Sommige artiesten gedijen in duistere tijden, en dan heb je billy woods. De New Yorkse MC is eigenlijk sinds History Will Absolve Me uit 2012 niet meer uit de hoogste strata van de underground weg te denken. Het is echter pas sinds een handvol jaren, met oprichting van zijn hiphopgroep Armand Hammer, en samenwerkingen met befaamde producers The Alchemist en Kenny Segal, dat het spel pas echt op de wagen zit. En dan komen we aan in 2022, waar op Aethiopes old-school East Coast hiphop en de troebele abstractere kanten van dat genre mekaar fantastisch vonden.
Maar, als je goed op je kalender kijkt, zie je dat we ons nog steeds in het jaar 2022 bevinden. Deze Church is dus inderdaad de tweede zelfkastijding van de duistere MC. En zelfkastijding is hier het toepasselijk woord, de manier waarop de beats hun eigen, schijnbaar uitdovende, leven leiden. Opener “Paraquat” begint met wat buitenaards gebleep en bloop, om je dan halverwege met een schimmige trumpetloop op een ander been te zetten. Of die beat switch ertussen gezet wordt om ons of billy woods zelf op een ander been te zetten, het is eerlijk gezegd moeilijk om te zeggen.
Church is eigenlijk helemaal doordrenkt van een soort duistere, verwrongen jazz. Het is pas op “Fuchsia & Green” dat een van de beats voor een keer niet schemerend klinkt, maar net heel helder. Wat opkomende strijkers en een zuivere stem op de achtergrond geeft het iets gelukzaligs. Het zijn de bonzende drums en de feature van vaste, maar chaoscreërende, kompaan ELUCID die die zuiverheid helemaal doen vervagen. billy woods’ ongelofelijk morbide en cynisch gevoel voor humor, als je het dat al kan noemen, is ook een corrumperende factor. Lijnen als ‘Me and my girlfriend ride to the bloody end like the Ceausescus/ Qu’est-ce que c’est when you see the new chess moves’ zijn ongelofelijk intelligent, maar verraden een diepe onrust in woods.
Zelfs met zijn onschuldige pianonootjes is het de trage, zweperige beat die een nummer als “Classical Music” doet verzuipen in zijn eigen slenterende intensiteit. Om even terug te komen op op verkeerde benen gezet worden: daar zorgt “Schism” nog voor een tweede keer voor. Terwijl het nummer eerste zijn gewoonlijke gang talmt, wordt het tempo geleidelijk aan opgekrikt en wordt feature Fat Ray omgeven door een vliegensvlug pianoriedeltje en zelfs een doedelzak. Niet dat dit soort beats de ondenkbare abstractie nabij zijn, maar het is van dit soort muzikale kronkels dat billy woods’ unieke stijl en persoonlijkheid kan openbloeien. Of ja, neerstorten eerder. Het is wachten op “Pollo Rico” om woods eindelijk al die nauwelijks opgekropte spanning te horen loslaten, of toch gedeeltelijk. Er wordt stoom afgeblazen, en dat op een hartluchtende, bevrijdende manier, zelfs als de teksten nog geen emotionele openbaring voorspellen.
Church is minstens even goed als Aethiopes. Wie dit meer als een vanzelfsprekendheid ziet dan een verrassing, snapt dat billy woods niet zozeer zijn visitekaartje afgeeft, als hij verder timmert aan een reeds ijzersterke discografie. Met zijn gewoonlijke versmachtende intensiteit aan sloffend tempo breidt billy woods een vervolg aan een van de beste hiphopplaten van het jaar, en doet daarvoor geen seconde onder.
Eind november staat billy woods in de Brusselse Botanique met twee sterke albums onder de arm.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
