Guns N' Roses @ Graspop Metal Meeting 2023: Alleen de sterksten overleven

Speciaal voor de Amerikaanse hardrockband Guns N’ Roses rolde Graspop opnieuw de rode loper uit. In tegenstelling tot de eerste XL-editie van 2018 was de eerste festivaldag er eentje om duimen en vingers af te likken. Tijdens de opmaak van onze planning zagen we dat Axl Rose, Duff McKagan en Saul ‘Slash’ Hudson drie uur speeltijd kregen. Sinds de reünie van 2016 doen de karakterkoppen er nog altijd alles aan om hun stempel op de geschiedenis te laten gelden. De hits vanop Appetite For Destruction en de Use Your Illusion-albums maken intussen deel uit van de Westerse rockcultuur.

Na drie wereldtournees hoopten we echter op een nieuw album. De nieuwe singles “ABSUЯD” en “Hard Skool” zijn stoffige restanten uit de Chinese Democrazy-opnameperiode. Met vaste waarden Dizzy Reed en Richard Fortus, drummer Frank Ferrer en toetsenist Melissa Reese in de livebezetting, is Guns N’ Roses 3.0 allang niet meer Axl Roses megalomane soloshow. Al waren het toch McKagan en stergitarist Slash die de klassieke rockshow voorzagen van oren en poten. Naast eigen werk te spelen, hielden ze zich regelmatig een spiegel voor die de groeven in hun gezichten niet verborg.

©CPU – Chris Stessens (archief)

Met drie uur voor de boeg stelde Guns N’ Roses de Desselse weide meer dan op de proef. Dat de legendarische hardrockgroep vijf minuutjes later begon, was slechts een test voor wat nog komen zou. Of Roses ‘krijsende stem’ om aan te horen was, hing er sterk van af met wie je voor of na de show sprak. Lichamelijk had de zanger er enorm veel goesting in. De vlezige middenvinger die hij opstak tijdens opener “It’s So Easy” of zijn regelmatige heen-en-weergeloop illustreerden dat de man zich dezer dagen goed verzorgt. De gebleekte tanden en botox buiten beschouwing gelaten, is de rosse duivel waardig oud geworden. Slash zag er daarentegen krak dezelfde uit. Bij zijn gastoptreden bij Tom Morello was hij een coole vader met een petje van een garageverkoop. Eens hij zijn hoge hoed op had, was de gitaartovenaar aan zet. Zijn gitaarkeuze verraadde echter een beetje hoe Guns N’ Roses doorheen de jaren evolueerde. De gifgroene gitaar tijdens “Chinese Democrazy” was bijvoorbeeld atypisch, maar wanneer hij op een Gibson Les Paul “Welcome to the Jungle” inzette, vloog de wei in de fik.

Vervolgens zagen de voormalige Sunset Strip-rockers het als een heilige missie om vollenbak de rockgeschiedenis in te duiken. De eigen uitgebrachte covers van Wings en Bob Dylan hebben de tand des tijd goed doorstaan. Ze behoren immers al meer dan dertig jaar tot het oeuvre van de band. Het waren echter “Slither”, “Walk All Over You”, “Down on the Farm” en “T.V. Eye” die de set iets te langdradig maakten. Niet dat ze in Dessel geen fan zijn van Velvet Revolver, AC/DC, UK Subs en The Stooges, de nummers waren te onbekend en daardoor onbemind. Toch toonden ze aan wat voor straffe muzikanten Guns N’ Roses herbergt en meer in het bijzonder Duff McKagan. De oerrocker of -punker liet zich niet te fel gelden, maar was diegene die Rose en Slash tegen elkaar plakte. Dat werd kort duidelijk toen Rose de voltallige band introduceerde en bij de leadgitarist een pijnlijke stilte liet sidderen.

Aan de andere kant hielp Slash Rose meermaals uit de brand. Zijn uitgebreide solo’s en technieken gaven Rose kansen genoeg om naar adem te happen of vanachter het podium een stevige aanloop te nemen. Qua productie was het ook zo klaar als een klontje dat Guns N’ Roses hier enkel kwam om hardvochtig te rocken. Er was geen spoor te bekennen van pyro’s, laserstralen of andere curiosa die stadionacts gebruiken om duizenden toeschouwers bij de les te houden. De visuals bleven echter nogal wat hangen in de tijd. Zij dienden spijtig genoeg louter voor de sier. Per half uur of hit vonden sommigen het dan ook welletjes en vertrokken ze naar rustigere oorden. Niet dat dat Rose’s eer krenkte. Met zijn pretoogjes leek hij soms op een kind dat er plezier uit schept om de vleugels van een mug eraf te pulken. Niettemin schonk hij regelmatig aandacht aan de massa en leek hij oprecht blij te zijn om te doen wat ie graag doet: mensen eindeloos entertainen.

Daardoor kan het raar overkomen dat Guns N’ Roses plots politieke standpunten durft innemen. “Civil War” is niet van gisteren, maar door de geprojecteerde Oekraïense vlag voelde het aan als een verplicht nummertje. Waar andere Amerikaanse acts al dan niet gemeend een woordje uitleg voorzien, speelde Guns N’ Roses gewoon tot aan het glazen plafond. Dat werd wel doorbroken toen “Sweet Child o’ Mine” en “November Rain” verduidelijkten waarom Guns N’ Roses geen cliché stadionrockband is. Gedurende een dikke tien minuten vonden leven en de dood elkaar terug in twee emotionele energieboosters die iedereen moeiteloos meezong. Diegene die de bal vocaal missloeg was de heer Rose zelve, al leek dat een klein euvel te zijn. Beide nummers zaten nogal diep in de set en we kunnen ons gerust de vraag stellen of de covers voordien nodig waren om zijn stembanden warm te houden voor de opeenvolgende twee climaxen.

©CPU – Chris Stessens (archief)

Eenmaal de nacht volledig nedergedaald was, begeleidde de band ons naar een helse rit op de “Nightrain”. Daarna stond iedereen stijf van de adrenaline om de show gewoon helemaal uit te kijken. Het akoestische “Patience” zal daarbij misschien een anticlimax geweest zijn. Roses die de fluitlijnen live deed, was echter een mooi beeld. Vlak voor de resterende vijf minuten wist iedereen hoe laat het was. De curfew werd stipt gerespecteerd, al werd de uberklassieker “Paradise City” niet rap-rap afgehaspeld. De hardrockers namen een voorzichtige aanloop om de track van voor tot vanachter het terrein te laten galmen. Tijdens zo’n moment is het geen rocketscience om te snappen waarom Graspop een extra dag reserveerde voor Guns N’ Roses. Enerzijds kon en mocht het gerust een half uur korter, anderzijds bleven de voorste regionen aardig goedgevuld om de act gewoon drie uur te zien spelen. Guns N’ Roses is geen Bruce Springsteen of Pearl Jam, maar was in Dessel zeker en vast geen halve pagina in de geschiedenisboeken.

Op 11 juli speelt Guns N Roses een Nederlandse headlineshow op Evenemententerrein Weert Noord. Chrissie Hynde en haar Pretenders zijn special guest.

Alle recensies van Graspop Metal Meeting 2023 lees je hier.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

It’s So Easy
Bad Obsession
Chinese Democracy
Slither (Velvet Revolver-cover)
Reckless Life
Walk All Over You (AC/DC-cover)
Welcome to the Jungle
Estranged
Double Talkin’ Jive
Hard Skool
Pretty Tied Up
Live and Let Die (Wings-cover)
Down on the Farm (UK Subs-cover)
T.V. Eye (The Stooges-cover)
Anything Goes
Absurd
You Could Be Mine
Rocket Queen
This I Love
Civil War
Slash Guitar Solo
Sweet Child o’ Mine
November Rain
Locomotive
Knockin’ on Heaven’s Door (Bob Dylan-cover)
Nightrain