Dat Ruben Block ook buiten Triggerfinger een straffe muzikant pur sang is, maakte hij in het verleden al duidelijk. Niet enkel in de bandjes die hij vóór 1998 al oprichtte, maar ook tijdens de ondertussen 24 jaar waarin hij regelmatig samenhokt met Mario Goossens en Monsieur Paul in de studio of op het podium. In gelegenheidsband Living Roots was hij ooit lid van de steeds wisselende bezetting en ook op z’n eentje durfde hij al eens ergens te passeren. Denk bijvoorbeeld aan de prachtige onemanshow die Block in 2011 bracht toen hij in de Nederlandse talkshow ‘De Wereld Draait Door’ Eurythmics’ “Sweet Dreams (Are Made Of This)” coverde met niets meer dan een akoestische gitaar en een stampgrage schoenhak.
Laat ons dus eerlijk stellen: het was niets meer dan een kwestie van tijd eer Block op zichzelf muziek zou brengen. Meer dan een jaar geleden kwam debuutsingle “Lights” tevoorschijn en vandaag volgt Blocks eerste officiële soloplaat Looking To Glide. De vrees dat Triggerfinger daarmee voltooid verleden tijd wordt, is gelukkig onterecht gebleken, want deze zomer verdeelde hij zijn tijd al over beide projecten. Dat er parallellen te trekken zijn tussen beide muzikale projecten, was vanaf het begin al duidelijk. Toch doet Block met Looking To Glide een gooi naar de kant die net iets donkerder is, en tegelijk ook zachter klinkt. Daarbij werd hij bijgestaan door producer Mitchel Froom (Triggerfinger, Crowded House, Elvis Costello…).
Openen doet Looking To Glide met “Turning On A Fan”, een nummer dat je vanaf de eerste tonen in de plaat zuigt. De ruige, herkenbare sound waarop Block zijn gitaar kan bespelen, aangevuld door een catchy drumritme en hier en daar wat gebrul zorgt ervoor dat je zin krijgt om verder te luisteren. Het nummer kent naar het einde toe een rustig moment dat een perfecte aansluiting vindt met de meer donkere omkadering. Zonder al te veel parallellen te willen trekken durven we stellen dat dit nummer evengoed van Triggerfinger in z’n geheel had kunnen zijn. Een binnenkopper, als het ware. De aansluiting met “That’s Just the Way” mist hij niet, waarbij de gitaarriff gaandeweg het onderspit moet delven voor het klankspel dat Block als zangpartij naar voren schuift. We weten al langer dat zijn stemgebruik on point is, waarbij hoge en lage klanken geen struikelblok vormen.
Nadat het tempo bij “Awake” nog wat verder naar beneden wordt gehaald – maar niet gaat vervelen – krijgen we “Lights” voorgeschoteld. Sinds de release ervan meer dan een jaar geleden is dit nummer blijven hangen, omdat het alles heeft wat we van Block zouden durven verwachten. Een mooie bluessfeer, een zware en aanstekelijke riff en een sterk refrein maken van deze song een van de hoogtepunten op het album.
Halverwege horen we “Doing Love”, een song dat in niets te vergelijken valt met Triggerfinger. Met enkel een synthesizer die voor een dreigende sfeer zorgt als muzikale ondersteuning tijdens de eerste minuut, aangevuld met een mysterieus zangspel, houdt “Doing Love” ons stevig in de tang. Er komt wat licht percussiewerk opdraven (dat ons doet denken aan die wereldberoemde koffiekop uit Triggerfingers “I Follow Rivers”-cover) en naar het einde toe mag ook de gitaar een korte, maar gesmaakte passage leveren. We hebben Block zelden zo duister en mysterieus gehoord, in die mate dat het ons misschien een klein beetje bang maakt, maar we zetten het maar al te graag nog eens op.
Diezelfde lijn wordt volledig doorgetrokken in “Better Best”, waarbij de instrumenten klanken uitspuwen waarvoor ze waarschijnlijk niet gemaakt zijn en op die manier tot het uiterste worden gedreven. Ook in “Tripping Down” werd duidelijk geëxperimenteerd met ritmesecties en kruisbestuivingen tussen de verschillende instrumenten. In het refrein horen we meerdere gitaren die elk op hun eigen manier bezig zijn, maar samen een mooi geheel vormen. Voeg daar Rubens hoge stemgebruik en drums die schandalig groovy klinken aan toe, en je bekomt een tweede hoogtepunt van Looking To Glide.
Er werd op dit album duidelijk geëxperimenteerd, ook op titeltrack “Looking To Glide”, maar we moeten eerlijk stellen dat de elektronische kant wat bevreemdend klinkt. Het lijkt alsof we ergens zweven tussen een underground technofuif en een zwart gat zoals men het de blitsheid van de jaren 80 zou voorstellen. Daardoor vindt het ook minder aansluiting met de rest van de plaat, al is het tekstueel zeker niet slecht. Uitbollen gebeurt op een iets lager tempo met “Showtime”, wat een perfecte uitsmijter vormt. Een fijne ukelele vormt de basis van dit breekbare nummer, bijgestaan door doffe drumkicks en het gefluit waarvan we al wisten dat Block dat perfect beheerst.
Uit de eerste singles maakten we op dat er moeilijk een grens te trekken valt tussen Triggerfinger en Ruben Block solo, maar op die mening moeten we terugkeren nu het album in totaliteit naar buiten wordt gebracht. De stijl waarop Block zijn gitaar ter hand neemt en vooral zijn stemgebruik vormen een stempel die niet uit te wassen valt, maar doorheen de plaat zijn er veel opvallende lagen die een duidelijk nieuwe sound hebben gevormd. Looking To Glide klinkt energiek en grillig tegelijk, waarbij de trip doorheen de elf nummers een ontdekkingsreis is waarvan je blij bent die te hebben gemaakt. Ruben Block staat bij deze garant voor experiment waarbij de uitkomst meer dan geslaagd is.
De plaat wordt op 1 oktober voorgesteld in de Brusselse Ancienne Belgique, waarna hij met Looking To Glide onder de armen verschillende shows doet in België en Nederland. De concertagenda ontdek je hier.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
