© CPU – Leni Sonck (archief)
Twee keer zette Joy Anonymous al voet op Belgische bodem, twee keer was dat in het voorprogramma van Fred again..; een bromance drong zich bijgevolg binnen de kortste keren op. We moeten daarom een kat een kat durven noemen: hun grote doorbraak hebben Henry Counsell en Louis Curran te danken aan hun immens populaire bestie, wat echter niet weg neemt dat de muziek die het duo maakt ook gewoon aanslaat. Herwerkingen van onder meer Jungle en The Beach Boys schopten het al tot hitjes, en daarmee is hun gameplan wel wat te vergelijken met dat van die andere touchpadbeheerser; een zinnetje samplen en daarrond een heel nieuw nummer bouwen. Het enige verschil is dat het er bij Joy Anonymous eerder funky aan toegaat, à la Jungle. Iets waarvoor de Rotonde van de Botanique, inclusief gigantische discobal, het decor voor mocht zijn.
Er zou dus gedanst worden in het halfrond, en met die ingesteldheid in het achterhoofd was de boeking van piffy in zekere zin logisch. Helaas kon Stien Bovijn niet meteen rekenen op een enthousiast publiek, daar de reeds aanwezige dansbenen het nog nodig vonden om rustig op de trappen te blijven zitten. Het leverde bijgevolg een vrij ongemakkelijke set op voor onze gewezen ‘Grote Beer van Morgen’, waarbij haar aandoenlijke onwennigheid de rode draad vormde. Begrijp ons niet verkeerd; alles wat piffy deed was, voor zover ze het zelf in de hand had, erg cool, enkel sloeg de vonk sloeg niet . ‘Deze show is erg goed voor mijn zelfvertrouwen’, zei ze ergens halverwege nog grappend, al viel de zangeres niets te verwijten. Ze amuseerde zich in haar eentje, dansend over het hele podium, maar iets zei ons dat ze na “out of office” hoopte dat haar set zo snel mogelijk voorbij was. Jammer, want ondanks dat medelijden misschien een beetje misplaatst zou zijn, zijn we er zeker van dat Bovijn in andere omstandigheden een stomende had neergezet.
Die lijn leek in eerste instantie ook doorgetrokken te worden bij de hoofdact van de avond. De Rotonde was helemaal volgelopen voor Joy Anonymous, maar bij aanvang keek iedereen de kat toch een beetje uit de boom. Met niet meer dan een gloeilamp en een tafel vol knopjes en touchpads probeerden de Britten vanuit een tragere, diepblauwe vibe het tempo erin te brengen, al raakte die in eerste instantie niet verder dan de eerste paar rijen. Eenmaal Counsell dan de microfoon tot zich nam en zijn soulvolle stemgeluid ertegenaan gooide, ontdooide alles een beetje. Joy Anonymous was namelijk niet gekomen om een show neer te zetten, maar om te leven van de muziek. Dat een hogere intensiteit daar bij zou helpen, werd duidelijk bij “JOY (I Did You Wrong)”. We wisten vanaf toen zeker hoe het eraan toe zou gaan: Curran ontfermde zich vooral over de knoppen, zijn kompaan over al de rest.
Bijna uit het niets mondde de avond plots uit in een soort Boiler Room BXL, waarbij de zaal ook alsmaar meer mee raakte. Het deed de jongens zichtbaar deugd, zeker toen de discobal voor euforie zorgde bij “JOY (You Got To Learn)”. Op dat moment was de lijn tussen studio- en liveversie helemaal vervaagd, en besloot iedereen om alles eindelijk helemaal los te laten. De TikTok-meisjes kregen hun moment bij “JOY (Back on 74)”, de saxofoon zette de Rotonde in vuur en vlam tijdens “JOY (Life Goes On)”. De vlam sputterde weliswaar even , maar eens ze volle bak brandde, was er geen houden meer aan. “JOY (Breathe Into Me)” veegde alle twijfels definitief van de tafel, waarna “JOY (All Into Me)” de decibelmeter nog wat scherper stelde. Bassen knalden je gehoorkanalen aan flarden, en toen Counsell voor “JOY (404)” vanachter de tafel kwam om de voorste rijen op te hypen met wat gabbertechnobeats, was het kot al helemaal te klein.
Joy Anonymous zou daar nog een drum-‘n-bass-edit van Basement Jaxx’ “Where’s Your Head At” achter plakken, om dan in de eindspurt een reeks versnellingen hoger te schakelen. “JOY (Head to the Sky)” zorgde voor een collectieve handjeklap, terwijl “JOY (Now That It’s Over)” de Rotonde een keertje gezamenlijk van de grond deed gaan. De gloeilamp ging echter nog niet definitief uit, want als bisronde kregen we nog Fred again..-samenwerking “Stay High again..” en The Beach Boys-herwerking “JOY (God Only Knows)”. Die laatste kreeg in alle euforie nog een vertraagd stukje, om dan haka-gewijs terug open te knallen in een euforie-explosie.
En zo breidde het duo een einde aan een vijfenzeventig minuten dansen. Joy Anonymous zorgde er in die tijd voor dat de Rotonde omgetoverd werd tot een soort Boiler Room-principe, hetzij dan met de artiest op het podium en het publiek in de zaal, maar wie erbij was zal zeker snappen wat we bedoelen. Heel erg veel interactie met het publiek – los van de tientallen keren dat we ‘joyous people’ werden genoemd – was er niet, maar dat was ook niet per se nodig. De Britten maakten er het liefst zo weinig mogelijk woorden aan vuil en lieten de muziek spreken, om op die manier een community vol liefde te starten. Iets dat hen zeker lukte gisterenavond, want ondanks dat we misschien iets meer een live-aspect hadden verwacht – alles werd weliswaar live gezongen en de knoppen werden ter plekke ingedrukt – moet wel gezegd dat Joy Anonymous in de toekomst zeker en vast een plekje verdient op de grotere podia. Zo’n vaart als bij hun maatje Fred zal het misschien niet lopen, maar een rol als ‘slechts zijn voorprogramma’ zijn de twee bij deze ontgroeid.
Op vrijdag 16 augustus staat Joy Anonymous, toevallig of niet op dezelfde dag als Fred again.., op Pukkelpop.
Setlist:
(nieuw nummer)
JOY (A Place I Belong)
JOY (I Did You Wrong)
(nieuw nummer)
JOY (You Got to Learn)
JOY (Back on 74)
JOY (Life Goes On)
JOY (Overcome)
JOY (Human Again)
JOY (Breathe Into Me)
JOY (In Me All the Time)
JOY (404)
Where’s Your Head At (Basement Jaxx-edit)
JOY (Head to the Sky)
JOY (Up the Street)
JOY (Now That It’s Over)
Stay High again..
JOY (God Only Knows)
