Crammerock 2023 (Festivaldag 2): Binnenkoppers à volonté

Deze jaargang van Crammerock werd vrijdag feestelijk op gang getrapt met enkele smakelijke sets van onder meer Miles Kane, Goose en Merol. De tweede dag was Noel Gallagher’s High Flying Birds zonder meer de grootste naam op de affiche en dat betekende ook wederom een geheel uitverkochte editie. Een week geleden hadden we je niet geloofd, maar zelfs de weergoden waren ons goed gezind op deze slotdag van Crammerock 2023.

Mayorga @ Main South

Om half twee mocht Mayorga de tweede dag van Crammerock op gang trappen en zoals wel vaker het geval is bij acts die een festivaldag op gang moeten trappen, stond er maar bitter weinig volk voor het podium. Naarmate het optreden vorderde, kwam er wel wat meer volk bij en dat was dan ook terecht. Frontvrouw Helena Mayorga Paredes stond met tonnen energie op het podium en liep tijdens iedere gitaarsolo van de ene naar de andere kant van het podium om daar dan zo dicht mogelijk bij haar medebandleden te staan. Het meest innemende moment was ongetwijfeld de begeesterende versie van “Lovesong” van The Cure, dat al vroeg op de dag voor het eerste kippenvelmomentje zorgde. “Girlcrush” deed de – nog steeds maar schaars aanwezige – fans al wat meer bewegen en daarmee werd de halfuur durende set dan ook afgesloten. Mayorga bewees voor een vrij klein publiek waarom ze dit jaar De Nieuwe Lichting won.

Circa Waves @ Main North

Circa Waves had na hun annulering van vorig jaar het een en het ander goed te maken. De Britse indierockband kon op een iets vollere tent rekenen en duwde gedurende het eerste kwartiertje het gaspedaal slechts matig in. “Movies” was mede door zijn hogere tempo het ideale nummer om voor het eerst voluit te gaan, waarna de intensiteit steeds verder bleef stijgen. Even joelde frontman Kieran Shudall de festivalgangers die wat op een afstandje bleven staan uit, maar dat was eerder komisch dan vijandig. Tijdens afsluiter “T-Shirt Weather” zwaaiden de springende fans zeer toepasselijk met hun t-shirt en daarmee zat de langverwachte set van Circa Waves er al weer op. De tijd vloog voorbij met de veelal vrolijke indierocknummers van Circa Waves, waarmee ze hun annulering van vorig jaar goedmaakten.

S10 @ Main South

Ook van S10 kregen we maar een korte set. De Nederlandse zangeres kreeg vijfenveertig minuten, maar stopte ook nog eens een kleine tien minuten te vroeg, waardoor de zangeres slechts net iets meer dan een half uur op het podium stond. Het was kort maar krachtig, want ondanks dat S10 aanvankelijk nog wat statisch rond haar microfoon stond te draaien, deed ze de tent naar het einde toe met zich meespringen tijdens de hardere nummers. “De Diepte” kwam al vrij vroeg in de set en leverde zowel een kippenvelmomentje als gillende meisjes op. De zangeres had een prima band met zich mee, die ze ook enkele keren uitvoerig bedankte en dat was natuurlijk niet meer dan terecht, want net zoals S10 verzorgd en straf zong, speelde haar band ook strak. Een halfvolle Crammerocktent is dan wel geen Eurovisiesongpodium, maar dat leek S10 en haar fans maar weinig uit te maken.

Absynthe Minded @ Main North

Met Absynthe Minded kregen we dan eindelijk de eerste set van een uur. Helaas was dat net wat te veel van het goede. Muzikaal viel zoals gewoonlijk bitter weinig af te dingen op de band, maar de set zelf was niet onderhoudend genoeg om een uur interessant te blijven. We kregen al vrij snel “Envoi” te horen, wat inmiddels wel een halve Belgische klassieker is en die herkenning was goed voor het publiek, die naast dat nummer enkel “My Heroics, Part One” wist mee te zingen en er voor de rest vooral wat tam bleef bij staan. Het merendeel van het materiaal was bij het brede Crammerockpubliek te onbekend om van een gedenkwaardig optreden te kunnen spreken. Dat heel wat nummers net iets te veel op elkaar lijken hielp er ook niet meteen bij.

SONS @ Main South

SONS kon al van bij de eerste noot op een veel enthousiaster publiek rekenen, dat meteen al een kleine moshpit opende. Het was de eerste van velen, de een al groter dan de ander. Dat de Belgen ook nog eens uiterst strak speelden maakte het des te beter. Met harde rocknummers als “Nothing” en “Waiting On My Own” deelde de band de ene na de andere stoot uit, terwijl ze zelf het publiek nog wat aanmaanden om hun duw en trekwerk wat heviger te maken. Tot slot kregen we ook nog een sitdown, die zelfs tot aan de andere kant van de tent grotendeels werd meegedaan, waarna de boel voor de laatste keer ontplofte. SONS kwam, zag en overwon alweer.

Brutus @ Main North

Voor wie het bij SONS nog niet stevig genoeg bleek, was er natuurlijk ook nog Brutus. Met het vorig jaar verschenen Unison Life nog steeds onder de arm, wist de band zowel te ontroeren als moshpits te veroorzaken. De eerste van dat album kwam echter na de intro van hun klassieker “War”. De boel brak dan echt los bij het publiek en voor het eerst tijdens de set werd er volop gemosht. Helaas hadden we, net zoals dat gisteren tijdens de set van Daan het geval was, het probleem dat we tijdens de rustigere instrumentale stukken de bassen vanuit de andere tent konden horen en dat die op sommige momenten zelfs de muziek van op de Main Stage overheersten. Daardoor werden we soms wat uit de ijzingwekkende sfeer gehaald en dat is natuurlijk het laatste wat je bij een Brutusconcert wilt. Dat het geluid met vlagen wat geïsoleerd klonk, deed er ook geen goed aan, zeker niet omdat Brutus zelf wel in topvorm was. De nummers van op Unison Life stonden namelijk als een huis. Zo zette opener “Liar” meteen de toon voor de hele set, waarbij het met name de stem van Stefanie Mannaerts was die ons van bij de eerste noot wederom kippenvel bezorgde. Ook het laatste stuk van “What Have We Done” was uiterst aangrijpend, door de intensivering van de gitaren en de wanhoop in de stem van Mannaerts. Brutus speelde een sterke set, maar werd soms wat verstoord door de matige akoestiek van de tent, die in combinatie met de hevige gitaren zelfs ronduit slecht klonk en dan moesten we er ook nog eens het storend geluid uit de andere tent erbij nemen.

The Haunted Youth @ Main South

The Haunted Youth heeft ook al zowat overal gespeeld deze festivalzomer, maar toch kon de Belgische band nog op een vrij grote opkomst rekenen. De tent was voor meer dan de helft gevuld, al bleef het publiek voornamelijk enkel toekijken. Hitjes als “Broken” en “Teen Rebel” wisten de handen wel op elkaar te krijgen, maar daar bleef het ook bij. Nu hoef je natuurlijk ook niet bij The Haunted Youth te zijn voor meezingers en meeklapbare nummers, maar dat leverde op zijn beurt wel maar weinig animo op. Dat er ook maar weinig variatie in de set zat, zorgde ervoor dat het hier en daar op het randje van saai was, met wel enkele uitschieters bij de hits. Dat het niet altijd even onderhoudend was, zal vast en zeker ook wel te maken gehad hebben met het feit dat heel wat mensen The Haunted Youth de afgelopen twee zomers al op meerdere plekken gezien hebben. Begrijp ons niet verkeerd, muzikaal zat het zeker goed in elkaar, maar er bestaat ook zoiets als teveel van het goede.

Heideroosjes @ Main North

Heideroosjes bracht een sterke set ten gehore, met heel veel schwung en een pak energie, voor voornamelijk de oudere generatie die zich voor het podium had gevestigd. Wederom was het moshen geblazen, al was het deze keer door de vele crowdsurfers op het randje van gevaarlijk. De security had zijn handen vol en dan kan je ook niet anders dan concluderen dat er een prima sfeer heerste, die voornamelijk door Heideroosjes zelf werd opgewekt. Met “Damclub Hooligan” kregen we ook al snel dat ene nummer dat de boel helemaal deed openbreken, al werd het tempo misschien net te vaak uit de set gehaald door de soms wat te flauwe inleidende teksten. Soms was het ook niet duidelijk of het echt of een grap was, zoals toen de frontman Marco Roelofs zei dat bassist Fred Houben met een hernia zat. Als het klopt, dan kunnen we des te meer zeggen; petje af voor de uiterst strak spelende Houben en ook voor de net zo onverzettelijke Heideroosjes.

White Lies @ Main South

De hele set van White Lies was één grote binnenkopper. Van openingsnummer “Death” tot slotlied “Bigger Than Us” kon de band rondom Harry McVeigh rekenen op een dolenthousiast publiek en een stampvolle tent. Net zoals eerdergenoemde liedjes werden ook hits als “Farewell To the Fairground” en “To Lose My Life” meegebruld en McVeigh zelf was ook fantastisch bij stem. Hier en daar was het net een tikkeltje te voorspelbaar, met name dan bij de minst bekende songs, al werden die dan gewoon meegeklapt in plaats van meegezongen. Desalniettemin speelde White Lies een uitstekende show, die pakken beter was dan hun optreden op Cactusfestival vorig jaar.

blackwave. @ Main North

blackwave. kon ook al op een bomvolle tent rekenen, al had dat misschien ook wel te maken met de vele diehards die al hun plaatsje gingen bemachtigen voor Noel Gallagher’s High Flying Birds. blackwave. beloonde die volle tent met een uitstekend optreden, dat bestond uit de perfecte mix tussen routinering en spanning. Muzikaal zit het bij het Antwerps hiphopduo natuurlijk altijd haarfijn in elkaar en ook de sfeer zat prima. Telkens rapper Jean Atohoun stond te springen, stond zowat de hele tent mee te springen en die verbondenheid bereikte nog een nieuw hoogtepunt tijdens “Cracked Screen”, waarbij het publiek na iedere ‘cracked screen’, ‘broken dream’ zong. Op het einde van dat lied werd ook een cirkel gemaakt in het publiek, waarna Atohoun tussen zijn fans ging staan om het nummer af te werken. “Elusive” was de absolute afsluiter en hoewel zanger David Ngyah er niet bij was, werd het wel een mooi momentje, waarbij het refrein door het merendeel werd meegezongen. blackwave. maakte op hun laatste Belgische festivalshow van deze zomer hun straffe livereputatie meer dan waar.

Noel Gallagher’s High Flying Birds @ Main South

Begin deze week was het alweer precies veertien jaar geleden dat Oasis uit elkaar ging, maar beide Gallagher-broertjes laten dat niet aan hun hart komen. Liam was begin deze zomer nog subheadliner op Rock Werchter en Noel Gallagher was samen met zijn High Flying Birds zonder meer de act waar op Crammerock meest van al naar werd uitgekeken. Om half twaalf verschenen Gallagher en de zijnen op het podium dat volledig versierd was met bloemen en waar ook een kartonnen Pep Guardiola op stond. Met “Pretty Boy” zette hij meteen de toon voor de eerste helft van het optreden, namelijk solowerk van zijn nieuwste plaat Council Skies. Niet ieder nummer sloeg even hard aan, al werden de singles wel mooi meegezongen.

Met ouder en eigenlijk ook gewoon beter solomateriaal als “If I Had a Gun…” en “AKA… What a Life!” bouwde hij op naar de grote climax, namelijk de Oasis-klassiekers die we zo graag wilden horen. Eerst vroeg hij het publiek nog of ze “Stand By Me” kenden, wat op ferm applaus en gejoel werd onthaald, maar daarna werd die illusie snel doorprikt met de boodschap dat hij het b-kantje van dat nummer, “Going Nowhere”, zou spelen. Er werd al wat luider meegezongen dan voordien, maar de boel werd pas echt wild toen het pareltje “The Masterplan” passeerde en zowat iedereen stond mee te brullen. Hetzelfde was van tel bij een wat haastiger gespeeld “Little by Little”, dat net zoals “The Masterplan” door zijn anthemgehalte uitgroeide tot, jawel, een heus anthem. Gallagher vroeg ook nog of er Bob Dylan-fans aanwezig waren, waarna hij een uitstekende versie speelde van diens “Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn)”, dat door het simpele refrein al vrij snel werd opgepikt door de fans.

Een ingetogen “Life Forever” – nog zo’n anthem – werd ook nog meegekweeld door de propvolle tent en met nog maar vier minuten te gaan was er nog maar tijd voor één nummer, dat iedereen natuurlijk van mijlenver zag aankomen. Bij het horen van de eerste noten van “Don’t Look Back In Anger” gingen een boel armen en smartphones de lucht in. Wie door de vele schreeuwende fans nog geen gehoorschade had opgelopen, deed dat toen vast en zeker wel en wetende dat het publiek hem in volume toch zou gaan overmeesteren, liet Gallagher het refrein ook telkens volledig over aan de fans. Noel Gallagher’s High Flying Birds begon gestaag met de nummers van Council Skies, maar bouwde op naar een gigantische climax, waarbij de ene volkshymne de andere opvolgde.

STIKSTOF @ Main North

Ondanks dat de grote drukte van bij Noel Gallagher al weg was toen het aan Stikstof was, stond er nog altijd een redelijke pak volk voor het podium voor STIKSTOF, enkel waren de rijen wat dunner uitgezaaid. Met een hyperkinetische lichtshow achter zich stonden Jazz Brak en Zwangere Guy met heel veel zin op het podium. De handen van de fans gingen vele keren ritmisch omhoog en omlaag, terwijl beide rappers het publiek tussen de drops en de nummers door nog wat verder probeerden op te jutten, door bijvoorbeeld de linkerkant en de rechterkant wat tegen elkaar op te zetten. De dynamische manier waarop ze zich over het podium heen begaven, was ideaal om op een half ongoddelijk uur toch voor een geslaagd optreden te zorgen. STIKSTOF is live nog altijd een gigantische hiphopsensatie en zal dat hoogstwaarschijnlijk nog wel even blijven.

De tweede en laatste dag van Crammerock had enkele hele sterke optredens, waarbij de hits en klassiekers ons om de oren vlogen. Van White Lies tot blackwave. en Noel Gallagher’s High Flying Birds, allemaal wisten ze het publiek op sleeptouw te nemen met enkele fantastische nummers. Ook graag geziene Belgische gasten zoals SONS en Brutus wisten perfect wat het publiek van hen verwachtte en SONS sloopte de tent zelfs vakkundig. Om het in voetbaltermen te zeggen; velen hoefden hem enkel nog maar binnen te koppen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!