Best Kept Secret 2023 (Festivaldag 3): Tot het einde goed

De negende editie Best Kept Secret is intussen weer op haar einde gekomen. Op de derde en laatste dag van het festival stonden er opnieuw drie dingen centraal: de brandende zon, onvermijdelijke stofwolken en muziek. Van dat laatste hebben we ook op deze slotdag weer een hoop gezien. Zo maakte Aphex Twin zijn langverwachte (maar teleurstellende) rentree op Hollandse bodem, maar zagen we ook ijzersterke optredens van onder andere Japanese Breakfast, Oumou Sangaré en The Mars Volta. Daarnaast zagen we ook een aantal veelbelovende acts als Somebody’s Child en Alvvays. Kortom, een zonovergoten dag die grotendeels vol goede muziek zat, maar helaas eindigde met een flinke sisser. 

Sarah Neutkens x Kamerata Zuid @ Two

Het is altijd moeilijk om een laatste dag van een festival op gang te trappen, maar toch kon het eigenlijk niet beter dan Sarah Neutkens en Kamerata Zuid deden. De pianiste bracht aan de hand van een heus strijkersorkest een heel klassieke en prachtige muzikale sfeer met zich mee; iets bijzonder uniek voor op een festival, maar wel geslaagd. De dirigent begeleidde de strijkers, terwijl Neutkens in het begin goedkeurend toekeek. Na enkele opwarmende liedjes, kwam ook zij het publiek begroeten: eerst met een nummer solo op piano, daarna in combinatie met het orkest. Het viel op hoe stil het publiek was en dat bleek meer dan terecht. Achteraan zat iedereen op zijn gemak neer, maar werd er wel vol respect geluisterd naar hetgeen we voorgeschoteld kregen. Het enige jammere was dat Neutkens na een tiental minuten ook weer van het podium ging, maar het strijkersorkest van Kamerata Zuid pakte ons ook wel volledig in met haar composities, die speciaal voor deze gelegenheid gemaakt werden. Op die manier was een opvallende artistieke selectie toch een geslaagde keuze. Het leek erop dat iedereen zijn laatste dag op de meest mooie manier had ingezet.

MICH @ The Secret

De ideale remedie voor stroeve beentjes bleek gisteren de set van MICH te zijn. Het Amsterdamse gezelschap maakte er een ludiek en ontspannen momentje van in een veel te warme The Secret. De tent stond overigens zeer goed gevuld zo vroeg op de dag en het lukte de frontman mede door zijn speelse manier van doen ook om voor wat animo te zorgen. Grappig was ook hoe de band met “Morning” en “Back to Bed” begon, nummers die ondanks de rustgevende titels heel wat energie bevatten. De noisy dreampop verveelde op geen enkel ogenblik en dat de groep zichzelf niet al te serieus nam, maakte MICH tot de ideale start voor heel wat festivalgangers.

Crack Cloud w/ Choir @ Two

Crack Cloud bracht een koor mee naar Best Kept Secret, alleen bleek dat slechts een toevoeging van drie achtergrondzangers te zijn. Een echte meerwaarde was er dus niet, maar dat drukte de sfeer gelukkig niet. De band liet zijn muzikaliteit zoals steeds de vrije loop en dat resulteerde in heel energieke postpunk met een rijke sound. Frontman en drummer Zach Choy liet zich volledig gaan met een bezweet onderhemd tot gevolg, maar ook de rest van de band liet zich niet kennen. Ieder nummer werd rijkelijk ondersteund door heel wat instrumenten, waardoor het geheel constant in een soort van improvisatie uitmondde. Het koor vormde niet echt een meerwaarde, maar soms gaf het wel een extra mooie sfeer aan het geheel. Crack Cloud bleef alleen maar sneller spelen met een publiek dat ook steeds meer aan het bewegen ging. Op die manier was het vrij onverwacht dat de band vijf minuten vroeger stopte, want ze kon gerust nog even blijven doorgaan in zijn jam.

Op zondag 20 augustus speelt Crack Cloud op Pukkelpop.

Lime Garden @ The Secret

Op een zonovergoten dag als gisteren in de Beekse Bergen mocht Lime Garden in de middag aantreden in The Secret. De vier dames uit Brighton waren blij om er te zijn, want ze vertelden dat ze al heel lang fan zijn van het festival en konden niet wachten om Aphex Twin aan het werk te zien. Heel blij waren wij echter niet met de set van Lime Garden. Alle liedjes klonken grotendeels hetzelfde, waardoor het moeilijk te bepalen was waar het ene nummer eindigde en het andere begon. De sfeer bleef hierdoor ook weg uit The Secret. Alleen tijdens het hardere “Clockwork” en “Pulp” werd er wat meer gedanst en gesprongen. Deze twee nummers zorgden dan ook voor een fijne opleving, maar het was jammer dat dit pas aan het einde van een verder slaapverwekkende set kwam. Ook denken we dat The Secret simpelweg nog een maatje te groot is voor Lime Garden en dat de Britten misschien beter bestemd waren voor een kleiner podium als The Casbah. Wellicht dat hun set daar iets beter uit de verf was gekomen dan dat ze deed in The Secret.

Bumble B Boy @ The Casbah

Een band die gisteren mooie voornemens had, was Bumble B. Boy. De groep uit Nijmegen moest zijn ambities wel kwijt zien te geraken in een rammelvolle The Casbah. De thermostaat ging binnen makkelijk richting de 40 graden Celsius en dan droegen de bandleden ook nog eens imkerpakken. Het is vast onderdeel van show, evenals de pogingen om heel bevreemdend over te komen in de manier van doen. Jammer dat het laatste zo aanwezig was, want an sich heeft Bumble B Boy die moeilijkdoenerij helemaal niet nodig. De popnummers met een kwinkslag doen hun werk namelijk behoorlijk goed. De warmte in The Casbah zorgde er wel voor dat het niet tot een echt kookpunt kwam in het publiek. Op het podium bleven ze wel aardig hun best doen en bijgevolg liters zweet uitstoten. Bumble B Boy deed met andere woorden een aardige poging om een blijvende indruk achter te laten, maar kon dat doel niet echt waarmaken.

Julia Jacklin @ Two

Julia Jacklin had de lastige taak om op een van de warmste momenten in de Two te spelen. De tent stond weliswaar goed vol, maar ook de temperatuur nam grootse proporties aan. Het deerde het publiek gelukkig niet, want de muziek van de singer-songwriter uit Australië bleek een ideaal zacht briesje voor deze temperaturen. Aan de ene kant had je de mensen die zich gewoon tactisch, zittend vanop een afstandje toekeken en een beetje wegdroomden, en aan de andere kant waren er de enthousiaste fans. Vooral naar het einde toe zag je dat Julia Jacklin samen met haar band voor heel wat euforie kon zorgen. Met leuke gitaarsolo’s bij onder andere “Head Alone” en “Ignore Tenderness”, en ook natuurlijk de herkenbare songs die werden meegezongen, moest de Australische niet veel moeite doen. Haar mooie indierockliedjes met een breekbare stem hielden het voornamelijk rustig, terwijl afsluiter “Pressure To Party” dan weer voor een euforiebom zorgde door het iets snellere tempo. Julia Jacklin was kortom de ideale act op het ideale moment.

Sorry @ The Secret

The Secret bleef nog even in Britse sferen na de set van Lime Garden, want niet veel later mocht het Londense vijftal Sorry het podium beklimmen. We hadden een beetje gemengde gevoelens over deze set, want het geluid was namelijk niet optimaal. De bas klonk soms net iets te hard en de microfoon van Asha Lorenz te zacht, waardoor de zangeres amper te horen was tijdens bijvoorbeeld “Key To The City”. Op de momenten dat de geluidsmix wel goed in elkaar zat, bleek Sorry de ideale act voor de heetste middag van het weekend. De set was namelijk perfect om lekker bij weg te zwijmelen. “There’s So Many People That Want To Be Loved” werd bijvoorbeeld extra dromerig gebracht, evenals het mooie “Something In The Rain”. Soms gooiden de Britten wat meer pit in het muzikale soepje om voor een fijne afwisseling tussen dromerig en scherp te zorgen. Sorry hield ons bij de les met het coole “Right Round The Clock” en het meer rock-achtige “Cigarette Packet” en “As The Sun Sets”. Deze vielen goed in de smaak bij de redelijke hoeveelheid aanwezigen in The Secret. Ondanks de hitte, vonden velen het namelijk wel de perfecte gelegenheid voor een klein dansje. Als we de spijtige geluidsproblemen op sommige momenten negeren, was het een prima set van Sorry.

Kurt Vile & The Violators @ One

Op het warmste moment van de dag in de vlakke zon staan, je moet als Kurt Vile-fan iets overhebben om je idool aan het werk te zien. Gelukkig stond er een fris windje aan de One, en dan hebben we het nog niet over de muziek van Kurt Vile zelf. Samen met zijn Violaters bracht hij zoals steeds een heel laidback setje, waarbij zijn slacker je als een dekentje rond de schouders omarmde. Alleen was de set gelukkig niet zo warm als een dekentje, maar eerder als een nat handdoekje dat voor een rustgevende sfeer zorgde waardoor je even de warmte vergat. Zijn set bestond voornamelijk uit hits van vroeger en nu, met natuurlijk “Pretty Pimpin”, “Bassackwards” en “Waking on a Pretty Daze” als hoogtepunten. De man stond vol liefde op te treden, waardoor je die liefde alleen maar kon teruggeven. Op die manier pakte Kurt Vile toch maar mooi weer de hele weide in, en dat door gewoon zichzelf te zijn. De charmes en de rustgevende sfeer die hij uitstraalde, maakten dat het publiek net op dezelfde manier aan het chillen ging bij deze uitstekende set.

Op zondag 9 juli staat Kurt Vile & The Violators op Cactusfestival in Brugge.

Lambrini Girls @ The Casbah

Vlak voor de aftrap van het festival annuleerde Jockstrap zijn set op Best Kept Secret. Daardoor waren we een klein beetje teleurgesteld, want we keken ernaar uit het fantastische altpopalbum I Love You Jennifer B van vorig jaar live te mogen ervaren, maar gelukkig kon Lambrini Girls op het laatste moment nog invallen. Dat gebeurde in een redelijk afgeladen The Casbah. De smalle hangar stond dusdanig vol dat mensen aan de stangen die de golfplaten bij elkaar houden gingen hangen om iets te kunnen zien van het eigenzinnige Britse trio. Zo ver wilden we niet gaan, dus we moesten vooral afgaan op wat onze oren tijdens deze set konden opvangen. Wat we hoorden was gelukkig goed. De luidruchtige, feministische punkrock van Lambrini Girls klonk zeer tof en zorgde voor veel sfeer. “Big Dick Energy” bleek een uitstekende opener te zijn met meteen een sitdown, waarbij werkelijk niemand in The Casbah rechtop stond. Leadzangeres Phoebe Lunny bleek de perfecte frontvrouw. Ze wist namelijk precies hoe ze het publiek moest opjutten en mee moest krijgen, en maakte meermaals duidelijk dat intolerantie niet welkom was. Transfobie werd voorafgaand aan het knallende “Terf Wars” de grond ingeboord en J.K. Rowling, de auteur van de Harry Potter-boeken met problematische opvattingen over transpersonen, werd een ‘fucking cunt’ genoemd. Duidelijke taal dus van Lambrini Girls, dat beter verdiende dan om in zo’n waardeloze hangar te staan waar het merendeel van de aanwezigen ze niet eens echt heeft kunnen zien.

Somebody’s Child @ The Secret 

Somebody’s Child leek zich voor zijn tweede optreden in Nederland aardig wat moed te hebben ingedronken in de backstage. In een tamelijke roes besteeg hij het podium, geflankeerd door vier bandleden met een redelijk chaotisch begin tot gevolg. Beginnummers “The Lover” en “Sell Out” kregen op die manier wel extra pit en uitstraling. Het leek alsof hij goed had gekeken naar die andere Ierse band, Fontaines D.C., want op eenzelfde manier ijsbeerde Cian Godfrey over het podium. Hij werd zelfs een tikkeltje verstrooid, maar raar maar waar werd het optreden daardoor net leuker. Na wat tragere nummers, die evengoed van Inhaler hadden kunnen zijn, haalde hij de ‘big ones’ boven. “Broken Record” kreeg gelukkig ook de resonantie van het publiek die het verdiende, terwijl “Jungle” van ruige kantjes werd voorzien. Waar het in de studioversies soms iets te afgelikt klinkt, waren de liveversies dat allesbehalve. Afsluiter “We Could Start a War” was een groots einde, waarmee hij The Secret helemaal meekreeg. Somebody’s Child was voor heel wat mensen in de tent een aangename ontdekking en ook wij konden wel genieten van hetgeen hij op het podium neerzette.

Japanese Breakfast @ Two

Japanese Breakfasts frontvrouw Michelle Zauner heeft zich lang niet thuis gevoeld. Opgroeien tussen twee culturen – de Koreaanse van haar moeder, de Amerikaanse van haar vader – maakte het vinden van dat gevoel lastig, vooral na het overlijden van haar moeder. Op Best Kept Secret liet Zauner op het heetste moment van de dag zien dat ze nu wél weet waar ze thuishoort: het podium. We hebben dit weekend weinig artiesten gezien die zo ongelooflijk charismatisch, expressief en daadwerkelijk dankbaar zijn om er te mogen staan als Zauner. Haar geluk spatte ervan af tijdens opener “Paprika” en het euforische “Be Sweet”, en werkte aanstekelijk. De Two stond niet stampvol doordat men poogde verkoeling te vinden in de schaduw, maar de vele aanwezigen die er wel waren, kon het niet schelen dat de gevoelstemperatuur in de tent honderd graden Celcius was.

Iedereen was volledig in de ban van Japanese Breakfast, en dan vooral van die ongelooflijk goede frontvrouw. Ze stelde zichzelf meermaals kwetsbaar op, zoals tijdens “The Woman That Loves You”, maar ook toen ze achter de piano kroop voor een prachtige uitvoering van “Kokomo, IN”. De band om haar heen speelde ook een ontzettend strakke show. De manier waarop “Savage Good Boy” instrumentaal losbarstte richting het eind, bewees dat Japanese Breakfast bestaat uit zes ongelooflijk getalenteerde muzikanten die perfect op elkaar ingespeeld zijn én het leuk vinden om samen te spelen. Het is moeilijk om op een slotdag nog zo te imponeren, maar Japanese Breakfast deed dat in de Two met het grootste gemak van de wereld.

Nation of Language @ The Secret

Het leek erop dat The Secret toch een hotspot was om even te schuilen voor de straffe zon. Nation of Language maakte daar makkelijk gebruik van, al was het publiek er duidelijk ook voor de band zelf. Er was namelijk een groots enthousiasme eenmaal het drietal het podium betrad, en dat bleef ook zo gedurende de volledige set. Met een uitgebreide synthesizer, een basgitaar en af en toe een gitaar hoorden we een sound die deed denken aan The War On Drugs meets Future Islands. Dat vooral ook door het enthousiasme van de frontman, die gedurende de songs waarbij hij geen gitaar vasthield het volledige podium verkende. Hoe langer de set duurde, hoe enthousiaster de zaal ook werd, en daar was de band zichtbaar door aangedaan. Met een energiek eindsalvo overtuigde ze nog de laatste zieltjes en met het heel toffe “Across The Fine Line” werd er zelfs nog een meezinger op het eind gebracht. Nation of Language spreekt de universele taal van de muziek alvast heel goed.

Op donderdag 21 september staat Nation of Language in Paradiso in Amsterdam, op vrijdag 22 september in de Botanique in Brussel.

Oumou Sangaré @ One

Even vreesden we dat Oumou Sangaré het gisteren voor een genadeloos leeg veld zou moeten doen zo in de avondzon, maar zoals zo vaker bij Best Kept Secret, liet het volk zich toch nog zien en viel de opkomst al bij al nog mee. Het kon dan ook moeilijk anders met die verleidelijke Afrikaanse ritmes en melodieën waarbij je dansbenen haast automatisch hun ding doen. Met meer dan dertig jaar ervaring en een Grammy in haar kast, wist Oumou Sangaré perfect hoe ze het publiek moest bespelen, al grabbelde ze daarvoor verrassend genoeg vooral uit haar meest recente Timbuktu. Hulde voor wie hulde verdient, en daarom ook graag een extra appreciatie voor haar band en de twee extra zangeressen. Die laatsten zweepten het publiek goed op en waren de perfecte aanvulling voor Sangaré. De zonsondergang kon wat ons betreft haast niet mooier en we zijn de organisatoren dan ook zeer dankbaar dat ze de moed hebben gevonden om haar op een dergelijke spot neer te zetten.

Arlo Parks @ Two

Je moet veel over hebben om op Best Kept Secret te staan. Zo ging de wekker bij Arlo Parks vanochtend al om 5 uur, zodat de Londense singer-songwriter op tijd in Hilvarenbeek kon zijn. Daar keek ze naar uit, want naar eigen zeggen waren een paar van haar beste shows in Nederland. We konden ons niet voorstellen dat haar set in de Two tot die beste shows hoort, want de sfeer in de tent was erbarmelijk. Er was redelijk wat volk, maar weinigen leken er te zijn voor Parks. Ze zagen de gevoelige indiepop van de Britse als de perfecte achtergrondmuziek om luidruchtig te converseren, zichzelf volledig te bezatten en de Two blauw te laten zien van vape- en sigarettenrook.

We hadden daarom best wat medelijden met Arlo Parks, die wel gewoon een sterke show neerzette. Ze bracht zowel nummers van haar nieuwste plaat, zoals het mooie “Purple Phase” en “Bruiseless”, maar ook wat oudere songs. De aanwezigen die wél iets gaven om de zangeres, zongen op die momenten vrolijk mee. Zo zorgde “Caroline” voor zo’n samenzangmomentje, maar ook “Softly” en “Hurt”. Het hoogtepunt wat ons betreft was “Sophie”. De wisselwerking tussen Arlo Parks en haar fantastisch spelende band was hier uitstekend, waardoor we met volle teugen genoten van dit nummer. De ondersteuning die haar vierkoppige band bood, tilde het niveau van haar normaliter dromerige, slome indiepopsongs naar een hoger level. Op muzikaal niveau dus een puike show, die van Arlo Parks op Best Kept Secret, maar qua sfeer was het een kolossale teleurstelling.

Op woensdag 13 en donderdag 14 september staat Arlo Parks in Paradiso in Amsterdam, op vrijdag 15 september in de Ancienne Belgique in Brussel.

Alvvays @ The Secret

The Secret kon niet voller staan bij het begin van Alvvays. De band heeft er op korte tijd wel wat publiek bij gekregen en dat toonde de set zeker aan. Het kan natuurlijk ook dat mensen de verre verplaatsing van de ene kant van het festival naar de andere niet meer zien zagen zitten op de laatste dag en zich gewoon positioneerden op dezelfde plaats voor enkele uren. Wat het ook moge zijn, de band jaagde er, net zoals tijdens zijn show in de Botanique, heel wat nummers door aan een snel tempo. We werden in het begin van de set nog verwelkomd en gewaarschuwd, maar verder bleef de band de ene song na de andere uitspuwen. De ene keer was dat heel dromerig, de andere keer iets energieker. Het publiek sprong bij die laatste nummers wild in het rond: zelfs een klein beetje energie stak het vuur aan de lont. “Archie, Marry Me” bleek nog steeds een gekend hoogtepunt waarbij iedereen tot buiten de tent meezong. Alvvays zou zomaar eens voor enige periode vertrokken kunnen zijn als een nieuwe indiefavoriet voor zelfs nog grotere zalen.

Christine and the Queens @ One

Het was etenstijd op Best Kept Secret en daardoor was de honger in Christine and the Queens net iets minder dan we hadden verwacht. Een aantal jaar geleden was hij nog een headliner, alleen bleek toen die status net iets te hoog gegrepen. Een knappe performace was dat toen desalniettemin, net zoals dat gisteren ook het geval was bij een langzaam ondergaande zon. De scenografie was deze keer net iets simplistischer met gewoonweg drie muzikanten en een heel bescheiden lichtshow die bij daglicht niet geheel uit de verf kwam. Het begin was weggelegd voor nummers “Saint-Claude” en “People, I’ve Been Sad” van zijn eerste albums, alvorens hij overging in de presentatie van het gloednieuwe album PARANOÏA, ANGELS & TRUE LOVE.

Dat die nummers nog niet al te goed gekend waren, was een understatement. Er werd luidop gebabbeld en de aandacht vervaagde meer en meer bij het publiek, waardoor “True Loge” bij ons niet kon binnen kommen zoals het zou moeten. Gelukkig volgde met “I met an angel” een beklijvend en pakkend vervolg, dat met een groots refrein majestueus openbrak. Het was geen dagelijkse kost wat Christine and the Queens ons voorschotelde, met een iets langer durende aftastfase door het publiek, maar uiteindelijk viel in het laatste stuk alles op zijn plaats. “To Be Honest” was een bloedmooi afscheidsnummer waar we diep van onder de indruk waren. 

Op zondag 2 juli staat Christine and the Queens op Rock Werchter, op donderdag 12 september in het Koninklijk Circus in Brussel, op vrijdag 17 november in TivoliVredenburg in Utrecht en op zaterdag 18 november in OM in Luik.

Yot Club @ The Casbah

Op Best Kept Secret is er, hoe kan het ook anders, ook altijd ruimte voor onontdekte muzikale pareltjes. Daarom stonden we op de slotavond toch weer in The Casbah, hoewel we afgelopen weekend al meermaals teleurgesteld werden door de rampzalige opbouw van de hangar. Toch wilden we een kans geven aan Yot Club, een jonge Amerikaanse singer-songwriter. Hem een kans geven bleek een verkeerde keuze. Niet alleen omdat we opnieuw onze nek bijna braken om wat te kunnen zien, maar ook omdat zijn surfpop gewoon niet goed klonk in The Casbah. De Amerikaan klonk vals en schel, en de dromerige, chille beats die zijn muziek op de plaat leuk maken, waren amper terug te horen in bunker. In de hoop dat het misschien beter zou worden bleven we even hangen, maar dat gebeurde helaas niet. Jammer.

Surf Curse @ The Secret

Dat TikTok niet alleen oppervlakkige popartiesten lanceert, bewijst het succes van Surf Curse. De Amerikanen uit Nevada hadden eigenlijk hun bandbestaan als Surf Curse al opgegeven toen ze opeens met “Freaks” helemaal gelanceerd werden. Het nummer telt inmiddels bijna achthonderd miljoen streams, waardoor het een van de meest succesvolle indienummers van de afgelopen jaren is. In een volgepakte The Secret leken heel wat mensen zenuwachtig te wachten op dat ene nummer, terwijl de band zelf er een nogal chaotische brei van maakte. De intensiteit waarmee frontzanger en drummer Nick Rattigan op zijn vellen klopte en zijn keelbanden liet branden, was wel indrukwekkend, maar het voelde in z’n geheel toch net iets te rommelig aan. Van de nieuwe nummers kon “TVI” ons nog het meeste overtuigen, en daar waren we niet alleen in. De pit werd opengetrokken en er stegen een paar crowdsurfers op boven de hoofden. “Freaks” kreeg, zoals verwacht, de tent meteen mee en de chaotische mix kwam deze keer het nummer wel ten goede. De laatste restjes energie verspilde het viertal aan “Sugar”, dat allesbehalve zoet, maar wel zeer gepeperd was. Surf Curse kon dus niet altijd een even sterke vuist ballen op Best Kept Secret.

The Mars Volta @ Two

De laatste keer dat The Mars Volta in Nederland speelde, toonde de kalender 2012 aan. Vorig jaar was er, met een gloednieuw album, de comeback van de band uit El Paso; een plaat die de heren deze zomer voorstellen aan Europa. Dat de band misschien net iets te lang was weggeweest, was aan het begin van de set te zien aan de Two, daar de tent nog niet zo gevuld was. Uiteindelijk bleef The Mars Volta door zijn strakke set wel mensen lokken, en zal de band ongetwijfeld zieltjes gewonnen hebben. Frontman Cedric Bixler Zavala kwam als een bezetene het podium op en beloofde ons freejazz. De band experimenteerde wat om uiteindelijk de eerste riff in het geheel te smijten en de kracht van het samenspel in de verf te zetten. Op die manier werd er gewisseld tussen riffs en zelfs salsa. De lange nummers hadden ruimte voor improvisatie, er werden maar zes nummers in een uur gespeeld, en net dat maakte alles zo boeiend. Wat extra percussie, grootse tempowissels en natuurlijk de klok van een stem van Zavala maakten dit alles af. The Mars Volta is een band die live nog meer overtuigt dan op plaat, doordat alle bandleden apart een grote bijdrage leveren aan het strakke geheel.

Op woensdag 14 juni staat The Mars Volta in het OLT Rivierenhof in Antwerpen.

Aphex Twin @ One

Een van de optredens waar dit weekend reikhalzend naar uitgekeken werd op Best Kept Secret, was ongetwijfeld dat van Aphex Twin. Na een jarenlange afwezigheid van de Nederlandse podia, streek de mysterieuze producer neer in Hilvarenbeek om de One dit jaar af te sluiten. Richard James, zoals de in Ierland geboren Brit eigenlijk heet, staat bekend om zijn innovatieve elektronica die dusdanig complex is, dat het moeilijk is om in een hokje te stoppen. Hij wordt gezien als een van dé pioniers binnen het genre. Geen wonder dus dat er flink wat volk voor de One stond om Aphex Twin aan het werk te zien. Opvallend was dat er een hoop mensen waren die speciaal hiervoor een dagticket aangeschaft hadden – sommigen zelfs uit bestemmingen ver van Nederland en België, volledig gehuld in Aphex Twin-merchandise. Die hardcore fans zullen vast blij zijn dat ze hun idool eindelijk in actie gezien hebben, ook al stond die verstopt achter zwarte rasters, maar wij waren minder onder de indruk van Aphex Twin.

Een derde van de 90 minuten durende set van Aphex Twin werd besteed aan het opbouwen naar iets groters, met bijna slaapverwekkende ambient muziek. Pas na een halfuur werd het allemaal een stukje harder en interessanter, waardoor we een klein beetje begonnen te begrijpen waarom Aphex Twin door velen wordt aangehaald als een grootheid binnen zijn genre. Veel spannender werd het alleen niet. Ja, het is onderdeel van het hele plan dat hij zo min mogelijk herkenbare nummers speelt, een beetje pretentieus is, doet waar die zin in heeft en langzaam op gang komt, maar het werkte simpelweg niet op Best Kept Secret. We keken naar een set die ongelooflijk wisselvallig aanvoelde. Telkens dat we dachten dat het de goede kant op ging, sloeg de Brit precies de andere weg in die gewoon niet aansloeg, waardoor de sfeer steeds wegwaaide met al het stof aan de One. Pas richting het einde van de set werd het éindelijk interessant en zelfs indrukwekkend, maar daar hebben we zo een zeventig lange minuten op moeten wachten. Wat we Aphex Twin wel moeten nageven, is het visuele gedeelte. Het was namelijk wel een heus spektakel met een toffe lichtshow en trippy visuals die op sommige momenten zelfs een beetje angstaanjagend waren.

Laten we voorop stellen dat we goed begrijpen dat Best Kept Secret van de grote Nederlandse festivals het meest alternatieve is, en dat de headliners daarom niet altijd de meest toegankelijke of radiovriendelijke artiesten zijn. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar toch is er in onze ogen wel een vrij groot verschil tussen alternatief en zeer niche. Aphex Twin viel wat ons betreft in die tweede categorie. De enigen die van begin tot eind van de set leken te genieten, waren degenen die ofwel in T-shirts van de goede man rondliepen, ofwel volledig onder invloed waren van verdovende middelen. De objectieve luisteraars en meer casual fans van Aphex Twin waren vooral verward en moesten lang wachten tot er iets spraakmakends gebeurde. Muziek is een subjectieve ervaring die door iedereen anders beleefd wordt, maar wat was precies de gedachtegang achter een headliner (en afsluiter van het grootste podium nota bene) die zo niche is dat alleen een zeer select groepje ervan kon genieten?

Op zondag 16 juli staat Aphex Twin op Dour.

The Comet Is Coming @ The Secret

De zieltjes die het niet moesten hebben van headliner Aphex Twin, ontving The Comet Is Coming met open armen in The Secret. Het Londense jazztrio heeft dan ook een fameuze livereputatie opgebouwd, waar het Best Kept Secret maar al te graag in onderdompelde. Beginnen deed de band met heel veel energie en daadkracht, waardoor de connectie met het publiek er al snel was. Het bouwen van een feestje lieten ze echter ook een paar keer varen om iets experimenteler te werk te gaan. Aandachtig luisterend genoot het publiek van de virtuositeit en het eclectische. Net wanneer het stil dreigde te vallen, trok The Comet Is Coming nog eens alle registers open. De handjes gingen de lucht in, de saxofoon joelde door de speakers en de zweetparels kwamen opnieuw te voorschijn. The Comet Is Coming doseerde slim en spaarde de krachten voor een spectaculair slot. Zo hebben we jazz graag op een indiefestival.

Cola @ The Casbah

Cola bestaat uit twee ex-leden van Ought, samen met een gloednieuwe drummer. De sound ligt wel in het verlengde van die vorige band, al is het hier allemaal een stuk dynamischer met meer energieke en hoekige gitaren. The Casbah, waar de groep zelfs als laatste geprogrammeerd stond, was de ideale locatie om de band aan het werk te zien. De zaal zat voor een keer niet volledig vol, maar iedereen die er wel was, leek nog een laatste keer zich te smijten. Drie nummers ver in de set waren er namelijk al kleine moshpits en konden we zelfs iemand zien crowdsurfen. Nochtans is de muziek van Cola niet al te hard, maar het tempo waarmee gespeeld werd, verraadde wel wat punkinvloeden. Tim Darcy’s verhalende vocals blijven een uitstekend talent en ook bij Cola werkte het als geen ander. De drie kwartier dat de band mocht spelen, mochten gerust wat langer duren; zeker omdat ze tien minuten te vroeg besloten om te stoppen. Hetgeen we hoorden, was echter zeer verfijnde, soms zelfs catchy, postpunk met een seventies invloed: meer van dat!

Op 14 juni speelt Cola in Trix.

Röyksopp @ Two

Voor iedereen die nog een beetje jus in de benen had, was er Röyksopp. Het Noorse duo is al sinds eind jaren negentig bezig, maar blijft wel nog steeds tenten vullen op festivals. Dat was op Best Kept Secret niet anders. We kregen van het duo voornamelijk een bloemlezing uit meer recent werk, waardoor alles veel vettiger en vooral extra dansbaar klonk. Toen de band het podium betrad onder deuntjes van “Impossible” leek het even alsof we in een bepaalde sekte beland waren. Zeker toen de twee dj’s plots vergezeld werden van enkele personen in vreemde gewaden, werd het gevoel bevreemdend. Maar de beats kwamen wel luid en hard binnen en het begon moeilijk te worden om te blijven stil staan.

Wat na deze opener volgde, was een uitbraak van euforie en dansbaarheid, al voelde het soms net iets te veel als platte Tomorrowland-muziek aan. De personen in de gewaden bleken dansers te zijn en die leukten het geheel op met een heel uitbundige choreografie. Dat zorgde er uiteindelijk ook voor dat er visueel wel wat te beleven viel en op die manier werd je ook helemaal meegezogen in de sfeer van de show. Het publiek ging wild aan het dansen en uiteindelijk volgde de apotheose bij “What Else Is There?”. De versie van Trentemøller pronkte door de boxen en de vettige bassen lieten niemand onberoerd. De zaal stond in vuur en vlam en ook met geweldige visuals (lasers, felle lichten en ook wat lichten achter de dj’s) werd ook het gevoel alleen maar sterker. Wie de dag met een stevig visueel feestje wilde eindigen, moest dus bij Röyksopp zijn, want die set was af.

Op donderdag 29 juni staat Röyksopp op Rock Werchter.

Pongo @ The Secret

Het had niet veel gescheeld of Pongo was helemaal niet in Hilvarenbeek geraakt. Haar trein werd geannuleerd en zo moest ze noodgedwongen nog snel op een vliegtuig stappen. Met een billijke vertraging van ruim tien minuten kon ze er dan toch aan beginnen, zonder eigen soundcheck. Haar ontevredenheid over het geluid stak ze dan ook niet onder stoelen of banken, want ze irriteerde zich in de eerste minuten zichtbaar. Ze probeerde haar glimlach er wel bij te behouden en vanaf het moment dat ze haar danseressen naast zich had, bloeide ze definitief open. Het gemis van haar drummer, die zijn paspoort kwijt was en er daardoor niet bij kon zien, maakte ze goed met een paar stevige dansmoves. “Doudou” was dan weer heel zomers, terwijl “Bruxos” de tent op z’n kop zette. Voor “Wegue Wegue” haalde ze een aantal mensen uit het publiek om mee voor sfeer te zorgen. De sfeer zat er veel te goed in toen ze helaas om half één moest afronden. Zo sloot ze Best Kept Secret dan toch nog af met een dik feestje.

Op donderdag 13 juli staat Pongo op Dour.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Best Kept Secret 2024 vindt plaats van vrijdag 7 tot en met zondag 9 juni. De ticketverkoop start komende woensdag, 14 juni, om 12.00 via de website van het festival.

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Stephanie Van Tol.