Miles Kane @ Botanique (Orangerie): Rock-'n-roll stoomtrein

Miles Kane werd ooit aanzien als hét beloftekind, het kleine broertje van Alex Turner en de man die ooit headline-slots zou vullen op festivals. Eeuwen leek het te duren voor de sympathieke Engelsman zijn verwachtingen kon invullen en de laatste jaren lijkt de glimmering in zijn ster dan ook te stagneren. Je kan je duizend keer afvragen hoe dat nu net komt, maar iedereen die zijn liveshows bijwoont, weet beter. Stagneren is niet de juiste term. Miles Kane is als een rock & roll stoomtrein die aan continue snelheid een wervelwind over de podia laat passeren.

Voor de storm mochten nog wat andere beloftekinderen aandraven. Dat The Royston Club pas vorig jaar zijn debuutalbum uitbracht, zal menig publiekslid verbazen. Ook de immense populariteit over het kanaal verraadt niet dat dit collectief nog maar een pril bestaan kent. De band bracht uptempo britpop die als perfect aperitief diende voor Miles Kane. Wij durven echter denken dat we wel eens snel dezelfde formatie als hoofdgerecht geserveerd zouden kunnen krijgen. Fijne deuntjes als “Mrs Narcissistic” en afsluiter “I’m A Liar” hebben alleszins het potentieel om tot klassiekers binnen hun genre uit te groeien.

De drummer van The Royston Club droeg een “Troubled Son” t-shirt en laat dat nu ook net het nummer zijn waarmee ervaren rot Miles Kane zijn set opende. Wat volgde was haast onnavolgbaar. Na nog geen half uur tijd waren we al ruim tien songs ver in de set. Er werd gedanst op “Better Than That” en meegeschreeuwd op “The Best is yet to Come”. Kane, inclusief Eminem-uit-de-jaren-2000 haardos, en de zijnen leken op automatische piloot de uitverkochte Orangerie mee te sleuren in hun zog van enthousiasme. Die automatische piloot wist trouwens niet te vervelen. Hoewel de band zeer geroutineerd overkwam, wist Miles Kane maar al te goed zijn charisma en kunde als ervaren entertainer in de strijd te gooien. Met veel woorden was dat nooit maar dat hoeft ook niet als je het publiek met weinig woorden zo moeiteloos rond je vingers kan winden.

Met “Heal” kregen we in de buik van de set een zeldzaam rustmomentje waar het tempo even omlaag mocht. We zagen de band op adem komen en het zweet opstijgen uit de zaal. Miles Kane vertelde ons vorig jaar al dat hij liefst upbeat nummers brengt. Het was dan ook te voorspellen dat dit moment enkel een herlancering kon zijn van de raket die op gang aan het komen was. En of de opstijging geslaagd werd. We kregen een hitparade voorgeschoteld die ons over het nieuwe “Baggio” en klassieker “Rearrange” richting “Coup De Grace” voerde. Daar moest Miles Kane zelf toch ook even gaan zitten om te bekomen om vervolgens voor de afsluiter weer als een leeuwentemmer zich voor zijn publiek te werpen. “Come Closer” werd nog meegezongen door Tom Faithfull van The Royston Club. Die samenzang kwam sympathiek over, maar had tegelijk ook wat weg van een karaoke club. Dat deerde de Botanique echter weinig want eindigen deden we met gecertificeerde meezinger “Don’t Forget Who You Are”.

Miles Kane bracht vorig jaar One Man Band uit en wist in een uitverkochte Botanique het voorstellen van die plaat te combineren met enkele gevestigde waarden uit zijn oeuvre. Dit aan een sneltempo van maar liefst achttien songs op een dik uur tijd. De korte set betekende eveneens dat er genoeg ruimte was voor wat punch. De mokerslag werd uitgedeeld in de tweede helft die “Baggio” op gang mocht trappen. Toen de lichten weer aan gingen, zagen we menig mens bekomen van de orkaan die net gepasseerd was. Wij hopen tegen de zomer hersteld te zijn en nog meer van Miles Kane te zien te krijgen op onze podia.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Troubled Son
Better Than That
The Best Is Yet to Come
Give Up
One Man Band
Inhaler
Heal
Loaded
First of My Kind
Baggio
Colour of The Trap
Rearrange
Cry on My Guitar
Coup de Grace
Never Taking Me Alive
Come Closer (met Tom Faithfull)

Don’t Forget Who You Are