Hozier @ Vorst Nationaal: Hemels vertoon van een muzikale trip naar de hel

Enkele maanden geleden bracht de Ierse artiest Hozier zijn langverwachte derde album Unreal Unearth uit. En ‘what’s in a name’, moet zijn management gedacht hebben bij het boeken van concertzaal Vorst Nationaal, om hem dat album daar te laten voorstellen. De sympathieke Ier wordt door zijn fans namelijk soms liefkozend (en ietwat gênant) ook weleens de ‘forest daddy’ genoemd, naar zijn wat ruwe voorkomen, zijn levensstijl en zijn folkse, mythisch geïnspireerde muziek. Waar beter dan Forest Nationale om dat alles met ons te delen? In een meer dan twee uur durende show liet Hozier ons zien dat hij naast een ‘forest father’ ook gewoon een steengoede artiest is, die met behulp van een grote liveband oude en nieuwe nummers met evenveel energie op ons afvuurde.

Het was een avond met twee concerten voor de prijs van één, want niemand minder dan The Last Dinner Party verzorgde het voorprogramma. De vijf dames van de indierockband scheren tegenwoordig steeds hogere toppen in het internationale muzieklandschap. Ze werden genomineerd voor de BBC Sound of 2024 (en ook door ons getipt als ‘Grote Beer van Morgen‘) en wonnen nog maar pas een Brit Award voor Rising Star. Wie het voorprogramma miste, had dus ongelijk, want vanaf volgend jaar is The Last Dinner Party geen voorsmaakje meer, maar een volwaardig diner – op Rock Werchter, bijvoorbeeld. We prezen ons dus gelukkig dat we het kenmerkende stemgeluid van zangeres Abigail Morris en de bijhorende funky outfits in het echt mochten aanschouwen. Slechts een klein halfuurtje stond The Last Dinner Party op het podium, maar de band deed wel waar ze voor gekomen was: ons opwarmen. Het was moeilijk stilzitten op nummers als “Sinner” of “Nothing Matters”, en er werd zelfs meegezongen. De dames verlieten het podium van hun eerste Belgische show ooit bijgevolg dan ook onder groot applaus.

Daarna was het tijd om van vijf vrouwen naar één man te gaan. Een halfuurtje na het voorprogramma stapte ’the man of the hour’ in de spotlights: Andrew John Hozier-Byrne, oftewel gewoon Hozier. Toch was er niets gewoons aan de rest van de avond, daar kwamen we al snel achter. Met “De Selby (Part 1)” maakte de Ier het meteen weer stil in de zaal en zoog hij al onze aandacht naar zich toe, om die dan twee uur lang vast te houden. Visueel ondersteund door een soort kolkende waterval op de grond onder hem ging het eerste nummer over in “De Selby (Part 2)” en trok Hozier samen met zijn liveband een blik stevige nummers open. Aanstekelijke en sterke bluesnummers stonden op de voorgrond, zoals bijvoorbeeld “Jackie and Wilson”, “From Eden” en het nieuwe “Francesca”. De warme klanken lieten zo de winterse temperaturen in het Brusselse meteen stijgen.

Hozier kwam in eerste instantie naar Vorst Nationaal om zijn nieuwste album Unreal Unearth voor te stellen en bijna het volledige album kwam dan ook aan bod. Dat was een berekend risico, want het album zag nog maar in augustus het levenslicht. Er was echter een goed uitgetekende mix van nieuwe en oude nummers en er zat een stevig tempo in het concert. Recente hits als “Eat Your Young” of het wondermooie “Damage Gets Done” kwamen pas laat in de setlist aan bod, maar dat betekende niet dat het energiepeil voor die nummers laag lag. Wie voor de hits van Hozier naar Brussel was getrokken, werd daar namelijk ook voor beloond. Publieksfavorieten “From Eden”, “Almost (Sweet Music)” en “Would That I” werden luid meegezongen door de fans die duidelijk het hele repertoire van de Ier kenden.

Natuurlijk kwam ook de folkse, magische en poëtische kant van Hozier naar boven. De ‘forest father’ maakte zijn naam helemaal waar door een decor van bomen versierd met lichtjes op het podium te laten neerdalen. Die bomen stonden ondersteboven, wat past in het thema van Unreal Unearth, waarin Hozier ons meeneemt naar de onderwereld en de hel, geïnspireerd op het Inferno-verhaal van Dante Alighieri. Een mooi moment in de setlist was het drieluik van breekbare nummers “Cherry Wine”, “I, Carrion (Icarian)” en “Like Real People Do”. De zaal werd stil en traditiegetrouw verschenen er een aantal lichtjes in de lucht. “Cherry Wine” blijft ook tien jaar na de release indruk maken als een nummer over een heftig thema (partnergeweld) en mondde uit in een moment om te koesteren in de setlist.

Geen Hozier zonder “Take Me To Church” natuurlijk: het debuut, waarmee hij zijn bekendheid verwierf, blijft een dijk van een nummer. De energie die de monsterhit de zaal inblies was als een steekvlam die zich verder ontspon tijdens de bisronde. Met een regenboogvlag trots over het podium gedrapeerd liet Hozier zijn socio-politieke kant zien door te praten over revoluties en gelijke rechten, zowel in het verleden als nu, en door zich uit te spreken over hedendaagse oorlogen. “Nina Cried Power”, het nummer dat daarna volgde, kwam bijgevolg hard binnen en kreeg een staande ovatie. Als afsluiter van de avond riep Hozier Abigail Morris van The Last Dinner Party weer op het podium voor “Work Song”, al leek haar stemgeluid niet goed te matchen met dat nummer. Hozier nam zijn tijd om werkelijk iedereen op en naast en achter het podium te bedanken, en dat samen met het feit dat hij zijn show af en toe stillegde voor de mensen die door de hitte gepakt werden, bezorgde hem nog maar eens wat meer respect van zijn publiek.

We voelden al aan dat Hozier met zijn derde langspeler gegroeid was als artiest en met dit optreden in Vorst Nationaal toonde hij dat ook de kwaliteit van zijn liveoptredens gestegen is. Met uitzonderlijk sterke vocals, die twee uur lang als zoete honing bleven klinken, en een goede songkeuze veroverde hij ons hart nog een beetje meer. Wie daar met eigen ogen van wil genieten, moet zich naar Pinkpop reppen volgende zomer. De Ier staat daar geprogrammeerd op zaterdag 23 juni en stiekem hopen we dat er ook nog een Belgisch festivalbezoekje aan vasthangt.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

De Selby (Part 1)
De Selby (Part 2)
Jackie and Wilson
From Eden
Francesca
To Be Alone
Dinner & Diatribes
Movement
Cherry Wine
I, Carrion (Icarian)
Like Real People Do
Abstract (Psychopomp)
Would That I
Damage Gets Done
Almost (Sweet Music)
Eat Your Young
First Light
Take Me To Church