© CPU – Cédric Depraetere
Vorig jaar nog bracht Miles Kane een passage in ons land voor zijn album Change the Show, maar toch is hij dit jaar al terug met One Man Band. Die kwam inmiddels al een kleine maand geleden uit en werd door de fans meer dan goed onthaald. In tegenstelling tot Change the Show scheuren de gitaren dit keer weer rond ons hoofd en kunnen we onmogelijk blijven stil zitten tijdens de uptempo nummers. Kortom, Miles Kane is terug zoals we hem altijd al kenden. Komend weekend speelt hij op het volledig uitverkochte Crammerock, maar wij kregen enkele weken geleden al de kans om met hem te spreken over onder meer zijn nieuwste langspeelplaat.
Hoe voelt het nu One Man Band uit is?
Het is het beste gevoel ooit. En deze hele campagne om het te doen voelt ook fantastisch, het is mijn leukste album. Ik heb het gevoel dat het echt een album is die perfect bij me past en de reacties die ik heb gekregen, vooral thuis, zijn ongelofelijk. We zijn nummer vijf in de Official Charts, dat is mijn hoogst scorende album ooit. Dat is niet slecht voor een oude rocker.
Hoe zag het schrijfproces eruit voor het album?
Er was een sterk idee van wat ik wilde dat het werd. Ik wilde dat het heel upbeat was en mijn gitaren op de voorgrond kwamen. Ik ging naar het noorden en schreef met Tom Ogden van Blossoms en Kieran Shudall van Circa Waves en mijn neef James Skelly, zanger van The Coral, producete het album. Het was dus een soort echte familiezaak. Ik voelde me daardoor echt gesteund en aangemoedigd om de ultieme ‘ik’ te zijn.
Is er een groot verschil in samen schrijven met andere artiesten?
Ja het is allemaal verschillend. Ik denk dat je gewoon een gevoel volgt. Ik heb schrijfsessies gehad die niet goed werken of ze werken, maar het is misschien geen echt topgevoel. Ik denk dat als je met iemand schrijft die jou begrijpt en op hetzelfde niveau als jou zit, het veel vlotter gaat. Tom en Kieran komen uit de buurt van Liverpool, waar ook ik vandaan ben. We hadden een gelijkaardige opvoeding en onze families zijn nogal gelijkaardig. Er was dus bijna onderling begrip. We hebben ook allemaal respect voor elkaar en zijn ook allemaal fan van elkaar. Het was gewoon echt leuk. Er werden waarschijnlijk twintig nummers geschreven en we hebben er elf gekozen waarvan we dachten dat ze de beste waren.
Heb je een favoriete nummer op het album?
Het verandert iedere dag. Momenteel zou ik gaan voor “One Man Band” want ik denk dat die song de start was van dit album, het is het eerste nummer dat ik ervoor schreef. Voor ik dit album schreef, voelde ik me down en het leek alsof mijn carrière in een dip zat, het voelde alsof niemand er iets om gaf, dus ik kreeg het gevoel dat ik iets te bewijzen had aan mezelf en mezelf meer moest pushen. Dat is ook waar het nummer over gaat en ik denk dat het lied me er ook uit kreeg.
Het is een heel persoonlijk album, vind je het nooit eng om zoiets te laten horen aan de hele wereld?
Nee, ik voel me daar nogal comfortabel bij. Ik ben best een eerlijk persoon en ook in het gewone leven zal ik de dingen benoemen zoals ze zijn. Ik heb geen geheime agenda en ik probeer niet iets te zijn wat ik niet ben. Wat je ziet, is wat je krijgt, op een manier. Ik ben zo goed als hetzelfde. Natuurlijk word je persoonlijkheid overdreven voor optredens en heb ik verschillende kanten. Ik kan nogal gevoelig en stil zijn, maar ik kan ook heel zelfzeker en onbezonnen of over the top zijn, maar ik vind beide kanten van mezelf leuk. Dat is gewoon wie ik ben en ik ben comfortabel in praten over mijn fouten, problemen bezorgdheden… Want ik denk dat je gewoon hetzelfde bent als iedereen, dat is volgens mij waarom iedereen zoveel voeling heeft met het album. Het is nogal naakt op de tafel en heel open, maar zelfs als het niet de respons gekregen zou hebben die het momenteel krijgt, dan zou ik toch kunnen zeggen dat ik tenminste alles heb gegeven. Ik heb niet het gevoel dat ik dieper wou gaan of beter moest proberen. Tegen het einde had ik mezelf zelfs uitgeput, maar nu vind ik het een verfrissende plaats om te zijn.
In “Baggio” horen we je zingen: ‘I’m crying out in dreams where I’m something more than what you see’, is dat op een persoonlijk of eerder artistiek niveau?
Waarschijnlijk beide. Het voelt soms alsof mensen hun perceptie van mij fout is. Dat is waarschijnlijk ook deels mijn schuld, ik heb hen soms het verkeerde gevoel gegeven. Misschien heb ik ook verschillende karakters gespeeld. Ik was vroeger ook zo met mensen. Ik zou denken: ‘Kijk hem, hij is nogal een edele’, of je kan iemand tegenkomen op een slechte dag, maar dat toont niet hoe ze echt zijn. Het gaat daarover, ik heb mezelf nu intussen ook gevonden.
Op het nummer “Heal” horen we lyrics als ‘Maybe I forgot just who I really was’ en ‘Maybe it’s game of artistic suicide’, heeft dat iets te maken met je vorige album Change the Show, die iets volledig anders was dan al je ander werk?
Nee misschien niet rechtstreeks het laatste album, maar mijn carrière in het geheel op bepaalde momenten. Je probeert dingen of je raakt een beetje in de war of je luistert te veel naar anderen. Soms zijn er te veel meningen. Maar ik vind meningen leuk, ik accepteer iedereens mening, vooral mensen die ik vertrouw. Maar ik denk dat je daar soms te gul in kan zijn en dan ga je in tegen je buikgevoel. Volgens mij is dat wat die tekst betekent.
Wat als je een nummer geschreven hebt waarvan je echt denkt ‘dit is hem’, maar iemand in je naaste kring vindt dat totaal niet?
Het is klote. Dat had ik met “Baggio”. Mijn manager vond het niet echt goed, maar mijn neef zei dat het de meest ‘me-song’ was die ik ooit scheef. Hij herinnert me als kind, dol op een Italiaanse voetballer, dus hij begreep het echt terwijl sommige anderen dat toen niet deden. Ik ben heel blij dat ik toch voet bij stuk bleef, want nu is het zo’n populaire song geworden. Ik denk dat mensen, vooral rond mijn leeftijd, nog die herinneringen hebben of voelen waarover ik het heb.
Hoe was het om Roberto Baggio dan ook in het echt te ontmoeten nadat je het nummer uitbracht?
Beste dag van m’n leven! Ongelofelijk weet je wel. Zelfs in mijn wildste dromen had ik nooit gedacht dat ik hem zou kunnen ontmoeten. Ik werd uitgenodigd naar zijn huis, ontmoette zijn dochter en vrouw, we aten samen… het was een heel persoonlijke omgeving. Iemand in je eigen huis uitnodigen is een groot ding, niet? Ik voelde me echt vereerd. Het is een van die dagen die ik nooit zal vergeten.
“Troubled Son” is een heel persoonlijk nummer, maar tegelijkertijd ook heel uptempo. Is dat een manier om de aandacht weg te houden van het persoonlijke deel?
Nee, ik vind upbeat liedjes gewoon leuk. Ik ben niet echt een singer-songwriter die depressieve muziek schrijft. Niet beledigend bedoeld naar degene die zo zijn, maar dat is gewoon niet mijn vibe. Ik vind de betekenis van dat soort nummers leuk, maar ik wil dat ze upbeat zijn. Ik denk dat het gewoon mijn manier van doen is.
Hoe ziet op tour gaan eruit voor jullie? Ga je uit, bezoek je steden, schrijf je nieuwe muziek…?
Ik zeg dat ik al die dingen ga doen, maar het komt er nooit van. Tijdens de tour die ik net deed, dronk ik niet en dat voelde behoorlijk chill, maar als de tijd rijp is zullen we wel eens een feestje hebben.
Vind je het dan leuker om op tour te gaan en fans te ontmoeten of om muziek te schrijven?
Thuis heb ik enorm veel meet and greets gedaan. Er is nu ook een nieuwe golf van jonge fans en ze hebben verhalen over hoe mijn liedjes, nieuw of oud, hun geholpen hebben. Het zijn een heel emotionele paar maanden geweest. Al die verhalen horen van jonge fans of mensen van mijn leeftijd of ouder heeft een soort van spectrum gebracht dat ik nog nooit had meegemaakt. Het is emotioneel en hartverwarmend. Ik voel me vereerd voor sommige van de verhalen die ik hoorde.
Zijn er muzikale inspiraties die ervoor zorgden dat je ook muzikant werd?
Ja, één ervan is een gitarist genaamd Lynk Wray. Quentin Tarantino heeft veel van z’n muziek gebruikt in zijn films. Hij is een surfgitarist van de jaren zestig, een beetje de Batman of James Bond klank ofzo. Hij heeft als gitarist een enorm effect gehad op mij, ik heb altijd al gehouden van die surfgitaarstijl. De laatste tijd heb ik dat echt weer opgepakt, dat is ook wat we deden voor het album en ik hou er nog steeds van. Ik denk dat ik niet meer verliefd werd op gitaar spelen en nu heb ik me opnieuw gerealiseerd hoeveel ik ervan hield en hoeveel het me helpt.
Is er iets wat je zou veranderen moest je je hele carrière opnieuw kunnen doen?
Ja waarschijnlijk, maar ik heb geen spijt. Wat ik schrijf, wat er met het album gebeurd is of hier vandaag met jou praten, het gebeurt volgens mij allemaal voor een reden. Je gaat op en je gaat neer en het is soms echt fucking vermoeiend. Als je down bent, is het extreem irritant en je denkt ‘Hopelijk moeten we niet meer naar beneden.’ Dat alles heeft me wel gemaakt wie ik ben en het heeft me sterker gemaakt. Het is goed, daardoor groei je en ik denk niet dat ik zou zijn wie ik ben als ik die dingen niet had meegemaakt, hoe irritant het ook is. Maar nu is het over en ik heb geen spijt.
Is er een advies die je zou willen geven aan jongeren die een carrière willen starten in de muziekwereld?
Ja, het zijn volgens mij de klassieke dingen. Als je jong bent is het moeilijk om je buikgevoel te blijven volgen, maar het klopt altijd. Als het nu over werk gaat, iets creatiefs, relaties, vrienden… Die gevoelens die je voelt, je hoeft ze niet te zeggen, je voelt het gewoon en het is belangrijk dat je ze gewoon volgt. Toch het grootse deel van de tijd.
Zijn er nog plannen voor de toekomst of is het nu gewoon touren en zien wat er daarna wel zal volgen?
Het is de eerste keer dat het is zoals nu. Normaal gezien zou ik hier zitten en kunnen zeggen ik ga dit doen en dat doen, maar daar heb ik nu geen interesse in. Ik ben gewoon zo blij met dit album. Misschien is het omdat ik het zo snel gedaan heb. Het album was pas klaar in februari. Soms als er een album klaar is, komt het pas een jaar later uit. Dus ik ben nog zo in het album en alles er rond, ik geniet er echt van dus ik wil niet veranderen. Ik wil nog niet denken aan iets nieuws, ik wil nu gewoon meer van dit.
Voorlopig werd enkel een UK tour aangekondigd. Op vrijdag 1 september speelt Miles Kane op het volledig uitverkochte Crammerock. Op zaterdag 2 september speelt hij een gratis akoestische sessie in de Music Mania in Gent.
One Man Band kwam reeds uit op 4 augustus.
