Triggerfinger @ Ancienne Belgique (AB): Au revoir, Monsieur Paul!

Terwijl in de Turkse grootstad Istanboel Romelu Lukaku en Kevin De Bruyne uitvochten wie de Champions League won, speelde iemand een paar duizend kilometer richting het noordwesten ook een van de belangrijkste matchen van zijn leven. Monsieur Paul, Lange Polle of simpelweg Paul Van Bruystegem besloot dat het na twintig jaar dienst welletjes was geweest en zette bijgevolg een punt achter zijn periode bij Triggerfinger. Een afscheid dat niet onopgemerkt voorbij kon gaan, want met vijf albums, tonnen ervaring en bakken charisma onder de arm mocht hij het Belgische publiek vaarwel zeggen aan de hand van twee uitverkochte shows in de Ancienne Belgique. Alvorens zich op nieuwe projecten te richten, zette de man op geheel eigen manier de kers op de taart: zonder al te veel poespas, maar wel gewoon bijzonder goed.

Ondanks het spectaculaire terrasjesweer mocht voorprogramma Peuk de debatten openen voor een al tamelijk gevulde zaal. Het Limburgse drietal werd enkele jaren geleden gezien als een grote revelatie, maar schippert sinds een tijdje wel op eenzelfde niveau. Dat het dat niveau wel meer dan waard is, bewees het gisteren met overtuiging. Het geluid van een openklikkend blik Jupiler was de voorbode van een riff die harder schuurde dan het beste schuurpapier dat de plaatselijke Gamma te bieden heeft, waarna het gaspedaal zonder al te veel nadenken tot beneden werd ingedrukt. Peuk zorgde ervoor dat de Ancienne Belgique even werd omgetoverd tot een brakke garagebox die als repetitiekot diende, waar meteen ook de charme van de band zich in schuilhoudt. De Limburgers trokken zich namelijk niet te veel aan van de wereld en vlamden zonder al te veel poespas rechtdoor met hun rammelbak. Hier en daar kon er al voorzichtig geheadbangd worden, het gros van de zaal knikte goedkeurend mee. Met af en toe was woestijnrockuitspattingen – het was blijkbaar nog niet warm genoeg – en een ietwat duisterder intermezzo probeerde Peuk wat afwisseling in zijn set te verwerken, want al bij al moet ook gezegd worden dat er niet superveel variatie in het halfuur zat. Dat was echter geen smet op de avond, want het drietal zorgde ervoor dat het begin van het einde feilloos was ingezet.

Niet veel later rolde een spookachtige lach door de zaal die ervoor zorgde dat de vier tenoren badend in mysterie aan hun (voor)laatste avondmaal begonnen samen. Voorzien van een gigantisch strakke lichtshow, bestaande uit een reeks lichtgevende vierkanten die de muzikanten omringden, viel meteen het spelplezier op: Ruben Block, als kind gevallen in een bad vol charisma en sex-appeal; Mario Goossens, enthousiaster drummend dan een golden retriever in een tennisballenwinkel; Monsieur Paul, de stille genieter; en Geoffrey Burton, de onopvallende alleskunner. Opener “I’m Coming for You” was er met andere woorden boenk op en het zag er niet naar uit dat de heren het rustig aan zouden doen. Sterker nog, Triggerfinger raasde aan een ongezien tempo door de Ancienne Belgique, waardoor de thermometer al snel gloeiend rood kleurde.

“First Taste” trok de zaal als tweede nummer namelijk al definitief over de streep, waarna eerste hitje “Let It Ride” voor een eerste, hetzij voorzichtige, uppercut zorgde. De goesting die de mannen op het podium uitstraalden sloeg met andere woorden met mondjesmaat over op het publiek. Bij “Short Term Memory Love” werd de Ancienne Belgique een tikkeltje hitsiger toen Block – iedereen wil toch een beetje Ruben Block zijn? – een eerste groovy solo uit zijn gitaar perste. “By Absence of the Sun” zorgde even later dan weer voor een eerste moment van Lange Polle in de schijnwerpers. Triggerfinger verschoot met zijn openingssalvo al heel wat kruit, maar daar was niemand rouwig om. Retestrakke rock-‘n-roll; niet meer, maar zeker niet minder.

Het viel dan ook ergens te verwachten dat de band dit tempo niet voor het volle anderhalf uur kon volhouden, maar dat hoefde daarom niet te betekenen dat de temperatuur moest zakken. Het was ondertussen vrij tot zeer warm geworden in de zaal, maar het feit dat we allemaal samen zweetten, maakte ons volgens Block een “Perfect Match”. Triggerfinger pakte het in het tweede deel van de set dus wat zwoeler aan, met ook “Flesh Tide” dat dat voorbeeld volgde. Die laatste bleek meteen ook het moment waarop de show begon in te zakken. Voor de gelegenheid haalde de band namelijk enkele nummers van stal die ze niet vaak speelde, wat bijgevolg ook voor wat onherkenbaarheid zorgde. “Halfway Town” haalde, ondanks de grootse uitbraak, de sfeer er wat uit en ook “Lines”, nochtans een coole slowburner, kon het tij niet helemaal keren.

Dat had de band gelukkig ook zelf wel door, want met “And There She Was, Lying in Wait” brachten de heren het tempo, en bijgevolg het vuur, helemaal terug. Dat bleek slechts klein bier in vergelijking met wat nog komen zou. “Black Panic” was namelijk het absolute hoogtepunt van de set, met Block die zijn gitaar tegen de lichtinstallatie smeet, om de volledige constructie dan het podium op te sleuren en ermee in gevecht te gaan. De sfeer bereikte een kookpunt toen ook de rest van de band zich alsmaar meer in de debatten begon te moeien en Goossens voor “On My Knees” voor de zoveelste keer bovenop zijn drumstel kroop om de zaal op te zwepen. De Ancienne Belgique was ondertussen volledig mee en toen Block vroeg om inwendig of uitwendig te dansen op “Colossus”, hing de groove voelbaar in de lucht.

Triggerfinger had zonder dat iemand het goed en wel besefte de eindspurt ingezet met “All This Dancin’ Around” als nog maar eens een volgende bommetje. Ondertussen was er vooraan een bescheiden moshpit ontstaan, waaruit er op een bepaald moment zelfs een t-shirt richting Goossens vloog. De sfeer was met andere woorden opperbest, en dan moest afsluiter “Is It” nog komen. Dat was overigens misschien wel het mooiste moment van de avond; niet omdat de zaal nog eens ontplofte, maar omdat Paul vol trots naar zijn kompanen stond te glunderen terwijl die hun ding deden. Als een trotse vader die zag dat zijn kinderen het zonder hem ook kunnen. Een eerste ovatie was niet veel later zijn deel.

De bisronde werd dan gekleurd door ruige riffs, te beginnen met die van “Camaro”. Die maakte daarna plaats voor de alombekende riff van Led Zeppelins “Kashmir”, waarover Triggerfinger Rihanna’s “Man Down” goot en bijgevolg het laatste beetje energie uit de zaal perste. Dat Lange Polle als ultieme afsluiter nog een tweede ovatie kreeg, werd beantwoord met een zichtbaar emotionele en dankbare blik, en twee dikke duimen. Niet te opvallend, niet te groot.

En dat is misschien ook wel een mooi uitgangspunt om de doortocht van Triggerfinger in de Ancienne Belgique mee te beschrijven, want ondanks dat dit wel degelijk om een afscheidsconcert ging, draaide het bij de band nog altijd om het geheel. Het enthousiasme waarmee de heren, elk op hun geheel eigen uiteenlopende manier, op het podium staan en elkaar aanvullen, tilt het geheel naar een hoger niveau. Oké, de show zakte een paar nummers als een puddinkje in elkaar, maar iets zegt ons dat iedereen zich gewoon zal herinneren hoe Triggerfinger met een vlammend tempo, bakken spelplezier en een ongelofelijk strakke set afscheid nam van zijn ondertussen legendarische bassist. Au revoir, Monsieur Paul, et merci pour tout!

Vanavond, zondag 11 juni, neemt Monsieur Paul nog een laatste keer afscheid in de Ancienne Belgique. Daarna trekt Triggerfinger in nieuwe bezetting door richting TW Classic (18 juni), ParkCity Live Heerlen (2 juli), Zwarte Cross (22 juli) en Road Rock Kuurne (26 augustus).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

I’m Coming for You
First Taste
Let It Ride
Short Term Memory Love
By Absence of the Sun
Perfect Match
Flesh Tight
Halfway Town
Lines
And There She Was, Lying in Wait
Black Panic
On My Knees
Colossus
All This Dancin’ Around
Is It

Camaro
Man Down (Rihanna-cover)