Vier albums is de discografie van Miles Kane ondertussen rijk en toch lijkt zijn ster stilaan wat minder fel te schijnen. We kunnen niet echt de vinger leggen op wat precies die daling in populariteit veroorzaakt, maar de release van twee minder boeiende albums zou daar wel eens de reden voor kunnen zijn. Ook recentste plaat Change the Show kon ons niet echt volledig bekoren, maar toch waren we benieuwd hoe hij dit live zou vertalen. Het Koninklijk Circus in Brussel was maar voor de helft gevuld voor Miles’ veertiende show in België, maar hij trok er zich niets van aan en gaf zelfs een heel goeie, strakke show.
Openen mocht de nieuwe band Oracle Sisters en dat gebeurde initieel met twee. Het duo bracht bij het eerste nummer een sound die wat aan Simon & Garfunkel deed denken. Toen daar een derde, vrouwelijk lid bijkwam, werd de dynamiek in de eerder zachte liedjes wat rijker. Het gaf een extra dimensie en toen ze enkele nummers later ook een basgitaar in de hand nam, werd de sound ook wat voller. Oracle Sisters bracht vooral zachte luisterliedjes, maar deed dat heel enthousiast en het probeerde ook wat publieksparticipatie op te wekken, al ging dat niet zo makkelijk. Toch was het een gezellig halfuurtje met nummers die we nu wel al vergeten zijn.
Echte rock-‘n-rollsterren beginnen minstens een halfuur te laat. Miles Kane is een brave rockster en begon zelfs iets te vroeg. “Don’t Let It Get You Down” uit de nieuwe plaat diende als opener en zette meteen de toon voor de rest van de avond. De song kreeg een snelheidsboost, net zoals alle andere nummers in de set. De Brit wond er dan ook geen doekjes om en ranselde er achttien songs door in een goed uur, en dat allemaal met een hoog energiegehalte.
Miles Kane is een echte frontman, en ook dat toonde hij telkens weer in het Koninklijk Circus. Hij liet de zaal uit zijn handen eten en liet ook zijn gitaartalent niet onbenut. Bij ieder vrij moment ging hij door de knieën om de gitaarsolo zo spectaculair mogelijk te laten lijken. Het meest opvallend was dit bij “Give Up”, een knaller die zo’n spektakel wel verdient. Daarbuiten liet hij zich echter ook van zijn meest sympathieke kant zijn. Na “Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough” dronk hij van een biertje van een fan in het publiek, waarna hij enkele nummers later van diezelfde fan een volledige pint in handen kreeg. De Brit toonde dat bier hem niet afschrikt en goot de pint in één keer in zijn keelgat. De rockster in Kane is duidelijk nooit ver weg.
Met een mix van gloednieuwe en oude nummers zat de dynamiek in de set goed, maar ook de nieuwe band kan pluimen op zijn hoed steken. Ze begeleidde Miles Kane zeer goed, waardoor er een soort van nieuwe energie in de set kroop. De laatste keer dat we Miles Kane aan het werk zagen, leek hij een routineklus af te werken, nu genoot hij met volle teugen. Dat hij een gekke drummer heeft, zal daar ook wel bij helpen. De man deed namelijk na enkele nummers zijn schoenen al uit en niet veel later moest ook zijn T-shirt eraan geloven. Gelukkig hield hij de rest aan en zorgde hij ook voor het verschroeiend snelle tempo dat de band aanhield.
“Rearrange” zat tamelijk vroeg in de set, maar dat zorgde er meteen voor dat het publiek heel snel warm was. Ondanks dat de zaal niet zo gevuld was, bleek iedereen wel heel enthousiast te zijn en nagenoeg alles te kunnen meezingen. Tijdens “Never Get Tired of Dancing” haalde de band zelfs een saxofoon boven. De song klonk bijgevolg extreem sexy en vooral heel groovy. De funk en soul die Miles Kane tegenwoordig implementeert in zijn songs, komt live minder naar voor. Hier konden we er echter toch even van genieten, al liet Kane niet veel later zijn gitaar terug gieren bij “Inhaler”, een van de stevigste songs in de set.
Ook “Don’t Forget Who You Are” moeten we even vermelden. De song zit meestal op het eind van de set, maar hier werd hij al in het midden geplaatst. Op zich niets bijzonders, maar er gebeurde wel iets heel spontaans. Toen het nummer eindigde, pakten de muzikanten al andere instrumenten vast om aan het volgende te beginnen. Wanneer de zaal spontaan het herkenbare refrein begon te zingen, begon de band spontaan mee te doen. Miles Kane veranderde terug van instrument en zette het nummer gewoon opnieuw in. Het toont nog maar eens aan dat de man terug plezier heeft in zijn shows.
Daarnaast waren er ook nummers van The Last Shadow Puppets in de set geslopen. “Aviation” en “Standing Next To Me” werden duidelijk op het luidste gekrijs onthaald. De fans van Miles Kane weten ook wel wat hij buiten zijn soloproject doet, zoveel is duidelijk. Met ballad “Colour of the Trap” zat er toch één overbodig nummer in de set. Het haalde de schwung er wat uit en zorgde er ook voor dat we voor het eerst op onze klok keken. Het was al na tienen en dus wist de Brit ons al een goed uur te boeien: straf!
Met “Come Closer” werd de set afgesloten en het publiek ging nog voor een laatste keer volledig uit de bol. Miles Kane toonde dat hij eigenlijk een artiest is die je live moet zijn. Zijn songs zijn live tegenwoordig veel strakker uitgewerkt en met die extra dynamiek krijg je ook een show waarbij plezier en vertier centraal staan. Zelfs de nieuwe songs uit de mindere plaat, passen live perfect in het plaatje. Er kruipt meer rock-‘n-roll in en dat maakt ze natuurlijk net iets beter. De kracht en power van Miles Kane als liveband is helemaal terug en we denken dat hij met deze tour wel eens zijn tweede adem kan terugvinden.
Deze zomer speelt Miles Kane op de Main Stage van Rock Werchter.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Don’t Let It Get You Down
Quicksand
Rearrange
Cry on My Guitar
Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough
Coup De Grace
Caroline
Aviation (Last Shadow Puppets)
Never Get Tired of Dancing
Inhaler
See Ya When I See Ya
Loaded
Don’t Forget Who You Are
Standing Next to Me (Last Shadow Puppets)
Colour of the Trap
Give Up
Change the Show
Come Closer