The Afghan Whigs @ De Roma: Sympathieke stormram

Geen betere band om Allerzielen mee door te brengen dan The Afghan Whigs: met heel wat weemoedige teksten die baden in donkere gitaarriffs staat de grungeband rond Greg Dulli immers garant voor zowel intensiteit als melancholie. Bovendien heeft de Amerikaanse groep dit jaar met How Do You Burn? een meer dan puik nieuw album op de wereld losgelaten, eentje dat we gerust tot een van hun hoogtepunten kunnen rekenen. Toen we frontman en opperpruik Dulli eerder dit jaren spraken gaf hij al toe dat hij de tijd van z’n leven beleeft met het live brengen van de nieuwe nummers. Wij trokken dan ook met grote verwachtingen naar De Roma om de groep nog eens aan het werk te zien, ook al dateert hun laatste passage op de Lokerse Feesten nog maar van in Augustus. Kwaliteit gaat gelukkig niet gauw vervelen.

Alvorens we het hoofdgerecht kregen voorgeschoteld, zorgde de Britse singer-songwriter Ed Harcourt voor een degelijk voorafje. Zijn laatste plaat Monochrome To Colour dateert alweer van 2020, maar een nieuwe langspeler zou volgend jaar verschijnen. Harcourt bracht in Antwerpen een overwegend sober optreden waarin hij zichzelf begeleidde op piano en gitaar, al zorgden zijn vocale uithalen regelmatig voor een hoogtepunt. Door zijn krachtige stem klonk “Furnaces” beklijvend en intens, terwijl “Until Tomorrow Then” haast een speelse musicalbalade was. De Brit trakteerde ons bovendien op enkele knappe nieuwe nummers, zoals “Into The Living Arms of Your Enemy” en “Broken Keys”. Die laatste moet op het toekomstig album een duet met Greg Dulli worden, maar die besloot in De Roma om z’n stem nog even te sparen en liet Harcourt dus maar alleen de klus klaren. Harcourt liet het niet aan z’n hart komen en sloot nog af met een indrukwekkende versie van “Loup Garou”. Een knap einde voor een sterke opener.

Een klein halfuurtje nadat Ed Harcourt het podium had verlaten, was het de beurt aan The Afghan Whigs. En of die wisten hoe ze hun set moesten starten! Met een vlammende versie van “I’ll Make You See God” schoten de heren meteen furieus uit de startblokken. De stevige gitaarriff, het stampend ritme en Dulli’s opzwepende zang kwamen meteen binnen als een mokerslag. Met een snedig “Matamoros” en een dansbaar “Light As A Feather” walste de Whigs het publiek verder helemaal plat. Het viel bij de eerste liedjes meteen op dat de band op maximaal volume speelde en de zang maar zelden boven het gescheur van de gitaren uitkwam. Ook de muzikale nuance van piano en toetsen gingen wat verloren in de luide mix, waardoor de muzikale schoonheid van een schitterend nummer als “Oriole” niet helemaal tot uiting kwam. Het euvel zou doorheen de set nog enkele keren de kop opsteken, al heeft een echte fan daar natuurlijk lak aan: The Afghan Whigs moet LUID klinken.

Stelde Dulli en z’n maten dan teleur in De Roma? Zeker en vast niet! De heren stonden met een cool enthousiasme op het podium en de intensiteit van de muziek zorgde regelmatig voor een emotionele rollercoaster. De setlist was bovendien om van te smullen, met een sterke selectie van songs uit de recente platen How Do You Burn? en In Spades, maar evengoed krakers uit publiekslievelingen Gentlemen en Black Love. Het viel hierbij op hoezeer recente toppers als “Catch A Colt” en “A Line Of Shots” live naadloos aansloten bij de klassiekers. En die klassiekers waren ruimschoots aanwezig in Antwerpen. Voor het eerst in deze tour stond het tijdloze “Debonair” eens op de setlist, en de puike versie van dat nummer sloeg zoals verwacht in als een bommetje. Wanneer nadien de hit “Algiers” volgde, raakte het publiek natuurlijk helemaal in hogere sferen.

En die hogere sferen zouden vervolgens nog regelmatig opgezocht worden. Dulli stond vitaal op het podium en kreeg uitstekende ondersteuning van gitarist Christopher Thorn terwijl bassist John Curley en drummer Patrick Keeler een massieve ritmesectie uiteenzette. Rick G. Nelson voegde met piano, viool en percussie extra kleur toe, maar die verloor het dus af en toe wel van het gitaargeweld. De meeste nuance was te horen op het moment dat Dulli zelf plaats nam achter de piano en de band enkele ingetogen nummers bracht zoals het aangrijpende “Please, Baby, Please” en een sterke versie van “It Kills”. In deze songs haalde de frontman de crooner in zichzelf naar boven en liet hij de zaal even wegdromen op warme soulklanken.

De band raakte ook de gevoelige snaar door Aldo Struyf op het podium te roepen voor een venijnige versie van “Methamphetamine Blues”, een cover van hun betreurde vriend Mark Lanegan. Wanneer Dulli in de aankondiging meegaf dat hij Lanegan nog steeds mist, voelde je dat hij de waarheid sprak en z’n hart even openzette voor de zaal. Het waren die kleine momenten waarmee The Afghan Whigs er in slaagde om het publiek extra diep te raken. Dat in combinatie met een sterke set vol goede muziek natuurlijk. En naar goede gewoonte kwamen daar weer enkele covers in voor. Zo bracht de groep naast het kwieke “Methamphetamine Blues” ook een kort stukje van “Why Can’t I Touch It?” van Buzzcocks, al was het slechts a capella. Afsluiten werd er ten slotte gedaan met een eigenzinnig “There Is A Light That Never Goes Out” van The Smiths. De vertraagde soulversie kon het origineel (en de voorgaande knallers “Summer’s Kiss” en “Into The Floor”) niet overtreffen, maar vormde wel een plezierige afsluiter voor een avondje stevig rocken.

Met een vitaal optreden in De Roma bewees The Afghan Whigs nog maar eens dat ze nog lang niet uitgezongen is. Wie live de muzikale details van de platen wou ontdekken, was er grotendeels aan voor de moeite, want het vijftal speelde voornamelijk met de versterkers in het rood. We kunnen dan ook alleen maar besluiten dat de heren hun streken nog niet verleerd zijn en dat ze nog al te goed weten hoe ze een stevig optreden moeten neerzetten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

I’ll Make You See God
Matamoros
Light As A Feather
Oriole
Toy Automatic
Gentlemen
What Jail Is Like
Debonair
Algiers
Catch A Colt
I Am Fire
Somethin’ Hot
Please, Baby, Please
It Kills
Demon In Profile
Why Can’t I Touch It? (Buzzcocks-cover)
A Line Of Shots
Methamphetamine Blues (Mark Lanegan Band-cover)
John The Baptist
My Enemy
Summer’s Kiss
Into The Floor
There Is A light That Never Goes Out (The Smiths-cover)