Tomorrowland 2023 (Festivaldag 1): In vliegende vlucht naar de horizon

Wat in 2005 begon als een lokaal zusterfestivalletje van Mysteryland met een kleine tienduizend bezoekers, is intussen uitgegroeid tot de grote, sterke broer van het Nederlandse festival. Destijds nog iets minder, maar de laatste jaren doet Tomorrowland telkens weer opnieuw monden openvallen met zijn imposante podia, prachtige decors en superuitgebreide line-up. Nadat de people of tomorrow vorig jaar maar liefst drie weekends ondergedompeld werden in The Reflection Of Love, moeten ze het dit jaar opnieuw stellen met de traditionele twee weekends; iets wat de gebruikelijke ticketschaarste enkel maar in de hand werkte. Zo’n 400.000 gelukkigen kregen enkele weken geleden wel een mooi omhuld bandje in hun brievenbus en zakken dit of volgend weekend af naar De Schorre, oftewel Adscendo, ‘een magische plek hoog aan de horizon’. Op het programma van deze zeventiende editie: dj’s van de meest uiteenlopende elektronische muziekgenres die de Boomsesteenweg afrijden om in het befaamde land van morgen de takken van de bomen te gaan spelen.

Andromedik @ Mainstage

‘Op gigs als Tomorrowland moet je gewoon een mooie show brengen. Ook als bezoekers geen enkel nummer kennen, moet het nog steeds een toffe ervaring zijn. Daarom vind ik het altijd spannender om zo’n boeking te doen’, vertelde Axel Demarbaix ons enkele maanden geleden nog op de wintereditie van Tomorrowland. De jonge Belg startte na de lockdown nog een doctoraat in zijn studie handelsingenieur, maar schoof dat vorig jaar aan de kant voor een voltijdse dj-carrière. Regelmatig speelt hij sets in Estland en Tsjechië, dus is de trip naar Boom als Edegemnaar een uitje om de hoek.

Met zijn echte festivaldrum-‘n-bass is hij dan ook de geschikte man om de vlucht richting de horizon in te zetten aan de Mainstage. Dat podium is ook dit jaar, net als altijd, een pareltje aan de achterkant van het terrein. Vooral de bovenste helft deed onze armhaartjes opveren, want de paleistorens waken over De Schorre als een kruisbestuiving tussen het Disney-kasteel en het Rode Plein in Moskou. Centraal spreidt een roofvogel zijn vleugels over een groot ledscherm en rondom het middelplein trekken waterfonteinen de aandacht.

Gelukkig was ook de opbeurende muziek een even mooi pareltje op een zonnige namiddag als gisteren. Andromedik presenteerde nieuwe muziek met MC Stretch, de host van de Mainstage, en gooide het nummer lekker in de mix met Macky Gees “Tour”, dat ook op het grootste podium van het festival een voltreffer bleek. Wat wel opviel was dat de jonge dj ons een iets softer uurtje voorschotelde dan wanneer hij elders draait. Na een dik halfuurtje kregen we zelfs een kort house-intermezzo, wat we overigens volledig begrepen, want voor de meerderheid van de bezoekers leek dit een eerste kennismaking met het drum-‘n-bassgenre. Een eigen remix van “The Feeling” van Lost Frequencies was daar de perfecte remedie tegen, want die wekte een puntje van herkenbaarheid op bij het publiek. Andromediks naam vindt zijn oorsprong bij het Andromedastelstel en wij kunnen concluderen dat hij met zijn uurtje aan bangers de sterren van dat sterrenstelsel liet schijnen als nooit tevoren.

Grafix @ The Rose Garden

Waar aan de Mainstage vooral kennismakingen met drum-‘n-bass plaatsvonden, waren de echte liefhebbers afgezakt naar The Rose Garden. Het sfeertje was daar logischerwijs wat energieker dan aan het hoofdpodium, want gisteren hostte Rampage het mooie schiereilandje. De vermaarde draak kreeg een kleine make-over en nam ons en Grafix onder zijn vleugels. Die laatste vuurde culthits als “It’s Time” van Sub Focus en “Somewhere” van hemzelf op ons af. Daarnaast teasde de Brit ook een nieuwe samenwerking met zijn maatje Metrik, waarmee hij de laatste tijd regelmatig samen achter de draaitafels kruipt. Een te korte set vol dancefloor drum-‘n-bass was ons deel, en omdat de energie zo aanstekelijk was, bleven we graag nog even hangen.

Murdock @ The Rose Garden

Uiteraard kon de grote man achter Rampage niet ontbreken op zijn eigen stage. Murdock maakte zijn opwachting om zeven uur en deed de energiestratosfeer boven The Rose Garden meteen knetteren. Met een goede mix tussen herkenbaarheid en de zware, kenmerkende bassen van zijn raveconcept met MC Mota als perfecte aanvulling schoot ook hij met deze set recht in het midden van de roos. Ondanks dat het al half acht was, was er plaats genoeg om te dansen en hoewel dat voor de dj misschien niet heel leuk is, zoog het publiek wel alle leegtes op door helemaal los te gaan. Enkele kleine moshpits en een zittende roeibootimmitatie waren het gevolg en kwamen de sfeer alleen maar ten goede. Daarnaast moesten we Murdock pluspunten geven voor zijn trackselectie, want hij bleef ook op Tomorrowland trouw aan zijn sound met vooral pure, eerder onbekende dnb-tracks die hij de boxen uitstuurde.

Amelie Lens @ Mainstage

Enkele jaren geleden ontsproot op Amelie Lens’ initiatief nog het Label Lenske Records, deze week kondigde de Belgische aan dat er binnen enkele maanden ook een klein Lens’ke ter wereld zal komen. Dat dat een technobaby zal zijn, lijkt plausibel, want naast de mama produceert ook de papa stevige technobeats als dj Farrago. Maar goed, buikje of niet, eerst stond een boeking van formaat op het programma: een Mainstage-set op het grootste dancefestival van België.

De verschroeiende techno van de Vilvoordse was een vreemd eendje in de bijt op de Mainstage (waar het dagjesvolk zijn tentje opslaat), maar wel eentje die gesmaakt werd. Van haar set aanpassen omdat het de grootste stage van het festival is, moet Amelie Lens echter niet weten. Het was rammen geblazen op een podium dat tegen zonsondergang steeds meer tot z’n recht kwam. Watervallen donderden van het 43 meter hoge podium, de torenhoge vlammen werkten ze tegen en kanonnen vol confetti gaven de haartooien van de uitgedoste people of tomorrow nog wat meer kleur. Ook de waterkanonnen deden, ondanks de aangename temperatuur, het lekker ruikende, geparfumeerde water over het middenplein neerdwarrelen.

“Feel It” was de boodschap van de vrouw achter de booth, en dat doen we ook. De bassen drongen door tot diep in onze trommelvliezen en nummers volgden elkaar lekker snel op, iets wat we in de technowereld toch geen evidentie kunnen noemen. Het lijkt alsof Lens de vocals voor haar tracks steeds meer in eigen handen neemt, want naast bovenstaand nummer hoorden we nog enkele teksten van de producer zelf. Het publiek ontving haar bonzende kicks met open armen en toverde een spontane glimlach op haar gezicht.

Used @ The Rose Garden

Onder het wakend oog van Rosie – ‘de draak’ in de volksmond – was nog altijd genoeg plaats om te dansen, maar Kempenaar Used deed zijn uiterste best om het volk van aanpalende stages naar zijn set te trekken. Het leek wel de opdracht van Rampage: steek een paar herkenbare nummers in je set en vul die aan met eigen materiaal en vette bassen. Dat recept bleek best goed te werken, want de aanwezige mensen – inclusief de trouwe Rampage Soldiers, te herkennen aan hun merchandise – bleven verre van vastplakken aan hun vaste vierkante decimeter. Een energieke bootleg van “Pump It” van Black Eyed Peas deed de kasseien onder onze voeten bijna wegtrillen en een remix van Stromae’s “Alors on dance” vatte de set van Used goed samen: energieke drum-‘n-bass met een streepje snelle technobeats.

Purple Disco Machine @ The Crystal Garden

Een house-, funk- en vanzelfsprekend discoproducer die de streamingsmachine gretig doet draaien, dat is Purple Disco Machine. De cijfers? Die kan hij nog amper bijhouden met hits als “Substitution”, “In The Dark” en “Hypnotized”. Met funky vibes en kleurrijke lichten verwelkomde de Duitse producer ons in zijn Crystal Garden. Hier zorgde niet het decor voor de verwonderbaarheid, maar de waterfonteinen op en achter het podium. Ook de op- en neerbewegende elementen in het plantendak en de bijhorende rookkanonnen zorgden in combinatie met Purple Disco Machines muziek voor een overweldigende vlaag positiviteit en dansdrang.

Soms dreigde het alleen wat eentonig te worden, doordat het mixtempo niet erg hoog lag en de nummers vaak uit hetzelfde schuitje kwamen. Een driedubbele drumbeat zorgde gelukkig net op tijd voor wat variatie en door de continue funky groove was het evenwel moeilijk om onze benen stil te houden. Met een remix van “Don’t You Want Me” van The Human League waanden we ons helemaal op een discovloer in de jaren tachtig. Leuke beatjes, waaronder ook nog “King Of My Castle”, kwamen zo onze kant uit, maar omdat er van de dj redelijk weinig energie kwam, ebde het aanwezige publiek stilaan weg. Een slechte set leverde de Duitser zeker niet af, maar wel zouden we hem als organisatie iets vroeger op de dag plaatsen, waar zijn muziek beter tot zijn recht komt.

Eric Prydz HOLO @ Freedom

Hoewel de naam je misschien niet meteen iets zegt, ken je ongetwijfeld wel creaties van Eric Prydz, zoals “Pjanoo”, “Opus” of “Call On Me” uit 2004. De Zweedse producer woont al even in de Verenigde Staten en heeft vliegangst. Niet ideaal als dj, maar voor TML zakt hij toch af naar België en nam hij zijn spectaculaire HOLO-productie mee naar de Freedom-stage. Daar was er echter weinig sprake van vrijheid, want wij waren blijkbaar niet de enigen die de set van Eric Prydz willen meemaken. Pas na enkele minuten drummen kregen we een deftig zicht op het podium, en uiteindelijk bleek het ook vooral voor dat zicht te zijn dat we bleven. Prydz’ muziek was namelijk wel leuk voor een kwartiertje, maar dan heb je het ook wel gehad.

De visuals waren daarentegen een pak graver en wisten ons wel te boeien. Een gigantische walvis, een mechanische robot en een trein in een verlaten station… Ze kwamen allemaal voorbij en die laatste maakte met zijn rode lichten en ‘evacuate’ in koeien van letters op de schermen indruk. Alleen was het jammer dat, omdat het visuele zo’n spektakel is, bijna alle bezoekers daarvoor bleken te komen. Keken we om ons heen, dan zagen we nauwelijks een hoofd bewegen. Jammer, maar niet geheel onterecht, want hoe entertainend Prydz’ visuals ook waren, zo langdradig was de muziek van de Zweed.

Tiësto @ Mainstage

Trance, big room, house… Noem een elektronisch muziekgenre op en Tiësto heeft het waarschijnlijk ergens in de loop van zijn bijna dertigjarige carrière geproduceerd. De laatste jaren neigt de Nederlander toch steeds vaker naar dancepop, waardoor we hem wat frequenter de hitlijsten zien binnensluipen. De grote reeks aan hits en zijn uiteenlopende discografie maken de veteraan op papier dus een heel geschikte afsluiter van de Mainstage, maar zoek je een spannende afsluiter van je dag, dan ben je bij de Nederlander aan het verkeerde adres. Zijn set was namelijk niet veel meer dan een standaard Tomorrowland-closing set. Het overgrote deel zal daar zeker tevreden mee zijn, maar wat ons betreft mochten de clichés toch iets meer achterwege blijven.

“Better Off Alone” en “Explode” blijven meezingers, maar deze set had zomaar een liveregistratie van Tomorrowland 2017 kunnen zijn. Daarbij bleven drie melodieën na mekaar onder hetzelfde beatje ook niet eindeloos boeien. Wel appreciërden we de tranceklassiekers die Tiësto selecteerde op zijn mengpaneel, maar al te vaak bleek het dan een remix te zijn, die de kracht volledig van het nummer raspte, waardoor het uiteindelijke geheel wat plat aanvoelde. “Adagio For Strings” zorgde dan weer wel voor de nodige magie en was nog een deugddoend geschenkje. Gedanst hebben we zeker, maar wat meer durf was zeker welkom geweest in deze set. Of een tip voor de organisatie voor volgend jaar: ga eens op zoek naar een nieuwe, verfrissende closing act.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!