‘Ge hebt geen idee hoe blij we zijn. ‘t Is zo fucking lang geleden.’ En of we Mathieu Terryn gelijk moesten geven. Een jaar en een handvol dagen geleden stonden we op exact dezelfde plek te kijken naar hoe Bazart de boel na een veel te lange lockdown terug op gang trok. Gisterenavond deden de mannen dat trucje gewoonweg over, met als enige verschil dat ze met Onderweg nu een derde langspeler onder de arm hebben. Met enkel een try-out in de Hasseltse Muziekodroom achter de kiezen sinds hun vorige passage in Werchter, speelden Mathieu, Oliver en Simon op Werchter Parklife dus eigenlijk de eerste echte releaseshow, en dat was de kroon op het werk voor de koningen van de hedendaagse Nederlandstalige pop.
Nog voor hunne majesteiten hun heerschappij kwamen uitbreiden, mocht een van hun mogelijke troonopvolgers al eens voelen hoe de 2.500 meezinggrage onderdanen zich voelden. Voor Yong Yello was het niet enkel zijn Werchter-ontmaagding, maar gewoon zijn eerste grote live-ervaring tout court. De producer van onder andere Glints en Noémie Wolfs had een vrij indrukwekkend arsenaal aan muzikanten meegebracht, waaronder een saxofonist en dwarsfluitspeler om zijn Nederlandstalige popliedjes nog wat extra in de verf te zetten.
Yello vuurde verhaaltjes over Super Mario, Amsterdam en een zekere Marcel op de weide af en bracht op die manier druppeltjesgewijs de sfeer erin. Toen dan ook de zon nog eens geleidelijk aan door het wolkendek brak, ontpopte de Brusselaar zich langzaam maar zeker tot de perfecte opener voor een band als Bazart. De set van Yong Yello barstte natuurlijk van de nog onuitgebrachte nummers – zijn debuutplaat verschijnt pas op 20 augustus – maar ondanks het feit dat je met Nederlandstalige hippop snel in herhaling dreigt te vallen, bracht de man toch redelijk wat variatie in zijn setje. Van het ietwat dramatische “Luchtkasteel” tot het zonnige “Als Ge Slaapt”, de moeite die Yello in zijn performance stak, werd op een steeds groter wordend enthousiasme onthaald. ‘Nooit was de lucht zo blauw’, zong hij toen de zon de wolken definitief had verjaagd, waarna hij de opgewarmde troon achterliet voor het triumviraat.
Met “Denk Maar Niet Aan Morgen” kregen we meteen een statement van Bazart op ons bord. Een nummer dat ooit zo pijnlijk realistisch was, werd nu gebruikt om het begin van het einde in te luiden. Dat gevoel sloop zienderogen ook in het hoofd van Mathieu, bij wie de goesting van zijn gezicht was af te lezen. Tot groot jolijt van het publiek. Dankzij de ondergaande zon kreeg het daaropvolgende “Onderweg” zelfs even iets melancholisch, maar dat gevoel werd als snel weggevaagd toen de bassen van Tom Coghe en Daan Schepers ons haast van ons stoeltje lieten trillen. Het bleek slechts een voorsmaakje, want met “Anders” kregen zij, en Mario Goossens (jawel, van Triggerfinger) pas echt hun moment van faam. De handjes gingen vanzelfsprekend voor een eerste keer op elkaar.
Werchter Parklife was voor Bazart dan ook om verschillende redenen een speciale show. Het was niet alleen hun eerste – tweede als je de try-out meerekent – concert in meer dan een jaar, maar met Onderweg was er meer dan genoeg nieuw materiaal om eindelijk aan een groot publiek voor te stellen. “Laat Me Los” klonk met momenten weliswaar een beetje rommelig, maar dat werd met “Andere Oorden” ruimschoots goed gemaakt. Na een rustige opbouw, ging Oliver Mathieu terug de coulissen in om zijn innerlijke Warhola los te laten. Terwijl hij gehurkt op de catwalk het publiek in de gaten hield vanachter zijn gigantische zonnebril, trakteerde Oliver ons op een epische outro.
Toch dreigde het ondertussen sterk opgebouwde imperium even in te zakken. Ondanks dat Simon hoogtes haalde die enkel dolfijnen konden horen, dommelde “Breekbaar” stilletjes aan in en daar kon ook “In Cirkels” niet meteen verandering in brengen. Het dipje bleek gelukkig van korte duur, want wie Bazart een beetje kent, wist dat er nog een waslijstje aan hits zou volgen. Met de bassen van “Nacht” werd de boel weer op gang geknald. ‘Ik heb veel te lang gewacht op dit’, riep Mathieu uit, waarna hij zijn innerlijke storm liet losbarsten. De frontman wist met zijn energie haast geen blijf en ging op “Ademnood” als het ware in gevecht met Goossens op de drums, die toch wel zijn gigantische meerwaarde aan de liveshow van Bazart met alcoholstift onderstreept.
Het podium werd uiteindelijk gewoonweg te klein voor Mathieu, dus hij dook het publiek in. We hopen dan ook dat de man volledig gevaccineerd was, want we zouden liegen als we zeggen dat dat allemaal coronaproof gebeurde. ‘Fuck corona!’, was zijn duidelijke boodschap. ‘We zijn er bijna van af, dus pak elkaar maar eens goed vast!’ Geen beter nummer om dat op te doen dan “Grip (Omarm Me)” waarop elke bubbel vrolijk op de knieën ging om dan gezamenlijk de weide nog eens op haar grondvesten te laten daveren.
Terwijl de laatste tonen van de officiële set nog nazinderden, kwamen de mannen al terug het podium op gewandeld voor een eerste bisronde. Die werd in eerste instantie redelijk intiem gehouden met “Echo” en “Alles of Niets”, maar met “Goud” werd de boel helemaal aan gort geknald. Mathieu haalde zijn innerlijke atleet boven en spurtte nog eens een rondje rond de weide, om dan bovenop de geluidstoren te eindigden. Het publiek sprong er zoals gewoonlijk vrolijk op los en verlangde naar meer. Dat lukte in eerste instantie om organisatorische redenen niet, maar uiteindelijk mochten we toch nog een laatste keer meebrullen met “Denk Maar Niet Aan Morgen”. En zo was de cirkel rond.
Bazart kroonde zich op Werchter Parklife opnieuw tot de koningen van de Nederlandstalige pop. Koningen die maar één doel hebben in hun regentaat: feesten alsof corona niet bestaat. We moeten het Mathieu Terryn en co meegeven: het is hen met momenten gelukt om alle miserie in de wereld te doen vergeten en gewoon te genieten van de muziek. Alleen al daardoor zouden we kunnen spreken van een geslaagde avond. Graag citeren we de frontman nog één laatste keer: ‘Fuck corona. We zijn er bijna van af.’ Graag tot in de Lotto Arena, vrienden.
Wie er gisterenavond helaas niet bij kon zijn, kan op zondag 22 augustus meespringen met Bazart op Pukkelpop. Twee dagen eerder stelt Yong Yello daar overigens zijn debuutplaat voor. Als je toch nog wat sceptisch bent over grote festivals kan je ook gewoon op 19 of 20 november richting Lotto Arena trekken.
Setlist:
Denk Maar Niet Aan Morgen
Onderweg
Anders
Onder Ons
Laat Me Los
Andere Oorden
Breekbaar
In Cirkels
Nacht
Telkens Als Je Gaat
Ademnood
Chaos
Grip (Omarm Me)
Echo
Alles of Niets
Goud
Denk Maar Niet Aan Morgen
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!