© CPU – Joost Van Hoey
Jaren geleden maakten we kennis met Jasmine van den Bogaerde, ofwel Birdy, en dat allemaal door haar indrukwekkende cover van Bon Iver zijn “Skinny Love”. Inmiddels is ze al lang niet meer ‘dat meisje van Skinny Love’ en bewees ze met Young Heart dat ze duidelijk weet waar ze op muzikaal vlak heen wil. Opvolger P O R T R A I T S liep onderweg een beetje vertraging op, maar singles als “Raincatchers” en “Paradise Calling” vonden intussen al de weg naar ons hart. Voor haar concert in het Koninklijk Circus in april, spraken we Birdy over haar traject, schilderen en die nieuwe plaat.
Je hebt lang niet getourd, of gewoonweg zelfs niet kunnen touren. Hoe is het om terug onderweg te zijn?
Het is zes jaar geleden, dat is heel lang, maar het voelt heel goed om terug te zijn. Ik had even de tijd nodig om me te herinneren hoe het is om op podium te staan en in een tourbus te leven. Je bent continu omringd door andere mensen hebt weinig ruimte om bijvoorbeeld rustig te kunnen douchen. Gelukkig went zoiets snel!
Je bent pas zevenentwintig jaar en brengt nu al je vijfde album uit. Hoe kijk je terug op je carrière tot op heden?
Het is een beetje vreemd, alsof ik een ander leven leef. Ik moet toegeven dat het soms lastig is om zo jong te zijn als ik was toen ik mijn eerste albums maakte, want je kent jezelf helemaal nog niet zo goed en je brengt wel muziek uit waar mensen een mening over zullen vormen. Dat heb ik echt moeten leren accepteren. Verder is het ook echt fantastisch dat ik op deze leeftijd al zo veel gedaan heb. Ik zou het ook niet echt anders willen, alle ervaring is super waardevol. Ik weet nu heel goed wat ik wil en hoe ik het wil.
Doorheen de jaren ben je samen met je fans opgegroeid, hoe is die connectie met hen?
Dat is heel bijzonder! Ik ontmoet op tour mensen die opgegroeid zijn met mijn muziek, maar ondertussen zijn we allemaal volwassen geworden. Er vloeien ook heel wat tranen, veel meer dan vroeger omdat we inmiddels heel wat meemaakten. Toen waren we nog zo jong en hadden we die levenservaring niet. Ik denk dat we daarom ook echt een connectie kunnen blijven vinden en het is natuurlijk ook een stukje nostalgie om die oudere songs nog te spelen. Het is ook nog steeds fijn om die liedjes te spelen, vooral het eerste album speel ik nog heel graag, wellicht ook omdat dat niet mijn eigen nummers zijn.
Waar haalde je op jonge leeftijd inspiratie vandaan?
Ik had weinig levenservaring, dus het kwam vooral van mijn moeder die concertpianiste is. Zij speelde veel trieste muziek en dat heb ik onbewust geabsorbeerd, dus toen ik op zevenjarige leeftijd begon te schrijven, was dat niet heel vrolijk. Op een dag ontdekte ik dat ik niet alleen muziek kon spelen, maar daar ook bij kon zingen. Ik herinner me dat m’n ouders onderaan de trap stonden te luisteren, maar ze moeten zich ongetwijfeld afgevraagd hebben waarom ik zo verdrietig was. Inmiddels heb ik wel wat levenservaring en haal ik veel inspiratie uit de mensen rondom me en mijn relaties met anderen.
Voel je nu meer druk dan vroeger?
Ergens wel, maar vooral omdat ik nu te veel nadenk. Vroeger besefte ik niet hoe groot bepaalde dingen waren en ik was natuurlijk wel nerveus, maar nu zou ik doodsbang zijn voor zo’n dingen.
Op het moment dat we Birdy spreken, is ze op tour met haar vorige langspeler Young Heart. Hoe is het om die plaat te promoten terwijl er ook al nieuw materiaal uit is?
Het voelt een beetje raar, maar ik denk dat Young Heart live echt tot leven komt. We hebben maar één show in Londen kunnen doen door de pandemie en Brexit, maar ondertussen voelt deze tour vooral als de uitgelezen kans om oud en nieuw materiaal te spelen. Ergens is het ook een heel surreële gedachte dat ik al bijna opnieuw op tour kan met P O R T R A I T S.
Naar welk nummer kijk je het meest uit om aan mensen te laten horen?
Mijn persoonlijke favorieten zijn “Ruins II” en “I Wish I Was A Shooting Star”. Naar mijn gevoel bevat het album duidelijk elementen uit Beautiful Lies en de eerste plaat, wat ervoor zorgt dat alles op heel mooie manier samenkomt. Ik zou P O R T R A I T S dan ook omschrijven als dramatisch, maar ook elektronisch en fantasierijk, er zit echt een soort andere wereld verscholen tussen de songs.
‘Op mijn vorige plaat ben ik een beetje zelfvertrouwen verloren’
Wat is het verhaal achter “Ruins II”?
Het gaat over relaties en of je het al dan niet gaat halen, maar voor mij gaat het ook heel erg over de relatie met jezelf. Op mijn vorige plaat ben ik een beetje zelfvertrouwen verloren en dat was gewoon ook niet zo’n commerciële plaat. Ik sta daar nog steeds heel erg achter, versta me niet verkeerd, maar ik heb daar wel voor moeten vechten en ik denk dat dat er ook wel in zit.
Hoe zag het schrijfproces eruit voor deze plaat die bovendien vrij snel na Young Heart komt?
Het was een stuk makkelijker. Young Heart was heel vermoeiend, ik heb vijf jaar aan dat album gewerkt en het was heel emotioneel en ook heel erg de confrontatie met mijn gebroken hart aangaan. Ik wilde die dingen op de juiste manier neerzetten, maar dat was heel pijnlijk en zorgde voor een constante, innerlijke strijd. Voor P O R T R A I T S had ik het gevoel dat ik geen trieste liedjes meer kon schrijven, die waren allemaal uit mijn systeem en dus moest ik iets leuks doen. Ik heb niet te veel nagedacht en gewoon mijn gevoel gevolgd.
Luister je zelf naar muziek tijdens het creatieproces?
Heel weinig, vooral omdat er te veel emotie is dan. Ik ben ook bang om onbewust dingen die je dan hoort te gebruiken en pas later door te hebben dat dat eigenlijk een deel van een ander nummer is.
Hoe is het om de dag van vandaag een jonge vrouw in de muziekindustrie te zijn?
Goed, ik heb de indruk dat de industrie heel erg veranderd is eigenlijk. De mensen met wie ik nu aan mijn muziek werk zijn mijn leeftijd en er zijn ook opvallend meer vrouwen. Vroeger werkte ik vooral met oudere mannen die een heel andere leefwereld hadden, wat soms voor moeilijkheden of onbegrip kon zorgen. Het voelt heel fijn om met vrienden muziek te kunnen maken, hoewel ik het nooit echt lastig vond om voor mijn mening op te komen in de studio. Ik denk dat dat veel mensen gaat verrassen, omdat ik heel verlegen ben, maar ik ben ook heel koppig. Doorheen de jaren heb ik wel geleerd om dat beter te communiceren, want toen ik jonger was, werd ik gewoon heel stil en dacht ik dat mensen dan wel door zouden hebben dat ik niet blij was. Inmiddels zeg ik gewoon wat ik denk en voel en dat is een wereld van verschil.
‘De manier waarop mensen muziek consumeren is zo anders dan toen ik begon’
Op welke manier is de industrie veranderd?
TikTok. De manier waarop mensen muziek consumeren is zo anders dan toen ik begon. Streaming heeft ervoor gezorgd dat de hele promotionele kant anders aangepakt moest worden. Plots ging het er in meetings over dat ik er ook voor kon kiezen om voor een tijdje gewoon om de zes tot acht weken een single uit te brengen, maar dat voelde voor mij heel onnatuurlijk. Ik hou er net van om aan een groter geheel te werken en die wereld daarrond te creëren. Verder heb ik echt moeten leren om bijvoorbeeld regelmatig dingen op sociale media te posten, terwijl dat ergens wel ingaat tegen mijn natuur. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik dat niet leuk vind, maar eerder dat ik het moeilijk vind om daar consistent in te blijven. Er zijn mensen die meteen zien wat er leuk uit zou zien voor een post op Facebook of Instagram en dus de hele tijd content kunnen maken, maar ik zie dat niet en denk vaak achteraf ‘waarom heb ik dat niet gefilmd?’, maar ik denk dat ik op zo’n momenten vooral probeer te genieten van het moment.
Ik moet wel toegeven dat ik iets als TikTok een heel interessant platform vind omdat er zo veel mee te doen is. Oude nummers krijgen er plots een tweede leven en songs die helemaal niet als single in de markt gezet zijn, kunnen opeens viraal gaan. Er is een versnelde versie van “Wings” die het vrij goed doet. Aanvankelijk vond ik dat heel vreemd om songs versneld te horen, maar toen kwam “Ceilings” van Lizzie McAlpine in zo’n versie voorbij en dat klonk zo ontzettend catchy. Ik denk dat het vooral ligt aan het feit of je een nummer al in zijn originele vorm kent of niet.
Nu we het over verschillende versies van songs hebben, is het bijna onmogelijk om het niet over “Skinny Love” te hebben. Heel wat mensen denken dat dat jouw song is, hoe voelt dat?
Heel grappig, maar ook een beetje vreemd. Ik hou ontzettend van Bon Iver en het is zo’n mooi liedje, dus ik wil ook wel echt dat mensen beseffen dat zij dat gemaakt hebben. Anderzijds is het een gigantisch compliment dat mensen denken dat “Skinny Love” door mij geschreven zou kunnen zijn, dat betekent dat ik het toch wel geloofwaardig breng.
In eerdere interviews haalde je aan dat je graag zou willen samenwerken met artiesten als Christine and the Queens en Caroline Polachek, wat vind je zo tof aan hen?
Ik hou van de manier waarop ze popmuziek als een betekenisvolle en creatieve kunstvorm zien. Dat is heel spannend en inspirerend, omdat ik dat ook heel lang niet gehoord heb. Zowel Christine and the Queens als Caroline Polachek draaien al wel een tijdje mee, maar ze weten zichzelf elke keer weer opnieuw uit te vinden. Ik herinner me het moment waarop ik voelde dat ik echt iets uptempo wilde maken, maar ik niet wist hoe ik dat moest doen zonder dat het vreemd en generisch zou klinken. Toen heb ik echt veel aan hun muziek gehad, want zij deden dat op zo’n interessante manier! Ik zou nog steeds met hen willen samenwerken, die nieuwe singles van Caroline Polachek zijn fantastisch!
‘De ultieme droom is werken met Tim Burton’
Heb je naast samenwerken met andere artiesten, nog grote dromen?
Absoluut. Ik zou ontzettend graag iets doen met filmmuziek, daar droom ik echt al jaren van. Verder wil ik natuurlijk gewoon songs blijven schrijven en albums maken, maar ik zou graag leren hoe ik partituren moet schrijven. De ultieme droom op dat vlak is werken met Tim Burton, mijn favoriete componist heeft ook al met hem gewerkt. Tenslotte zou ik ook graag het schilderen weer oppikken, maar dan vooral als ik ouder ben en mijn tijd kan doorbrengen op een boerderij heel ver van de bewoonde wereld.
Last but not least, als je iets zou kunnen creëren of organiseren voor fans om het album te beleven, wat zou dat zijn?
Voor Young Heart zou dat een heel makkelijke vraag zijn, want dan zou ik iedereen mee willen nemen op roadtrip in een bus en alle songs spelen terwijl we door prachtige gebieden rijden. P O R T R A I T S is op dat vlak wat moeilijker, ik zou zeggen een verlaten kantoorgebouw met roze wolken. Het moet een beetje de indruk wekken dat je je in een andere wereld bevindt, zoals in de videoclip van “Raincatchers”.
P O R T R A I T S verschijnt op 18 augustus.
