Julia Stone. Onlosmakelijk verbonden met muzikale partner in crime Angus, fulltime indiefolkhartjesverwarmster en in bijberoep nog eens de Australische spin-off van Aphrodite. Jarenlang stond ze, minstens evenwaardig, aan de zijde van haar broer, maar na Snow en diens bijbehorende tour werd het hoog tijd dat broertje en zusje Stone nog eens hun eigen horizonten zouden verleggen. Angus breide een vervolgstuk aan Dope Lemon en Julia zou het dit keer eens niet rustiger aandoen. Geen tijd om te surfen en kangoeroes te aaien onder de blakende zon: bijna tien jaar na By the Horns zou ze nog eens een soloplaat maken.
Toegegeven, Julia heeft de afgelopen jaren heus niet stilgezeten. Ze hield zich vooral bezig met het schrijven van muziek, getuige het feit dat alle materiaal op Sixty Summers werd gepend tussen 2015 en 2019. Vijf jaar lang werken aan nummers, ze verfijnen tot in de kleinste details, nooit tevreden zijn over de sound en als alles dan eindelijk klinkt zoals het zou moeten, wordt de planeet geregeerd door een pandemie. Je zou voor minder de releasedatum een half jaar lang blijven vooruitschuiven.
Het zorgde er alleen maar voor dat wij nog wat meer reikhalzend zouden uitkijken naar het album. Met mondjesmaat konden we kennismaken met wat Julia ons op Sixty Summers zou voorschotelen en dat was iets helemaal anders dan we gewoon waren. De idyllische sterrenhemels en van oranjeroze wolken doordrenkte landschappen werden opzij geschoven voor een hoop in glitter ondergedompelde beats en poppy baslijnen. Dat alles gebeurde ook nog eens onder het goedkeurend oog van een waslijst aan indrukwekkende namen.
Op de aftiteling onder meer: Annie Clark (aka St. Vincent – die onlangs haar comeback vierde), Matt Berninger (die brombeer van The National), de broertjes Aaron en Bryce Dessner (die andere twee mannen van The National, die tegenwoordig in alles op auditief vlak hun zegje doen), pianist en producer Thomas ‘Doveman’ Bartlett, Stella Mozgawa (een kwart van Warpaint) en ga zo maar door. Voeg daar nog eens een talentvolle regisseuse als Jessie Hill aan toe om alles visueel (bijzonder) aantrekkelijk te maken en we zijn Angus al helemaal vergeten.
Hill had in elk geval niet de minste moeite om het visuele plaatje te doen kloppen, want het totaalbeeld dat Julia wil construeren zit al heel goed in de muziek verwerkt. “Break” balanceert bijvoorbeeld op een koord tussen strakke elektronica en dromerige melancholie. Twee uiterst belangrijke spelers op Sixty Summers, die haast permanent in elkaar overlopen alsof ze met elkaar verbonden zijn. Achteraf gezien is het dan ook geen wonder dat dit nummer de eerste single werd; het bevat alle basisingrediënten waarop doorheen het album verder wordt geborduurd.
Zo trekt Julia op de titeltrack het vat met glitter open, waardoor we van Sydney naar hartje New York worden gekatapulteerd. ‘The world’s a little blurry‘, fluisterde Billie Eilish ooit; een zinnetje dat plots o zo veel betekenis krijgt. Het zijn zestig warme zomers waarin niets moet en alles mag. Dat komt een tikkeltje intiemer, maar tegelijkertijd dubbel zo groots binnen op “I Am No One”. Wazige liefde, besprenkeld met glitter. Dat is Sixty Summers.
Samen met Matt Berninger komt ze op “We All Have” nog verrassend schattig – zeker in vergelijking met de zware stem van de Amerikaan – uit de hoek, haast feeëriek. Het staat in schril contrast met het bombastische “Fire in Me“, dat je bijna de muzikale symbiose tussen Tame Impala’s “Elephant” en de futuristische sound van Muse zou kunnen noemen. Kevin Parker zou in dat geval niet de enige continentgenoot zijn waar Julia inspiratie bijhaalde. Zo heeft “Substance” bijzonder veel weg van het Melodrama-tijdperk van Lorde. Zoals de albumcover al voorspelde heeft Julia Stone heel veel gezichten en ze komen allemaal aan bod.
Julia heeft Angus niet nodig om haar ding te kunnen doen. Sterker nog, op haar eerste soloplaat in bijna tien jaar is het haast verfrissend om haar eens in een andere context te horen dan de indiefolk die we gewoon waren. Badend in een bad vol donkere spots, glitter en tot op de centimeter berekende melancholie heeft de Australische zich ontpopt tot een soort popfee met vele aspecten en toverspreuken. Sixty Summers werd een soort totaalplaat, waarin muziek, videoclips en zelfs persfoto’s tot in de puntjes uitgewerkt zijn – Julia heeft nu ook wel genoeg tijd gehad. Kort samengevat: het was het wachten waard.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
