Het is niet meteen een goed bewaard geheim dat de muziek van James Blake niet voor iedereen is weggelegd. De Britse artiest en producer vertoeft al zo’n kleine vijftien jaar binnen de grenzen van de elektronica, maar geniet ervan om die telkens weer meer op te zoeken. Natuurlijk kent iedereen zijn versie van “Limit To Your Love” of het haast betoverende “Retrograde”, maar de man graaft veel vaker veel dieper dan dat. Geen invloed is te vergezocht om in zijn mixer te belanden, geen artiest ligt te ver van zijn muzikale pad. Van rap tot grime, van singer-songwriter tot pop; James Blake deed het de afgelopen jaren allemaal wel een keer, met ep Before die meer dan ooit de dansvloer opzocht en opvolger alsook laatste plaat Friends That Break Your Heart, die bol stond van de melancholie als perfecte voorbeeld.
Maar nu is er dus nummer zes: Playing Robots Into Heaven. Een album waarmee de Brit terugkeert naar zijn elektronisch geladen begindagen, maar dan met alle ervaring die hij in zijn toch wel succesvolle carrière al wist te vergaren daarbovenop. Dat resulteert in een niet al te toegankelijke plaat, die het midden houdt tussen gefronste wenkbrauwen, bij de keel grijpende emotie en niet stil te houden dansbenen. Overdreven moeilijkdoenerij voor de ene, genialiteit voor de ander. En de waarheid ligt daarbij zoals altijd ergens in het midden.
Na een dromerig hoekige intro in de vorm van “Asking To Break” voelt “Loading” aan als een vloedgolf aan van alles en nog wat. Maar zoals het een goede golf echter betaamt, komt die met eb en vloed onze gehoorkanalen binnen. Terwijl we met onze ene voet plankgas geven, staat de andere vol op de rem. Kleinschalig openbloeien. Elektronica die weet te begeesteren, maar zichzelf ook blijft tegenspreken. Een soort aankondiging van wat er komt, want “Tell Me” toont ons daarna meteen alle hoeken van de kamer. Een sample die klinkt alsof onze oude Nokia te dicht bij onze wekkerradio ligt, maar die geleidelijk aan zelfs zo beenhard wordt dat het lijkt alsof onze gsm en wekker een gevecht op leven en dood voeren. Hoe gek en geniaal soms dus effectief dicht bij elkaar kunnen liggen.
Helaas wordt het soms echter een beetje té gek, waardoor we al snel het gevoel krijgen dat het ons petje te boven begint te gaan. Single “Big Hammer” blijft zo bijvoorbeeld een beetje in het rond spartelen, terwijl “Night Sky” niet veel specialer klinkt dan dat de titel al op voorhand deed vermoeden. Een nummer als “He’s Been Wonderful” lijkt dan weer cool uit de startblokken te komen aan de hand van soul- en gospelinvloeden, maar verdrinkt dan weer in glitchende elektronica. Een beetje moeilijk doen om moeilijk te doen. Of zo lijkt het toch bij momenten.
De grens tussen het coole idee en de uitvoering die over de schreef gaat is dus gigantisch dun, maar als Blake het midden vindt, dan doet hij dat subliem. “I Want You To Know” kan zo bijvoorbeeld niet anders omschreven worden als een zowel lichte en donkere vibe, terwijl tweeluik “Fire The Editor” / “If You Can Hear Me” dan weer wat gas terugneemt. Waar die eerste van een slaapmelodietje een trapbeat maakt en voor een dromerig donkere sfeer zorgt vol emotie, is die tweede een prachtige piano-ode aan zijn vader.
Playing Robots Into Heaven klinkt achteraf gezien dus precies zoals de titel doet vermoeden. Hoekig en dromerig tegelijkertijd, met in het midden altijd James Blake die in zijn hoofd laat kijken. Dat het er daar al eens chaotisch en ontoegankelijk aan toe kan gaan, is niet iets dat we vandaag voor het eerst ontdekken. Dat hij zich langs de andere kant niet laat doen en gewoon zichzelf blijft, siert de Brit alleen maar meer. Alleen al daarom zou deze zesde langspeler een succes genoemd kunnen worden, ware het niet dat het soms ietsje te veel van het goede wordt. Maar zoals gezegd kan dat voor de ander als geniaal overkomen. Een recensie is en blijft dan ook gewoon een mening, en dit is die van ons.
Op 21 september staat James Blake in Vorst Nationaal en op 26 september in Poppodium 013.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Tell Me”, ons favoriete nummer van Playing Robots Into Heaven, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
