Eind vorig jaar verscheen met Anywhere But Here de tweede plaat van Sorry. De band uit Londen brengt die plaat mee op hun Europese tour die als tweede halte Brussel op de agenda had staan. Daar mochten ze het bordje uitverkocht meenemen, want de AB Club was volledig volgelopen met heel wat nieuwsgierigen. Dat vooral omdat de band een bepaalde hippe attitude uitstraalt en daarbij ook nog eens catchy, onconventionele songs maakt. We waren dus benieuwd hoe dit zich zou vertalen in een live geheel.
Openen mocht Stoop Kid uit Diest. De band is er al even mee bezig, maar lijkt nu echt gevonden te hebben wat ze zochten. Met catchy gitaarlijntjes en de nodige dromerige sfeer, bleek de band ideaal om een publiek op te warmen. Met de nodige slackervocals en hier en daar een krachtige uitspatting, kwam de sound van de band wel heerlijk binnen. Zeker wanneer er eens een gitaarsolo wat steviger tekeer ging, bleek het geluidsgewijs zeer strak te zijn. Na een tijdje begonnen er zelfs al wat mensen rustig mee te bewegen. Er werden dus wat zieltjes gewonnen, zoveel is zeker.
Stipt om 21u kwam het vijftal van Sorry dan het podium op. Al snel werd duidelijk dat dit geen normaal concert zou worden, want de toetsenist achteraan liet wat futuristische geluiden horen via een robotachtige stem om ons zo te laten weten dat de show zou beginnen. Het viel meteen op dat er tussen de leden onderling geen dresscode was afgesproken, want twee mannen waren strak in het pak terwijl twee andere mannen tamelijk casual gekleed waren. Het moet zijn dat ze een contrast wilden maken, dat kan ook.
Hoe dan ook waren we hier voor de muziek en met “Let The Lights On” werd de toon meteen gezet. Een leuk catchy deuntje gaf meteen aan dat Sorry plezante muziek kan maken dat heel makkelijk in het gehoor ligt. Toch was “Tell Me” dat erna kwam, iets anders. Het publiek leek de tragere song maar matig te appreciëren, want er werd luchtig in het rond gepraat. Dat gebeurt ook wel eens als je naar een show gaat op zaterdag en het was duidelijk dat iedereen hier kwam voor de iets meer aanstekelijke songs van Sorry of gewoon voor een avondje uit met de vrienden.
Daar wrong bij momenten dan ook het schoentje. Telkens er een bepaalde schwung in de set begon te komen, werd die er spontaan uit gehaald door een slomer liedje rommelig te spelen of door een afstandelijke computerstem. Dat was jammer, want een song als “Step” liet het publiek lustig bewegen en “Screaming in the Rain” liet zien dat Sorry ook erg dreigend voor de dag kan komen. Nummers als “Quit While You’re Ahead” en “I Miss The Fool” vielen zo weliswaar wat uit de boot doordat ze te gewoontjes waren.
Dat rommelige had weliswaar ook zijn charmes, want zo kon “There’s So Many People That Want To Be Loved” plots erg noisy overkomen doordat frontvrouw Asha Lorenz de longen uit haar lijf schreeuwde en zo de song een extra dynamiek gaf. Ook de afwisseling tussen de zware stem van Louis O’Bryen en de breekbare stem van Lorenz, maakte de songs bij momenten erg interessant. Toen we plots een versie van “Mr. Brightside” hoorden, bleek Sorry te kunnen verrassen. Het refrein werd niet gezongen, maar het bleek de intro te zijn van onuitgebracht nummer “Wonderful World”. Raar, maar tegelijk ook iets dat we perfect bij de band kunnen plaatsen.
Op die manier is Sorry een band dat live nog iets extra brengt. Al is het de speciale begeleiding doorheen het concert, de extra angels bij de songs en natuurlijk een bepaalde performance. Lorenz kan bijvoorbeeld niet stilstaan en moet constant bewegen om haar te smijten. Hits als “Cigarette Packet” en “Starstruck” waren duidelijk erg gekend in de zaal, want deze werden zelfs meegezongen. Wie dacht dat het daarna gedaan was, was verkeerd. We kregen wederom een afwisseling tussen snedige songs en iets kalmere vibes met als einde nog twee bisnummers waarvan “Perfect” een heerlijke rocker was en “Heather” nog een speels einde aan de set breide.
Sorry hoefde zich op het eind dus niet te excuseren, meer nog, een deel van het publiek mocht zijn excuses aanbieden omdat ze niet altijd even aandachtig aan het luisteren waren. De band bracht iets meer dan een uur aan fijne liedjes, al was het hier en daar soms te rommelig om te overtuigen. Als je dat wegdenkt, dan hoor je wel een band met potentieel en heel fijne nummers die lekker in het gehoor liggen. Ook de muzikanten brengen sterk werk en weten waarmee ze bezig zijn met hier en daar een verrassend extraatje als gevolg.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Let The Lights On
Tell Me
Willow Tree
Right Round The Clock
Quit While Your Ahead
Step
My Body / Screaming In The Rain
Wolf
There’s So Many People That Want To Be Loved
Jive
I Miss The Fool
Key To The City
Cigarette Packet
Wonderful World
Starstruck
Closer
Baltimore
Again
Perfect
Heather