© CPU – Jan Van Hecke
Greg Dulli kan je gerust een levende legende noemen. Als frontman van de Amerikaanse rockband The Afghan Whigs maakte hij de grungescene van de jaren negentig vanop de eerste rij mee. Daarnaast bezielde hij ook heel wat andere muzikale projecten zoals The Gutter Twins en The Twilight Singers, en musiceerde hij regelmatig mee met iedereen die het hem vriendelijk vroeg. Z’n voornaamste muzikale partner was natuurlijk Mark Lanegan, en met diens overlijden eerder dit jaar verloor Dulli een van z’n beste vrienden. Toch brengt 2022 ook nog positief nieuws voor de opperpruik. Zo verschijnt op vrijdag 9 september het negende album van The Afghan Whigs, een feestelijke gebeurtenis die al gepaard ging met een tour langs de zomerfestivals en in het najaar doorloopt in een uitgebreide reeks zaalshows. Wij hadden de kans om een opvallend optimistische Dulli te spreken op het moment dat de Europese zomertour stilaan ten einde liep, enkele dagen voor het optreden van The Afghan Whigs op de Lokerse Feesten.
Het nieuwe album van The Afghan Whigs How Do You Burn? werd voornamelijk opgenomen doorheen periodes van lockdown, waardoor jullie vanop afstand moesten samenwerken. Hoe verliepen die sessies in de praktijk?
Patrick Keeler (drummer, red.) en ikzelf leven in Los Angeles. Chris Thorn (producer en gitarist, red.) heeft relatief dichtbij een opnamestudio in Joshua Tree en daar werkten we gebruikelijk. Wij drieën hebben daar als kern gepuzzeld aan de basisbestanden, en die bestanden hebben we doorgestuurd naar de andere groepsleden. Gelukkig hadden we de mogelijkheid om een ritmische kern uit te tekenen waarop de andere bandleden konden voortbouwen. Ikzelf had al ervaring met die manier van werken; in 2006 heb ik met Twilight Singers het album Power Burns bijvoorbeeld opgenomen toen ik vastzat in New Orleans (na orkaan Katrina, red.). Toen heb ik ook vanop afstand basisopnamen doorgestuurd naar andere bandleden. Voor mij was het dus niet helemaal een nieuwe ervaring, al was het natuurlijk weer even wennen.
Ook je soloalbum Random Desire, dat net voor de lockdown van 2020 uitkwam, was grotendeels een taak die je alleen volbracht; je speelde zo goed als alle instrumenten zelf in.
Klopt, ook dat gaf me extra ervaring. Bijkomend voordeel van werken met The Afghan Whigs is dat alle bandleden ook techneuten zijn. Jon Skibic, Rick Nelson en John Curley (respectievelijk gitaar, toetsen en bas red.) zijn allemaal recording engineers dus werd er steeds snel gereageerd op de input die we deelden. Iedereen wist wat hen te doen stond en was er technisch ook bekwaam voor om aan de slag te gaan. We kennen elkaar allemaal al erg lang en spelen al geruime samen, dus we wisten wat te doen en we konden snel werken zonder te moeten wachten. Het voordeel is dat je hierdoor niet echt merkt dat de hele groep niet veel samen in de studio heeft gezeten.
Die manier van werken klinkt inderdaad niet als een beperking, want net als vorige albums is er weer een rijk geluid te horen op de nieuwe plaat. Heel wat grooves en meer focus op ritmes ook. Is er doelbewust meer gericht op de dansvloer?
Niet specifiek, maar het klopt in elk geval dat er heel wat gedanst wordt op de nieuwe nummers. We brengen steeds meer nieuwe dingen in de setlist. Momenteel spelen we per avond nog maar vier nieuwe songs, maar we gaan gradueel meer en meer toevoegen, in combinatie met oude favorieten natuurlijk. Er is nu al een goede interactie tussen oud en nieuw werk. Een coole synthese van heden en verleden.
Hoe is het om de nieuwe nummers live te brengen?
Fenomenaal, heel leuk om te doen. We merken dat de concertgangers houden van de nieuwe liedjes, dus ik heb momenteel de tijd van m’n leven om na die lange tijd van opsluiting weer op het podium te staan.
Wat beschouw je als de voornaamste thema’s van de nieuwe plaat?
Waarschijnlijk ontsnappen. Ik wou een alternatief universum maken om in te leven, naast het gevangenisbestaan waar ik in vastzat op het moment dat ik de nummers schreef. Ik wou kleur, plezier, hoop centraal zetten. Allemaal zaken die we in Amerika nog meer moesten missen dan elders ter wereld. We hadden immers niet alleen de pandemie om mee af te rekenen, maar daarenboven ook nog eens een onuitstaanbaar fascistisch regime. Ik had een ontsnappingsroute uit die nachtmerrie nodig, een plaats waar ik heen kon ontsnappen en waar ik gelukkig en hoopvol kon zijn. Voor mij is dat deze plaat geworden.
Er staan heel wat krachtige songs op de plaat. De albumopener “I’ll Make You See God” lijkt ideaal om met je auto van een klif te scheuren, een echte krachtbom. Wat is het verhaal achter dat nummer?
Zowel “I’ll Make You See God” als “Please Baby Please” zijn allebei heel snel tot stand gekomen in de studio. Ik noem ze zelf ‘ga uit de weg’-nummers, omdat ze spontaan tot leven kwamen. Ik heb niet het gevoel dat ik ze geschreven heb, maar dat ik ze heb losgelaten op de wereld. We waren met z’n drieën in de studio samen om “The Getaway” op te nemen, een relatief rustig pianolied. Terwijl de microfoons werden klaargezet bij de piano had ik even een gitaar in de hand genomen. De akkoorden en het tempo zijn ogenblikkelijk ontstaan, Patrick Keeler viel meteen in op de drums en we zijn beginnen opnemen. Onze ruwe basis hebben we doorgestuurd naar Jon Skibic en John Curley, en meer dan ons vier hoor je niet op de plaat.
“Please Baby Please” is gelijkaardig tot stand gekomen. Ik zat aan de Wurlitzerpiano enkele composities te oefenen en speelde per ongeluk een paar akkoorden in de verkeerde volgorde, waardoor een compleet nieuw nummer ontstond. Ook dat hebben we gelijk in enkele minuten opgenomen.
“Please Baby Please” is een soulvolle song, muzikaal heel teder, maar met een tekst waarin veel verlangen sluimert. Wat voel je daar zelf bij?
Het is m’n favoriete moment op de nieuwe plaat. Als ik eerlijk moet zijn is het zelfs een van m’n favoriete nummers die ik ooit heb gemaakt. Ik heb het als ode voor m’n moeder gespeeld omdat ik dankzij haar soulmuziek heb leren kennen. Ze hield meteen van het liedje en dat betekent vanzelfsprekend heel veel voor mij. Ze heeft immers een stijlvolle smaak. Dat was dan ook de beste review die ik ook gekregen heb. (lacht)
Ook “Domino & Jimmy” springt op het album in het oor, het is een mooi duet met Marcy Mays . Hoe kwam dit tot stand?
We hadden in het verleden inderdaad al gewerkt met Marcy Mays, ze zong “My Curse” op Gentlemen. Ditmaal wou ik haar nog eens betrekken in een echt duet waarin we met elkaar in conversatie gingen. Ik schreef eerst haar tekst en liet die inzingen, en schreef vervolgens mijn tekst als antwoord op haar zang. Ook dat nummer is vrij snel tot stand gekomen, als een soort gesprek tussen ons beide als het ware.
Is Domino & Jimmy een bestaand of een fictief duo?
Het is een fictief verhaal. Een vriend van mij speelde twee jaar geleden met het idee om een bar te openen met mij en we hebben wat zitten ronddolen over mogelijke namen. Domino & Jimmy’s Bar and Restaurant was toen een van de vele namen die we genoteerd hebben. Toen we het duet opnamen, hadden we nog geen naam voor de song, maar het lijstje van cafénamen heeft dan dus een oplossing gegeven. (lacht)
Mark Lanegan bedacht uiteindelijk de albumtitel How Dou You Burn? en hij verzorgt ook nog de achtergrondzang op enkele nummers. Helaas overleed hij eerder dit jaar. Heeft hij het eindresultaat nog gehoord?
Mark heeft niets meer kunnen horen van het album of de songs waaraan hij meewerkte, maar als dat het geval geweest zou zijn zou hij ongetwijfeld geklaagd hebben dat z’n vocalen niet luid genoeg waren. (lacht luid) Dat was altijd z’n feedback als we samen iets opnamen; ‘I don’t hear it’! Op How Do You Burn? zingt Mark op twee stukken, sowieso met een lage stem, en ook Van Hunt zingt op dezelfde nummers mee. Van gaat naar de top van z’n kopstem en klinkt dan ook veel luider dan de lage stem van Mark. Van steelt dus eigenlijk een beetje de show.
Het overlijden van Mark Lanegan ging als een schok door de alternatieve muziekwereld. Jullie waren goede vrienden, het moeten dan ook al zware maanden zijn geweest?
Het is moeilijk om het verlies van Mark te verwerken en toe te lichten, maar het was zeker en vast een van m’n beste vrienden en een van de favoriete mensen die ik heb ontmoet en mee heb samengezeten. Mark was een beetje de broer die ik nooit heb gehad. Ik hoor nu regelmatig dat hij een van de beste zangers van z’n generatie is, maar dan denk ik ‘bitch, hij is een van de beste zangers van élke generatie’! Hij is een van de grootste, punt. Zijn stem kan je met die van niemand anders vergelijken, hij was uniek. We hebben eens een akoestische tour gedaan die ook in de AB in Brussel passeerde. Mark tijdens die tour elke avond zo geconcentreerd bezig zien en hem horen zingen, dat was elke keer weer beklijvend. Hij heeft van mij een betere zanger gemaakt, want naast hem moest je perfect zijn. Hij zong altijd zuiver en toonvast, dus als er ergens iets fout liep was het sowieso jouw schuld en nooit die van hem. Hij heeft mij leren zingen in samenzang. Elke avond moest foutloos zijn of ik kwam in de problemen. (lacht)
De lijst van jullie samenwerkingen is lang; welke nummers springen er momenteel voor jou tussenuit?
Onafhankelijk van wat we samen deden, hebben we toch wel heel wat coole en mooie dingen geschreven en opgenomen. Fantastische covers ook. Ik ben nu vooral heel trots op “Girl From The North Country”, het laatste duet dat we voor m’n soloplaat opnamen (de cover van Bob Dylan verscheen als b-kantje van “A Ghost” ten voordele van Record Store Day, red.). Ik hoor heel veel van onze vriendschap in die versie van dat nummer. Ook onze cover van Massive Attack (“Live With Me” uit 2006, red.) blijft mij na al die jaren nog nauw aan het hart liggen.
In 2017 moest je ook al afscheid nemen van gitarist Dave Rosser; die overleed helaas aan de gevolgen van een slepende ziekte. Enkele weken later droeg je tijdens de set van The Afghan Whigs op Pukkelpop een nummer op aan Dave. Het was al de hele tijd bewolkt en regenachtig, maar toen je zei ‘I’m sure Dave is watching us right now’ brak de zon doorheen de wolken en kreeg heel de wei kippenvel.
Klopt, en ik denk nog dikwijls terug aan dat moment. Voor mij is dat een teken dat de dood niet zomaar het einde is, er blijft altijd wel een connectie achter met de mensen waar je van houdt en die verbindingen komen op momenten dat je ze niet verwacht.
Het feit dat je dan de wereld kan rondreizen om connectie te maken met gelijkgestemde zielen moet je dan ook wel veel energie geven.
Ongelooflijk, het touren is nu zo fantastisch en plezierig. Blijdschap brengen bij de fans en nadien napraten met hen, dat is onbeschrijflijk. We hebben fantastische fans die altijd open staan voor nieuw werk. Ik ben onze fans daarom ook erg dankbaar. Ik durf je zo te zeggen dat alle mensen die naar onze shows komen fijne mensen zijn waarmee ik ook zou kunnen gaan lunchen. Je kunnen omringen met zo’n warme groep, dat is geweldig.
Later dit jaar kom je met The Afghan Whigs naar Antwerpen; heb je al plannen gemaakt met je kennissen in de Belgische muziekscene?
We hebben helaas geen vrije dag in België, maar ik kijk er wel naar uit om oude vrienden te zien. We hebben nog niets concreet afgesproken, maar Aldo Struyf zal sowieso wel van de partij zijn. Ik verwacht dat er wel weer wonderlijke dingen zullen gebeuren. (lacht)
Staan er nog nieuwe samenwerkingen op de agenda?
Niet meteen. De laatste tijd heb ik wat gerust. M’n soloplaat en How Do You Burn? werden vlak na elkaar geschreven en opgenomen en nu heb ik even wat nood aan muzikale rust. Optreden is nu de voornaamste focus. Natuurlijk komt er nog nieuwe muziek in de toekomst, en als ik dan één iemand mag kiezen waarmee ik nog zou willen samenwerken, dan is het wel Jimmy Page. Ik wil hem dolgraag eens ontmoeten en wat ronddolen met de gitaar; de tiener in mezelf wil dat dat ooit eens gebeurt. Hij heeft mij nog niet gebeld, maar ik zal het ooit zelf wel eens doen. (lacht)
Ik stel voor dat we hier afronden, dan kan je hem ogenblikkelijk opbellen. Bedankt voor dit gesprek!
Bedankt, het was fijn om met jullie te praten en leuk om nog eens herinneringen op te halen aan goede vrienden. Tot in Antwerpen!
How Do You Burn? verschijnt op vrijdag 9 september. Op 1 november kan je The Afghan Whigs op het podium van Paradiso in Amsterdam terugvinden, de dag nadien geven Dulli en z’n bandleden het beste van zichzelf in De Roma in Antwerpen. Laatstegenoemde show is helaas al een hele tijd uitverkocht.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
