© CPU – Marijke Crynen
Dirty Honey was opnieuw in het land. Na eerdere passages op Graspop en de Trix hield de groep deze keer halt in het historisch centrum van Antwerpen. Het viertal uit Los Angeles werd opgericht in 2017 en bracht sindsdien al een ep en twee albums uit. De band kende in eigen land al relatief grote successen en mocht zelfs supportslots inpalmen van industrierotten zoals KISS en Guns N’ Roses. Met single “When I’m Gone” stonden ze voor het eerst in de schijnwerpers over de plas, maar bij ons moet de groep nog aan populariteit winnen. Hun laatste wapenfeit Can’t Find the Brakes, dat vorige herfst op de grote menigte werd losgelaten, kwamen ze gisteren in de Kavka Oudaan promoten.
Publieksopwarmer van dienst was de Ninoofse glamrockband WildHeart. Op de eigen website stellen ze zichzelf voor als een jonge band met liefde voor de jaren tachtig en dat merkten we al vanaf het moment waarop het vijftal het podium betrad. Lange haren, flashy gitaren en dandy outfits kleurden dra de planken. Sommigen onder ons zouden beweren dat glamrock zijn beste periode al lang voorbij is, maar deze groep had voor ons een vrij sterke set in petto. We zagen een zelfverzekerde frontman die het publiek wist mee te trekken in zijn verhaal en de twee gitaristen wisselden vaak van taak als ritme of lead. Zodoende verrasten ze ons beide met solo’s die zeer duidelijk geïnspireerd waren op die van figuren zoals Eddie Van Halen, Mick Mars en zelfs Steve Lukather. Ook de bas lag mooi in de mix, wat we alleen maar kunnen toejuichen. We konden zeker genieten van dit optreden, maar ergens halfweg begonnen de nummers wat repetitief aan te voelen. Hoewel het in hun set soms wat ontbrak aan creativiteit en variatie, wist WildHeart ons wel in de stemming te brengen voor de hoofdact van de avond.
Op de tonen van “Rock ‘n’ Roll Damnation” van AC/DC doemden de vier bluesrockers op uit de duisternis en bestegen ze elk hun werkplaats voor het volgende anderhalf uur. Het is op zich niet vreemd dat ze voor dit nummer kozen, omdat de stijl van AC/DC perfect aansluit bij die van Dirty Honey. Dat werd meteen bewezen met showopener “Can’t Find the Brakes”, die tegelijk de titelsong van hun laatste album is en ook de naam van deze tour. Zonder teveel boe’s of ba’s begon Dirty Honey aan een set bestaande uit maar liefst negentien nummers. Deze bleken vrij gevarieerd en lieten ons genoeg proeven van alles wat de groep al had uitgebracht, met bij uitbreiding twee covers. De focus bleef nog altijd het nieuwe album: we kregen van de elf nieuwe nummers niet minder dan acht voorgeschoteld.
Een band als Dirty Honey heeft z’n succes niet alleen te danken aan de setlist, maar vooral aan de manier waarop ze omgaan met hun publiek. Zanger Marc Labelle hield op verschillende momenten zijn microfoonstatief boven de menigte om ons te verleiden tot participatie. Dat zorgde ervoor dat iedereen actief meeluisterde en uit volle borst meezong. Labelle was de enige die het publiek toesprak: hij hield zijn bindteksten kort en bondig, maar we merkten wel dat hij blij was om terug in ons land te mogen spelen. Die energie merkten we overigens ook bij de rest van de bandleden, die elkaar steeds toelachten en bovendien leken uit te dagen om het beste van zichzelf te geven. Het stookte een vuurtje onder de toeschouwers, dat is zeker.
De brede selectie uit de laatste plaat bleek een juiste keuze: het nieuwe album is qua invloeden meer gevarieerd dan de vorige twee releases en dat vertaalt zich dan natuurlijk ook live. Voor het eerst werd er gebruik gemaakt van akoestische gitaren voor het nummer “Coming Home (Ballad of the Shire)”, dat vlak daarna werd opgevolgd door een eveneens akoestische cover van The Rolling Stones’ “Honky Tonk Women”. Die twee zorgden voor een goed overwogen rustpunt in een anders hevige set, wat het publiek de kans gaf om zich op te stellen als vijfde bandlid. We merkten dat deze verandering in snelheid de vibe in de kamer alleen maar opzweepte. Nieuwe riffrocknummers “Don’t Put out the Fire” en “Ride On” volgden elkaar snel op, maar ook “No Warning” van het eerste album werd nog altijd even goed onthaald. Hierna was het tijd voor een tweede cover, ditmaal “Let’s Go Crazy”, origineel uitgebracht door Prince. Ook hier slaagde Dirty Honey erin om een eigen draai te geven aan een klassieker en deze met respect voor de originele artiest te vertolken.
Verder kreeg bijna ieder bandlid de kans om in de schijnwerpers te staan: zanger Marc Labelle verdween soms wat op de achtergrond om plaats te maken voor bassist Justin Smolian en gitarist John Notto. Op die manier kon hij ook wat rustpunten inbouwen voor zijn stem, die we ergens tussen die van Axl Rose, Steven Tyler en Robert Plant plaatsen. De enige die wat meer in de spotlights had mogen treden, was drummer Jaydon Bean, die pas bij de het laatste nummer de kans kreeg om een puike drumsolo neer te zetten. De goede luisteraar merkte toch veel van zijn funky stijltoevoegingen bij Dirty Honey-klassiekers zoals “When I’m Gone” en “Rolling 7s”. Bean is namelijk de tweede drummer van de band: originele percussionist Corey Coverstone verliet de band iets meer dan een jaar geleden om zich te focussen op zijn eigen carrière.
Dirty Honey wist een rake set neer te zetten en overtuigde steeds. Het publiek reageerde enorm dankbaar en we merkten hoe de band daar extra energie van kreeg. De band bewijst opnieuw dat ze het waard zijn om de fakkel aan te nemen die ooit werd aangestoken door de iconen van de jaren zeventig. Wie ze gemist heeft, kan op queeste naar het verre Haarlem, of kan desnoods naar Parijs afreizen. Voor nieuwe Belgische data blijft het nog halsstarrig afwachten.
Setlist:
Can’t Find the Brakes
California Dreamin’
Heartbreaker
Get a Little High
Scars
Dirty Mind
Tied Up
Coming Home (Ballad of the Shire)
Honky Tonk Women (The Rolling Stones cover)
Don’t Put Out the Fire
Ride On
No Warning
Let’s Go Crazy (Prince cover)
The Wire
Another Last Time
When I’m Gone
Won’t Take Me Alive
You Make It All Right
Rolling 7s
