Graspop Metal Meeting 2023 (Festivaldag 1): Slashen over de sloop

De zon scheen onverbiddelijk hard op de Boerentang van Dessel, waar de eerste dag Graspop met heel wat solide optredens begon. De Jupiler Stage kreeg deze editie een flinke upgrade en bewees zich meteen als plaats bij uitstek voor goede optredens, maar ook elders was het aangenaam vertoeven. Het publiek leek er veel zin in te hebben en zich, ondanks de warme temperaturen, goed te smijten bij elke band die ze zag. De gitaren ronkten er stevig op los op die eerste dag en daar lees je hieronder alles van.

Beast in Black @ North Stage

Het feestje aan de North Stage begon vroeg gisteren. Onder de blakende middagzon mocht Beast in Black Graspop Metal Meeting 2023 op gang trappen. Dat was meteen de juiste band op de juiste plek, en bijgevolg spek naar de bek van liefhebbers van zoetsappige powermetal. Postcorona is de Finse powermetalband alle liveschade aan het inhalen. Dit voorjaar viel Anton Kabanens (ex-Battle Beast) mangageïnspireerde geesteskind, na drie pogingen tot uitstel, te bewonderen in Trix. Doorheen de korte festivalset hoorden we speels gerecycleerde riffs en zanglijnen van onder andere Dragonforce, Nightwish en Helloween. Na een jaartje niet rond te dolen op de Desselse weide, zaten alle bekende bewegingen terug in ons systeem. Frontman Yannis Papadopoulos begon met zijn zwarte gewaad aan “Hardcore” en liet het voorste vak dansen, springen en handjeklappen. Goed wetende dat Powerwolf in 2012 dezelfde spot had, zien we Beast in Black snel doorstoten naar de hogere regionen. De begintonen van “Sweet True Lies”, “Die By The Blade” en “One Night in Tokyo” werden onmiddellijk herkend en meegezongen door een heleboel metalheads. Dat was een teken aan de wand dat we Beast in Black snel zullen terugzien.

Beast in Black en Gloryhammer gaan volgend jaar samen op tournee. De Glory and the Beast Tour houdt 14 januari halt in 013 en 1 februari in Ancienne Belgique.

End @ Jupiler Stage

De meest simplistische bandnaam op de line-up, End, koos als opener van de Jupiler Stage voor een frontale aanval. Geen wonder als je weet dat End bestaat uit leden van onder andere Counterparts en The Dillinger Escape Plan. De brute kracht van de band voelden we al tijdens “Fear for Me Now”, een stevige opener die als een kaakslag ei zo na voor de eerste k.o. zorgde. De Amerikanen uit Jersey bleven uithalen en raak treffen, want ondanks de snedige zon ging het er in de pit stevig aan toe. Brendan Murphy maakte er tevens een sport van om het publiek met ludieke uithalen uit te dagen om nog een tikkeltje harder de gaan. De vuisten slingerden in het rond en de high kicks zorgden voor de eerste blauwe ogen van de dag. De breakdowns ketsten onverbiddelijk op onze bovenlichamen tot ze stipt op tijd afzwaaiden. Om het met een gekend gezegde te zeggen: End good, all good! De Jupiler Stage stond tot nog recht, al scheelde het niet veel.

Orbit Culture @ Marquee

Deathmetal heeft nood aan frisse voorvechters en laat net dat zijn wat Orbit Culture al een tijdje probeert te zijn. In zijn opzet slaagt de band ook deels door het genre breder en ruimer te trekken met allerlei andere metalinvloeden. Harde riffs, een paar diepe grunts, maar ook symfonische elementen kleurden de set in een aardig volgelopen Marquee. Het was volgens de heren zelfs hun grootste optreden tot nu toe, iets wat hen stimuleerde om nog een tikkeltje harder hun best te doen. We moeten wel toegeven dat ze ons niet bij elk nummer even hard konden boeien en het vocale wat ons betreft soms iets te zeer werd overstemd door de luide gitaren. De Marquee bleef wel heel het optreden lang goed gevuld en dat is het beste signaal dat je als band kan krijgen. De weg is nog niet helemaal afgewandeld, maar Orbit Culture weet wel heel goed welke richting het nu uitmoet.

Cancer Bats @ Jupiler Stage

Cancer Bats viert volgend jaar zijn twintigste verjaardag, maar gaf nog nooit blijk van opgeven. De Canadese vleermuizen vliegen jaarlijks de wereld rond met hun sludgy hardcore. Psychic Jailbreak werd begin dit jaar genomineerd voor een Juno – het Canadese antwoord op de Grammy’s – in de categorie ‘Metal/Hard Music Album Of The Year’. Op de Jupiler Stage kwam de hardcoreband daarentegen niet langs om fancy te doen. Liam Carbier was kennelijk ontsnapt uit de hondenkennel of tourbus. Gedurende de volledige set waren we aan het zweten als een hond. Hondsdolheid is zeer besmettelijk, en toen we even achteromkeken, sprongen de vlooien van het podium en werd de pit geopend, zonder daarna nog te sluiten. Verder scoorde Cancer Bats punten door alle aanwezige hardcorebands van de openingsdag bij naam te roepen; ook onze Belgische H8000-scene werd geëerd. Carnier droeg een oldschool longsleeveshirt van Wiegedood en bassist Jaye R. Schwarzer had eentje van Crouch aan. Metal-, hardcore- en punkfans vonden elkaar broederlijk terug bij “Radiate” en de onsterfelijke Beastie Boys-cover “Sabatoge”. Cancer Bats was van begin tot eind genietbaar!

Cancer Bats zakt binnenkort ook af naar Jera On Air (24/06).

Spiritbox @ North Stage

Onder het motto ‘wat goed is mag terugkomen’ haalde Graspop na het succes van afgelopen jaar Spiritbox nog eens naar Dessel. De Canadese band kreeg zelfs een upgrade naar de North Stage, waar ze voor een behoorlijke massa aantrad. De meest unieke waarde van de groep is zonder enige twijfel de frontvrouw Courtnet LaPlante, die andermaal met haar diepe vocale capaciteiten indruk maakte. Hoe sterk ze haar stembanden ook wist in te zetten, het maskeerde niet dat het optreden nogal wisselvallig was. Spiritbox verloor zich namelijk een aantal keer in haar eigen bombast, waaronder op “Yellow Jacket”, en miste op die manier de scherpe kantjes waar wij op hadden gehoopt. Soms voelde het zelfs een beetje log, al bleek Graspop daar wel nog enigszins voor warm te lopen. Een paar crowdsurfers waagden het erop tijdens het dan wel weer cool gebrachte nieuwe nummer “The Void”. Als speciale gast toverde de band tevens ook nog de jarige Stray From The Path-zanger Andrew Dijorio tevoorschijn om samen “Holy Roller” te brengen. Afsluiten gebeurde dan weer ietwat teleurstellend met “Hysteria”, dat in de tussenstukken toch wat peper miste. Spiritbox kon het succes van afgelopen jaar dus niet evenaren op de North Stage.

Spiritbox speelt deze maand twee Nederlandse clubshows: 26 juni in Patronaat en 27 juni in Effenaar. InVisions en Unprocessed zijn voor beide shows de supportacts.

Tom Morello @ South Stage

Ondanks dat metalheads Rage Against The Machine en Audioslave weten te pruimen, paste Tom Morello niet helemaal in het plaatje. Mocht die eerst genoemde band de Europese festivals aandoen, stond hij namelijk op Rock Werchter of Pukkelpop. Doordat The Atlas Underground Flood slapper is dan percolatorkoffie, leek zijn aankondiging nogal een gedwongen keuze te zijn. Afgezien daarvan was Morello’s innerlijke rebel ruimschoots aanwezig. De iconische ‘Arm the Homeless’-gitaar hing niet aan de haak en aan zijn broek waren patches genaaid van wijlen Patrice Lumumba. Alle politieke statements ten spijt werd de set muzikaal een te grote gimmick. De RATM-klassiekers werden allemaal instrumentaal gespeeld, waardoor we het feestje eigenhandig moesten bouwen. Slash’ cameo bij “Interstate 80” en Morello’s eerbetoon aan Chris Cornell zorgden voor een frisse tegenwind, maar ook niet meer dan dat. Rechtvaardigheid geschiedde in Dessel een goede vijf minuten lang.

Stray From The Path @ Jupiler Stage

Er viel heel wat te vieren voor Stray From The Path. Het voornaamste was de verjaardag van frontzanger Andrew Dijorio, die een klein half uur eerder even Spiritbox voor een nummer vergezelde. Het Amerikaanse viertal verkeerde in opperbeste stemming en is in al die jaren een meer dan goed geroteerde band geworden. Hun ervaring steken de leden ook niet echt onder stoelen of banken. Gitarist Thomas Williams hield zich zoals steeds eerder terughoudend, maar haalde het opperste uit zijn spaarbewerking. Het leverde de nummers in ieder geval heel wat punch op. Eigen aan Stray From The Path is ook hoe het probeert om met bindteksten een positieve boodschap te verspreiden en zo tracht aan te tonen dat iedereen welkom is bij zijn shows. Met “Fortune Teller” kreeg de groep de meute aan het springen, maar vooral de oproep om meer crowdsurfers werd goed onthaald. Tijdens “Chest Candy” brak de vloed helemaal open en kreeg de security tot het einde van de set behoorlijk wat werk om iedereen op te vangen. 

Marduk @ Marquee

Blackmetal blijft 41 jaar na Venoms gelijknamige tweede album niet tot de verbeelding spreken. Het genre is daarentegen de satanische clichés allang gepasseerd, al dossen de veteranen zich nog graag uit in corpsepaint, studs en leren jekkers. Het Zweedse Marduk stond mee aan de wieg van de tweede blackmetalgolf. Wegens een dronken nazigroet op Incineration Fest vorige maand werd bassist Joel Lindholm buiten gebonjourd. Zijn vertrek maakte de show er niet minder brutaal om. Als ‘frontschweinen’ loodste Marduk ons kruipend een uur lang door het slijk. Wanneer Daniel ‘Mortuus’ Rostén door de knieën zakte, waren we zoet voor enkele minuten des doods. Een uur lang blackmetal leek eerst wat te veel van het goede te zijn, maar toch zat er genoeg variatie in. Die gebeurde voornamelijk door de afwisselende verlichting. Rood stond voor verschroeiende riffs, blauw was atmosferisch en groen de gulden middenweg. Tijdens “Notorious Weapons” volgde een explosieve ontlading van enkele crowdsurfers en een moshpit. Ja, ook een klassieke blackmetalshow kan overmeesterd worden door een opperbeste festivalstemming.

Marduk is op zondag 2 juli de zondagheadliner van Pitfest in het Nederlandse Emmen. Dat metalfestival gaat door van 30 juni tot en met 2 juli. Terror en Mayhem headlinen de vrijdag en de zaterdag.

Epica @ North Stage

Epica en Graspop, het is een droomhuwelijk dat al jaren een succesformule van jewelste blijkt. Het plein stond ook dit jaar goed gevuld voor de Nederlandse band die met zijn symfonische metal wereldwijd grote successen kent. De productie oogde in ieder geval alweer headlinerwaardig en aan de interactie te zien lustte het publiek er pap van. In de show kwam er veel vuur aan te pas met vuurpijlen, maar ook vuurdansers die bij een selectie nummers mee mochten doen. We zijn er niet alleen om over de showelementen te oordelen, maar ook over de muziek. Epica greep uit zijn rijk arsenaal aan albums en ging zowel een hele tijd terug, als dat het nummers plukte van zijn meest recente worp The Alchemy Project. De operastem van Simone Simons maakte indruk en contrasteerde zoals gewoonlijk sterk met de meer beladen stem van Mark Jansen. Vooral op het einde haalde Epica een aantal keer sterk uit en bouwde het op tot een groots slot. De sollicitatie voor headliner van de toekomst was niet min, zoveel is zeker.

Van 3 tot en met 5 november worden de Brabanthallen ‘s-Hertogenbosch drie dagen lang The Rock Circus: een gloednieuw indoor metal- en hardrockfestival. Epica speelt er op zondag 5 november. Electric Callboy sluit de eerste editie af.

Papa Roach @ South Stage

Je kan zeggen wat je wil over Papa Roach, maar anno 2023 blijft de band wel een van de grootste publiekstrekkers van de Graspop-donderdag. Terende op een golf van nostalgie surfte het publiek dan ook met heel veel plezier mee terug naar de hoogdagen van de nu-metal. Als liveband liet Papa Roach in ieder geval geen steken meer vallen en bouwde het een uur lang een ongelofelijk dik feestje. Beginnen deed de groep met een iets nieuwer nummer, “Kill The Noise”, maar iedereen kwam natuurlijk om lijntjes nostalgie op te snuiven. Die kregen we al snel met het daaropvolgende “Getting Away With Murder” en emoschreeuwer “Scars”. Tussendoor passeerden er ook een aantal overbodige covers de revue zoals “Firestarter” en “Still Dre”, maar de golf aan crowdsurfers kon dat niets deren. Na eb kwam dan ook steeds weer vloed, en dat in de vorm van een gouwe ouwe. De kers op de taart vormde niet verrassend “Last Resort” en daarmee was het feestje helemaal compleet. Papa Roach is en blijft een sfeermaker die je gewoon graag op een metalfestival aan het werk ziet.

Papa Roach komt volgend weekend naar Jera On Air (23/06). De andere publiekstrekkers zijn Rancid, Hollywood Undead, FEVER 333, Hatebreed en Frank Turner & The Sleeping Souls.

Agnostic Front @ Jupiler Stage

‘Hey Ho, Lets Go!’ Wie een muzikale reis rond de wereld wilde maken, moest postvatten aan de Jupiler Stage. Eerder op de dag katapulteerde Beast in Black ons naar Tokio, Agnostic Front deed dat naar New York City. Roger Miret en Vinnie Stigma zijn internationale legendes en waren in een opperbeste stemming. Dat Mirets stem wat inboette aan ouderdomskwaaltjes bedierf de pret geenszins. Dat werd niet beter toen Stigma de microfoon overnam. Het publiek nam de refreinen gretig over en maakte op commando de circlepits groter en groter. Pas bij Agnostic Front viel het echter op hoe groot de Jupiler Stage geworden is. We verwachtten ons aan stagedivers en crowdsurfers, maar die bleven nagenoeg uit. Desalniettemin had de oldschool New Yorkse hardcoreband genoeg troeven achter de hand. Culthit “Gotta Go” en de zoon van een Ramone droegen NYC op de rug. De tijd vloog voorbij en dat “For My Family” niet gespeeld werd, was een kleine doorn in onze ogen.

De New Yorkse hardcoreveteranen tekenen 11 augustus present op Alcatraz‘ vijftiende verjaardag. Het Kortrijkse outdoor metalfestival vindt plaats van 11 tot en met 13 augustus. Powerwolf, KK’s Priest en Electric Callboy zijn de headliners.

Arch Enemy @ North Stage

Sinds ex-frontrouw Angela Gossow Arch Enemy begon te managen en Alissa White-Gluz de microfoon ter hand nam, staat de melodieuze deathmetalband Arch Enemy met stevige voeten in de grond. De Zweden headlineden vorige zomer Alcatraz Open Air en stonden nu net voor Ghost geprogrammeerd. Mits Gojira morgenavond de North Stage mag afsluiten, zien we Arch Enemy over enkele jaren hetzelfde doen. De productie van de groep telde alvast heel wat toeters, bellen en pyro. Eerlijk is eerlijk, het optreden had wel enige tijd nodig om een vorm van enthousiasme te doen oplaaien in de Boerentang. “War Eternal” bulkte van de clichés, tijdens “House of Mirrors” bleek er niemand thuis te zijn en voor “The Watcher” keken er heel toeschouwers wat ongeïnteresseerd naar het schouwspel op het podium. Gelukkig was het tweede deel beduidend beter. De helemaal in het blauw geklede White-Gluz zocht meer interactie, met succes. Het optreden won aan schwung dankzij “Handshake With Hell” en het bij de ondergaande zon gebrachte “Sunset Over The Empire”. White-Gluz hoorde in de wandelgangen van de backstage dat het Graspop-publiek het luidste van Europa is, iets wat ze graag bewezen zag worden. Het meezingen van de gitaarlijn illustreerde dat ze niet ver van de waarheid zat. Arch Enemy’s motor moest met andere woorden even warmdraaien, maar dan reed het toch nog aan hoge snelheid over de finish.

Alter Bridge @ South Stage

Volgens de sappige geruchten annuleerde Guns N’ Roses Graspop in 2010 omdat Axl Rose last minute besefte dat Slash eerder op dezelfde dag én hetzelfde podium zou spelen. Dertien jaar later is het fijn om te zien dat Myles Kennedy, Slash’ vaste solozanger, de menigte mag klaarstomen voor drie uur onvervalste hardrock. Naast drie ex-Creed-leden, waarvan gitarist Mark Tremonti, heeft Alter Bridge zijn dosis rock-‘n-roll al gehad. De Amerikaanse hardrockband kreeg een prima avondslot toebedeeld, maar greep het volgens ons niet met beide handen. Daarvoor was de tandem Kennedy-Tremonti misschien iets té gerodeerd en oogde de productie heel basic. Alter Bridge is in essentie ook geen band die moet overtuigen met (confetti)kanonnen, vlammenwerpers of stuiterballen. Desondanks stond ze gepropt tussen Arch Enemy en Ghost, bands die wel hoger durven mikken. Voorts zorgde “Black Bird” voor een verrassende ommezwaai. “Metalingus” en “Rise Today” finaliseerden achtereenvolgens deze solide set, maar waren nipt te min om het rechterstuk van de weide in te pakken.

Motionless in White @ Jupiler Stage

Ghost @ North Stage

Ghost startte bijna twintig jaar geleden als een occulte hardrockgroep die zowel thuishoorde op Roadburn als de standaard metalfestivals. Door consequent albums te releasen waar hitgevoelige nummers opstaan, overstegen de Zweden relatief snel de underground. De definitieve breuk gebeurde door Prequelle, dat met “Rats” en “Dance Macabre” de weg vond naar de alternatieve radiozenders. Forge of Papa Emeritus IV stak zijn liefde voor Metallica nooit onder stoelen of banken. Daardoor zag hij IMPERA als zijn ‘Black album‘. Of Ghosts vijfde langspeler ooit dezelfde iconische status krijgt, moet de geschiedenis uitwijzen. De plaat won op de Grammy Awards 2023 alvast de prijs voor beste hardrock/metalbum van het jaar. Om de ‘Re-Imperatour’ extra te promoten, releaseten de Zweden recent de Phantomime-ep met verrassende covers van onder andere Genesis en Iron Maiden. Gisteren stonden ze op Graspop alvast als sub-headliner geprogrammeerd en ze deden hun job meer dan goed.

De opmars van Ghost ging plots zeer snel, waardoor het heel snel aan die nieuwe status gewoon moest worden. Gisteren toonde de band dat het die plaats op de affiche meer dan gewassen is. Met een festivalvriendelijke set konden de heren vriend en vijand verbazen met een hele hoop hits en een paar verrassende keuzes. “Rats” passeerde zo al heel vroeg in de set de revue en was de ideale ijsbreker om het publiek aan hun kant te krijgen, terwijl “Spillways” een zeer sublieme vertoning kreeg. Ze grabbelden zelfs “Year Zero” tevoorschijn, een nummer dat soms wel eens geschrapt wordt van de setlist. Vooral in het laatste gedeelte werden de hits gestoken, zoals “Mary on a Cross” en het o zo catchy “Dance Macabre”. De weide had Ghost al lang in zijn broekzak en afsluiten deed het met nog een lieveling: “Square Hammer”. Dat Papa Emeritus IV af en toe zijn tonen miste, zien we door de vingers door de solide totaalprestatie van Ghost. De Zweden kwamen, zagen en wonnen Graspop nog maar eens.

My Dying Bride @ Marquee

Daar waar Ghosts podiumact tegenwoordig nog weinig angstaanjagend is, weet My Dying Bride hoe het ons koude rillingen moet bezorgen. De Britse doommetalband liet Graspop inmiddels negen keer de dood in haar ogen kijken. Leadzanger Aaron Stainthorphe worstelde met long covid, waardoor My Dying Brides tiende passage extreem lang op zich liet wachten. Liefhebbers van klassieke doommetal hebben echter veel geduld en dat wachten werd ruimschoots beloond. In zijn maagdelijk wit hemd was Stainthorphe de ceremoniemeester die zowel fluwelen zanglijnen als diepe grunts machtig was. Bovendien zorgden de symfonische elementen en vioolpartijen ervoor dat de set geen enkel moment inzakte. Wie vooraan rustig zijn tijd nam, werd voor een uur meegezogen richting Angelsaksische weidelanden waar regen en nevel de helende krachten van de natuur verdoezelden.

Onze recensie van Guns N’ Roses lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.