De vriendschap tussen Cedric Bixler-Zavala en Omar Rodriguez-Lopez gaat al ver terug. Diverse bands hebben ze leven in geblazen en vervolgens eigenhandig weer opgeblazen. Denk maar aan de posthardcoremagie van At The Drive-In of de latin dub van De Facto. De meeste mensen zullen het duo echter het beste kennen als de bezielers van het geflipte latinprogoutfit The Mars Volta. Na het uiteenspatten van At The Drive-In richtten Rodriguez-Lopez en Bixler-Zavala een nieuwe groep op waar de grenzeloze ambitie van af spatte. Een goed decennium lang stonden ze met The Mars Volta aan de cutting-edge van het progrockgenre. Een roterend raster van muzikanten (waaronder drummers Jon Theodore van Queens of the Stone Age en wijlen Ikey Owens) behoorden tot het recept dat de groep zo fascinerend maakte. Onder andere hun ijzersterk debuut De-loused in the Comatorium doet nog steeds menig rockfans hoofd op til slaan. De hevige synthesizers op Noctorniquet laten The Mars Volta dan weer als een hele andere band klinken, maar in de kern ademt het een decennium later nog steeds diezelfde furiositeit uit.
De vurige en explosieve karakters van de twee heren botsten uiteindelijk eind 2012, wat leidde tot een heel abrupte breuk (via Twitter dan nog). Hun geschillen werden relatief snel bijgelegd en er werd nieuwe muziek gemaakt onder de naam Antemasque. Er volgde in 2016 -na vijftien jaar afwezigheid – zelfs een At The Drive-In-reünie. The Mars Volta bleef er echter lange tijd begraven. Vinyl reissues en een (tamelijk dure) boxset moest fans vorig jaar nog bedaren, maar uit het niets werd dan toch die comebacksingle op de wereld losgelaten. “Blacklight Shine” beloofde meteen dat The Mars Volta het op zijn gelijknamige album helemaal anders zou aanpakken. Pop, maar dan op zijn eigen manier.
Het was meteen duidelijk dat de nieuwe aanpak voor de nodige controverse zou zorgen. Van de oeverloze jams op Frances The Mute of Amputechture blijft helemaal niets meer over. Het nieuwe gelijknamige album van The Mars Volta heeft met veertien nummers het meeste aantal nummers van alle platen; toch is het het kortste album dat de band ooit maakte. Enthousiasme maakte snel plaats voor lichte argwaan onder de harde kern fans en die blijkt wel wat terecht.
Laat ons wel beginnen bij het goede. The Mars Volta is zeker geen slecht comebackalbum. De productie is heel helder en gelaagd en de drums hebben nooit klaarder geklonken op een The Mars Volta-album. De dagen van snijdende synths zoals op Noctorniquet liggen definitief achter ons. Zelf kondigen ze aan dat dit hun meest mature album is en dat is er duidelijk aan te horen. Je kan ook moeilijk verwachten dat twee mannen van halfweg de veertig nog dezelfde muziek maken als het stel hyperactieve konijnen dat ze ooit waren aan het begin van het millennium. Toegankelijkheid haalt het voor het eerst definitief van de complexiteit.
Centraal op het album staan duidelijk de teksten van Bixler-Zavala. Het instrumentale pallet dat Rodriguez-Lopez zorgvuldig schildert, dient voornamelijk als achtergrond voor de verhalen die Bixler-Zavala te vertellen heeft. Zo haalt hij persoonlijke verhalen van afpersing en stalking boven op “Shore Story”. Het nummer wordt volledig gered door de eerlijke tekst en de expressie waarmee de frontman ze brengt. In die mate zelfs dat we ze de eerder saaie instrumentatie kunnen vergeven. Helaas kunnen we niet hetzelfde zeggen bij de meeste andere ballades. “Vigil” bevat een vrij catchy refrein, maar heeft voor de rest weinig progressie en na vijf keer luisteren weten we nog altijd niet wat er juist gebeurt in het slaapverwekkende “Cerulea”.
Ironisch genoeg is een gebrek aan progressie vaak de rode draad op The Mars Volta. Het merendeel van de nummers bestaat uit een semi-interessant instrumentaal pallet dat abrupt eindigt vooraleer de muzikale ideeën ergens heen konden gaan. Nummers die dan veelbelovend lijken, zoals het fantastische cumbia-geïnspireerde “Que Dios Maldiga Mi Corazon” of het het duistere “Graveyard Love“, worden plotsklaps de mond gesnoerd. Die eerste zouden we wellicht als een van de beste nummers op de plaat bestempelen, ware het niet dat na nog geen twee minuten de handdoek in de muzikale ring gegooid wordt.
De tweede helft van het album is voor een deel wat in hetzelfde bedje ziek. Bij “Palm Full of Crux” en “Collapsible Shoulders” hebben we het moeilijk om onze aandacht volledig bij de muziek te houden. Schaarse pianoakkoorden en een dwarsfluit worden gedragen door weemoedige mellotronsynths op die eerste. Een zacht wiegend refrein moet ons overtuigen, maar het nummer raakt echter nooit van de grond en blijft aanmodderen. “Collapsible Shoulders” kunnen we dan weer klasseren onder ‘The Mars Volta probeert trap met ondermaatse resultaten’.
Gelukkig zijn er ook nog wat positieve uitschieters, zoals het stuwende “No Case Gain”. Op “Equus 3” horen we dan weer korte flitsen van de oude The Mars Volta bovenkomen. Het is ons een raadsel waarom ze het fantastisch intrigerende “Flash Burns of Flashbacks” niet als single hebben uitgebracht in de aanloop naar de release van het album. Op afsluiter “The Requisition” komt de elektrische gitaar van Rodriguez-Lopez nog eens op de voorgrond te staan. Een beetje aan de late kant, vinden we wel. Jammer genoeg resulteert het dogmatisch vasthouden aan het willen schrijven van popnummers ook hier weer in een heel abrupt en droog einde.
Wie de poppy aanpak van The Mars Volta kan smaken, zal hier wel een en ander uithalen. Voor het gros van de fans zal de comeback echter wellicht als een zure appel smaken. Op universele liefde zitten de twee vrienden nu eenmaal ook niet echt te wachten. Ze schrijven de muziek voor zichzelf en geven ook vlakaf toe dat wat de fans ervan vinden hen volledig koud laat. Het popalbum van The Mars Volta kent zeker enkele voltreffers met onder andere “Blacklight Shine” en ook het sterke “Flash Burns From Flashbacks”. Het gros van het album verliest zich echter wat in de middelmatigheid. De nummers lijken vaak te veel op elkaar en de vocals van Bixler-Zavala klinken regelmatig nogal onthecht van de muziek. Wisselvalligheid is schering en inslag op het album van The Mars Volta dat de eer krijgt de naam van de band te dragen. De verrassende comeback slaagt er helaas niet in de onvergetelijke indruk na te laten waar we op hoopten. Matuur of eentonigheid, het blijkt een dunne lijn.
Facebook / Website / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
