© CPU – Cédric Depraetere
Wiegedood is ondertussen reeds een meer dan gevestigde waarde in België, en maakt ook internationaal furore. Het trio Levy Seynaeve, Wim Coppers en Gilles Demolder verdienden reeds hun strepen bij bands als Oathbreaker, Amenra en talloze anderen. Na drie albums onder de naam De Doden Hebben Het Goed te hebben uitgebracht, kwam de black metalband begin dit jaar met hun vierde album There’s Always Blood At The End Of The Road . De releasetour diende helaas uitgesteld te worden. Een goede tien maanden later kan de band deze eindelijk aanvatten en het album live voorstellen. Na de spits afgebeten te hebben in de Ancienne Belgique was het Wilde Westen in Kortrijk aan de beurt.
Opener van dienst was, net zoals in de Ancienne Belgique, de Belgische hardcoreband Haemers. Dit jaar bracht het kwartet hun debuutalbum Onderwereld uit. Liefhebbers van snedige, politiek getinte hardcore kunnen we deze plaat ten zeerste aanbevelen. De zaal liep reeds aardig vol en na nog eens netjes de gitaar te stemmen, kon Haemers aan de sloopwerken beginnen. Met een snelle, stevige en strakke set wisten zij iedereen in de juiste stemming te brengen. Lang duurde het niet vooraleer de eerste hoofden begonnen mee te schudden. Met een welgemeende middenvinger aan seksisme toonde de band eveneens meteen waarvoor ze staan. Veel beter kon de avond niet beginnen.
© CPU – Cédric Depraetere
Tijd voor het hoofdgerecht. Na een piepende toon schiet Wiegedood meteen stevig uit de startblokken. “FN SCAR 16” is niet enkel de opener van hun meest recente album, maar eveneens van hun set. Onder de begeleiding van een psychedelisch gekleurd lichtspectakel werd de eerste mokerslag van de avond uitgedeeld. De kern van de avond lag overduidelijk bij het voorstellen van hun nieuwe album There’s Always Blood At The End Of The Road. Met “And In Old Salamano’s Room The Dog Whimpered Softly” en “Until It’s Not” werden meteen daarna nog enkele nieuwe nummers op ons afgevuurd. Het eerste hoogtepunt van de avond kwam er echter toen “Ontzieling” werd gespeeld. Aan een rotvaart passeerde het ruim zeven minuten durende schouwspel. In het publiek werd er guitig geheadbangd en meebewogen. De toon was gezet.
Toen de band “Doodskalm” uit de kast haalde, viel op hoe stevig de wall of sound is die Wiegedood weet neer te zetten. Door hun chaotische en luide set hoorde je enkel de muziek en zo goed als geen ander omgevingsgeluid. In het tweede deel van het nummer ging het volume drastisch naar beneden en speelde Gilles enkel een cleaner stukje gitaar. Het verraste ons hoeveel geroezemoes er in de zaal was. Jammer, want dit haalde toch enigszins de magie uit het moment. Het bleek echter maar de oog van de storm, want lang duurde het niet vooraleer de hel opnieuw losbarstte. Met “Noblesse Oblige Richesse Oblige”werd het laatste deel van de set opnieuw meedogeloos ingeluid.
© CPU – Cédric Depraetere
Veel interactie met het publiek hoef je van Wiegedood niet te verwachten. Op het einde van de set kregen we te horen dat Kortrijk voor hen toch ergens thuiskomen is, maar meer dan dat werd niet gecommuniceerd. Toch is dit geen storende factor. Wanneer de gitaren moesten gestemd worden, klonk steevast feedback van een gitaar of een hoge toon tot er zonder verpinken aan het volgende nummer begonnen werd. Hierdoor waren er geen vervelende stiltes en werd de volledige set aan elkaar gepast. Afsluiten deed de band zoals ze de set gestart waren; met enkele nieuwe nummers. Het fantastische “Now Will Always Be” is een song die er op plaat uitspringt vanwege de verschillende stemtechnieken en afwisseling. Ook live blijft de klasse overeind en worden we getrakteerd op de absolute climax van de set. Besluiten doen ze met “Carousel”.
Na de release tour van There’s Always Blood At The End Of The Road te hebben uitgesteld, kan de band, met uitzondering van enkele festivaloptredens, nu eindelijk naar buiten komen met hun meest recente album. En we kunnen toch wel spreken van een echte releaseshow, aangezien zowel in het begin als op het einde bijna uitsluitend nummers uit die nieuwe plaat gespeeld worden. Enkel halfweg de set was er ruimte voor ouder werk. Gelukkig is het een dijk van een plaat, en weet Wiegedood deze verwoestend over te brengen. Hiermee bewijzen ze zich andermaal als een van de beste black metalbands uit ons land. Hun tour houdt onder meer nog halt in Hasselt, Brugge, Nederland, Zweden, Noorwegen en Duitsland.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
