Het oog wil ook wat, dat geldt zelfs in de auditieve wereld van de muziek. Albums terugbrengen naar hun artwork is de muziek onrecht aandoen, maar dat betekent niet dat een hoes geen kunstwerkje kan zijn. Sommige covers vertellen een verhaal, andere roepen een gevoel op en nog andere zijn gewoon fascinerend om naar te kijken. Dit is het enige artikel van het jaar waarbij je op Dansende Beren eens niet je oren moet spitsen, maar je ogen goed mag opentrekken!
Ana Frango Elétrico – Me Chama De Gato Que Eu Sou Sua
Met het album Me Chama De Gato Que Eu Sou Sua werd Ana Frango Elétrico voor veel mensen een ontdekking dit jaar. Het album klinkt speels, funky en draagt invloeden uit de Braziliaanse muziek. De muziek valt op, maar de albumhoes moet er op dat vlak niet voor onderdoen. Hierop zien we een paar tijgers die geïllustreerd zijn door de talentvolle Fernanda Massotti, die eerder al een aantal singles van deze artiest vorm gaf.
Art School Girlfriend – Soft Landing
De donkere, groenblauwe achtergrond met daaruit opdoemend een roodpaarse rookwolk; veel meer woorden dan ‘waas’ en ‘mysterie’ kunnen we ons bij dat beeld niet voorstellen. Laat dat nu ook perfect hetgeen zijn waar de muziek van Art School Girlfriend doorheen Soft Landing voor staat. Donkere soundscapes, elektronische uptempo randjes en een streepje reverb: de Welshe artieste vond voor haar derde sololangspeler het midden tussen dansbare elektronica die prikkelt en de soundtrack van pakweg een expo rond psychedelische lichtinstallaties. Een visuele wereld waarvan de hoes in het verlengde ligt.
Baby Queen – Quarter Life Crisis
In het Verenigd Koninkrijk is de ster van Baby Queen al wat meer rijzende dan buiten de landsgrenzen, al lijkt de grote doorbraak ook niet al te lang meer uit te blijven. Dat komt door debuutplaat Quarter Life Crisis, die meteen in het verlengde ligt van het idee dat de zangeres rechtuit zegt waarop het staat. Ook zij weet niet precies hoe ze het leven moet aanpakken, met alle cynische randjes van dien in haar popmuziek. De hoes van dat album weerspiegelt de chaos die zich voordoet in het hoofd van zowat elke jongadolescent, maar ook de chaos die er in de wereld heerst. Er is heel veel aan de hand, maar de roze tinten die erin verwerkt zitten, zorgen langs de andere kant voor hoop en een streepje positiviteit. Met andere woorden: Quarter Life Crisis perfect samengevat in één foto. En nog een leuk extraatje: voor de deluxe-versie hertekende Alice Oseman, bedenker van de serie Heartstopper, de artwork tot een simplistischer geheel.
Fenne Lily – Big Picture
In haar derde album, Big Picture, probeert Fenne Lily om liefde en leven te omschrijven aan de hand van de grens tussen comfort en claustrofobie. Twee woorden die op zich best ver uit elkaar liggen, maar aan de hand van de hoes toch in elkaars vaarwater terechtkomen. Een huis, iets dat voor vrijheid zou moeten zorgen, zit vast onder een glazen stolpje. Dat het huis ook instort, vertaalt zich dan weer in de plaat zelf. Big Picture vertelt het verhaal van het bouwen van iets, om er dan het comfort in te vinden en er uiteindelijk ten onder aan te gaan door er vast in te komen te zitten. Een plaat die op verschillende niveaus wordt weerspiegeld in de cover met andere woorden.
Fenne Lily – Big Picture (★★★½): Een veilige bubbel
Heinali – Kyiv Eternal
De Oekraïense muzikant Heinali maakte dit jaar Kyiv Eternal, een beklijvend ambientalbum dat geïnspireerd is op de tragische situatie in zijn geboorteland. Heinali maakte het voorbije decennium tal van geluidsopnamen in Kiev en besloot deze in een collage te vormen als een eerbetoon aan zijn stad in oorlogstijd. Ook het visuele luik ligt in het verlengde hiervan. We zien namelijk een foto van een standbeeld van Petro Konashevych-Sahaidachny (een Oekraïense politieke leider uit de 16e eeuw) dat ingepakt is om het te beschermen tegen de Russische bommen.
Janelle Monáe – The Age of Pleasure
Terwijl de oudere muziek van Janelle Monáe vaak kritische boodschappen bevatte, klinkt The Age of Pleasure bijzonder luchtig. Het is ook dat wat de hoes weerspiegelt: zonder zorgen zwemt Monáe monokini door de benen van anderen. Een zomer zonder zorgen, en dat gevoel geeft ook haar muziek. We krijgen warme blazers, catchy geluiden en funky baslijnen doorheen haar plaat te horen. In The Age of Pleasure haalt de zangeres ook zelfzeker aan hoe mooi ze zich vindt en dat ze een geweldig lichaam heeft. Die hoes kan dat bevestigen, vooral die zelfverzekerdheid. Ze geeft alles bloot – letterlijk – en doet dat bijna glimlachend. Het artwork van The Age of Pleasure geeft enerzijds de zomerse sound weer en toont anderzijds ook het zelfvertrouwen van een artiest die zich door niks laat schuwen. Ideaal voor dit lijstje dus.
Janelle Monáe – The Age of Pleasure (★★★½): Luchtig zomerbriesje
Joanna Sternberg – I’ve Got Me
Singer-songwriter Joanna Sternberg is een manusje-van-alles, want naast mooie muziek maakt hen ook illustraties die hun albums sieren. Dat deed Sternberg al met hun debuut Then I Try Some More en dit jaar ook met de opvolger I’ve Got Me. Net als hun muziek, zijn hun tekeningen oprecht en ontwapenend. Op het eerste zicht is het eenvoudig, maar hoe langer je kijkt, hoe meer je de rijkdom aan details kan ontdekken.
Kelela – Raven
Een van de mooiste artworks van dit jaar, althans wat ons betreft, werd geleverd door de Amerikaanse artieste Kelela. De albumhoes, gemaakt door fotograaf Hendrick Schneider, vertolkt het beeld van wat de zangeres zelf omschrijft als ‘het gevoel van isolatie en vervreemding dat je ervaart als zwarte vrouw in de muziekindustrie’. Op de werkelijk schitterende albumhoes is op geniale wijze gespeeld met grijstinten, waarbij het donkere gezicht bijna naadloos opgaat in het donkere water. De thema’s van het album, waarbij het leven van een zwarte vrouw centraal staat, worden perfect ondersteund door de prachtige albumhoes.
Knocked Loose – Upon Loss Singles
Naast albumcovers zagen we dit jaar ook enkele ep’s met een mooie prent erop. Zo kwam Knocked Loose met een sprookjesachtige artwork voor Upon Loss Singles. “Deep in the Willow” en “Everything is Quiet Now”, de twee nummers van de ep, gaan alle mogelijke kanten op. Die chaos is flink doorgesijpeld naar het toch wat drukke plaatje dat de ep met zich meedraagt. Centraal staat een wat luguber tafereel, waar een onthoofde engel al vlammend naar beneden is gestort te midden van een lichting in een dichtbegroeid bos. Omliggend zijn enkele willekeurige afbeeldingen gebruikt die allemaal net niet lijken te passen, maar door de stijl perfect in elkaar vallen. Ridge Rhine is ondertussen de vaste leverancier geworden van de band en levert na A Tear in the Fabric of Life opnieuw een visueel fijn werkje af, waardoor zijn succesvolle portofolio enkel maar groter wordt.
Lil Yachty – Let’s Start Here.
Begin dit jaar waagde Lil Yachty met Let’s Start Here de inventieve sprong van rap naar een alternatieve, meer psychedelische plaat. De door AI gegenereerde artwork toont hooggeplaatste, van cultuur vervreemde labelbazen met verwrongen glimlachen, die de rapper zouden uitlachen omdat hij de alternatieve richting uitging. De keuze voor AI maakte hij naar het schijnt omdat die nieuwe technologie het creatieve brein zou doden, net zoals de directeurs op de foto, die liever een ordinair hiphopalbum hadden gezien.
Lil Yachty – Let’s Start Here. (★★★½): Gewaagde nieuwe start
Matthew Halsall – An Ever Changing View
Op het kruispunt tussen jazz, hedendaags klassiek en ambient vinden we Matthew Halsall. Deze muzikant heeft al heel wat gevierde albums op zijn palmares staan, maar zijn nieuwste plaat An Ever Changing View is daar wel een hoogtepunt in. Het geluid op de plaat is volledig in harmonie met het visuele aspect hiervan. De hoes is vormgegeven door het iconische The Designers Republic, in samenwerking met Rich Williams die een prachtig tapijt van Sara Kelly fotografeerde. Het beeld straalt dezelfde rust en rijkdom aan kleuren uit die we ook op het album horen.
Mort Garson – Journey To The Moon and Beyond
Synthesizertovernaar Mort Garson kennen we vooral van zijn cultalbum Mother Earth’s Plantasia uit 1976, maar hij liet veel meer materiaal achter waarvan we een aantal voorbeelden konden horen op Journey to the Moon and Beyond. Die compilatie kwam dit jaar uit en werd aangekleed met een hoes die perfect zijn muziek weergeeft. We zien een astronaut met psychedelische kleurrijke tekeningen in de reflectie van zijn helm. De cover is tot in de puntjes uitgewerkt in die retrostijl: van de kleuren en illustratie tot de kenmerkende typografie van zijn tijd.
Nation of Language – Strange Disciple
De albumhoes van Strange Disciple, het meest recente album van Nation of Language is een soort christelijk schilderij van een monnikachtig figuur dat enorme toewijding toont aan iets onbekends. Toewijding is sowieso een groot onderwerp op het album. ‘Soms voel ik me het meest gelukkig wanneer ik me hopeloos toegewijd voel aan iets of iemand’, zei zanger Devaney eerder in een interview. Wij kijken in ieder geval graag en met grote toewijding naar het artwork van Strange Disciple.
Offset – SET IT OFF
Een brandende stad waar Offset uitvalt, richting de sterren. Het zou volgens de rapper zelf moeten aantonen dat de rapwereld ten onder gaat aan de industrie, maar dat hij zich daarboven probeert te stellen door eruit te springen met zijn muziek. Dat lijkt hem ook aardig goed te lukken, want met SET IT OFF oogstte de man relatief goeie kritieken en werd hij hier en daar vergeleken met Metro Boomin. En dat is niet geheel toevallig, daar ook diens eerste album een artwork had van de rapper die uit een brandend geheel viel. Toeval?
Orbital – Optical Delusion
Een schilderij als artwork is altijd een gewaagde zet, want dan moet het werk wel passen bij de muziek die je maakt. Orbital weet gelukkig waar het moet gaan zoeken, want net als voor Monsters uit 2018, vond het duo voor Optical Delusion precies wat het nodig had bij kunstenaar John Greenwood. De Britse schilder staat bekend om zijn psychedelische werken, geïnspireerd op symmetrie en claustrofobie, en laat dat nu precies zijn waar ook Orbital zijn gading in vindt. Elektronica die alle kanten opzwiert; van ambient tot jungle. Opnieuw een match made in heaven!
Polaris – Fatalism
Zwartgeklede mannen omgeven door een landschap van sneeuw en ijs, op weg naar het einde van de wereld. Sean Mundy had voor zijn fotoshoot in 2014 duidelijk het uiterste gevraagd van zijn figuranten. Gelukkig was de shoot niet voor niks en leverde hij fraaie plaatjes op. Dit was ook de band Polaris opgevallen, die vervolgens enkele jaren later bij de fotograaf aanklopte voor een soortgelijke fotoshoot. Daar rolde uiteindelijk de krachtige coverart van Fatalism uit, die samen met de muziek van het album een indrukwekkend geheel vormde.
Protomartyr – Formal Growth in the Desert
De albumhoes van Formal Growth In The Desert toont de personages van Dismas en Dawn. Bij eenieder die bekend is met het laatste album van de Amerikaanse postpunkband Protomartyr zullen deze namen wellicht een belletje doen rinkelen: het zijn namelijk de personages die centraal staan in het nummer “Fulfillment Center”. Zanger Joe Casey gaf eerder aan dat de woestijn het symbolische thema is van het album en naast de symboliek in de liedjes is het ook steengoed gelukt om een in het oog springende albumhoes te presenteren. Leuk feitje: dit is de eerste keer dat de band een echte foto heeft gebruikt als albumhoes, eerder waren het telkens reeds bestaande afbeeldingen.
Sigur Rós – ÁTTA
Een regenboog die in brand staat, apocalyptischer gaat het niet meer worden. Hoewel Sigur Rós niet meteen de band is om politieke statements te maken, koos ze nu wel voor dit kunstwerk uit 1983. Het werk met de naam RAINBOW I werd gemaakt door IJslandse kunstenares Rúrí. In tegenstelling tot wat sommigen zouden denken, heeft de hoes helemaal niets met de LGBTQ+-community te maken. De brandende regenboog symboliseert wel de vergankelijkheid van al wat mooi is. Het is een referentie naar tegelijkertijd de klimaatverandering én de eigen muziek. De langspeler ÁTTA is een groeier, een trip door vele werelden met nummers die heel krachtig zijn, maar tegelijkertijd ook zachtjes aan afbrokkelen. De witte passe-partout zorgt ervoor dat het werk minder hard overkomt.
Sigur Rós – ÁTTA (★★★★): De kracht van de broosheid
Troye Sivan – Something To Give Each Other
Troye Sivan is wat ze bij Saturday Night Live omschrijven als ‘gay famous’ met hier en daar een hitje dat het grotere publiek bereikt. De popartiest kwam dit jaar met zijn derde langspeler en die was meer queer en sensueler dan zijn vorige twee albums. Something to Give Each Other speelt in op verschillende (herkenbare) gevoelens, maar is vooral een leuke plaat om te luisteren. Het plezier van de muziek wordt op de albumcover dus mooi gecombineerd met dat seksuele, en zo zien we Troye Sivan glunderen!
Troye Sivan – Something to Give Each Other (★★★½): Sensueel, eenzaam en liefdevol
Zulu – A New Tomorrow
Zulu zullen we alvast niet vergeten door zijn ultrakorte en keiharde set op Pukkelpop afgelopen zomer. Een aantal maanden eerder kwam het eerste volledige album uit van de hardcoreband uit Los Angeles en imponeren deed naast de muziek ook zeker de albumhoes. Het artwork van Zulu is naar eigen zeggen beïnvloed door soulplaten uit de jaren ’70 en ook vreugde speelt een grote rol. De hoes zit boordevol elementen die refereren naar de blijdschap en levensvreugde uit de zwarte gemeenschap, zoals het voedsel, de dansende mensen en de boom. De ontwerpster van de hoes, Savannah Imani Wade, heeft samen met de band nauw samengewerkt om het resultaat zo mooi mogelijk te krijgen en we kunnen wel stellen dat dat is gelukt.
De albumhoezen werden geselecteerd in overleg met alle beren. Ze werden omschreven door Jan Kurvers, Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Bryan Boomaars, Bryan Regtop, Stijn De Belder, Johannes Hulpiau en Robbe Rooms
Wat een walgelijke hoezen!