Bazart @ Sportpaleis (Echo Festival 2023) : Toeters, bellen en confetti voor Kerst

Anno 2023 is de gouden confetti rond Bazart neergedwarreld en heeft de hype die in 2017 nog rond de band hing, plaatsgemaakt voor iets anders: standvastigheid. Het trio dat in 2015 onthaald werd met de gevleugelde woorden ‘Le nouveau Clouseau est arrivé’, is de manie van weleer ontgroeid en heeft zich tot een soort instituut ontwikkeld in het Vlaamse muzieklandschap. Daar hebben Simon Nuytten, Mathieu Terryn en Oliver Symons uiteraard erg hard aan gewerkt. Tijdens de moeilijke muzikale droogte van begin de jaren twintig bevestigden ze hun kunnen met de derde langspeler Onderweg en grepen ze elke kans om live te spelen, van zittende evenementen als Werchter Parklife tot uitverkochte Lotto Arena’s. Dat leverde Bazart uiteraard dividenden op die de groep langs diverse hoge plekken op festivals brachten. Vorig jaar nog zagen we de drie nog een heel voorvak Metallica-fans aan het huppelen brengen op Rock Werchter, dit jaar staken ze nog de weide van Pukkelpop in hun binnenzak. Dat het Bazart van nu niet langer die beloftevolle hype van weleer is, maar een volwassen huis van zelfvertrouwen, is dus duidelijk. Een Sportpaleis inpalmen blijft echter altijd een uitdaging, voor eender welke band.

Misschien is het daarom dat Bazart voor deze terugkeer naar de grootste arena van ons land alle kerstballen en slingers uit de doos haalde om er een totaalbeleving van te maken. Rond het Sportpaleis stond een heus kerstmarktje opgesteld waar je al wat sfeer kon opsnuiven. Nu is het Sportpaleis dat pal naast een druk viaduct ligt niet bepaald de meest gezellige plek om zoiets te doen, maar de intentie erachter zat goed en een glaasje glühwein werkt altijd om even op temperatuur mee te komen. De echte warmte vonden we uiteraard terug in het Sportpaleis zelf, waar Bazart ons zo maar eventjes op vier support acts trakteerde. Op die manier kreeg de avond de allure van een klein festival dat volledig in het teken van de Nederlandstalige poprock stond.

Guusje

Guusje mocht de spits afbijten met een korte set van twintig minuten. De Nederlander staat uiteraard op de line-up te pronken door zijn samenwerking met Bazart op het nummer “Blijf Nog Even Hier” en zijn plek op Echo Records, het platenlabel van de band. In 2014 wist hij als jong broekje het publiek boven de moerdijk te charmeren met zijn deelname aan The Voice van Holland, maar bij ons blijft Guusje nog een vrij nobele onbekende die het moest doen voor een stilletjes vol druppelend Sportpaleis. Een halflege arena als die van de Antwerpse tempel kan verdomd intimiderend lijken, maar desalniettemin deed de man het tijdens zijn korte optreden niet onverdienstelijk.

Nummers als “Balkon” en “Dopamine” zijn vlotte niemendalletjes die misschien geen grootse indruk maakten op een zich nog settelend Sportpaleis, maar uit de toon vallen deden ze ook niet. We kregen bij Guusje ook al onze eerste blik op de vrij imposante videomuur die de muzikanten knap in beeld bracht. Maar goed ook, want in de zwaar door bassen gedomineerde geluidsbrij waren de gitaren niet te ontwaren. Het enthousiasme van het Sportpaleis werd gelukkig al even opgepookt met de komst van Mathieu Terryn die even uit de kleedkamers kwam gehuppeld om hitje “Blijf Nog Even Hier” mee te zingen. De twee catwalks werden door de zangers al even benut, wat een fijn visueel beeld opleverde toen ze met een zee van mensen tussen hen in elkaar toe zongen.

Pommelien Thijs

De massa had de weg naar de arena al een stuk vlotter gevonden voor Pommelien Thijs en dat verbaasde niemand. De zangeres wist het voorbije jaar uit te groeien tot een fenomeen dat garant stond voor afgeladen volle zomerevenementen en die succestrein lijkt met onder andere vijf verkochte De Roma’s volgend jaar voorlopig niet tot stilstand te komen. Met haar nog steeds frisse debuutplaat en een groeiende livereputatie op zak kreeg Pommelien Thijs dan ook een nagenoeg volledig gevuld Sportpaleis om een dik half uur het beste van zichzelf te geven.

Dat de jonge zangeres vaak samen in één adem genoemd wordt met Camille, maar toch op een ander speelveld mikt, maakte ze meteen duidelijk met opener “Entertainment”. Quasi perfecte Nederlandstalige pop met een licht donker randje is het. Het werd allemaal haast woord voor woord meegezongen door een enthousiast publiek dat al vroeg op de avond zijn eerste moment van collectieve gekte mocht beleven. Nieuwe single “Medeplichtig” zette verder de puntjes op de i en liet horen dat Pommelien alles in zich heeft om net als Bazart de hype te overstijgen en een blijvende plek in het Vlaamse muzieklandschap te veroveren. Wat in een gecondenseerde set ook opvalt, is dat Thijs al een stevig rijtje hits op haar palmares heeft staan, die stuk voor stuk op een stevige respons uit de zaal konden rekenen. Ook zonder Jaap Reesema heeft “Nu Wij Niet Meer Praten” een hoog knuffelgehalte, en “Ongewoon” en “Erop Of Eronder” kregen in een sterke liveversie de volle arena op hun hand. Het zorgde voor een set waarin het publiek stuiterde van plezier en waarin de zangeres en haar fijne band toonden waarom het slechts een kwestie van tijd is voor Pommelien Thijs op eigen benen dit Sportpaleis uitverkoopt.

MEROL

In tegenstelling tot Guusje, heeft MEROL al lang geen introductie meer nodig bij het Belgische publiek. Na tal van Vlaamse festivalpodia en twee OLT’s de voorbije zomer, is het ook nu weer een fijn weerzien met de Nederlandse popdiva. MEROL had duidelijk de memo gelezen en ging dan ook meteen van start met een set die in lijn lag met wat we van haar zagen op de festivals afgelopen zomer. In een catsuit waarop in glittersteentjes haar naam stond geborduurd en een passende grote zonnebril begon ze aan een gebalde set.

Veel van het succes van MEROL is toe te wijden aan het extraverte podiumbeest dat in de zangeres schuilt en ook in het Sportpaleis leverde dat een amusant optreden op waarin we het ene moment op foefsafari trokken om wat later los te gaan in de foute disco op de camping. De orkaan van enthousiasme die Pommelien te beurt viel, was bij MEROL weliswaar afgezwakt naar een stevig stormpje, maar toch wisten de hits nog meer dan genoeg animo te genereren. Jong en oud al gretig zien meezingen met openingsnummer “Hou je bek en bef me” blijft een geinig gegeven, maar ook “vol” wist gelukkig wat los te maken op de dansvloer van het Sportpaleis.

Dat we de zangeres zelf op vocaal vlak een stuk sterker uit de hoek zagen komen dan afgelopen zomer in het OLT en Rock Werchter, hielp duidelijk bij het slagen van het optreden. MEROL smeet zich letterlijk en figuurlijk op het podium, wat hoorbaar voor resonantie zorgde bij het middenplein. Een krachtig “Pastel” werd opgedragen aan de vandaag overleden grootmoeder van de zangeres en ging naadloos over in de ingetogen intro van “Het feest is al voorbij”.

Uiteraard was de timing van het feest in kwestie de Nederlandse niet ontgaan, waardoor MEROL uiteraard besloot kerst met het hele Sportpaleis te vieren door middel van een plezierig “Kerst met de fam”, uiteraard inclusief kerstige belichting en nepsneeuw. “Lekker met de meiden” tekende voor de voorspelbare afsluiter en kreeg het publiek op de vloer nog een keertje aan het springen. Het zonder al te veel poespas en vooral rechttoe rechtaan door haar set vol hits knallen leverde een van de beste optredens op die we in lange tijd van MEROL hebben gezien.

Noordkaap

De vreemde eend in de bijt. Het is een positie die Stijn Meuris niet vreemd is en waar de frontman van het lichtjes legendarische Noordkaap zijn hand ook niet voor omdraait. Dat tussen het jonge vrouwelijke popgeweld van MEROL en de confettikanonnen van Bazart geprangd het oeuvre van Noordkaap een behoorlijk surrealistisch is om in te grasduinen, is duidelijk, maar we hadden het niet anders willen zien. Het heeft dan ook iets passends om een band die zo veel betekend heeft voor onze vaderlandse muziek even een uur in de spotlights te zetten in dat machtige Sportpaleis. Noordkaap was een van die bands die in de jaren negentig liet horen dat zingen in je moedertaal niet enkel voorbehouden was voor smartlappen en hoempapa, en dat je ook bij de coole kindjes van de klas kon scoren in het Nederlands. Een band als Bazart heeft dan ook wel wat te danken aan Noordkaap, wat hun positie op de affiche des te mooier maakte.

Het enige probleem is uiteraard dat het publiek dat naar Antwerpen kwam afgezakt, dat dus wel degelijk voor Bazart, MEROL en Pommelien deed. Het gros van het grotendeels vrouwelijke publiek in de zaal was nog niet geboren toen Meuris een rits klassiekers bij elkaar schreef, wat voor een ietwat rare disconnectie zorgde. Hoe bloedmooi “Het komt voor in de beste families” en intens de schreeuwen aan het eind van “Panamarenko” ook klonken, op het enthousiasme dat de dames voor hen te beurt viel kon Noordkaap niet rekenen. Dat hoefde ook niet. Dit is namelijk een band die niets meer te bewijzen heeft en gewoon het podium inneemt op zijn eigen termen.

Dat leverde wederom een steengoed optreden op dat weliswaar niet altijd de weerklank vond bij het publiek dat het verdiende, maar wel met nummers als “Pretentious Moi” voor de nodige peper in het gat van deze Nederlandstalige avond zorgde. “Arme Joe” en “Een heel klein beetje Oorlog” klonken intenser dan ooit. Mede dankzij de diepere korrel in de o zo herkenbare stem van Stijn Meuris en het bevlogen gitaarwerk van Lars van Bambost uiteraard. Toch waren het de voorspelbare, bekende meezingers die het publiek het best wakker leken te schudden. Een erg vroege “Satelliet Suzy” blijkt na al die jaren nog steeds een golfje waar het fijn op deinen is, en “Van God los” ging voluit voor het kippenvel. Toch was het uiteraard ook nu weer “Ik hou van u” aan het slot dat het Sportpaleis eindelijk collectief in beweging bracht. Het lieflijke walsje dat hoegenaamd niet tekenend is voor de muziek van Noordkaap, blijft na al die jaren de publiekslieveling van de band. Meuris zelf heeft er al lang vrede mee, wij ook. Het nummer gaf een vol Sportpaleis dan ook even een warme gloed die je nog het best kon vergelijken met die van twee glühweins op het kerstmarktje buiten.

Bazart

Mathieu Terryn is een alleskunner tegenwoordig. Promotor van de betere vettige boef, platenbaas en coach in The Voice, maar toch vooral ook de perfect gecoiffeerde frontman van de meest succesvolle Nederlandstalige band die ons land gekend heeft sinds Clouseau. Het is dan ook passend dat hij een kwartier na tien de laatste feestelijkheden van de avond op gang trok met een van confetti vergezeld “Geef mij alles”. Het publiek op het plein stond al een uur of vijf op de voetjes op dit punt, maar van vermoeidheid was geen sprake. Bazart had dan ook het muzikale effect van een druivensuikertje en gaf de massa een stevige opstoot van energie. Met de impressionante videowall die voor het eerst volledig werd benut, strakke belichting en een zo mogelijk nog strakker gebrachte eerste hit, stond de deur naar een euforisch popconcert dan ook wagenwijd open.

“Anders”, als derde in de set, was Bazart ten voeten uit. Mierzoet, maar dan wel zonder een moment af te glijden in pathos bleek het ook in een vol Sportpaleis weer een staalkaartje van de meezingbare oorwurmen waar de band zo sterk in is. Dat Nuytten, Symons en Terryn het kloppende hart van Bazart zijn, is na al die jaren nog steeds overduidelijk, maar naar hen refereren als trio zou afbreuk doen aan de meerwaarde die multi-instrumentalist Daan Schepers, bassist Tom Coghe (GOOSE) en drummer Mario Goossens (Triggerfinger) aan het geluid toevoegen. Ook in het Sportpaleis was het al erg vroeg in de set duidelijk dat de extra leden meer body aan het geluid van Bazart toevoegen. Dat zorgt dat een band als deze, die op plaat al sterk uit de hoek komt, in een live setting nog net wat straffer kan uitpakken. Ook in het Sportpaleis toonde Bazart kortom nog maar eens waarom het de voorbije jaren een van de populairste live acts op de Vlaamse podia geworden is.

Daartoe bleef de muzikale versterking echter niet toe beperkt. Bazart had duidelijk moeite gedaan om zo robuust mogelijk uit de hoek te komen, wat betekende dat er op tijd drie sterke backing vocals en een rijtje koperblazers het podium opkwamen om nummers wat extra punch te geven. Op die manier klonken songs als “Nacht” potenter dan we ze ooit eerder gehoord hadden. Uiteraard bleven ook de gasten op de affiche niet beperkt tot hun gesmaakte sets als support. Reeds in het vierde nummer kwam MEROL nog eens het podium op gesprint en ook Guusje en Stijn Meuris deden nog een duit in het zakje. “Van God Los” werd gek genoeg nog snediger gespeeld dan tijdens de set van Noordkaap, wat voor een zo mogelijk nog grotere zangstonde wist te zorgen bij het publiek.

Toch was het niet enkel knallen geblazen. Met allereerste single “Tunnels” werd het tempo een eerste keer wat teruggeschroefd en konden we vooral horen hoe hard het geluid van de band geëvolueerd is door de jaren heen. Ook het toepasselijk getitelde “Breekbaar” toonde de fragiele kant van Bazart en kwam dankzij de begeleiding op akoestische gitaar vergezeld door de blazers even verdomd mooi uit de hoek. Nog een mooi momentje van absolute sfeerschepping viel dan weer te rapen bij “Telkens als je gaat” dat Terryn op de catwalk even liet baden in het licht van duizenden smartphones.

Na al die zachte maar ingehouden schoonheid was het duidelijk terug tijd geworden om richting een slotstuk in euforie toe te werken. “Chaos” en “Grip (omarm me)” speelden vlijtig estafette in het bespelen van het publiek, en maakten nog eens duidelijk dat er weinig Vlaamse acts zijn die een vol Sportpaleis zo aan de kook kunnen brengen als dit Bazart op de top van zijn kunnen. Mathieu Terryn vertelde de zaal dat zijn band enorm naar dit evenement had uitgekeken en erg veel moeite had gedaan om het te doen slagen, en daar leek geen woord van overdreven. Terryn kweet zich dan ook de hele avond onvermoeibaar van zijn taak als frontman. Hij zocht constant de connectie met het publiek op en rende zwetend van catwalk naar catwalk.

Natuurlijk kon Pommelien Thijs ook niet ontbreken om “Hou Mij Vast” voor het eerst live te brengen. Het nieuwe nummer is nu al duchtig bezig om zich de hitlijsten in te streamen en klonk live in het Sportpaleis een stuk pittiger dan het op plaat doet. Een duidelijk terugkerend motief voor deze avond, met een Bazart dat nog vuriger speelde dan we gewoon zijn van de groep. Dat resulteerde haast vanzelfsprekend in een “Goud” dat bijna ontketend aanvoelde en heel de zaal op zijn kop wist te zetten in een tornado van gespring, gezang en gouden snippers die over het publiek werden geblazen.

De eerste bis bleek zowaar weggelegd voor een cover. Het heeft uiteraard een poëtisch kantje voor Bazart, om die andere legendarische Vlaamse groep die vlotjes Sportpaleizen vult te eren. Op die manier werden we getrakteerd op een knappe versie van “Nobelprijs”, die ingezet werd door Mathieu Terryn en uiteindelijk werd overgenomen door Koen Wauters die als laatste gast het podium op kwam. Samen brachten ze een door het publiek massaal meegezongen versie van de klassieker die zonder twijfel qua enthousiasme niet moest onderdoen voor wat Clouseau volgend jaar in deze arena te wachten staat. Het laatste stukje energie en euforie werd eruit geperst met “Maanlicht” en “Denk maar niet aan morgen”, nummers die de handen nog een laatste keer vlot in de lucht deden gaan en Bazart onder luid applaus en neerdwarrelende rode confetti tot ziens deed zeggen aan het publiek. Volgend jaar staat de band opnieuw in het Sportpaleis voor een nieuwe editie van dit Echo Festival. De lat is meteen torenhoog gelegd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist Bazart:

Geef mij alles
Laat me los
Anders
Onder ons (met MEROL)
Tunnels
Van God los (Monza-cover, met Stijn Meuris)
Nacht
Blijf nog even hier (Met Guusje)
Andere Oorden
Breekbaar
Telkens als je gaat
Chaos
Grip (Omarm me)
Hou mij vast (met Pommelien Thijs)
Goud

Nobelprijs (Clouseau-cover, met Koen Wauters)
Maanlicht
Denk maar niet aan morgen