© Kyle Berger
Aan karakters en karikaturen allerminst een tekort in de postpunk, weten liefhebbers. Sarcasme, postmoderniteit en bijtende satire gaan hand in hand tijdens de recente wederopstanding van het genre. Voor nieuwelingen is het dan vaak duchtig zoeken naar een nieuwe insteek, iets dat een nieuwe wind doet waaien. New Yorks vijftal Geese deed dat door elk mogelijk beetje dat ze konden tonen aan de buitenwereld in een debuutalbum te proppen met Projector. En hoewel het resultaat een beetje slordig en overvol klonk, hing aan Projector vooral een gigantisch neonkleurig uithangbord met ‘aanstormend talent’ op. Of dat deed de band toch blijken door vanaf minuut één meteen een gooi naar de virtuositeit te doen. De opvolger zou een belangrijke kruispunt blijken en Geese sloeg met 3D Country niet meteen de meest voordehandliggende, maar toch enorm interessante, weg in. De band kwam in de Brusselse Botanique 3D Country voorstellen, een verbazingwekkend intiem en slechts lichtjes dystopisch staaltje cowboycosplay. Country? Jazeker.
Openen mocht het Schotse viertal Humour, die zichzelf kwamen voorstellen met ep pure misery onder de arm. Die ironie ging schijnbaar aan de band zelf verloren, terwijl de Schotten initieel afwisselden tussen de meer gekende hoekige riffs en grimmigere, beklemmendere instrumentatie vooraleer met nieuwe nummers almaar drukkender te worden. Groove stond echter ten allen tijde centraal, en het melodieuze maar warrige gitaarspel scheen altijd wel op een manier door de drukkende waas heen. Referentiepunt is hier revelatie Maruja, dat eerder dit jaar op hetzelfde podium de sokken van een nietsvermoedend Les Nuits-publiek blies. En hoewel de Schotten dat soort buskruit nog niet in hun arsenaal bezitten, pompt Humour met hun heftige, maar nog steeds artsy postpunkstijl wel wat nieuw bloed in het genre.
Geese zelf speelde hun nieuwe album bijna in zijn volledigheid en zette de toon zowaar met een ballade. Een liefde voor ballades is ook iets dat de band van zijn te doen-lijst kan schrappen. Zowel “Domoto” als het innige “I See Myself” met de sensuele stemkronkels van een jonge Mick Jagger dropen van de complete oprechtheid, door een filter van alternatieve country, bluesrock en wervelende postpunk verwerkt. Springsteen-esque verafgoding van de Amerikaanse heartland was het nu ook weer niet, maar helemaal de malloot in cowboycosplay spelen deed Geese verre van.
En toch moest en zou Geese zijn quota mallootigheid halen, en deed dat onder andere met “2112”, een nummer die de komische, maar nog steeds groovy ironie met een vleugje country van Primus spiegelde. Hoeveel kronkels frontman Cameron Winter wist te steken in een zwoele ballade, zodanig ging hij in overdrive wat vocale dynamiek betrof voor de écht wilde nummers. Met alternerend vlagen van Elvis, Julian Casablancas en Warren Zevon vertoonden de nummers even veel grensverleggende omslachtigheid dan de croonende Winter. Geese kan het inherent gewoon niet laten om niet op elk gegeven moment drie genres eer aan te doen. Van de bombastische arenarock van Journey (met zelfs een bandlid op keytar) tot de swingende en bluesy feel van een hele reeks southern rockbands, de diepte waarop het parodieuze Geese zijn inspiratiebronnen indook, verraadde misschien wel iets van ongeveinsde appreciatie. Het is relatief moeilijk om de hoeveelheid ironie in te schatten als de zanger in trainingsbroek, leren botten en een kitschy wolvenshirt voor je staat.
Zelfs de catchy genre-besluiteloosheid van nummers als “3D Country” en “Cowboy Nudes” bleken nog redelijk conventioneel te zijn in tegenstelling tot het encore. Twee nummers en een kwartier lang roste het viertal hun gitaren en keyboards af in een grandioze waas waar geen eind aan te knopen was en die het publiek lichtjes gedesoriënteerd maar voldaan weer naar de uitgang stuurde. Want bij Geese kom je niet buiten zonder eerst nog eens een gooi naar de virtuositeit.
Geese klonk van het ene moment op het andere zodanig de ironie voorbij dat het weer aan de andere kant van het spectrum tevoorschijn kwam. Resulaat was een concert met zowel een welgemeende als parodieuze country-opvoering dat wel eens de geboorte van de post-postpunk zou kunnen inluiden, een vorm van het genre dat elk masker kan dragen en elke stijl in zijn leutig sjabloon kan proppen.
