Dry Cleaning bouwt verder aan hun persoonlijke universum tussen dat van Patti Smith en die van de uitgestrekte postpunktraditie. Het viertal is hun rudimentaire eerste lessen ook al lang voorbij. In de twaalf jaar voor hun huidige job hopten de drie muzikanten namelijk tussen het laatste punkbandje in ieder dozijn. Ook Florence Shaw kwam als kunstenares continu in aanraking met de vreemde kantjes van het leven, waar ze al langer poëzie over schreef. Toen het kwartet elkaar vond, bleek een gouden samenwerking geboren, want met New Long Leg kregen we vorig jaar een van de sterkste debuten van dat jaar. De band leek meteen al op haar creatieve hoogtepunt en dat overtreffen zou een hele opdracht worden.
Op Stumpwork klinkt de groep nog steeds heerlijk zichzelf, al vallen er ook heel wat subtiele verschillen op te merken. Zo zit de bas minder hard in de mix en zijn de melodieën zwakker afgelijnd, vooral in de laatste nummers. Producer John Parish, die ook aan zeven platen van PJ Harvey meewerkte, laat zich nooit betrappen op herhaling in zijn totaalprojecten, al klinkt zijn werk wel altijd glashelder. Het schrijverschap blijft interessant, al wordt de instrumentatie bij momenten wat verwaarloosd. In feite zijn alle instrumenten minder hoorbaar dan vroeger in vergelijking met de stem. De band stuurt eveneens weg van het gevoel van verbeten wereldmoeheid dat ze van bands als Siouxie and the Banshees ontleenden. Het is stilaan meer janglepop dan punk geworden. Op de gitaren zitten bijna constant één of meer kleurrijke modulatie-effecten, zodat ze niet eens meer kunnen proberen om een harde riff te slaan, tenzij ze totale wanorde zouden willen. Geen van deze punten leidt echter tot grote problemen.
Waar we dus even kunnen mijmeren over de algemene instrumentele keuzes, komen we met een vluchtige reflectie niet toe wat betreft de lyrics. Met haar vocals die enkel gesproken worden in plaats van gezongen, is Dry Cleaning vanaf het begin al een band geweest wiens teksten je gewoon moet meelezen om te snappen. Florence Shaw klinkt nog steeds droog, arrogant zelfs, maar tegelijk geruststellend. Ze wekt alledaagse, maar vreugdevolle impressies op van zaken die we allemaal wel eens tussen de pot en pint ervaren. Zo vindt de groep opnieuw absurditeit en eigenheid in normale mensen, immer via karaktergerichte nummers, maar dit keer eerder op een vrolijke manier dan op een cynische.
Bovendien doet Shaw op nummers als “Gary Ashby”, “Drivers Story” en “Don’t Press Me” een poging om de hoofdmelodie mee te zingen (of te neuriën). Echter blijft het bij Dry Cleaning het meest magisch wanneer deze twee registers in een surreëel spanningsveld staan. Drones van wereldse en delicate sprechgesangen zouden op papier niet mogen passen bij mysterieuze indierock, en toch maken de Britten er iets speciaals en verleidelijks van. Shaw’s imitatie van een vogel op “Gary Ashby” geldt als ultiem voorbeeld van de Britse humor die door het album stroomt.
Hun reeds standvastige sound vult Dry Cleaning nog verder aan met extra elementen. Zo bevat “Anna From the Arctic” een saxofoon, “Hot Penny Day” een funky baslijn en “Conservative Hell” een hobo. Vanaf “No Decent Shoes For Pain” blijven de hitjes echter uit en moeten we erg hard naar de totaalsound luisteren om geboeid te blijven tijdens enkele van de langste nummers uit de carrière van de vier. Het is hier dat we verlangen naar iets meer punkattitude zoals op de debuutplaat. Deze schijven zouden al veel hebben aan wat extra energie. Ons geduld wordt in de paar trage slotsongs uiteindelijk wel beloond, al is het iets te enigmatisch voor op onze boterham.
Op hun tweede worp brengt Dry Cleaning een uitbreiding op wat we in New Long Leg konden horen, zonder hun eigenheid te verloochenen. Enkel het korte “Don’t Press Me” lijkt nog goed op de debuutnummers, het was dan ook de eerste single. Voor de rest neigt de act steeds meer naar een artsy band pur sang. Het dadaïsme weerklinkt steeds duidelijker in deze band die hier geen moeite doet om meer mensen te overtuigen dan hun eerdere fans. Een schitterend debuut is een wolf in een schapenpak wanneer de hype eenmaal is gaan liggen. Hoewel de instrumentatie uitstekend werkt bij de betoverende woorden, blijven ze op zichzelf toch wat onder onze verwachtingen zitten. De surreële sfeersongs van Stumpwork komen echter wel perfect op tijd, want binnen twee weken speelt Dry Cleaning op Sonic City in Kortrijk!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
