Hoewel de doden het goed genoeg hebben, besloot een van ’s lands spannendste blackmetalprojecten het vorig jaar wat anders aan te pakken. Niet enkel stapte Wiegedood qua titel af van die albumreeks, maar lieten ze ook het atmosferische voor wat het is en maakten ze een ultrabrutaal album dat voortdurend de agressie van blackmetal combineert met de voortstuwende energie van deathmetal. There’s Always Blood at the End of the Road is bovenal een genadeloos rifffestijn van enkele topmuzikanten, komende uit Oathbreaker en Amenra. In het najaar stelden de mannen van Wiegedood deze nieuwe koers al voor op hun releasetour, met onder andere een stop in het Wilde Westen. Nu is het tijd voor de Trix in Antwerpen.
Het is even wachten voor opwarmer Wrong Man het podium betreedt, maar in tussentijd kunnen we genieten van “Take a Walk on the Wild Side” en andere rustige, op bas leunende wachtdeuntjes. Tot die rust plots verbroken wordt door de vier Gentenaren. Ze spelen rock voor echte rock & rollers, maar dan door een hardcore punkmolen gehaald. De set is enorm strak, maar helaas – of misschien zelfs gelukkig – veel minder spannend dan de band waarvoor ze openen. Band en publiek staan er een beetje statisch bij en bovendien houden ze het na zo’n dikke twintig minuten al voor bekeken. Eén ding is het in ieder geval wel: rock on!
Wiegedood zet zo’n halfuur later in met “FN SCAR 16”, een nummer over de Belgische wapenindustrie. Deze opener berust op een zichzelf herhalende riff die steeds maar agressiever wordt. De blast beats van drummer Wim Coppers hebben het explosieve karakter van geweerschoten en de geluidslimieten lijken er plots niet meer toe te doen. Het harde “And in Old Salamano’s Room, the Dog Whimpered Softly” stuwt verder in deze lijn, maar mondt uit in een ondoorgrondelijke chaos. Ook “Until It Is Not” brengt het tempo serieus de hoogte in en even lijkt het alsof de band volledig in deze agressiviteit opgaat.
Vervolgens volgen twee, en tevens de enige, oudere nummers: “Ontzieling” en “De doden hebben het goed II”. Deze bezitten misschien wel een gelijkaardige agressiviteit, maar verliezen zichzelf veel sneller in het scheppen van een dromerige sfeer. Minutenlang horen we eenzelfde sombere riff die ons doet herinneren waarom blackmetal zo’n bijzonder genre is. Headbangend verliest het publiek zich volledig in een soort extatische trance door de blast beats, tremolo gitaren en angstaanjagende vocals. Bijzonder is ook het sporadisch gebruik van Mongoolse keelzang door gitarist en aldus vocalist Levy Seynaeve.
“Noblesse Oblige Richesse Oblige” neemt dan weer elementen uit een populaire beweging in de metalwereld: die van dissonantie, atonaliteit en algemeen unheimliche chaos. Direct aansluitend komt “Now Will Always Be”, met centraal een riff met eenzelfde tristesse als Amenra. Deze wordt bijgestaan door opbouwende drums en die fantastische keelzang, maar mondt uit in een even dissonante gitaarsolo. “Nuages” en “Carousel” laten nog eens alle chaos los en zonder enig woord gezegd te hebben, op een welgemeende ‘merci’ na, verlaten de heren het podium terwijl ze afgaan met een technonummer met een sample van een van hun riffs.
Wiegedood bewijst nogmaals dat ze een van de beste metalbands van ons landje zijn. Hun nieuwste worp toont een agressievere, brutalere kant van blackmetal, wat in contrast staat met de extatische dynamiek van voorgaand werk. De focus live ligt dan ook volledig op There’s Always Blood at the End of the Road, maar kent toch ruimte voor hypnose. Deze show zorgt misschien wel voor instant tinnitus, maar grijpt van begin tot einde, zonder ook maar ooit los te laten, en dat komt niet enkel door het volume. Op naar de festivalzomer!
Setlist
FN SCAR 16
And in Old Salamano’s Room, the Dog Whimpered Softly
Until It Is Not
Ontzieling
De doden hebben het goed II
Noblesse Oblige Richesse Oblige
Now Will Always Be
Nuages
Carousel