Van getroubleerde singer-songwriter naar doorwinterde leverancier van sfeervolle soundtracks. Zo zou je het woelige parcours van de Britse componist Ed Harcourt kunnen beschrijven. Met zijn eigenhandig in de Wolf Cabin studios in het rurale Oxfordshire opgenomen instrumentale album Monochrome To Colour, bevestigt hij nogmaals zijn groots talent als componist en songschrijver.
Het verhaal van Harcourt, wiens echte naam Edward Henry Richard Harcourt-Smith luidt, loopt langs vele, soms best ongemakkelijke wegen en grillige paden. Na debuutep Maplewood bracht hij zijn veelgeprezen debuut Here Be Monsters uit, dat enthousiaste reacties vanuit pers en publiek kreeg en hem zelfs een Mercury Prize opleverde. Die bleek de voorbode van een nogal chaotische carrière. Regelmatig loopt Harcourt tegen vele frustraties aan, met misschien wel als scharnierpunt de release van Furnaces in 2016, dat bij gebrek aan enige promotie nauwelijks enige aandacht genereerde. Harcourt richtte zich vervolgens op muzikale klusjes als sessiemuzikant, maar eveneens zocht de Brit heil in allerlei soundtrackavonturen.
Harcourts’ negende album ligt grotendeels in dezelfde lijn als voorganger Beyond The End. De line-up is dan ook gelijkaardig: multi-instrumentalist Harcourt die naast een 1910 Hopkinson Baby Grand piano eveneens instaat voor gitaar, bas en zelfs de dulcitone – een negentiende eeuws instrument – bespeelt en de zusjes Amy en Gita Langley (die respectievelijk op viool en cello te horen zijn). Voor de drums riep Harcourt de hulp in van Clive Deamer, die gekend is van zijn bijdragen bij o.a. Portishead.
Wederom is Monochrome To Colour een open, weids, maar bovenal atmosferisch album geworden. Opvallend ook hoe Harcourts’ nieuwe composities breder en rijker geschakeerd dan ooit tevoren aanvoelen. Typerend is hoe de met fijne elektronicalaagjes opgebouwde opener “First Light” halverwege openbreekt met harde, donderende drums. Ook in het eropvolgende “Ascension” merk je hoe de combinatie van piano, strijkers en drums en percussie waarlijk gensters slaat. Het tekent dit nieuwe album: een wat steviger, meer gespierd geluidspalet.
Bovendien geeft het ergens de spreidstand in de muziek weer: ergens tussen behaagzame piano – de platen van pianohelden als pakweg Debussy of Satie zijn richtinggevend – en vormelijk experiment. Dat wordt onder meer duidelijk via het met onaards mooie viool- en cellopartijen opgetuigde “Drowning In Dreams” dat met wat goede wil de grens met de stevig onderkoelde elektronica, ambient en kundig verknipte jazz opzoekt. Al te bijzonder, dus. En daar houdt het gelukkig niet mee op.
Het knappe aan dit bijzonder fraaie Monochrome To Colour album is misschien wel dat Harcourt er op een geheel eigen manier in slaagt om de luisteraar aan zich te binden. We hebben daarom ook best wel iets veil voor de aandoenlijk sobere, maar hoogst elegante schoonheid van “Her Blood Is Volcanic” of het ronduit prachtige “Only The Darkness Smiles For You”, die met hun volbloed romantische sferen verraden wat voor een klassemuzikant Harcourt is.
Ook het met elektronicavibes gestoffeerde “Death To The Siren” weet, niet eens zo veraf van wat Nils Frahm of Peter Broderick op hun platen uithalen, dat wonderlijk minimalisme helemaal uit te buiten. Donker qua sfeer, maar evengoed hintend naar een excursie doorheen onbekend terrein. Elders weet het korte, haast singlewaardige “After The Carnival” de aandacht te trekken. Zo’n track waarvan je door de aparte mix van drumroffels en pianolijntjes eigenlijk enkel maar kan hopen dat getalenteerde remixers er verder mee aan de haal gaan.
Het eindverdict dan maar? Monochrome To Colour is misschien wel het meest gerijpte Harcourt album in diens hele catalogus. Het is een volwassen en doordacht album dat haast op maat van op escapisme uitzijnde fans gemaakt lijkt. Hoewel instrumentaal, legt het een persoonlijk (“Here’s To You, Hally”! de plinke plonke minimal van “Childhood”,..), maar eigenzinnig verhaal vast via opzienbarende composities die zowel een (quasi-)tijdloze elegantie als schoonheid openbaren.
