Portland @ Ancienne Belgique (AB): Nieuw hoofdstuk, andere magie

Na enkele succesvolle jaren boordevol radiohitjes en doortochten op zowat elk podium dat de Lage Landen rijk is, moest 2023 het jaar van de bevestiging worden voor Portland. Iets dat zou gebeuren aan de hand van een tweede album, een opvolger voor dat sterke debuut dat Your Colours Will Stain was. En zo verscheen bijna exact een maand geleden Departures, een plaat waarbij muziek en realiteit akelig dicht bij elkaar in de buurt kwamen, want het bleek effectief de kroniek van een onaangekondigd vertrek: Sarah Pepels verliet de band. Weinig verrassend volgde meteen daarna de vraag of het lot van ’s lands dromerigste indierockband beklonken was, maar daar wilde resterende helft Jente Pironet niet van weten.

Nina Kortekaas (o.a. Eefje de Visser, Admiral Freebee en Noa Lee) werd als nieuw ingrediënt – over ‘een vervangster’ wordt er niet gesproken – bij de groep gehaald, waardoor de formule van Portland meteen ook een andere uitkomst kreeg: Pironet laat zich nu bijstaan door een vierkoppige begeleidingsband. Een geheel dat gisterenavond in een uitverkochte Ancienne Belgique zijn vuurdoop kende.

Voor we het ‘nieuwe’ Portland te zien kregen, was het echter eerst nog aan Caspar Auwerkerken om de vollopende zaal warm te maken. Het was overigens niet de eerste keer dat de managementgenoot van de band het voorprogramma mocht verzorgen, maar anders was dit keer dat de jonge Hasselaar een tweekoppige band aan zijn flanken had. Dat zorgde er bijgevolg vaker wel dan niet voor dat zijn dromerige muziek wondermooi openbloeide en het geheel een ontdekkingstocht bleef. Het was in dat opzicht mooi om zien hoe de ietwat timide frontman aan de hand van jaren hard werken nu stilletjes aan begint te ontbolsteren. Zijn half uur durende set kende dankzij – overigens sterk gebrachte – singles als “Hyacinth” en “The Hunter” al enkele herkenningspuntjes, maar vanzelfsprekend bestond het grote deel uit nog te verschijnen materiaal.

Dat neemt daarnaast ook niet weg dat Auwerkerken voor heel wat mensen tout court een nobele onbekende was, al kunnen we aan de ‘wel mooi hè’ die naast ons uit het publiek weerklonk wel afleiden dat het een aangename kennismaking was. Zichtbaar onder de indruk van de grootte van de zaal bracht de jongeman ook nog solo een nummertje, waardoor hij wederom bewees dat ook dat hem goed afgaat. Een dromerige opener dus, die hoogstwaarschijnlijk wel wat zieltjes voor zich had gewonnen.

Met een brede glimlach kwam dan een halfuurtje later Jente Pironet het podium opgewandeld, waarna hij samen met zijn band, zichtbaar dankbaar, “Little Bit Closer” bracht. Het werd meteen ook een eerste kennismaking met Nina Kortekaas en, eerlijk is eerlijk, dat was wel eventjes wennen. Gelukkig zorgde de herkenbaarheid die het daaropvolgende “Ally Ally”met zicht meebracht voor het einde van de snuffelronde, waardoor zowel publiek als Pironet alsmaar meer in hun element raakten. Het was echter doordat die laatste zichtbaar meer in de rol van frontman kroop, dat de zaal voorzichtig meestapte in het verhaal.

Het bleek allemaal slechts een opstapje naar het echte werk, want met “Last Trip” toonde Portland waarvoor het echt naar Brussel was afgezakt: om te tonen dat die nieuwe plaat live een pak grootser uit de verf komt. Dankzij een paar strakke gitaarvegen van Sebastian Leye en Pironet die ondertussen alsmaar intenser over het podium dartelde, vielen er ongetwijfeld een paar mondjes open. Het was misschien net door die grootsheid dat hitje “Sensational” even later wat dun uitviel, maar langs de andere kant is en blijft het een hit, waardoor er voor het eerst echt werd meegezongen.

Het recept dat Portland graag wilde voorstellen doorheen de avond werd wel alsmaar duidelijker; de band wilde zijn publiek graag op het verkeerde been zetten. Zo leken nummers vaak redelijk intiem uit te draaien, maar braken ze niet veel later los in een grootse storm. “Never Leave” is daar een mooi voorbeeld van, maar de échte reden waarom we het vermelden is omdat Kortekaas vanaf hier door de fans in het hart werd gesloten. Een mooi moment, dat niet veel later werd opgevolgd door een emotioneel intermezzo. Zo nam Pironet de tijd om toe te lichten hoe bewogen de afgelopen maanden waren geweest voor hem, maar vooral om uit te drukken hoe dankbaar hij was dat er toch zoveel mensen de weg naar de Ancienne Belgique hadden gevonden. Een spontane ovatie was zijn deel.

Dat het om een intens moment ging, lijkt dus een understatement. En dus moest er ook op het podium even bekomen worden met wat mooie, voortkabbelende nummers. “How It Is” voelde zowel vrolijk als emotioneel tegelijk, “So Sweet” voedde vooral dat laatste. Een soort melancholie die geleidelijk aan omsloeg in furiositeit, want eenmaal de ondertussen herkenbare gitaarriff van “Good Girls” door de zaal galmde, was de eindspurt ingezet. Die kende al redelijk vroeg een episch muzikaal hoogtepunt in de vorm van “Deadlines”, dat badend in dieprode spots de zaal met enkele oerkreten van Pironet in twee kliefde. Om nog maar te zwijgen van de bezwerende instrumentatie. Dat de frontman zich tegen het einde van het nummer tegen de grond gooide, toonde aan dat Portland ook gisteren donders graag schipperde tussen verdriet en intensiteit.

Bekomen deden we niet veel later toen de zaal werd verlicht met honderden smartphonelampjes op de tonen van “Aftermath”, waarna “Lucky Clover” fungeerde als hartverwarmende afsluiter. De hits werden vanzelfsprekend tot het eind gespaard, maar het moet gezegd dat Portland het er zonder al die herkenbare nummers eigenlijk ook al zeer degelijk vanaf had gebracht. Het is echter wel de reden waarom het overgrote deel van het publiek een ticket koopt, al trok iets anders de laatste twijfelaars misschien onlangs over de streep. De band duikt sinds kort namelijk ook wekelijks op in het VTM-programma Liefde Voor Muziek, waarin in de recentste aflevering “Ze Meent Het” van Metejoor werd omgetoverd tot “She Really Means It”. Een nummer dat Pironet gisteren dan ook voor het eerst, en dan nog helemaal in z’n eentje, live bracht om de bisronde in te leiden. Een kippenvelmoment, dat uiteindelijk zelfs uitmondde in een snikbui.

En dan reist er bij het grote publiek hoogstwaarschijnlijk de vraag of Portland gisterenavond nu beter of slechter was dan voor de break-up. Wel, daar kunnen we geen antwoord op bieden. Niet omdat we de kerk in het midden willen houden, maar omdat het gewoonweg niet te vergelijken valt. Waar Sarah vaak glitter strooide over het geheel, is het nu Jente die op muzikaal vlak voor bombast zorgt. Een gloednieuw hoofdstuk in eenzelfde verhaal, maar wel eentje waar nog steeds magie in schuilgaat. Hetzij weliswaar op een andere manier, maar Portland bewees gisterenavond met een strakke show in de Ancienne Belgique dat het sprookje nog lang niet ten einde is.

Departures brengt Portland komende zomer nog naar Rock Werchter (2 juli) en Cactusfestival (8 juli), en dit najaar naar HA Concerts in Gent (8 oktober) en Het Depot in Leuven (7 november).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Little Bit Closer
Ally Ally
Last Trip
Sensational
Alyson
Never Leave
Killer’s Mind
How It Is
So Sweet
Where Did Everybody Go
Good Girls
Deadlines
Aftermath
Lucky Clover

She Really Means It (Metejoor-cover)
Pouring Rain