Bij de grote namen binnen de postpunkwereld worden tegenwoordig bands als shame, Fontaines D.C. en IDLES in een adem genoemd, maar Crows ontbreekt nog te vaak op dat lijstje. Zwaar onterecht, naar onze mening, want hun debuutalbum Silver Tongues is naar onze bescheiden mening een van de betere albums uit het genre van de afgelopen jaren. Ook Joe Talbot, frontman van IDLES, moet die gedachte gehad hebben, aangezien dat debuutalbum onder zijn label verscheen. Op een vervolg daarop hebben we dan wel even moeten wachten, maar Beware Believers was absoluut het wachten waard.
Een fris en origineel concept heeft Crows nu wel niet. Strakke postpunk met kritische teksten en fuzzy gitaren zijn vandaag vrij alomtegenwoordig bij postpunkbands, maar bij deze band klikt het gewoon. Een bulderende intensiteit, vocals die tussen je oren blijven nazinderen en heel strakke, catchy songs. Crows vindt het perfecte evenwicht tussen deze elementen en creëren op die manier een sound die uniek is in kwaliteit. Hoe het komt dat deze band nog geen grotere naamsbekendheid heeft gekregen dan dit, moet je aan ons alleszins niet vragen.
“Healing” is een perfect voorbeeld van die bangelijke sound. De song begint eerder ingetogen, maar wordt steeds dreigender en intenser, richting een zeer voldane en zelfs emotionele climax. Wat dit nummer daarnaast ook overduidelijk aantoont, is de gigantisch constante kwaliteit van het album en het werk dat ze duidelijk stopten in het perfectioneren van alle nummers. Zowat elke song zou makkelijk kunnen gelost worden als single en is voortdurend divers zonder af te wijken van dat overheerlijke geluid. Drie jaar wachten loont dus duidelijk de moeite.
Hoewel de band zich zoals op “Healing” heel sterk toont als ze het iets rustiger aan doen, zijn ze toch op hun sterkst wanneer de volumeknop volledig naar rechts wordt gedraaid. Nummers als albumopener “Closer Still” en directe opvolger “Garden Of England” blazen je moeiteloos omver en vragen, nee, smeken om een zweterige agressieve moshpit. Hier en daar hoor je flarden JOHN of zelfs THUMPER, maar desondanks slaagt het gezelschap er op hun geheel eigen manier in om enorm imposant over te komen.
Om toch een klein puntje van kritiek te geven, moeten we kort vermelden dat de band heel even onze aandacht verliest met “Moderation”. Het geheel klopt net niet in vergelijking met de rest van het album en verliest zichzelf een beetje in de zoektocht naar succes, om het op een symbolische manier te zeggen. Maar geen zorgen, want meteen nadien op “Room 156” knalt de band gewoon weer verder op het elan van daarvoor, net zoals ze ook op “Wild Eyed & Loathsome” de intensiteit tot een bijna maximum drijven. Niet toevallig gebruikt de band hier ook gewoon zijn beproefde recept, en dat duidelijk met verve.
Kort samengevat: er is heel veel dat deze band goed doet op hun tweede langspeler. In plaats van zichzelf heruit te vinden of een andere weg in te slaan, heeft Crows het beste van hun debuutalbum nog een tikkeltje beter gemaakt, en dat op een heel doordachte manier. Je merkt aan (bijna) alles op deze plaat dat er intens werd nagedacht en gewikt en gewogen is om al het overtollige vet weg te snijden en over te blijven met een zeer strak en afgewerkt product. De enige manier waarop deze plaat nog beter zou kunnen klinken, is in een zweterige en agressieve moshpit.
Facebook / Website / Instagram
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
