The Age of Pleasure, als het nieuwe album van Janelle Monáe zo heet, dan verwacht je een plezierige plaat. De Amerikaanse omschrijft haar nieuwste langspeler dan ook als eentje gevuld met liedjes voor op feestjes, die eveneens geschreven zijn vanuit een oprechte mindset met in haar achterhoofd (en hart) mensen uit de Afrikaanse diaspora. Het is zeker zo dat (een deel van) die omschrijving ook opgaat voor oudere muziek van Monáe, waarbij meer dan eens een kritische pen werd bovengehaald bij teksten over racisme en een marxistische klassensamenleving die moet worden omvergeworpen en/of muziek die heel funky en dansbaar was. Dirty Computer sloot meer aan bij pop, r&b en hiphop dan voorgaande platen en ook op de opvolger daarvan smijt Monáe het over een ietwat andere boeg. The Age of Pleasure komt veel relaxer over en voelt aan als een lichte zomerbries.
Voor haar eerste albums had Janelle Monáe een androidpersonage gecreëerd en viel ze sterk terug op een duidelijk verhalende structuur, maar die elementen zijn op The Age of Pleasure in ieder geval minder prominent aanwezig. Misschien is het net daardoor dat ze haar nieuwe album als eerlijk omschrijft en op het eerste lied zingt ze al meteen dat ze zich zo licht als een veertje voelt. Tijdens “Float” drijft ze rond terugblikkend op een tijd waarin ze met haar hoofd voorovergebogen liep, maar vooral genieten van hoeveel vrijer en zelfzekerder ze zich nu voelt. De openingstrack is meteen al het langste lied van de plaat met slechts één ander nummer dat ook langer dan drie minuten duurt. De blazers van Seun Kuti & Egypt 80 zorgen alvast voor een warme sfeer op “Float” en doen ons, ondanks het licht eentonige karakter, meteen genieten van het relatief lange eerste lied.
Een beste vlotte overgang brengt ons zonder te struikelen bij “Champagne Shit”. Monáe klinkt hier al wat stoerder en standvastiger, maar toch blijft die zomerse setting zeker voelbaar dankzij de blazers en andere relaxerende instrumenten. Wanneer het nummer in extase lijkt te gaan, zijn we eigenlijk al naar “Black Sugar Beach” aan het luisteren en ook “Phenomenal” sluit vlot aan bij voorgaande. Samen met Doechii heeft Janelle Monáe het hier over een fenomenale verschijning die ze als mystiek, sexy en goddelijk omschrijven. Het is een catchy lied dat niet alleen in de tekst over vrijheid gaat, maar ook een bevrijdend gevoel met zich meegeeft. Funky baslijntjes worden gecombineerd met voorstellen over marihuana, voguen en ‘giving head’, maar het is vooral de ‘uplifting’ boodschap die overkomt op een vreugdevolle manier.
“Haute” gaat ook mooi verder op hetzelfde elan en hier heeft Monáe het over hoe sexy ze zich voelt en hoe goed ze er uit ziet. De zangeres omschrijft haar uitstraling met ‘They say I look better than David Bowie in a moonage dream’, dus dan ziet ze er zonder twijfel nog steeds ‘fenomenal’ uit. Het korte liedje gaat gepaard met een hoop attitude en ondanks dat het snel voorbij is, kan het ook als positief worden gezien dat de artieste haar nummers niet onnodig uitrekt. Met het nog veel kortere “Ooh La La”, met de iconische Grace Jones, komt er een einde aan het eerste deel, waarna er met “Lipstick Lover” een nieuw hoofdstuk begint. Een grote ommezwaai met de voorgaande liedjes is het niet, aangezien het opnieuw een gemoedelijk deuntje is waarin er dit keer gezongen wordt over de afdrukken die kusjes nalaten. Veel heeft het lied, naast die relaxe sfeer en een Stevie Wonder-verwijzing, echter niet om handen.
Wanneer “Rush” van start gaat, wordt het net iets zwoeler en sensueler door de tekst en beperktere instrumentatie. Het is een van de weinig nummers die er wat uitspringt in vergelijking met de rest, want over het algemeen is The Age of Pleasure nogal monotoon. De laatste reeks nummers brengen niet veel nieuwigheden met zich mee en wie zit te wachten op muzikale onverwachte wendingen is er aan voor de moeite. Dat betekent echter niet dat de muziek naar het einde toe slecht wordt. “Know Better” begint zo met een spannende intro en tijdens dat lied, inclusief de passage van CKay, gebeurt er eigenlijk niet zo veel met die spanning, maar in het daaropvolgende “Paid In Pleasure” wordt er opnieuw wat spanning opgebouwd die uiteindelijk wel uitmondt in een dansbaar en verlossend refrein. Nog wat dansen met een glimlach en zonnebril terwijl luchtige teksten kort in ons hoofd rondzweven, op die manier loopt The Age of Pleasure uiteindelijk ten einde.
Net als op vorige werken is The Age of Pleasure ook vrij conceptueel, al is het idee achter deze plaat minder opvallend dan bij de vorige albums van Monáe. Nummers voor op feestjes, daar staat het nieuwe album van Janelle Monáe zeker vol mee en de artieste komt ook oprecht over, al missen we haar kritische meningen zo nu en dan wel. De Amerikaanse ziet haar nieuwste werk als ‘a love letter to the diaspora’ en misschien is het net daarom dat ze eens geen kritiek geeft op ongelijkheid en onderdrukking vanuit andere mensen en machten, maar gewoon zingt vanuit liefde voor mensen uit de diaspora. Luchtige teksten over liefde en zelfliefde gaan gepaard met chille muziek die verfrissend aanvoelt, al is ze zelden verrassend te noemen. The Age of Pleasure focust dus op plezier maken en dat dat gebeurt zonder sterke (politieke) statements is niet verbazingwekkend, maar ergens maakte dat wel deel uit van Janelle Monáe’s identiteit de laatste jaren en daardoor zijn we niet helemaal voldaan. Uiteindelijk doet de artieste wat ze met de titel belooft te doen, dus ze is zeker in haar opzet geslaagd.
Ontdek “Phenomenal”, ons favoriete nummer van The Age of Pleasure, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
