Rage Against The Machine, Audioslave, Prophets of Rage… het zijn slechts enkele van de legendarische bands waar Tom Morello, in zijn ondertussen al meer dan veertig jaar durende carrière, een bepalende rol in speelde. Tijdens die jaren groeide de Amerikaan dan ook uit tot een van de beste gitaristen allertijden, met zelfs eigen speeltechnieken. Dat de man met andere woorden zijn gouden platen en prijzen niet meer op een schouw krijgt geplaatst, is een understatement. En toch. Toch moeten we de levende legende vandaag alweer een spreekwoordelijke stamp onder zijn gat geven, want nu hij zich in afwachting van de Rage Against The Machine-reünie op eigen houtje bezig moet houden, is zijn muziek niet om aan te horen.
In 2018 bracht Morello een toen ogenschijnlijk eenmalige samenwerkingsplaat uit onder de noemer The Atlas Underground. Met onder andere Marcus Mumford (van Mumford & Sons), Portugal. The Man, RZA en GZA (van Wu Tang Clan) en Steve Aoki op de tracklist, hadden we misschien al wat rode vlaggetjes moeten zien opduiken. Maar goed, iedereen kan de bal al eens misslaan, toch? Helaas bleek de man zelf wel overtuigd van zijn solomuziek – we vragen ons nog altijd af hoe dat kan – en besloot hij om een dikke maand geleden een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan dat samenwerkingsverhaal: The Atlas Underground Fire werd geboren. Dit keer pronkten onder meer Bruce Springsteen, Eddie Vedder en Bring Me The Horizon op de achterkant van de plaat, maar toch waren de positieve commentaren slechts op een hand te tellen.
Een gezonde en weldenkende artiest zou zichzelf dan de vraag stellen: ‘Moet ik hier wel mee verdergaan?’ Wel, Tom Morello deed dat niet. Derde keer, goeie keer? Ook hier is het antwoord helaas negatief, want The Atlas Underground Flood komt misschien wel bovenaan in het lijstje der slechtste albums van 2021.
Laten we beginnen bij het begin. Op de openingstrack van The Atlas Underground Flood slaat Morello de handen in elkaar met de Nederlandse dj en producer San Holo. Zoals zijn uiterst creatieve artiestennaam misschien al deed vermoeden, werd “A Radical in the Family” een platte en ongeïnspireerde elektropoptrack, waarin er werkelijk niets gebeurt. Zo moeten we ons zelfs bijzonder hard concentreren om überhaupt een gitaar, of althans iets dat erop lijkt, te horen. Als er uiteindelijk effectief een snaarinstrument bijkomt, blijkt de zwakke akoestische hippiesound slechts een doekje voor het bloeden, want dit is zo’n nummer waar de mannen van The Chainsmokers jaloers op zouden zijn.
Om nog even in dat sukkelstraatje te blijven plakken – een ongeluk komt overigens nooit alleen – werd er schijnbaar ook eens gezocht tussen de afdankertjes van Imagine Dragons. Dat gaat zelfs zo ver dat, als we niet expliciet wisten dat The Atlas Underground Flood een album van Tom Morello is, we er weldegelijk van overtuigd waren dat we naar Dan Reynolds en zijn imaginaire draken aan het luisteren waren. Al zou die vergelijking zelfs nog een compliment zijn voor de gitarist. Het is ook hier dat pijnlijk duidelijk wordt dat de Amerikaan het principe van ‘samenwerken’ niet helemaal lijkt te snappen. Het is namelijk niet de bedoeling dat elk nummer gewoonweg een track van die andere artiest kan zijn, zodat jij er een ongepaste gitaarsolo in kan proppen Tom. Laat staan dat je werkelijk alle genres in eenzelfde nummer kan verwerken.
Het ideale voorbeeld daarvan is “Hard Times”, waarin zowel de sympathieke soul- en folkzanger Nathaniel Rateliff, als gangsterrappers Jim Jones en Chipotle Joe de twee uiteinden van de muziekwereld met elkaar trachten te verbinden. Dat resulteert uiteindelijk in een platte rip-off van Rage Against The Machine, waarin Rateliff helemaal uit de boot valt.
Veel gitaren krijgen we met andere woorden niet te horen op The Atlas Underground Flood. En als het dan wel het geval is, dan is het een gigantisch gedrocht van een nummer. Zo kunnen we niet begrijpen dat Morello bij het maken van “I Have Seen the Way” – nochtans met Alex Lifeson en Kirk Hammett, respectievelijk gitarist bij Rush en Metallica – in de studio zat en er nog maar over nadacht om dit EDM/technonummer uit te brengen. Ook zijn samenwerking met Ben Harper, nog zo’n levende legende, is er niet meteen eentje om over naar huis te schrijven. Hoewel de gezellige kampvuursfeer de track nog een veelbelovend begin gunt, worden al onze hoopvolle verwachtingen binnen de minuut alweer van tafel geveegd.
Tussen platte en oersaaie opvullertjes als “You’ll Get Yours” met X Ambassadors en “The Maze” met Andrew Wild in the Wilderness door, worden we nog een aantal keer van onze stoel geblazen. De ene keer is dat zowaar in positievere zin dan de andere. Om eerst ons verhaal vol negatieve punten af te maken, moeten we het nog hebben over “Ride at Dawn”. Dat techno-dj BreakCode meewerkte aan het nummer, deed de bibber al in onze benen slaan, maar toen we de track effectief hoorden, moesten we toch een verlofdag nemen om te bekomen. Er bestaan werkelijk geen woorden om te beschrijven hoe slecht de combinatie van technobeats en gitaarflarden uitpakt, om dan nog maar te zwijgen van de rampzalige refreinen. Ook over “Warrior Spirit”, waarin Rodrigo Y Gabriela in de schijnwerpers treedt, kunnen we met moeite iets positiefs zeggen. Terwijl we ons eten van gisterenavond binnen proberen te houden, is ons hoofd er nog altijd niet uit of we nu naar een dance- of flamenconummer aan het luisteren zijn. Of misschien wel allebei?
Valt er dan echt hélemaal niks positiefs te zeggen over The Atlas Underground Flood? Gelukkig wel, al is het natuurlijk niets om groots mee uit te pakken als er slechts twee van je twaalf nummers degelijk zijn. Echt verrast waren we weliswaar niet, toen we zagen dat het enkel de tracks met Manchester Orchestra en IDLES zijn die er wel mee door kunnen. “The Lost Cause” durven we zelfs voorzichtig ‘goed’ te noemen, want het is opvallend hoe fijn en diepgaand de combinatie tussen Morello’s gitaarspel en Andy Hulls stem is. Ook voor “The Bachelor” mag de Amerikaan een pluim op zijn hoed steken, want hij wist van het nummer een ideale mix tussen zijn gitaarriffs en de rasp van een stem van Joe Talbot te maken, waardoor het geheel een soort hardere versie van een doorsnee IDLES-nummer werd.
Laat één ding duidelijk zijn: we ontkennen niet dat Tom Morello een uitzonderlijk talent heeft en dat zijn bijdragen een uiterst belangrijke rol spelen in de muziekgeschiedenis. Toch vragen we ons af wat er van die goeie oude rocker nog overblijft in zijn The Atlas Underground-reeks. Dat de man graag zijn eigen ding doet en een schot richting doel waagt, kunnen we alleen maar aanmoedigen, maar als je na de derde keer nog steeds niet binnen het kader – laat staan binnen het stadion – hebt geschoten, mogen er toch stilletjes aan vraagtekens opdoemen in het hoofd van de artiest.
We vragen ons daarom ook een beetje af of de man deze reeks zelf wel écht goed vindt, of dat hij er gewoon een soort muzikaal spierballengerol van probeert te maken à la ‘kijk eens met wie ik allemaal kan samenwerken’. Op zich is hem dat allemaal gegund, maar als je zowel gangsterrappers en soulfolkzangers als techno-dj’s en flamencobands op een plaat probeert te verwerken, dan heb je het concept ‘album’ niet helemaal begrepen. Op die manier heeft Morello eigenlijk gewoon drie kwartier van ons leven afgenomen, die we nooit meer zullen terugzien. Wij hopen in elk geval dat er binnen enkele weken niet alweer een volgende plaat in deze reeks klaarligt, want drie albums vol bagger is al veel meer dan voldoende.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
