Miles Kane is intussen al lang een gevestigde waarde in de alternatieve rock. Zijn carrière begon bij The Rascals en daaruit volgde vanzelf ook meteen de volgende grote stap in zijn muzikale loopbaan. Toen The Rascals in 2005 als voorprogramma speelde voor Arctic Monkeys, werden Miles Kane en Alex Turner, frontman van datzelfde Arctic Monkeys, vrienden. Daaruit ontstond The Last Shadow Puppets. Het debuutalbum was meteen een schot in de roos en bevatte grote hits zoals “Standing Next To Me” en titeltrack “The Age Of The Understatement”. Intussen was Kane al gestopt met The Rascals en nam TLSP een pauze, dus besloot hij solo de muziekwereld te verkennen. Zijn eerste plaat Colour of the Trap met hits als “Come Closer” en “Rearrange” werd goed ontvangen en de weg naar succes lag open voor Miles Kane.
Inmiddels zijn we twaalf jaar en vijf albums verder. Amper twee jaar na zijn debuut bracht Miles zijn tweede langspeelplaat Don’t Forget Who You Are uit en opnieuw waren de fans tevreden met wat ze te horen kregen. De catchy en vrolijke gitaarriffs waren opnieuw aanwezig en daar genieten we nu nog steeds van. Na acht lange jaren kwam in 2016 The Last Shadow Puppets eindelijk terug met een opvolger van het eerste album. Met Everything You’ve Come To Expect ging de band een iets andere richting uit, maar toch bleef ze zichzelf. Sindsdien bracht de groep niets nieuws meer uit, maar dat deed Miles Kane zelf wel. Hij bracht nog twee albums uit waarin ook hij een andere richting uitging, en dus werden die ook wat minder goed ontvangen. Zijn recentste Change the Show bevatte een jaren zestig soulsfeertje en dat was niet exact waar de fans op zaten te wachten.
Nu brengt Miles Kane zijn inmiddels vijfde album uit en daarvoor beweert hij volledig teruggekeerd te zijn naar zijn roots. Veelbelovend dus voor de gitaarfans en gelukkig wordt dat ook meteen bevestigd door de eerste single die werd uitgebracht. “Troubled Son” is de opener van het album en zet meteen de juiste toon voor het komende dikke halfuur. Het tempo ligt hoog en de gitaren slingeren vanaf de start al rond ons hoofd. Ook bij opvolger “The Best Is Yet To Come” blijft het er stevig aan toe gaan. De bas creëert een ritme waarop we moeilijk kunnen blijven stilzitten. Dit keer haalt Kane, zoals hij het zelf verwoordt, zijn ‘guitar hero’ weer boven en voegt hij er een vettige gitaarsolo aan toe. De song duurt net iets meer dan twee minuten, maar gaat er in die korte tijd dan ook volledig voor. Kort en krachtig zoals we dat zeggen. Hetzelfde geldt voor “Never Taking Me Alive”, met amper tweeënhalve minuut op de teller, maar wel een goed gitaartje, kunnen we het ook bij diezelfde categorie klasseren.
De uitstekende start blijft jammer genoeg niet het hele album lang duren. Ondanks dat het de titeltrack is, springt “One Man Band” er voor ons niet echt bovenuit. Het is een van de langste nummers op de plaat en daardoor ook iets te langdradig. Er wordt tijdens het refrein een zekere poging gedaan om er toch nog iets levendigs van te maken, maar dat blijft dan ook bij een poging. Tragere liedjes als “Ransom” en het volledig akoestische “Scared of Love” voelen dan weer een beetje overbodig aan. Ze halen de schwung eruit en passen precies niet volledig in het geheel. Slecht kunnen we ze zeker niet noemen, maar na één refrein hebben we er wel al voldoende van gehoord. Een van Miles’ persoonlijke favorieten is “Baggio”, maar bij ons moest die toch eerst even rijpen als een goede wijn voordat we het nummer volledig konden appreciëren. In tegenstelling tot eerder vernoemde “Ransom” en “Scared of Love” slaagt Miles er hier wel in om een ietwat rustiger moment creëren in de het album zonder het tempo volledig weg te laten vallen.
“Heartbreaks (The New Sensation)” is dan weer een typisch Miles Kane-liedje zoals we dat van hem verwachtten. Het heeft een vrolijke sfeer en bevat voldoende ‘yeah yeah’s’ en ‘oh oh’s’ die live zeker en vast luidkeels zullen meegebruld worden door de fans. Datzelfde opgewekte sfeertje wil Kane bij “Doubles” weer terugbrengen, maar dit keer voelt het toch wat geforceerd aan. Het klinkt alsof we het al eens gehoord hebben en komt dus niet echt origineel over. Voor het eerder uitgebrachte “The Wonder” haalde Miles Kane alle coolness in zichzelf even naar boven. De vlotte baslijn, vloeiende gitaarriff en Kane’s extreem herkenbare stemgeluid gecombineerd met achtergrondzangers vloeien perfect over in elkaar. Het nummer heeft een zekere groove en brengt een soort zweverig gevoel met zich mee, alsof we er zelf gewoon ronddwalen. Bij “Heal” is het dan weer volledig het tegenovergestelde. Het klinkt als iets volledig nieuws en is eerder een experimenteel nummer. De gitaar zorgt voor een donkere sfeer en ook de achtergrondzangers in het refrein zijn daar een goeie toevoeging bij. Ondanks dat de sfeer van het album volledig omgeslagen wordt tijdens “Heal”, blijft het nummer toch passen in het geheel. De andere sound komt aan als een verrassing en wordt dan ook zeker gewaardeerd.
Miles Kane is op One Man Band zeker en vast teruggekeerd naar zijn roots en dat horen we graag. De ‘guitar hero’ is terug en dat zal hoogstwaarschijnlijk door alle fans wel geapprecieerd worden. Kane schiet zeker niet altijd in de roos op zijn vijfde langspeelplaat, maar het geheel mag er zijn. One Man Band zit vol schwung, tempo en enthousiasme. We zijn alvast benieuwd naar hoe dit album live tot zijn recht zal komen.
Voorlopig werd enkel een UK tour aangekondigd voor volgend jaar, maar deze zomer maakt Miles Kane ook een passage op het intussen volledig uitverkochte Crammerock.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Wonder”, ons favoriete nummer van One Man Band, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
