Death Cab For Cutie @ De Roma: Als goede wijn

Vier jaar na hun vorige passage in België en tegelijk ook De Roma kwam Death Cab For Cutie uit Seattle terug naar de plaats waar het voor hen de laatste keer eindigde in ons land. Ondertussen is er heel wat gebeurd met pandimieeën overal en ook voor de band is er wel wat bewogen. Er is een sterk, nieuw album Asphalt Meadows dat vorig jaar verscheen en de twintigste verjaardag van succesplaat Transatlanticism. Op die manier kon het viertal de zaal net niet uitverkopen. Toch was het goed druk en dat bleek meer dan de terecht te zijn, want de band bewees dat hoe langer ze meegaan, hoe beter ze worden.

Voor het aan de hoofdact van de dag was, mocht Slow Pulp de debatten openen. Death Cab For Cutie staat er altijd om bekend om leuke, beginnende bands de kans te geven om mee te gaan op hun tour en dat was nu weer niet anders. De band uit Wisconsin bracht in 2020 hun debuutalbum uit, maar een grote doorbraak bracht dat nog niet teweeg. Ondertussen zou er dit jaar een vervolg moeten aankomen, maar alles wat we van het viertal hoorden was voor iedereen nieuw. Daarbij een mix tussen leuke dreampop en soms wat meer fuzzy indierocknummertjes, maar telkens met de zalvende stem van frontvrouw Emily Masser. Door bescheiden te blijven en hun nummers vol overtuiging te brengen, zullen er misschien wel fans zijn bij gekomen deze avond.

Die fans waren al talrijk aanwezig bij de supportact, maar bij Death Cab For Cutie was het echt over de koppen lopen. Ze zagen hoe het viertal een uitstekend begin van de set in elkaar had geflanst. “I Don’t Know How I Survive” pulseerde een drumlijntje doorheen de zaal, terwijl Ben Gibbard er een zachte gitaar en al even zachte stem door mixte. Het bouwde op naar een stevige apotheose waarbij alle gitaren in een kleurrijk klankenpallet samenkwamen. De sound werd hierdoor voller en dat was ook meteen het thema in het eerste deel van de set.

De volle sound kwam in De Roma uitstekend tot zijn recht. “Roman Candles” deed het kort en krachtig, terwijl oude gediende “The New Year” voor het eerst wat stembanden deed trillen in de zaal. De euforie die de song herbergt, was ook heel duidelijk zichtbaar in het visuele spel op podium. De lichten volgden telkens de sfeer van de songs. Dat ging van warm naar koud, van hoopvol naar melancholisch en telkens werden we hierdoor in het geheel meegezogen. Het zijn subtiele extraatjes, maar ze zorgden er wel voor dat onze aandacht ten alle tijden naar het podium gericht bleef.

Daarnaast was ook de band in uitstekende doen. Naast Ben Gibbard, die bij momenten als een kip zonder kop op het podium stond, waren ook Nicholas Harmer en Dave Depper telkens heel enthousiast aan het meedoen. De euforische gitaren bij “Here To Forever” en het positieve bij “Northern Lights” werden telkens met de nodige overtuiging gebracht. Vooral bij de outro van “We Looked Like Giants” kon het muzikale werk nog eens volledig tot uiting gebracht worden. De song werd iets langer uitgesponnen waarbij de muzikanten hun gitaren volledig konden laten gieren, zodat het zelfs naar de postrock-kant neigde. Hierdoor werden we gewoon meegezogen in de wereld die Death Cab For Cutie op het podium wilde creëren en die was niet altijd even kleurrijk.

Toch probeerde Ben Gibbard het luchtig te houden. Tijdens het akoestisch gebrachte “I Will Follow You Into the Dark” bijvoorbeeld, waarbij hij het publiek naar het einde aanmaande om luider te zingen dan in Amsterdam, want zij waren de voorlopige winnaars van hun meezingwedstrijd deze tour. Dat hij hiervoor plots een repetitief gitaarlijntje speelde, kon al tot wat hilariteit leiden en hierdoor merkten we ook dat de lijn tussen publiek en band heel dun was. De liefde was duidelijk wederzijds, want Gibbard herinnerde zich nog goed de vorige show in De Roma en zelfs de eerste show in België staat in zijn geheugen gegrift. De man maakt niet enkel prachtige muziek, hij weet ook waar hij staat op het podium.

Dat er acht nieuwe nummers werden in de set gefriemeld, stoorde op geen enkel moment. Het is een album dat sterker is dan de vorige en dat voelen we aan alles. De band heeft duidelijk een tweede adem gevonden want alle songs die ze live brachten, werden met nog meer overtuiging dan anders gebracht. Ook de klassiekers als “I Will Possess Your Heart”, dat Gibbard voor een groot deel achter de piano speelde, kwam weer intens binnen net als de euforie die in “The Sound of Settling” overheerste. Maar evengoed afsluiter “Foxglove Through the Clearcut” klonk prachtig. Het parlando dat het nummer startte tot krachtige gitaren op het eind maakten hiervan een uitstekende afsluiter.

Toch was er nog plaats voor vier bisnummers. Natuurlijk werd dan “Soul Meets Body” nog eens luidkeels meegezongen en konden we op het eind van “Transatlanticism” nog een laatste traantje wegpinken, en zo heeft Death Cab For Cutie weer al onze emoties naar boven gebracht. Het ging van liefde naar verdriet, van euforie naar melancholie, maar bleef bijna altijd uitstekend. Death Cab For Cutie is een band die beter wordt met de jaren en ook oprechter geniet van alles wat ze nog kunnen doen, en dat alleen al maakt van de show in De Roma iets memorabel waarvan iedereen nog even zal wegdromen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

I Don’t Know How I Survive
Roman Candles
The New Year
Cath…
A Movie Script Ending
Here to Forever
Black Sun
Northern Lights
I Miss Strangers
Crooked Teeth
Rand McNally
I Will Follow You Into the Dark
I Will Possess Your Heart
Your Heart Is an Empty Room
Asphalt Meadows
The Ghosts of Beverly Drive
We Looked Like Giants
The Sound of Settling
Foxglove Through the Clearcut