Mount Kimbie @ Halles de Schaerbeek: Met het hoofd in de mist

Het was weer een tijdje geleden dat we Mount Kimbie in ons land aan het werk konden zien. Wat in 2008 begon als een kleinschalig elektronicaproject van toenmalige studenten Kai Campos en Dom Maker, is intussen gemuteerd tot een volwaardige band die het ‘hip’-label al geruime tijd met zich meedragen. Voor de nieuwste worp The Sunset Violent, hun eerste volwaardige album sinds Love What Survives uit 2017, trok het viertal een aantal weken naar de Californische woestijn. Het resultaat is een fraaie en veelzijdige rockplaat die tegelijk mooi doorspekt werd met hints naar hun elektronisch verleden. Hoe dat album live tot zijn recht kwam, mochten we gisteren ondervinden in een uitverkocht Halles de Schaerbeek, waar de hippe vogels en Club Maté-drinkers samentroepten en zich konden vergapen aan een allegaartje aan genres en stemmingen.

Maar eerst was het stipt om acht uur aan Lauren Auder om de debatten te openen. De Frans-Britse verdiende in eerste instantie als producer haar strepen, maar verloor haar eigen loopbaan als soloartiest nooit uit het oog. Het debuutalbum the infinite spine zag in juli 2023 het levenslicht en stond niet toevallig centraal in haar set. Op de plaat rekent ze onder meer af met haar conservatieve jeugd in de Franse stad Albi en dat verhaal bracht ze gisteren live met veel toewijding en inlevingsvermogen. Dat Lauren Auder niet helemaal in nuchtere toestand verkeerde, droeg wel bij aan de algehele beleving van het optreden, maar zorgde soms ook wel onbedoeld voor een paar rare en verwarde blikken op haar gelaat. Lauren Auder schotelde ons al bij al een beleving voor die door het excentrieke en beklemmende kantje bleef hangen.

Voor een geheel andere vibe ging de Britse John Glacier. De rapster kwam opvallend verlegen voor de dag en probeerde zich op het grote podium achter haar nummers te verstoppen. De nummers zelf waren nu ook niet van het meest meeslepende soort, al was de inzet van Glacier ook eerder aan de povere kant. De Britse leek quasi de hele tijd ongeïnteresseerd en trok liever een paar keer aan haar vape dan daadwerkelijk het publiek mee te krijgen. Dat de sfeer bijgevolg eerder mak was, kon je achteraf niet als een grote verrassing zien. Toch gebiedt ons de eerlijkheid te stellen dat John Glacier wel degelijk een fijne flow heeft om naar te luisteren en iets verfrissends in handen heeft. Aan de attitude en podiumvastheid is er nog wat werk, maar de grote zaal was misschien net iets te intimiderend.

De zaal was helemaal volgelopen en ook de temperatuur steeg zienderogen toen Mount Kimbie netjes op tijd eraan begonnen. Een paar sissers riepen het geroezemoes een halt toe en zorgden voor een muisstille zaal voor opener “Four Years and One Day”. Als opener was het niet meteen een voor de hand liggende keuze, maar als synergie tussen de gitaren en het elektronische werkte het wel gewoon heel goed. Spijtig genoeg klonk de geluidsmix een beetje rommelig en dof en voelde je bij het begin nog niet direct de vonken door de luidsprekers schallen. Dan liep het bij “You Look Certain (I’m Not Sure)” toch al ietsje anders. De herkenbare gitaardeun van Kai Campos klonk live nog net iets ruiger en zorgde mee voor een subtiele opbouw richting catharsis. Ook het op plaat eerder zweverige “Marilyn” klonk gisteren iets minder lichtvoetig dankzij de extra gelaagdheid die het vijftal op het podium wist te creëren.

Mount Kimbie deelde hun concert op in verschillende fases, die echter voor een minder gebalanceerd eindresultaat zorgden. Zo was de excursie veertien jaar terug in de tijd dankzij “Before I Move Off” een klein hoogtepuntje en bleef Mount Kimbie die instrumentale lijn doortrekken met het iets minder oude “SP12 Beat”. Jammer genoeg kon dat laatste aanvankelijk niet echt overtuigen door de nogal schelle sound, al streek het einde ook hier weer de plooien glad en kon het publiek het op een dansen zetten. De elektronische lijn zette het kwintet niet voort en net voorbij de helft van het concert kwam de focus op hun nieuwste creatie The Sunset Violent te liggen. Ondanks dat het nieuwe album her en der enkel maar op lovende woorden kon rekenen, voelde je dat een gedeelte van het publiek toch wat moeite moest doen om aan dat andere gezicht van de band te wennen. De Frans-Mexicaanse Andrea Balency, het hele optreden lang in het midden van het podium gedrapeerd, contrasteerde met haar stemgeluid de iets zwaardere stem van Dominic Maker. Als ingespeeld tweetal hielden ze elkaar het hele optreden lang in evenwicht.

Kai Campos had zijn instrument extra mooi uitgedost met een Jan Vertonghen-truitje van Anderlecht. Als livemuzikant toonde hij zich gelukkig van een iets minder defensieve houding. De daadkracht om aan te vallen had hij gisteren ook niet, maar een aantal keer haalde hij wel verschroeiend cool uit. Na het eerder sompige “Dumb Guitar”, trok hij eigenhandig “Shipwreck” over de sloot. De vibe van het nummer kwam live nog net iets beter tot haar recht en muteerde zo tot een van de momenten van de avond. Ondanks een collectieve inspanning voelde en klonk “Yukka Tree” back-to-back iets te bleek en werd het opnieuw net iets te rommelig. Het geluid verloor hier ook weer aan scherpte en maakte het des te moeilijker om de vonk nog eens te laten overslaan. Het speelde ook een van de darlings in hun catalogus, “Delta”, parten. Bij de opbouw was het nog redelijk okay, maar eenmaal de band iets harder begon te spelen, verloren ze zichzelf in een bombastische soep. Het publiek ging desondanks uit hun dak en surfte mee op een golf van euforie.

Voor vreugde en gejoel zorgde eveneens “Blue Train Lines”, dat mits een tergende opbouw escaleerde en op gepaste wijze openbloeide. De magie van Mount Kimbie hing eindelijk in de lucht, terwijl het binnen in de zaal ondertussen wel heel warm aan het worden was. De hoge temperaturen en een gebrek aan zuurstof zorgden ervoor dat er een paar even voor de deur een luchtje gingen scheppen. Met “Fishbrain” misten ze in elk geval niet bijster veel. De frisheid van op de plaat konden ze op het podium niet weer opwekken en het werd ook nog eens een beetje langer gespeeld dan nodig. In de bisronde was het weer voorzichtig dansen geblazen. “Empty And Silent” zoog de fans in een woelige koortsdroom die uitnodigend werkte om de heupen los te gooien. Helemaal op het einde hadden ze nog een kleine verrassing in petto in de vorm van “Made to Stray”, een van die nummers vanop Cold Spring Fault Less Youth. De ruwheid maakte plaats voor een elektronisch einde, dat door iedereen met open armen werd ontvangen. Ook Maker en Campos gingen een laatste keer op in het nummer en lieten zich meeslepen door het enthousiasme dat uit de zaal kwam.

Mount Kimbie was met momenten verrukkelijk goed, maar had ook wel evenveel momenten waar ze de losse einden niet aan elkaar geknoopt kregen. Spelbrekers waren enerzijds externe factoren als de hitte in de zaal en de doffe akoestiek, maar ook Mount Kimbie zelf speelde zichzelf niet in de kaarten door de nummers soms net iets langer uit te rekken dan nodig. Bovendien was het moeilijker dan gedacht een balans te vinden tussen de meer gitaargeoriënteerde nummers en de elektronische parels die voor een continue stemmingswisseling zorgde. Dat het publiek daardoor ook pas later in gang schoot was niet minder dan een logisch gevolg. Een veelzijdige sound kan een zegen zijn, maar Mount Kimbie vond niet altijd de ideale balans.

Op zaterdag 17 augustus staat Mount Kimbie in de Club van Pukkelpop.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Four Years and One Day
You Look Certain (I’m Not So Sure)
Audition
Marilyn
Before I Move Off
SP12 Beat
A Figure in the Surf
Dumb Guitar
Shipwreck
Yukka Tree
Delta
Blue Train Lines
Fishbrain

Empty And Silent
Made to Stray