Miles Kane @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Balzaal): Buskers in de balzaal

Het voelt als slechts weken geleden dat we Miles Kane voor het laatst aan het werk zagen. De Engelsman blijft dan ook een graag geziene gast in onze lage landen. Het is de combinatie van een no nonsense aanpak in zijn muziek in samenspel met die typische Noord-Engelse branie op het podium die ervoor zorgt dat de fans steevast hun weg naar de concertzalen en festivalpodia blijven vinden. Het voelt bij Kane dan ook soms aan alsof het de charme van ‘net niet’ is die het hem doet. Ondanks een hit of twee die stevig aan het flirten waren met de grote doorbraak, wist Miles Kane namelijk nooit de status van absolute headliner te verzilveren die een Sam Fender of mede Last Shadow Puppet Alex Turner met zijn andere bandje wel wisten te bemachtigen. Dat zorgt ervoor dat Miles Kane het soort artiest is die groots kan aanvoelen, op een kleinschalige manier. larger than life qua uitstraling op het podium, maar toch nog enigszins bereikbaar. Het zorgt ervoor dat we op een doffe lenteavond in april in de uitverkochte knusheid van de balzaal van de Vooruit een troubadour aan het werk kregen met het ego en muzikaal talent waarmee je doorgaans een arena kan vullen.

Voor we ons lieten meeslepen in de rock-‘n- roll-wervelwind van Miles Kane was het de beurt aan Ten Tonnes om de temperatuur in de Vooruit al even op te meten. Ethan Barnett, zoals op het paspoort staat dat de man moet afgeven aan de douanecontrole, is de jongere broer van George Ezra, maar staat nu een stuk beter op zijn plek dan in 2018 als support act voor grote broer in die grote Lotto Arena. Dat hij muzikaal een betere match is met de indierock van Miles Kane ontdekte de balzaal al snel dankzij de leuke gitaarriff van “Born to Lose”. De manier waarop Ten Tonnes rock met een knipoog naar de jaren zestig en Britpop van weleer vermengt met elementen uit de hedendaagse popmuziek, viel dan ook in goede aarde bij een reeds aardig gevulde zaal.

Het onbetwiste hoogtepunt van de gesmaakte korte set kwam er met het energieke “Silver Heat” dat zich vlot liet volgen door “Dancing Alone”, het titelnummer van Ten Tonnes tweede album. Beide illustreerden dat Ethan Barnett een neus heeft voor sterke melodieën, maar ook duidelijk blijft evolueren qua geluid. Op die manier tekende Ten Tonnes voor vlotte, aanstekelijke rock waarvan de mayonaise wonderwel pakt in donkere zalen als die van Gent’s meest gezellige concertzaal. Het zorgde ervoor dat de Engelsman met niet meer dan een gitaar en een versterker op wat meer animo van het publiek kon rekenen dan we gewoon zijn van een supportact in de Gentse Vooruit.

Het optreden van vanavond stond uiteraard in het teken van One Man Band, het vijfde album van Miles Kane, waarop de gitaren opnieuw steviger mogen schuren. Kane meent het ook letterlijk voor deze tour, want hij doet het helemaal op zijn eentje, met enkel een drum in een blikken doosje om hem te begeleiden. Op papier klinkt zo een set-up behoorlijk karig, vergelijkbaar met die van een busker in de Veldstraat zelfs. Zodra de Noord-Engelsman met zijn mateloos charisma de spotlight opeiste en zijn Gibson de sporen gaf om vlammend “Troubled Son” in te zetten, was het hek echter van de dam. Voor eventjes dan toch. Het vermaledijde artificiële drumstel weigerde dienst, waardoor Kane zich gedwongen zag het optreden even stil te leggen. Zoals beloofd duurde het akkefietje slechts enkele seconden, waardoor het nummer opnieuw ingezet kon worden en, nu wel voorzien van de nodige drumbassen, nog venijniger uit de hoek kwam. De energie knetterde door de zaal en het glimlachje op het gezicht van de muzikant sprak boekdelen. Zelfs valse starts krijgen een haantje als Miles Kane niet klein. Dat het geluid van die ondersteunende drum uit een tinnen potje leek te komen, daar gaf niemand in de zaal een moer om, dankzij het begeesterende gitaarspel en het rauwe charisma van de man op het podium. Het speelse knetteren ging over in een eerste echte ontlading voor de Vooruit met “The Wonder”. Het nummer is duidelijk uitgegroeid tot een bescheiden hitje dat gretig meegezongen werd door een groot deel van de zaal en dat met een koket gitaarlijntje in de brug enkele kreetjes wist los te weken.

Het optreden bleef verder stuiteren als een skippybal in een rockende kindercrèche, met een Miles Kane die aan een rotvaart door de nummers raasde. Er was dan ook geen tijd voor grote bindteksten, Kane grossierde niet in woorden, maar daden en presenteerde Gent een parade van gitaarriffs en zijn kenmerkende rauwe zang. De connectie die hij maakte met het publiek was er eentje van muzikale acceleratie, afgewisseld met een sporadische duim omhoog of knipoog naar het publiek voor het podium. Dat het voltage nog een paar ampère hoger kon, ontdekten we met “Rearrange”, een nummer dat de status als anthem in het oeuvre van Miles Kane al ruimschoots verzilverd heeft en ook nu weer niet teleur stelde.

Het titelnummer van de ietwat ondergewaardeerde langspeler Coup de Grace nam met een funky gitaarlijn meteen de fakkel over van die grote hit en mikte vakkundig op de dansbenen van de Vooruit. Na een stevig half uur gas geven mocht het tempo een stukje omlaag geschroefd worden. De elektrische gitaar mocht even aan de kant, om op een akoestisch elan verder te gaan met “Heal”, dat als een knap rustmoment in de set werd ingebouwd. “Dealer” bewees dan weer dat Miles ‘fucking’ Kane geen Lana Del Rey nodig heeft om zwoel uit de hoek te komen en een deel van de zaal knikkende knietjes te bezorgen. Fans van The Last Shadow Puppets kregen in de vorm van “Standing Next to Me” dan weer een overheerlijk snoepje om even op te sabbelen.

Na de zweterige knuffel die “Colour of the Trap”, zelfs zonder toeters, bellen en andere strijkers, de zaal leverde, werd het duidelijk tijd om terug het gaspedaal van de elektrische sportwagen in te duwen. Miles Kane ging voluit voor een tripartite van kopstoten en trok het slot van het optreden op gang met “Never Take Me Alive”. Het blijft het soort nummer dat zorgde voor vuisten in de lucht en met een punky attitude de rotvaart in een oogwenk terug in het optreden kreeg. Wie nog energie in de accu had zitten en te porren was voor meezingmomenten, werd uiteraard op zijn wenken bediend met de laatste nummers van de set. “Come Closer” en “Don’t Forget Who You Are” zijn met hun eenvoudige aaa-ooo en lalala in het refrein dan ook uitgegroeid tot publiekslievelingen die ook de balzaal van de Gentse Vooruit niet onberoerd lieten.

Na een uurtje van spelen met tempo, intensiteit en charismatische klasse zat het er alweer op voor Miles Kane. We kregen een rechttoe rechtaan set waarin de muziek ontdaan van alle franjes mocht schitteren in haar meest rauwe vorm. Het geluid van een drum op een bandje en een stelletje gitaren, meer had Miles Kane niet nodig om een volle balzaal een uur volledig in te palmen. Of hij dat kunstje ook met een volle festivalweide kan herhalen, ontdekken we op zaterdag 17 augustus op Pukkelpop.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Troubled Son
Better Than That
The Wonder
Cry on My Guitar
Rearrange
Coup de Grace
One Man Band
Heal
Dealer
Standing Next to Me
Colour of the Trap
Never Taking Me Alive
Come Closer
Don’t Forget Who You Are