De grote vriendelijke reus, zo kunnen we de Ierse muzikant Hozier wel noemen. Maar laat je niet misleiden door zijn looks, eens je naar zijn teksten luistert, word je meegezogen in zijn literaire landschap waar je een heuse tocht der emoties zal mogen bewandelen. Sinds doorbraakhit “Take Me To Church” tien jaar geleden doorheen onze oorkanalen gedrumd werd, is er geen stoppen meer aan de groeiende carrière van de Ier. Snel na die hit volgde debuutalbum Hozier en daarna was het maar liefst vijf jaar wachten op een tweede langspeler. Wasteland, Baby! wist ons weer enkele kleppers te geven, maar was soms ook beetje ziek in hetzelfde bed door ietwat teveel hetzelfde te brengen. Ook de opwarm-ep voor de nieuwe plaat, Eat Your Young, was wel zeer degelijk, maar stelde ons de vraag hoe lang die zou smaken. Na dat voorgerechtje is het dan eindelijk tijd voor het hoofdmaal met Unreal Unearth.
Voor zijn nieuwste worp haalde Hozier de mosterd bij Dante’s Inferno waar hij gedurende de pandemie in de ban van geraakte. Dat is op zich niet verbazingwekkend, gezien we zo goed als heel die periode in een van de kringen van de hel vertoefden. Wie gekend is met de verhalen van Dante weet dan ook dat drama voorop staat en dit wordt ook perfect vertaald naar de nummers op Unreal Unearth die tegelijk volledig Hozier zijn met af en toe ook een echt Iers sausje. Met andere woorden we maken de doortocht naar de hel mee, maar dan in het feeërieke en mythische, Ierse landschap. “De Selby (Part 1)” is dan ook de perfecte inleiding voor het kruipen door de krochten van de hel. Afwisselend tussen Engels en Iers worden we naar de onderwereld gelokt op wat zacht gitaargetokkel geaccompagneerd van strijkers, om ons vervolgens in “De Selby (Part 2)” al dansend het escapisme tegemoet te gaan.
Verrassingen zijn er ook zeker te vinden op deze nieuwe plaat. “Francesca” liet ons horen dat Hozier ook de stevigere gitaren weet te hanteren, maar dit zonder ook zijn eigenheid te verliezen. De strofes pakken het rustiger aan om tijdens het refrein elke keer los te breken en de hoofden voldoende heen en weer beginnen te gaan om toch een stijve nek eraan over te houden. Ook het puur instrumentale nummer “Son of Nyx” dat we in het midden van het album mogen terugvinden zorgt voor verfrissing. Op dramatische pianotonen banen we ons samen met de godin van de nacht een weg doorheen het donkere bos, om vervolgens met de strijkers toch de mogelijkheid te ontdekken om uit die hel te geraken en de hemel tegemoet te mogen gaan.
Dat de man een poëet is, moeten we ook niemand meer vertellen. Zijn teksten zijn keer op keer pareltjes waardoor we niet anders kunnen dan aandachtig luisteren naar wat Hozier ons wil vertellen. Zo krijgen we op “Butchered Tongue” een grimmig folkverhaal op een manier zoals enkel de Ier ons dat kan bezingen. “Eat Your Young” is op zich dan weer een zwoeler en sensueel nummer waarbij lichamelijke verlangens op de meest poëtische manier mogelijk vertaald worden. Vergis je hier echter niet achter de ware betekenis van het nummer. Dit lied is namelijk een moderne versie van de essay A Modest Proposal van mede-Ier Jonathan Swift en vertelt als het ware een satireverhaal over attitudes tegenover armoede. “Unknown / Nth” voelt dan weer als een heel persoonlijk nummer waar hij zingt over zijn behandeling van wanhoop in de handen van een ooit gekoesterde liefde. Het licht aan het einde van de tunnel is hierbij een vage schim en we zitten dan ook even vast in de negende cirkel van de hel, waar alle verbrekers van vertrouwen vertoeven.
Hoewel alles redelijk dramatisch en diepgaand is op Unreal Unearth, kunnen we nog steeds een aantal aan vrolijk klinkende nummers smaken. Het duet met Americana zangeres Brandi Carlile op “Damage Gets Done” is misschien wel het meest poplied dat we terug kunnen vinden. Hoewel deze twee stemmen perfect op elkaar afgestemd zijn, moeten we wel geven dat dit niet het sterkste nummer is van de hele plaat. Maar hiermee krijgen we wel de enige vrouwelijke feature die we terugvinden op elk album van Hozier. Zo’n ander vrolijk nummertje is “Anything But Me”. Hier zouden we ook bijna geld durven inzetten op het feit dat Caroline Polachek de sirene-gewaande vocalen op zich nam. Maar gezien we ons in de kringen van de hel bevinden, doen we dat maar niet uit gevaar vast te zitten bij de vierde cirkel vol hebzuchtigen. Afsluiten doet Hozier wel met het grootste licht en “First Light” is hierbij de hoopvolle afsluiter van de zware doortocht. Hier begint alles nog redelijk onheilspellend met de gelaagde meerstemmigheid en traag en gestaag kruipen we richting het einde van de tocht. We worden terug in het leven gegooid en krijgen een herkans om alles anders aan te pakken.
Unreal Unearth brengt ons letterlijk van de hel en terug en dit gaat dan ook gepaard met een hele resem aan gevoelens. Dramatiek, poëzie en hoop staan centraal en Hozier verkoopt dat allemaal in zijn gekende manier en weet toch ook vernieuwend uit de hoek te komen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat elk nummer even sterk is als het andere, waardoor we ook wat in de gekende Hozier-sleur terechtkomen van hetzelfde laken een broek krijgen. Niettemin is Unreal Unearth weer een sterk album waar we met veel plezier Dante en Hozier vergezellen in hun tocht doorheen de negen cirkels van de hel.
Met een nieuw album, gaat ook een nieuwe tour gepaard en ook de Benelux staat op Hoziers agenda. Nederlandse fans van de singer-songwriter zijn op 28 november in de Amsterdamse Ziggo Dome aan het goede adres en op 8 december kan je je present tekenen in Vorst Nationaal in Brussel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “De Selby (Part 1)”, ons favoriete nummer van Unreal Unearth, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
