Net geen tien jaar bestaat Mom Jeans., maar het lijkt er wel al op dat de band in die tijd een vast cliënteel aan fans heeft vergaard. Die kon de groep uit Berkeley vorig jaar nog verheugen met een derde album en dat is altijd een goede reden om op tour te gaan. Voor de tweede keer kwamen ze naar België en dat was niet alleen. Ze brachten de landgenoten van Oso Oso mee om zo een geweldige zogenaamde midwest emo double bill te serveren en dat werd het gelukkig ook.
Openen mocht Stoop Kid uit Diest. Dat was ook de plek waar Mom Jeans. Hun laatste show in België speelde en zo was de cirkel helemaal rond. Net zoals we vorige week zagen in de Ancienne Belgique Club als support van Sorry, heeft Stoop Kid een fijne sound waarbij positieve songs vol dromerige sounds zich mengen als zachte veertjes in onze oren. Hoe meer we een band aan het werk zien, hoe meer kleine dingen beginnen op te vallen en zo mochten de bandleden toch iets enthousiaster hun muziek spelen. Het zat allemaal wel goed in elkaar, maar de manier waarop het gebracht werd, bleek nogal onverschillig. De groeimarge blijft weliswaar stabiel en we zijn benieuwd waar het Stoop Kid nog zal brengen.
Ook Oso Oso bestaat bijna tien jaar en bouwt altijd rond de ideeën van frontman Jade Lilitri. In Kavka Oudaan viel op dat zijn ideeën er vooral op gericht waren om op de emoties te spelen. Hij deed dit vooral op een erg fragiele manier, waarbij zijn stem als leidraad werd gebruikt. Verder hoorden we ook catchy gitaarlijnen zoals bij opener “computer exploder”, waarbij de bandleden al meteen hun meerwaarde toonden. De drummer ging zelfs zo wild tekeer op zijn drumstel, dat zijn cymbaal al opnieuw geïnstalleerd moest worden.
Het was dus luid, de show van Oso Oso, maar dat zorgde er wel voor dat de muziek dubbel zo intens binnenkwam. Met “the view” verwees Lilitri naar zijn dag in Antwerpen gisteren, waarbij hij met zijn band op het reuzenrad kroop. En zo maakte hij het bruggetje naar de vriendschappelijke sfeer die heerste op en naast het podium. Alleen was het jammer dat de band tussen ieder nummer door hun gitaren diende te stemmen, wat ervoor zorgde dat het tempo telkens maar weer gebroken werd. Gelukkig bleven de snaren heel en kregen we een gezellige afwisseling tussen positieve geluiden en iets meer duistere sound. Het publiek wilde nadien zelfs nog meer, maar moest hun honger laten voor Mom Jeans.
Mom Jeans., waarvan de enige originele leden ondertussen nog Austin Carango (drummer) en Eric Butler (frontman) zijn, maakte dan weer een meer verschroeiende indruk. We kregen voor het overgrote deel muziek uit recente plaat Sweet Tooth te horen, maar het werd al snel duidelijk dat ook die plaat door het volledige publiek gesmaakt kon worden. Opener “Something Sweet” gaf meteen een blauwdruk van de sound voor de avond: emorock met math-invloeden en verschillende tempowissels.
Bij “*Sobs Quietly*” werd ons duidelijk gemaakt dat we deze avond heel wat liedjes over wenen zouden te horen krijgen. De enige drie die er ook letterlijk over gaan, zette Butler nog eens extra in de verf. Zo was “Crybaby (On The Phone)” een les in wenen aan de telefoon, “*Sobs Quietly*” een les in stil wenen en op het eind kregen we nog “Ten Minutes” waarbij wenen in de auto centraal stond. Kortom: je kan overal en op iedere manier wenen, zolang je er maar de muziek van Mom Jeans. bij opzet.
Toch was het niet enkel kommer en kwel dat we te horen kregen. Muzikaal durfde de band al eens stevig uit te halen. Bassist Sam Kless nam zijn taak op om het publiek op te zwepen en bij momenten liet hij ze klappen, springen en bij “White Trash Millionaire” uiteindelijk ook moshen. “Shred Cruz” pakte het daarna nog harder aan en was een korte, maar heel strakke en stevige song die lekker binnenkwam. Voor deze tour had Mom Jeans. ook speciaal een oude klassieker bovengehaald die ze al even niet meer live speelden en “Poor Boxer Shorts” werd dan ook heel uitbundig onthaald.
Zo ging de set eigenlijk enkel maar in stijgende lijn met een publiek dat alleen maar meer enthousiaster werd. Apotheose volgde dan bij afsluiter “Edward 40hands” waarbij de volledige zaal zich in de moshpit smeet en ook de band nog eens laatste keer alles uit de kast haalde. Butler deed nadien nog een bisnummer in de vorm van “Vape Nation” die hij solo bracht en het publiek brulde nog een laatste keer de stembanden uit hun lijf. Zo was Mom Jeans. een blauwdruk van hoe een goede enthousiaste midwest emoband live moet klinken. Ze waren nadien ook oprecht dankbaar en vermeldden wel enkele keren hoe plezierig ze het vonden om te spelen. De liefde was alvast wederzijds.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Something Sweet
Crybaby (On the Phone)
What’s Up?
Movember
*Sobs Quietly*
Circus Clown
White Trash Millionaire
Shred Cruz
Death Cup
Danger Can’t
Girl Scout Cookies
Poor Boxer Shorts
Ten Minutes
Edward 40hands
Vape Nation @Info[solo]
