The Mars Volta @ OLT Rivierenhof: Een welgekomen comeback

Zo’n twintig jaar geleden ontsprong uit het uiterst spannende At the Drive-In een nieuwe, nog spannendere band: The Mars Volta. In 2003 kwam De-Loused in the Comatorium uit, een album dat na al die tijd nog steeds blijft verrassen in zijn onverwachte wendingen en ongekende intensiteit. Na het in 2012 verschenen (en best wel teleurstellende) Noctourniquet hielden ze het even voor bekeken. Vorig jaar kwam dan toch nog een opvolger, wat ook meteen een welkome terugkomst van de geweldige liveband betekende. Afgelopen weekend zorgde hun Hilvarenbeekse passage voor een van de hoogtepunten op Best Kept Secret. In België kreeg The Mars Volta net wat langer de tijd met hun eigen show en dat vonden ook wij niet erg.

Ooit speelde Teresa Suárez Cosío nog samen met Omar Rodríguez-López in Bosnian Rainbows. Nu opende ze het Deurnese openluchttheater met het excentrieke Teri Gender Bender. Het recept? Barbiekleedjes, hyperkinetische dans en vooral snor. Hiermee speelde ze – ah ja – met gender. Doorheen de set, die bestond uit redelijk simpele nummers met grootse refreinen, keek Teri mensen ongemakkelijk lang in de ogen. Op de zware bas danste ze uitbundig. We zien het geheel net nog te veel als een gimmick, wat muzikaal gezien niet spannend genoeg was om het voorprogramma van The Mars Volta te zijn.

Was de legendarische post-post-post-post-hardcoreprogrockband zelf dan wel spannend genoeg? Ja en nee. Het eerste halfuur zochten we samen met de band naar een houvast tussen de vele eindeloze solosessies. Maar telkens wanneer de drums iets inluidden, was het halfronde orchestra veel te klein. Nooit eerder zagen we zoveel krullen in een band en elke krul bevatte dan ook nog eens een knap staaltje vakmanschap. Toch besloten ze één per één in de schijnwerpers te staan met hun talent in plaats van, zoals op plaat, in een complete warboel door elkaar te soleren. Vooral in het eerste rustigere deel viel deze tendens hard op en spaarden ze in energie.

Ze kwamen vorig jaar misschien wel met een nieuw album, maar de animo hiervoor was niet noodzakelijk erg groot. Dit voelde vooral als een promotionele stunt om een tour in te luiden waarbij vooral in de oude doos werd gegrabbeld. Zo werden er vijf of zes nummers (afhankelijk van of je “Son et lumiere” meetelt of niet) uit De-Loused gespeeld en drie uit Frances the Mute. Al het post-2006 materiaal lieten ze links liggen, op twee nieuwe nummers na. We moeten toegeven dat “Graveyard Love”, waarbij een contrabas werd ingezet als psychedelische trip, toch een banger is. “Shore Story” daarentegen was waarschijnlijk net zo interessant als een heel traag leeglopende luchtmatras. Toch werden deze nummers, mogelijks door hun duidelijke popstructuur, met misschien wel het meeste overtuiging gebracht.

De langere jamnummers, zoals “Roulette Dares” en “L’Via Viaquez” wisselden tussen krachtige meezingstukken met tussenin spacey gitaareffecten, salsadelen en solo’s allerlei, om dan toch weer alles open te gooien voor zo’n meebrulbaar refrein. Dat meezingen is relatief, want het stemgebruik en de cryptische teksten van Cedric Bixler-Zavala zijn ongeëvenaard. Waar anders zou je ‘Exoskeletal junction at the railroad delayed’ staan roepen? Bij de percussionele energie op het twaalfminutige “Cygnus… Vismund Cygnus” en het even lange “Cicatriz ESP” brak de show dan pas echt los, met de geweldige drummer als grootste troef.

Elk nummer was een intense trip, waarbij harde delen werden afgewisseld in tango, synthsolo’s of onbegrijpelijke drumpatronen. Cedric leek onuitputtelijk, zowel qua stem als qua energie. Op de momenten dat Omar Rodríguez-López niet moest spelen, begon hij op de meest onsexy manier te dansen. Toch straalde hij net daardoor, en door zijn scheve hoedje, enorm veel sympathie uit. Na ‘ballades’ “Televators” en “The Widow” en freakshow “Drunkship of Lanterns” bouwde de spanning op tijdens “Son et lumiere”, om uiteindelijk de pit volledig open te gooien op “Intertiatic ESP” met zijn herkenbare gitaarriff en onophoudelijke drumfills.

Het Rivierenhof blijft een van de meest fantastische plekken voor livemuziek. Het geluid zat perfect en zowel The Mars Volta als het publiek waren energiek. In de spiegels die de achterwand van het decor vormden, zagen we tussen de gelukzalige tribunezitters door het laatste daglicht verdwijnen. The Mars Volta is duidelijk terug van weggeweest en is een enorm sterke liveband. Dat ze soms iets te veel ruimte laten om onnodige solo’s op ons af te vuren, voelde iets gemaakter dan de totale chaos die op de albums heerst. Toch kon ons dat niet heel veel schelen omdat weinig bands zo’n spannende trips in elkaar weten te knutselen en dat ook nog eens met zo’n ongelooflijke klasse weten te vertalen naar een livepodium.

Setlist:

Vicarious Atonement
Roulette Dares (The Haunt of)
L’Via L’Viaquez
Graveyard Love
Cygnus… Vismund Cygnus
Shore Story
Cicatriz ESP
Televators
Drunkship of Lanterns
The Widow
Son et lumiere
Intertiatic ESP