Na Maisie Peters’ succesvolle debuutplaat You Signed Up for This, ziet The Good Witch met een weekje vertraging eindelijk het levenslicht. Met haar 23 lentes jong wist ze al heel wat te verwezenlijken: het was niet verbazingwekkend dat ze de Trix snel uitverkocht en de tent op Pinkpop goed gevuld was. Elk van haar singles wist een verhoogde populariteit te kennen door TikTok en zelf wist de artieste ons te vertellen dat ze vindt dat die twee symbiotisch zijn en het een niet zonder het ander kan. Het is een jongedame van haar tijd die alle mogelijke middelen duidelijk gebruikt op de goede manier. Die verhoogde populariteit zorgde er dan ook voor dat de verwachtingen voor haar nieuwe album hoog waren. Na een poos wachten, kan iedereen eindelijk naar The Good Witch luisteren.
The Good Witch start met zijn titeltrack en door de zachte piano worden we voorzichtig ingeleid in het magische kasteel dat Peters voor ons wist op te bouwen met dit album. Het bouwt traag, maar gestaag op en eindigt in een soort van memory box met snippets van gesprekken van oude homevideos en we dus officieel in de ‘witches lair’ terechtgekomen zijn. Hoe zacht en fijn de intro van het album was, slaat Peters wel al snel de bal wat mis op het volgende nummer. Hoewel “Coming of Age” met wat funky bas start, vervalt het al snel in een lichtjes teleurstellend al teveel gehoord popnummer. De bridge van het lied wordt bijvoorbeeld heel slordig gezongen en klinkt bij momenten zelfs vals. “Watch” volgt eveneens datzelfde pad en klink ook bij momenten iets teveel als haar losstaande single “Blonde“, waarbij we dan toch de voorkeur geven aan de laatste als we nog maar één plaatsje in onze playlist zouden hebben.
Als we iets met zekerheid kunnen zeggen, is het wel dat de reeds uitgebrachte singles zeer zorgvuldig gekozen zijn om iedereen enthousiast te krijgen voor The Good Witch. Met “Body Better” kregen we een dansbaar, maar emotioneel nummer waar iedereen wel met de gekende frustraties zich in kon herkennen. “Lost The Breakup” was dan weer het positieve revanchelied waarbij je de uiteindelijke winnaar bent van een relatiebreuk, terwijl “Two Weeks Ago” ons weer waterige oogjes gaf door zijn broze en pijnlijke lyrics. Het gaf ons zo een goede mix van wat we van Peters kennen en gepaard met een goede productie waren het meer dan terecht de uitverkorenen om dit album te promoten. Eén iets is zeker duidelijk en dat is dat haar ongeluk in de liefde eigenlijk altijd centraal staat, want of je het nu wilt of niet, het zal altijd een onderwerp zijn waar velen in zich kunnen vinden. Als we de zangeres een aanbeveling mogen geven in het uitbrengen van een single, kunnen we “Therapy” zeker aanraden. Het past inhoudelijk zeker in het rijtje van voorgaande tracks, waarbij een liefde haar weer pijn doet en het ergens zo catastrofaal was dat ze naar therapie moest. Muzikaal krijgen we lichte eighties-vibes waardoor we al snel heen en weer wiebelen en we iets gezelliger naar de psycholoog kunnen wandelen.
Doorheen het hele album krijgen we wel een degelijke verdeling tussen emotionele pianonummers en gitaargeleide liedjes, op zich niet geheel verrassend gezien dit soort nummers de discografie van de Britse voorstellen. Erg veel verrassingen geeft The Good Witch dus ook weer niet, wat niet betekent dat er geen fijne nummers tussen zitten. “The Band And I” klinkt op het eerste zicht een rustig en happy nummertje, maar als je je wat meer verdiept in de tekst, dan hoor je de rauwe emoties en sterke verhaal achter het nummer. Het is geen klepper zoals “Lost The Breakup” of “Body Better”, maar een eerlijk en sterk nummer die op die manier een origineel Maisie Peters-verhaal vertellen. Inhoudelijk is het ook eens wat anders. We krijgen niet weer een nummer over liefde, maar juist haar verhaal van toen ze op tour was in Amerika en een exploratie van alle gevoelens die zo’n overzeese tour met zich meedraagt. Van diezelfde tour in Amerika zal ze ook op muzikaal vlak wat inspiratie gehaald hebben. “You’re Just A Boy (And I Am Kinda The Man)” is op zich nog steeds platte pop, maar heeft toch een ietwat Amerikaans country kantje in de strofes en deze twee nummers dan ook zeer goed en strategisch na elkaar geplaatst zijn op de tracklist.
Met “The Good Witch” start Maisie Peters haar album zacht en voorzichtig en om af te sluiten doet ze dat op dezelfde manier. “History Of Man” krijgt een opbouwende synths waar haar stem centraal staan en lichtjes mysterieus overkomt. Naar het einde bouwt het nummer wel meer op met extra lagen van vocals die het geheel krachtiger laten overkomen, om het dan weer terug te laten verder kabbelen in de compositie waarmee het lied begon. Hiermee is het verhaaltje van de goede heks gedaan, maar we zijn niet honderd procent zeker dat we volledig onder bezwering staan van de platinablonde zangeres. We kunnen The Good Witch van Maisie Peters een beetje omschrijven als een ritje op haar heksenbezem. Er zitten goede en vlotte etappes in de tocht, maar soms verliest ze wat de controle waardoor ze wat in het diepe valt. Het is een popalbum pur sang en zal zeker velen bekoren, maar in vergelijking met haar sterk debuut, heeft ze toch een klein stapje terug gezet.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “The Band and I”, ons favoriete nummer van The Good Witch, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
