfortabel. Dat was vooraf ook al duidelijk zichtbaar aan de bescheiden opkomst.
Nyokabi Kariũki mocht het voorprogramma verzorgen met een nog experimenteler optreden. De Keniaanse zangeres speelde organische soundscapes die ze in haar thuisland opnam. We hoorden vogels, blazers, druppels, onbekend gekraak en geschraap, alsook parlando uit het nieuws en classificaties van een of andere catalogus. Deze organische opnames klonken soms best fijn, maar meestal bleken ze duister en mystiek. Met vreemde talen, gemixte tapes van haar eigen stem en dissonante trompetharmonieën op haar synth, wilde Kariũki ons duidelijk wat van onze melk brengen. Haar debuutalbum behandelt namelijk een ziekte waar ze in 2021 door moest. Zo is de titel van haar slotnummer “Nazama” Swahili voor ‘Ik zink’. Behalve zingen leek ze echter zelf niet zo veel te doen. Haar manuele handelingen bleven beperkt tot een apparaatje de grootte van een draagbare cd-speler en soms een lamellofoon. Ondanks de schijnbaar stevig voorbereide en ietwat onrustwekkende set, was dit zeker een creatief voorprogramma dat bij de vibe van het hoofdconcert paste.
Ook de arrangementen van Julia Holter behandelen namelijk recente persoonlijke gebeurtenissen, zoals de pandemie en haar pasgeboren dochter, die ze kreeg met componist en bandlid Tashi Wada. We begonnen dan ook meteen met het frivole “Sungirl”. De fretloze basstijl van Devra Hoff en de prominente rol van de percussie deden ons meteen denken aan het betere werk van Mick Karn en Steve Jansen uit de newwaveband Japan, wat op plaat veel minder opvalt. Het viertal had geen instrumentenwissels nodig, op een doedelzak en fluit na voor de anderszins keyboard spelende Wada. Holter en Wada speelden van alles op hun synths, van traditionele pianolijnen tot dissonante aanvullingen. De nummers liepen handig in elkaar over of waren met mengelmelodieën aan elkaar gelijmd. Holter keek vaak lachend in de lucht, alsof ze louter voor zichzelf speelde.
Met een opgebolde versie van “Silhouette” hadden we al snel een eerste kippenvelmomentje beet. Ondanks het nogal statische concert, hadden de muzikanten heel wat om handen. Ze concentreerden zich immers op hun partituren al ging het om een eindexamen. Drummer Elizabeth Goodfellow sloeg de maat op haar bil als ze daar tijd voor had. Ze nam tenslotte ook de koorzang deels voor haar rekening. Gezien er weinig animo of tijd was om rond te springen, stond het podium opgefleurd met animaties die soms deden denken aan de rotoscoping van Aha’s “Take On Me”. Zo kon het ietwat oudere publiek ook eens ervaren hoe het voelt om een Subway Surfer boven je compilatie van Family Guy te zien. Gelukkig draaide het vooral om de muziek en die klonk op zich onberispelijk, met dank aan vijfde bandlid Kenny Gilmore, die persoonlijk de geluidskwaliteit overzag.
Hoewel Julia Holter zes vernuftige nieuwe nummers speelde, bleken zij niet meteen op te vallen in de lijst met werken van pakweg tien jaar geleden. De sfeer draaide langzamerhand: van energiek naar bedaard, van weelderig naar sober en omgekeerd. Met deze eb- en vloedtechniek vallen songs moeilijk te onderscheiden, maar het valt wel te linken met het nieuwe album. Holter liet zich namelijk inspireren door de rol van water in films zoals Poncho van Hayao Miyazaki. Dit is alvast waar “Evening Mood” over gaat. Teksten vielen echter moeilijk te onderscheiden in het artistieke geheel. We moesten er voornamelijk zijn voor de exotische texturen, gaande van klavecimbel tot walvissen, weliswaar afkomstig van dezelfde synthesizer. De duidelijke hoogtepunten waren dan toch weer weggelegd voor nummers als “Feels You” of “Betsy On The Roof” uit 2015. Zij bouwen namelijk op een meer traditionele manier een climax op.
Website / Facebook / Instagram
Setlist:
Sun Girl
Silhouette
In the Green Wild
Something in the Room She Moves
Marienbad
In The Same Room
Evening Mood
Spinning
The Laugh Is in the Eyes
Feel You
Talking to the Whisper
I Shall Love 2
Betsy on the Roof
