Het moet ergens begin februari geweest zijn toen zowat elk indiefolkliefhebbend hartje wat sneller begon te slaan. Oorzaak was de terugkeer van Angus & Julia Stone; het duo dat het gevoel ‘kampvuur onder de sterrenhemel in de Australische outback’ simpelweg uitademt. En toch voelt het woord ‘terugkeer’ een beetje misplaatst, daar de broer en zus nooit echt weg waren geweest. Angus tourde als DOPE LEMON nog tot afgelopen zomer met zijn roze Cadillac en plaat Kimosabè onder de arm de wereld rond, Julia verkende haar eigen horizonten met solodebuut Sixty Summers alsook haar creatieve vriendschap met Franse zangeres Pomme. Ze waren er dus nog altijd, maar de twee weten uiteindelijk toch vooral te raken als ze in harmonie met elkaar gaan.
Gaande van de commerciëlere successen als “Big Jet Plane” en “Chateau” tot verborgen pareltjes als “Crash and Burn” en “Draw Your Swords”; Angus & Julia Stone spelen eigenlijk al jaren Champions Leaugue binnen hun wereld. En dan werd het allemaal een tikkeltje onduidelijker. In tijden van de pandemie volgde er met Life Is Strange iets dat tussen een vergeten album en de soundtrack van een videogame lag, recenter volgden er drie singles die, toegegeven, vooral onder de radar bleven. Voorsmaakjes van achtste studioalbum Cape Forestier; een plaat die volgens het duo een soort carrièreoverspannend beeld moet schetsen. De akoestische sound uit de begindagen in combinatie met verhalen van de mensen die Angus en Julia nu zijn. Maar voor het water je als fan – want dit leest o zo mooi – in de mond loopt, kan je moeilijk ontkennen dat die vooruitgestuurde singles ook écht naar meer smaakten.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Cape Forestier is niet slecht. Het is gewoon saai. En bij momenten zelfs ongeïnspireerd. Op zich is dat dus wel verrassend, zeker als je weet dat Angus & Julia Stone in het verleden toch al wel vaker bewezen dat ze bijzonder goed zijn in het maken van meeslepende nummers. Nummers die echt kunnen raken. Iets dat nu, op twaalf pogingen, slechts anderhalve keer redelijk lukt. Het best op “No Boat No Aeroplane”, zo’n song die in zijn duisterheid gigantisch veelbelovend klinkt, zelfs net niet onder de huid kruipt, maar over het algemeen toch net ietsje te veel aan het oppervlak blijft dobberen. Goed, geen enkel probleem, want het nummer dóét wel iets. Dat bijvoorbeeld in tegenstelling tot single van de terugkeer “The Wedding Song”, dat baadt in cringe teksten als ‘We will make babies on the beach under the stardust’. De typische cliché ballade, perfect als openingsdans voor het standaard koppel, maar niet iets dat je van de Australiërs verwacht.
Het is helaas slechts een van de vele voorbeelden van weinig interessante, voortkabbelende nummers die Cape Forestier rijk is. Dat de titeltrack een soort auditieve versie is van een voortkabbelende zonnige namiddag, eentje zoals we er al een dozijn meemaakten, voorspelde dan ook al niet veel verrassends. De trip langs de donkerrode rotsen van Route 66 loopt verder langs tweeluik “Country Sign” / “City of Lights”, dat achteraf gezien perfect hetzelfde nummer had kunnen zijn. Een songstructuur die standhoudt dankzij een traag tempo, dromerige chillheid en een nonchalant fluitje? Het zou perfect voor beide kunnen opgaan. “Little Alaskan Anchor” ligt op zijn beurt dan weer in een ietwat zelfde lijn, hetzij aan de hand van een iets meer folky akoestische tokkel: kabbelend naar nergens.
Muziek maken is voor Angus & Julia Stone nochtans niet iets dat moet, maar dat gewoon gebeurt. Althans als we de bijbehorende bio moeten geloven. Ze voelen zich thuis bij elkaar, en nog het meest als ze samen schrijven. En toch heb je voortdurend het gevoel dat als de twee ietsje meer hun best hadden gedaan, het eindresultaat een pak beter had geweest. “Somehow” bevat zo bijvoorbeeld flarden van wat je wil horen van het duo; minimalistisch en licht, maar tegelijk meeslepend en mooi. Het jammere is echter dat die stempel nooit echt helemaal doorgedrukt wordt. In “Down to the Sea” krijgen we tegen het einde bijvoorbeeld nog een halve bluesy solo te horen, maar voor het experiment echt doorsijpelt, houdt de ster alweer op met fonkelen. Het mocht op Cape Forestier dus allemaal net iets meer zijn.
Angus & Julia Stone zijn op die manier een beetje het slachtoffer geworden van hun eigen kunnen. De lat lag door voorgaande platen op zekere hoogte, maar ze werd met deze achtste niet gehaald. Het duo probeerde met deze langspeler haar carrière samen te vatten op een hedendaagse manier, mede door op een manier terug te keren naar hun roots; op zich een mooi idee, maar de uitvoering viel uiteindelijk heel erg vlak uit. Zo vlak zelfs, dat je vooral het idee krijgt dat ze hun DIY-achtige oprechtheid uit de begindagen vooral erg gepolijst hebben proberen na te bootsen. De ruwe schoonheid maakte met andere woorden plaats voor afgelikte, ongeïnspireerde voorspelbaarheid. Golfjes die nergens naartoe gaan. Of ja, naar een goeie insteek in de verte, die soms ook eens geraakt wordt. Soms, oftewel te weinig. Te weinig om, met pijn in het hart, te blijven boeien.
Op maandag 3 en dinsdag 4 juni staan Angus & Julia Stone in het Koninklijk Circus. In Nederland doen ze op dinsdag 11 en woensdag 12 juni het Koninklijk Theater Carré aan.
Ontdek “No Boat No Aeroplane”, ons favoriete nummer van Cape Forestier, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
