Slow Pulp @ Trix (Bar): Avondje knikkebollen

De mooiste muzikale verhalen zijn degene die al oorsprong hebben in een levenslange vriendschap. Dat is waar Slow Pulp zeker van kan meespreken. Het viertal groeide samen op in Wisconsin, maar besloot hun muzikale droom waar te maken zo’n 280 kilometer verder, in Chicago. Het uitbrengen van een eerste plaat gaat nooit zonder slag of stoot en de Amerikaanse indieband weet daar alles van. Met heel wat persoonlijke en gezondheidsproblemen als bagage was het met andere woorden niet makkelijk ten tijde van Moveys. Gisterenavond maakte Slow Pulp echter zijn passage in Trix om vervolgplaat Yard voor te stellen. In september zag deze het levenslicht na drie lange jaren en deze langspeler neemt ons mee in een emotionele achtbaan, gepaard met rockende melodieën. De poppy shoegaze werd wat op de achterbank gezet en de akoestische ballades riepen shotgun. We mochten dat nieuwe materiaal eerder al aanschouwen als voorprogramma van Death Cab For Cutie in De Roma, waar we als het ware testpubliek waren voor dat nieuwe album. Benieuwd hoe dit nu na de release klinkt, dus wij waren erbij in Trix.

Niet alleen Slow Pulp kwam zijn laatste baby voorstellen gisterenavond. Canadese indieband PACKS bracht in maart nog tweede langspeler Crispy Crunchy Nothing uit en kondigde ook recentelijk aan dat album nummer drie eraan zit te komen. Melt The Honey verschijnt in januari, dus gisteren was het de uitgelezen kans om nummer twee voor te stellen en nummertje drie uit te testen. Geen voltallige band gisterenavond, maar enkel Madeline Link en haar toetsenist Eduardo kwamen het podium op. Ondertussen een kwartier over tijd, startte Link de set met een traag en onverstaanbaar gezang. Overtuigen deden ze zeker niet, en zo was de toon voor de hele set gezet, met een grote portie valse noten daar nog eens bovenop. Buiten enkele meeknikkers moesten ze bijgevolg ook niet op veel enthousiasme rekenen van het publiek. Het kon zeker liggen aan het feit dat ze niet de voltallige bezetting met zich mee hadden. Toch denken we eerder dat het gewoonweg ligt aan het feit dat ze hun redelijk simpele muziek niet kunnen vertalen naar een livesetting.

De hoofdact van de avond kon gelukkig wel zijn horloge goed aflezen, want om stipt kwart na negen kwam het vijftal van Slow Pulp ten tonele. Vanaf de eerste tonen was de uitverkochte Bar van Trix volop aan het meeknikken. Bij de eerste nummers was het nog wat zoeken hoe te werken met de eerder ongelukkige akoestiek van de zaal, waardoor het vocale gedeelte wat schommelend was. Bij “Idaho” werden we wel al getrakteerd op een stevige gitaarsolo die binnengleed als zoete nectar. In die lijn ging het ook even verder en was “At It Again” het eerste rockmomentje van de avond.

Hun eerste Belgische headlineshow zal gegarandeerd wel voor wat stress gezorgd hebben, want de band stond voor het grootste deel van de set redelijk ingetogen op het podium. Niet veel praatjes en een onwennige houding; dat was iets wat pas na zeven songs veranderde, wanneer Emily Massey voor het eerst het woord nam en de stress overduidelijk van haar schouders viel. Dat was ook duidelijk in de hele performance. Met elk nummer kwam het zelfvertrouwen meer boven en zo was het bij “Doubt” een eerste keer dat we haar glijden tussen hoge en lage tonen best konden horen.

Vanaf “Falling Apart” zagen we dan ook een ware frontvrouw die wist hoe ze haar publiek eigen kon maken. De blikken van zweverigheid verdwenen als sneeuw voor de zon en vanaf dan was het enkel vrolijke glimlachen die we te zien kregen. Muzikaal zat het dan ook helemaal goed en “New Horse” was bijgevolg het eerste hoogtepunt van de avond. Het rustigere nummer zorgde voor een goede break tussen de scheurende gitaren, om vervolgens met “Cramps” er terug stevig in te vliegen. Een song dat ze tevens wist op te dragen aan haar maandstonden en met behulp van stevige gitaar en luide vocals voor vele vrouwen in de zaal een herkenbaar moment vormde.

Voor “Broadview” haalde Massey de mondharmonica boven en kregen we een gezapige mengeling van indie, rock en lichte toetsen van americana. Het geheel zorgde voor het eerste warme deken van de avond waardoor de kille en koude avond toch wel wat huiselijker en warmer werd. “Fishes” was een kort, zacht, maar krachtig tussenstukje. Want desondanks het niet heel lang duurde, was het weer een perfecte pauze om even van het knikkebollen af te stappen en wat mee te zweven met Slow Pulp.

Met het einde in het vooruitzicht was het even tijd om toch nog eens de voltallige band voor te stellen, waarbij iedereen zijn gepast geluidje kreeg en er doorheen de zaal nog eens goed gelachen kon worden. Titeltrack van het laatste album “Yard” was een ander hoogtepuntje van de avond. Deze song werd voornamelijk door piano begeleid en was op die manier het meest emotionele moment van de avond. De emoties werden in zowel zang als muziek sterk tentoongesteld en wisten ons zo toch wel te raken. De mondharmonica en gezellige sfeer werden voor afsluiter “At Home” nog een laatste keer bovengehaald en waren als het ware het laatste warme dekentje om richting huis te trekken en nog even te kunnen nazinderen over de avond.

Slow Pulp kreeg gisteren een heel dankbaar publiek over de vloer in een uitverkochte Trix Club. Hoewel het allemaal wat onwennig begon voor de vijf bandleden, maakten ze er toch hun thuis van en werden we in hoogtes en laagtes gebracht waarbij de hoofden niet stil stonden en vol overtuiging heen en weer gingen. We maken er niet veel woorden meer aan vuil, want met de snoeiende gitaren nog in ons oren en warme dekentjes kregen we een diversiteit aan gevoelens mee naar huis. Wie graag Slow Pulp nog eens aan het werk wil zien, heeft geluk. Op 7 juni komen ze namelijk nogmaals naar België en doen ze daar hun show nog eens over in de AB Club.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Slugs
Idaho
At It Again
Doubt
Track
New Media
Steel Birds
Falling Apart
New Horse
Cramps
Worm
Broadview
MUD
Fishes
Yard
High
At Home