Het verhaal van Slow Pulp startte met drie jeugdvrienden – Henry Stoehr, Teddy Matthews en Alex Leeds – die hun muzikale reis samen begonnen. In hun collegejaren voegde Emily Massey zich bij hen en versmolt ze muzikaal op een instinctieve manier. Wat begon als een vriendschap, groeide uit tot een bevredigende muzikale eenheid en Slow Pulp kwam tot leven. Na het uitbrengen van een paar ep’s, verhuisden ze van hun geboorteplaatsen in Wisconsin naar Chicago en begaven ze zich op het pad van een muzikale carrière. Hun nieuwste album Yard onthult zich als een muzikale reis die zowel introspectief als meeslepend is. Deze plaat, voortgekomen uit een diepgaand, creatief proces en persoonlijke uitdagingen, wordt gekenmerkt door een subtiel evenwicht tussen ingetogen melodieën en rockende uitbarstingen, en het is een kunstwerk dat ons meeneemt op een emotionele achtbaan.
Toch is het verhaal van Slow Pulp niet zonder complicaties. Toen het tijd werd om het debuutalbum Moveys op te nemen, stuitte de band op enkele uitdagingen. Massey kreeg de diagnose van de ziekte van Lyme en chronische mononucleosis, en moest vervolgens terugkeren naar Wisconsin om voor haar ouders te zorgen na een auto-ongeluk. En toen kwam de pandemie. Zo werd Moveys, dat in het najaar van 2020 uitkwam, op afstand afgemaakt en waren de songs daardoor wat ingetogener en introspectiever dan oorspronkelijk bedoeld. Op zijn vroege ep’s paste Slow Pulp keurig in het poppy shoegaze-genre dat de laatste tijd zo populair is, maar plotseling waren er meer krassende, akoestische ballades in de mix.
Yard omarmt de melancholische en meer ingetogen kant van Moveys en is daardoor des te succesvoller. Moveys was op zichzelf prima, maar Yard lijkt het trio naar een ander niveau te tillen. Het is stiller en meer in balans dan het debuutalbum, en het voelt emotioneel krachtiger aan. Misschien heeft de afstand tot de tumultueuze gebeurtenissen die leidden tot Moveys ervoor gezorgd dat deze songs wat meer perspectief hebben. Yard heeft geen groot verhaal eromheen, alleen geweldige nummers. Zo trapt het album sterk af met het introductienummer “Gone 2”. Voortgestuwd door lichte vocalen en eenvoudige instrumentatie zijn de teksten uitstekend. Ze zijn goed doordacht en passen perfect bij de algehele sfeer die de rest van de band creëert. Het is niet supersnel of hoogdravend, maar een nummer hoeft dat ook niet te zijn om zo’n impact te hebben.
“Doubt” is een lied over zoeken naar validatie waar ogenschijnlijk geen is. Slow Pulp schrijft songs over alles wat er vanbinnen speelt, zoals onzekerheden en het gevoel niet genoeg te zijn. Het pakkende gitaarwerk is meteen meeslepend en de lage vocalen brengen de toon omlaag, aangezien dit een rauwer lied is. Vervolgens betreden we met “Cramps” het terrein van de punk. Het is krachtig en vooral heel leuk, met de vervorming van de gitaar die de perfecte sfeer creëert. Het is uitdagend, met een duidelijke boodschap over zelfverkenning en het zoeken naar alles wat jou maakt tot wie je bent en hoe die dingen soms moeilijk te vinden zijn. Een groot deel van de aantrekkingskracht van Yard komt zeker van Emily Massey, wiens vocale prestaties deze songs voorzien van een zachte en plezierige, doffe pijn. Ze brengt casual verwoestende zinnen voort alsof het niets is. Haar teksten snijden diep op “Yard,” terwijl ze haar eigen gedachten en obstakels verkent. Veel van de tracks op het album gaan over het leven als kunstenaar, gevuld met zorgen en twijfel of ze wel het juiste doet voor zichzelf en de mensen om haar heen.
Met eenvoudige tokkelende akkoordprogressies doordrenkt met een dikke laag fuzz die een bedwelmende atmosfeer scheppen, neemt “Slugs” een rustigere benadering aan. Het is geschreven over jonge liefde of kortstondige zomerliefde en hoe die niet perfect is, en het vangt dit perfect op door middel van de vocalen en de sfeer die ze maken. Het loopt als een verhaal en het is deze slimme schrijfstijl die Slow Pulp onderscheidt. Het titelnummer “Yard” is een hartverscheurende pianoballade die weer een andere kant van de band laat zien. Hoewel de teksten niet per se vrolijk zijn, houdt die piano de sfeer vrij melancholiek door veel majeurtonen te gebruiken, wat een mooie tegenstelling vormt. In dezelfde stijl gaat “Carina Phone 1000” verder, waarbij de piano wordt vervangen door voornamelijk een akoestische gitaarbegeleiding met prachtige zang erbovenop. Deze twee liedjes werken zo goed omdat ze elkaar bijna halverwege het album aanvullen en laten zien wat de band allemaal kan.
Iets meer ingetogen is “MUD”, maar het blijft een echt ontspannend nummer dat vertrouwt op eenvoudige instrumentatie. Het wordt wat zwaarder naarmate het vordert, wat geweldig is omdat het aanvoelt alsof het opbouwt en weer afzwakt als een golf. Het brengt de zware effecten terug en dat werkt bijzonder goed, met rokerige vocalen die een dromerige en troebele sfeer creëren. Helaas komt aan alle goede dingen een einde, en Slow Pulp sluit dit album af met “Fishes”, een zeer emotioneel ballade. Het is zelfreflecterend en een meditatie over zelfacceptatie. Dit lied is een beetje een mokerslag, omdat de teksten snijden en eerlijk zijn. Het wordt voornamelijk geleid door een fingerstyle akoestische gitaarpartij zonder effecten en het is rauw tot op het bot en op de meest prachtige manier om Yard af te sluiten.
Yard is een album dat diep graaft in de ziel van de luisteraar en een scala aan emoties oproept. Het weeft een complex web van introspectie en verlangen, met Emily Massey als een buitengewoon begaafde verteller van persoonlijke worstelingen en twijfels. De muziek zelf is een meesterlijke mix van ingetogen melodieën en opzwepende rock, die perfect aansluit bij de thema’s die worden verkend. Yard is een hoogtepunt in Slow Pulps muzikale carrière en verdient zonder twijfel een prominente plaats in de canon van hedendaagse indierock.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Slugs”, ons favoriete nummer van Yard, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
