LiveRecensies

billy woods @ Botanique (Witloof Bar): Bij de haren verder getrokken

Twee albums uitbrengen op een jaar tijd. Tenzij je King Gizzard heet, is dat geen vanzelfsprekendheid. Als het dan toch eens gebeurt, zeker in het hiphopgenre, is dat vaker in de vorm van een deluxeversie, als appendix ter vervollediging toegevoegd. Dat is niet het geval bij billy woods. Zowel Aethiopes als Church zijn twee kanten van dezelfde kwalitatieve munt, zonder in mekaars verlengde te liggen. Die eerste, misschien wel als de sterkste beschouwd, was productiegewijs avontuurlijk en mijmerend, terwijl Church gerust desolaat, mistig en versmachtend te noemen is. Hij kwam vooral die beide albums voorstellen in de Brusselse Botanique.

Het startuur bleek maar een suggestie te zijn voor woods, die pas veertig minuten na de afgesproken tijd het podium opgesloft kwam. Hij haalde zijn computer uit diens sleeve, klikte Apple Music open en scrollde op z’n gemak tussen de mappen aan instrumentals op zoek naar eentje die een goed begin zou vormen. Geen tour-dj dus, die de ene na de andere beat kon introduceren. In de underground is alles ook DIY, dus waarom zou dat hier anders zijn?

Ook eens de eerste beat de stilte doorkliefde, was de start wat hobbelig. Al sinds zijn eerste bar zat woods met een kriebel in de keel die halverwege het openingsnummer hem tot een stopzetting dwong. Na even wat te kuchen (het is dan ook het seizoen, mensen), begon hij “Asylum” dan nog maar eens opnieuw. Die “Asylum” was een autobiografisch nummer, over woods die opgroeide in Zimbabwe naast een ambassade, maar zich vaak opgesloten voelde, zoals in een instelling. De dubbele betekenis van de songtitel drong in zo’n intense uitvoering extra hard door. Dat terzijde, het beeld van hiphopper woods die veertig minuten te laat het podium opgeklauterd kwam en op zijn computer naar beats zocht om dan halverwege zijn eerste nummer al kuchend te stoppen, nam wel wat van de knorrige spanning in de zaal weg.

Maar, “No Hard Feelings” dus. Het volgende nummer werd doordrenkt met een soort doedelzakachtige synth, die enorm verontrustend en ongemakkelijk klonk, maar ergens ook een morbide aantrekking opwekte. “Wharves” was dan weer meditatief met zijn zachte triphopbeat (denk “Inertia Creeps” van Massive Attack). Het is woods zelf die dat mijmerende verstoort met zijn staalharde, rechtstreekse flows. Een van de hoogtepunten op Church, “Paraquat”, was al even duister met zijn vals hemelse instrumental. ‘I’m looking at this city like jihadis in the cockpit’, onderstreepte de duistere intenties van woods, die soms in complete donkerte rapte.

woods kiest graag voor dezelfde intense, onmiddellijke flows. Het lijkt op eerste zicht dat zijn rapcapaciteiten op dat vlak wel wat beperkt zijn, maar ook zo’n hiphopveteraan als woods moet schijnbaar toch wat op gang kunnen komen. Door de wat stroeve eerste songs, met die voorspelbare flows van woods, duurde het even vooraleer hij echt op dreef kwam. Het was met het heldere “Marlow”, een iets traditionelere beat met zelfs wat kickdrums, dat hij in zijn groove belandde. We zeggen ‘traditioneel’ op relatief vlak, want de sleurende, dreigende strijkers op de achtergrond zijn nooit ver weg. Als een van de eerste nummers met een ietwat vaste structuur, was het ook aan het publiek om helemaal op te gaan in de muziek, en eerste collectief knikken van de hoofden toonde dat dat lukte.

Met “Checkpoints” en “spider hole” bruiste woods pas echt in neveligheid. Zijn muzikale woede, zowat in het wildeweg geuit, klikte helemaal met de instrumentals, en zorgde voor ultieme moment van duistere catharsis. In de laatste rechte lijn bewees woods nog eens wat voor sterke pen hij wel niet bezit. Op “Remorseless” verscheen dat bizarre doedelzakachtige instrument weer. Lijnen als ‘I’m not that good at math, but common sense, I got plenty’ en ‘I’m not concerned with generational wealth, that’s its own curse’ toonde wel wie de lyrische plak zwaait in de hiphopunderground. Afsluiter “Pollo Rico” klonk exact als een einde. Geen valse vroomheid zoals op “Paraquat”, maar een echte bevrijding, waar woods met armen wijd wist te rappen alsof hij een openbaring door zijn aders voelde stromen. In de context van dit soort muziek wegen openbaringen echter ook hard op de ziel.

billy woods heeft altijd kunnen gebruik maken van experimentele, inventieve, verontrustende productie om hiphop bij de haren verder te kunnen slepen. Misschien wat eentonig in vocale aanpak, is het zijn intense stem en onbuigzame flows die een vaak fascinerend contrast vormen tussen puzzelende, mijmerende en slepende beats. Die onrust bracht woods feilloos over in de Botanique.

Setlist:

Asylum
No Hard Feelings
Wharves
Lemon Rinds (DJ Preservarion-cover)
Paraquat
Artichoke
Indian Summer
Marlow
Spongebob
Checkpoints
spider hole
Houthi
Western Education Is Forbidden
383 Myrtle (Mach-Hommy cover)
Remorseless
Frozen Sunlight
Pollo Rico

Beluister de singles van de week op onze Spotify.

176 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.