In de alternatieve muziekwereld is Miles Kane al enkele jaren een gevestigde waarde. Zo was hij als jonge twintiger in het begin van dit millennium onder andere frontman van de Britse rockgroep The Rascals. Van zodra hij met goede vriend en Arctic Monkey Alex Turner in 2008 het retro-ensemble The Last Shadow Puppets oprichtte, brak zijn naam helemaal door bij een ruimer publiek. Het gaf hem uiteindelijk voldoende zelfzekerheid om het ook solo te gaan waarmaken, en zo verscheen in 2011 het sterke solodebuut Colour of the Trap. Opvolger Don’t Forget Who You Are werd twee jaar later ook positief onthaald, maar het vluchtige Coup De Grace kon in 2018 op veel minder bijval rekenen. Album nummer vier is sinds vandaag beschikbaar, en daarmee schiet de Britse rebel helaas ook niet overal raak.
Kane had echter een heleboel inspiratie toen hij met de nummers voor Change the Show aan de slag ging. Zo werden ze geschreven nadat hij na een lang verblijf in L.A. weer verhuisde naar geboorteland Engeland. Dat bracht hem terug met beide voeten op de grond en bezorgde hem een frisse lading energie om muziek te gaan maken zoals hij die zelf graag hoort: met veel heimwee naar de kamerpop uit de jaren zestig en glamrock uit de jaren zeventig. In de teksten vind je ook heel wat verwijzingen naar ouder en wijzer worden, ongetwijfeld een gevolg van Kane’s vijfendertigste verjaardag die om de hoek loerde tijdens het schrijven.
Kane stond al behoorlijk ver in het opnameproces toen hij tijdens de lockdown door het bevriende psychrockduo Sunglasses for Jaws in de studio werd uitgenodigd. De losse manier waarop het duo nummers opnam, opende Kane naar eigen zeggen de ogen om op dezelfde manier te gaan werken, met veel live-opnamen en een ruwer geluid. Op vlak van productie is er op de nieuwe plaat nochtans niet veel te merken van die openbaring. Alles klinkt wat korreliger en warmer, maar verwacht verder geen halfafgewerkte lofi. We horen vooral veel blazers en orgels die herinneringen oproepen aan soulmuziek uit de jaren zestig en zeventig, en dan voornamelijk de Britse Northern soul. Door de nadruk op volle saxofoons en swingende piano’s klinkt het album wel heel wat anders dan de gitaargedreven voorgangers. De albumtitel kon dus niet beter gekozen worden.
De vooruitgestuurde singels maakten ons de voorbije maanden maar matig enthousiast voor Change The Show. Niet dat ze echt slecht waren, maar als je ze vergelijkt met “Rearrange”, “Come Closer”, “Don’t Forget Who You Are” of “Cry on My Guitar” vielen ze toch wat magertjes uit. De combinatie van surfritme en upbeat soul van “Don’t Let It Get You Down” kon ons nog overtuigen en deed meteen het beste vermoeden voor Kane’s comeback. “See Ya When I See Ya” bloeide met zijn soulvolle blazers en mooie pianomelodie langzaam open en riep al gauw herinneringen op aan Motownsoul uit de jaren zestig. “Caroline” en “Nothing’s Ever Gonna Be Good Enough” maakten echter niet meteen een geweldige indruk en lieten ons toch wat op onze honger zitten.
Gelukkig vinden we nu toch nog wel wat moois op het album zelf. Op “Coming of Age” gaat een speelse pianomelodie er met de aandacht vandoor, terwijl Kane tot bezinning komt op een ritme dat wat doet denken aan Ben E. Kings “Stand By Me”. Op “Never Get Tired of Dancing” vermengt hij vette soul met vuile glamrock in een plezierig dansnummer vol retro-elementen terwijl “Adios Ta-Ra Ta-Ra” leuke herinneringen oproept aan Franse chansons uit de jaren zestig à la Serge Gainsbourg. Het zijn enkele nummers waarmee Miles Kane er in elk geval in slaagt om een warme retrosfeer te scheppen.
Helaas bevat Change the Show verder nog heel wat vulling. Zo hebben nummers als “Tell Me What You’re Feeling”, “Caroline” en het titelnummer een ongeïnspireerde melodie en een buitengewoon zwak refrein. Die melodieuze armoede wordt wat afgedekt door een overvloed aan blazers, toetsen en snelle ritmes, maar als je de nummers zou strippen tot hun essentie, zou je bitter weinig kwaliteit overhouden. In een sobere, akoestische set moet heel wat materiaal van Change the Show dan ook behoorlijk slaapverwekkend zijn. Op het grotendeels akoestische en oersaaie “Constantly” geeft Kane zelf alvast bewijs voor deze stelling.
Schiet Miles Kane nu overal raak op zijn vierde langspeler Change the Show? Helaas niet. We horen heel wat goede ideeën en een warme productie, maar helaas is de uitwerking van de voornaamste melodieën op enkele uitzonderingen na niet sterk genoeg. Kane kiest een nieuwe richting met meer focus op Northern soul en zal zijn geluid in de toekomst misschien nog verder perfectioneren, maar met Change the Show slaagt hij in elk geval nog lang niet over de hele lijn.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
